Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwszy raz ukończyłem "Panią Jeziora" 4 lata temu. Pamiętam że po skończonej lekturze trwałem w (dosłownie) tygodniowej żałobie. W tym roku odświeżyłem wspomnienia i sięgnąłem po raz drugi, po ostatni tom sagi. Są rzeczy na jakie wpływa czas, ludzie się starzeją, samochody rdzewieją, rośliny przekwitają i schną... a "Pani Jeziora" ? Jej kartki z białych stają się żółte, i na tym koniec zmian, ponieważ nadal jest to przykład doskonałego zakończenia sagi. W trakcie lektury przypominałem sobie wcześniejsze części, Sapkowski nie pozostawił chyba ani jednego niezakończonego wątku. Każda postać jaka miała imię w sadze, została w stosowny sposób uwieczniona, nikt nie został pominięty ani nie pojawił się przypadkowo. Owszem można snuć wnioski i dywagacje jak potoczyły się losy tej i owej postaci później, lecz to jest właśnie ta otwartość świata, świata który nigdy nie był biały ani czarny, a zawsze intrygująco szary, gdzie dobro może być wymierzane mieczem, a zło potrafi działać w dobrej intencji ku wyższej idei. Przyznaję iż było kilka nieco monotonnych momentów, np. przeniesienie akcji do obozu Nilfgardzkiego, i opisy toczonych tam rozmów, jednak to wszystko ginie przy całej oprawie faktycznej fabuły. Na zakończenie dodam tylko, że i tym razem po odłożeniu książki na półkę powróciło znajome uczucie żałoby. Tym razem trwała jednak nie tydzień a 2 dni. Jednak z ręką na sercu, każdy może sobie chyba zadać pytanie: ile przeczytanych książek do tego stopnia potrafiło mnie poruszyć ? Nieważne ile bym kopał w pamięci, i tak widzę tylko Wiedźmina.

Pierwszy raz ukończyłem "Panią Jeziora" 4 lata temu. Pamiętam że po skończonej lekturze trwałem w (dosłownie) tygodniowej żałobie. W tym roku odświeżyłem wspomnienia i sięgnąłem po raz drugi, po ostatni tom sagi. Są rzeczy na jakie wpływa czas, ludzie się starzeją, samochody rdzewieją, rośliny przekwitają i schną... a "Pani Jeziora" ? Jej kartki z białych stają się żółte, i...