Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wiesz co zrobić ze swoim życiem? Zostań nianią!


Jo wiedzie spokojne życie na prowincji, dzieląc mieszkanie z rodzicami, w międzyczasie uparcie odmawia zaręczyn ze swoim chłopakiem Shaunem, z którym tworzą parę od czasów przedszkolnych niczym Blair i Nate z Plotkary. Dziewczyna decyduje się coś zmienić (jako mieszkanka małego miasteczka, nie dziwię się ani trochę) i postanawia wyjechać do Londynu i podjąć pracę jako opiekunka.


Oprócz doświadczenia w opiece na dziećmi przydałoby się również wykształcenie wyższe z zakresu psychologii rodziny - mamy tutaj układ bogatej rodziny, mamusi bizneswoman i nieudacznika, zakochanego tatusia-rozwodnika. Vanessa i Dick przekazują więc trójkę swoich diabląt - Cassandrę, Zaka i Tallulah - pod skrzydła Jo, a sami zajmują się dramatami, głownie ekonomicznymi, sic!


Jo jest trochę jak Bridget Jones - ma niepowtarzalną zdolność ściągania na siebie kłopotów, szczególnie, jeśli chodzi o kwestię mężczyzn. Wcale nie pomaga wprowadzenie się Josha - przystojnego chama, syna Dicka z poprzedniego małżeństwa. Okazuje się również, że przyjaźnie były jedynie stacjonarne. Standard - miało być lepiej, a jest gorzej. Porównanie Jo i Shauna to Blair i Nate nie było z mojej strony przypadkowe. Na szczęście, po każdej burzy wychodzi słońce, i tego się trzymajmy.


Absolutnie uwielbiam dzieciaki. Tallulah to największy słodziak na świecie, Zak przedstawia wizję stereotypowego chłopca w tym wieku, tak samo jak Cassandra uosabia większość cech dziewczynki z lat wczesnej szkoły podstawowej, pragnącej popularności i akceptacji, pogrążonej w zazdrości o nieuzasadnioną otoczkę zachwytu wokół małej jędzy z klasy o anielskim wyglądzie.


Nianię czyta się bardzo przyjemnie, jest napisana w lekki, komediowy sposób. Mimo tych wszystkich przeciwności losu, jest to jednak typowa bajka usytuowana w XXI wieku. Tylko Książę robi złe wrażenie, a Kopciuszek miał więcej szczęścia.

Nie wiesz co zrobić ze swoim życiem? Zostań nianią!


Jo wiedzie spokojne życie na prowincji, dzieląc mieszkanie z rodzicami, w międzyczasie uparcie odmawia zaręczyn ze swoim chłopakiem Shaunem, z którym tworzą parę od czasów przedszkolnych niczym Blair i Nate z Plotkary. Dziewczyna decyduje się coś zmienić (jako mieszkanka małego miasteczka, nie dziwię się ani trochę) i...

Są takie książki, które nie chcą wyjść z Twojej głowy. Przed zaśnięciem, podczas spaceru i wykonywania codziennych czynności. I traci to swój urok, kiedy nie jest to książka fantastyczna. Tylko horror w formie autobiografii.


Julie Gregory, autorka książki, przeprowadza nas przez swój koszmar, tu zwany dzieciństwem. Pozornie wszystko wydaje się nie odstawać od normy - jest sobie zwyczajna, amerykańska rodzina, dzieci biologiczne, dzieci, dla których stanowi ona rodzinę zastępczą, wygląda to uroczo i dobrodusznie. Szkoda, że wcale takie nie jest. Wszystko za sprawą choroby matki - zastępczego zespołu Münchhausena. Jest to zaburzenie psychiczne, w którym chory dąży do wywołania u bliskiej osoby objawów, które można podciągnąć pod chorobę. Im groźniej, tym lepiej. W mniemaniu zaburzonego, rzecz jasna.


Głównym wątkiem książki są podróże autorki po gabinetach i szpitalach pediatrycznych. Mama ciągle daje do zrozumienia wszystkim wokół, iż mała jest chorowita oraz, że problem najpewniej tyczy się serca. I chociaż córka nie wygląda na okaz zdrowia, badania nie dają objawów żadnej poważnej choroby. Jednak można sobie ze wszystkim poradzić. Pediatra orzekł, że nie ma choroby? Jedziemy do następnego, do skutku, do znalezienia schorzenia, do przeprowadzenia operacji, im bardziej niebezpieczna dla zdrowia, tym większa satysfakcja mamusi.


