Magdalena Ostrowska - Dołęgowska

Jak to ugryźć? W październiku wziąłem udział w pierwszym moim ultra 52km. Pierwszy raz biegałem po górach(no próbowałem biec),pierwszy raz byłem w cudownych w Bieszczadach, i pierwszy raz dostałem tak po dupie. Zaraz po biegu powiedziałem sobie, nigdy więcej. A na drugi dzień szukałem kolejnej tego typu imprezy. Nie piszę tego żeby się chwalić, piszę to, bo najlepszą drogą do pokochania i zrozumienia tych "biegowych świrów" jest wzięcie udziału w jakimś biegu, niekoniecznie 100km. Na początek może być 17, ale już jesteśmy częścią czegoś fajnego, to wciąga jak wir, mi ten bieg pokazał braki szczególnie w zbiegach, mam słabe uda. Więc zabrałem się za trening ud. Ja prawie czterdziestolatek, leń jakich mało, ale gdy temat tyczy się biegania, zamieniam się w pracusia. Myślałem że książka to taki trochę manifest "każdy może biegać ultra, i być dzięki temu szczęśliwy" A to niestety bardziej kółko wzajemnej adoracji. Ale i tak nie jest źle, moja ocena o tym świadczy. Z jednej strony, świetnie się czytało o tych wszystkich ludziach z pasją, o biegach ultra, o treningach, żywieniu, motywacji. Pod wieloma rzeczami mogę się podpisać, bo sam ich doświadczyłem. Naprawdę podobała mi się ta książka, ale te metafory pani Magdy odbijają mi się jeszcze jak "sucha kiełbaska" (dzięki Magdo za tą i inne "rewelacyjne" porównania). ;)