Obsesja matki sama w sobie jest straszna. Jest towarzysząca otoczka życia codziennego jest jeszcze gorsza. Dawanie dziecku zapałek do jedzenia? Pakowanie do gardła mięsa na siłę? A może zmuszanie do spożycia zużytej chusteczki higienicznej? Witamy w rodzinie Gregorych. Tutaj uczy się bić słabszych za nieposłuszeństwo a każdy chętny może sięgnąć po broń leżącą na lodówkę. Asortymentu farmaceutycznego pozazdrościłaby niejedna apteka. Pomyśleć, że pracownicy opieki społecznej nie widzą nic i tacy ludzie dostają dzieci pod swoją opiekę jako rodziny zastępcze.


To, że Julie udało się przeżyć wyniszczanie przez własną rodzicielkę, graniczy z cudem. Zaciskam zęby (palce?) pisząc ten tekst, gdyż chcę być obiektywna w opisie matki Julie, ale chyba nie potrafię. Jestem świadoma jej choroby, jednak nie mieści mi się w głowie, że można tak traktować inną, żywą istotne, zwłaszcza słabsze od siebie fizycznie i psychicznie, szczególnie swoje WŁASNE dziecko. Przeraża mnie, że takie rzeczy dzieją się na świecie, w krajach podobno cywilizowanych. Cóż, przecież rodziny się nie wybiera...

Są takie książki, które nie chcą wyjść z Twojej głowy. Przed zaśnięciem, podczas spaceru i wykonywania codziennych czynności. I traci to swój urok, kiedy nie jest to książka fantastyczna. Tylko horror w formie autobiografii.


Julie Gregory, autorka książki, przeprowadza nas przez swój koszmar, tu zwany dzieciństwem. Pozornie wszystko wydaje się nie odstawać od normy - jest...

Dzisiaj przychodzę z książką lekką, która czyta się niemal sama. Lekka jednak nie znaczy głupia. Przedstawiam Państwu powieść Moniki Szwai - Anioł w kapeluszu. Wierzycie w zbiegi okoliczności? Nie? To zaczniecie.


Miłość robi z ludźmi dziwne rzeczy. Połączona z samotnością nie skutkuje dobrą mieszanką. Okazuje się, że nawet specjaliści sobie nie radzą - przykładem tego jest pani Jaśmina, której synowie po śmierci jej męża decydują się wyfrunąć z gniazdka. Świat kobiety gwałtownie zmienia się od tego, z którym miała styczność przez kilkadziesiąt ostatnich lat. Jak tu sobie poradzić z taką zmianą?

Chociaż akcja skupia się przede wszystkim wokół pani psycholog, nie tylko ona zmaga się z trudami. Szczególnie szkoda mi Jonasza, którego rodzice są zbyt zajęci robieniem interesów, że ich syn poliglota-tancerz-szermierz-dżokej przy takim tempie życia niedługo będzie miał okazję znaleźć się po drugiej stronie. W kwestii poczucia samotności mogą sobie przybić piątkę z panią Jaśminą.



Znowu spotykamy się z postaciami z poprzednich książek autorstwa pani Moniki, jednak nieznajomość treści zupełnie nie przeszkadza w zagłębianiu się w lekturze. Dla stałych czytelników pewnie przy słowach Szwaja i altruizm natychmiast wyskakuje okienko z napisem pani Lila. Ze starej obsady pojawia się między innymi Róża, Noel, Miranda czy Sasza, którego osobiście uwielbiam. Generalnie większość w postacie tej książce jest dobrze nastawiona do drugiego człowieka. No, może z wyjątkiem mamy Jonasza, nie bez powodu określanej jako Ędżi Pirania...

Właśnie tutaj ci bardziej czepliwi mogą widzieć problem - bajkowy świat, prawie wszyscy chcą nieść pomoc zawsze i wszędzie, a dokładka szczęśliwego zakończenia powoduje mdłości. Osobiście lubię bajki, lubię baśnie i ta kryptofantastyka wcale mnie nie zniechęca. Czasami trzeba zanurzyć się w lepszym świecie.

Dzisiaj przychodzę z książką lekką, która czyta się niemal sama. Lekka jednak nie znaczy głupia. Przedstawiam Państwu powieść Moniki Szwai - Anioł w kapeluszu. Wierzycie w zbiegi okoliczności? Nie? To zaczniecie.


Miłość robi z ludźmi dziwne rzeczy. Połączona z samotnością nie skutkuje dobrą mieszanką. Okazuje się, że nawet specjaliści sobie nie radzą - przykładem tego...