Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W muzyce koniec kompozycji nie jest jej celem. Gdyby tak było, najlepszymi dyrygentami byliby ci najszybsi, a kompozytorzy pisaliby tylko zakończenia utworów. Ludzie chodziliby na koncerty tylko po to, żeby usłyszeć jedynie ostatnie akordy. Lecz nie postrzegamy tego jako czegoś, co system edukacyjny wniósł w nasze codzienne życie. Nasz system nauczania daje nam zupełnie odmienne wrażenie. Jest on wystopniowany, a my wpuszczamy nasze dzieci w ten system na zasadzie zagrania: „No chodź tu kotku, kici kici”. Idziemy do przedszkola, co jest świetne, bo po jego zakończeniu zaczynamy pierwszą klasę, a potem: „No dalej!” Pierwsza klasa prowadzi do drugiej, i tak dalej. Potem idziemy do gimnazjum, tutaj nabieramy rozpędu, idziemy do liceum a następnie na studia. I kiedy to wszystko zaliczymy, wtedy możemy ruszyć w świat. A później lądujemy w pracy sprzedając jakieś ubezpieczenia czy starając się wypracować miesięczną normę. I przez cały ten czas ta rzecz nadchodzi, nadchodzi i nadchodzi – ta wspaniała rzecz – sukces na który pracujemy. Aż pewnego dnia, gdy jesteśmy już w średnim wieku, budzimy się rano i stwierdzamy: „Mój Boże, przybyłem. Mam to co chciałem”. I nie poczujemy się inaczej niż zwykle, poczujemy się trochę zawiedzeni i zrodzi się podejrzenie, że zostaliśmy oszukani. I rzeczywiście jest to wielkie oszustwo: wszystko nas ominęło, ponieważ mieliśmy oczekiwania. Potraktowaliśmy życie jak podróż, pielgrzymkę, której końcowy cel jest poważny a cała rzecz polegała na dotarciu do mety, do sukcesu, a być może i po śmierci do Nieba. Jednak po drodze umknęło nam sedno sprawy. To było jak musical, w którym mieliśmy tańczyć i śpiewać kiedy muzyka grała.

W muzyce koniec kompozycji nie jest jej celem. Gdyby tak było, najlepszymi dyrygentami byliby ci najszybsi, a kompozytorzy pisaliby tylko za...

My nie przychodzimy na ten świat, my wyłaniamy się z niego, tak jak liście z drzewa. Każda jednostka jest przejawem całości królestwa natury: unikalnym aktem całego wszechświata.

My nie przychodzimy na ten świat, my wyłaniamy się z niego, tak jak liście z drzewa. Każda jednostka jest przejawem całości królestwa natury...

Pozwól mi uprzejmie ci pomóc albo utoniesz - powiedziała małpa i odłożyła rybę bezpiecznie na drzewo.

Pozwól mi uprzejmie ci pomóc albo utoniesz - powiedziała małpa i odłożyła rybę bezpiecznie na drzewo.

Żadna utopia nie zadowoli wszystkich. Gdy warunki życiowe człowieka poprawiają się, podnosi poprzeczkę wyżej i nie zadowala się już władzą ani stanem posiadania, które kiedyś zdawały mu się niemożliwym do spełnienia marzeniem. Nawet kiedy osiągnie już wszystko, co mógł zaoferować świat, pozostają jeszcze głębie umysłu i tęsknoty serca.

Żadna utopia nie zadowoli wszystkich. Gdy warunki życiowe człowieka poprawiają się, podnosi poprzeczkę wyżej i nie zadowala się już władzą a...

Wydaje się, że nie obchodzi nas, jak to się dzieje, że jesteśmy świadomi. W jaki sposób sprawiamy, że rosną nam włosy, kształtują się kości, bije nasze serce, a nasze gruczoły wydzielają wszystkie niezbędne substancje. Robimy to, lecz nie wiemy, jak to robimy. Ponieważ w głębiach powierzchownego „ja”, które interesuje się tym i owym, istnieje inna JAŹŃ, będąca bardziej nami niż owo „ja”. I kiedy stajesz się świadomy tej nieznanej jaźni – im bardziej ją sobie uświadamiasz, tym bardziej zdajesz sobie sprawę z tego, że jest ona nierozerwalnie połączona ze wszystkim, co istnieje; że jesteś funkcją całej galaktyki zwanej Drogą Mleczną, a co więcej, galaktyka ta jest funkcją wszystkich innych galaktyk. Jesteś tym bezkresem, który widzisz daleko, daleko za pomocą wielkich teleskopów. Patrzysz i patrzysz, aż pewnego dnia obudzisz się i powiesz: „Wow! To przecież ja!”, i wiedząc to, pojmiesz, że nigdy nie umrzesz. Że jesteś tą nieskończonością, która przychodzi i odchodzi – raz ukazując się jako John Jones, raz jako Mary Smith, innym razem jako Betty Brown – i tak proces ten toczy się zawsze i zawsze.

Wydaje się, że nie obchodzi nas, jak to się dzieje, że jesteśmy świadomi. W jaki sposób sprawiamy, że rosną nam włosy, kształtują się kości,...

Nie zrozumiecie podstawowych założeń swojej własnej kultury,jeśli wasza kultura pozostanie jedyną jaką znacie.

Nie zrozumiecie podstawowych założeń swojej własnej kultury,jeśli wasza kultura pozostanie jedyną jaką znacie.

...ludzie coraz bardziej zaczynają się czuć hamowani przez swoją własną ostrożność...

...ludzie coraz bardziej zaczynają się czuć hamowani przez swoją własną ostrożność...

Zwykle gdy religia ulega instytucjonalizacji,traci związek ze źródłem duchowym i staje się instytucją świecką eksploatującą potrzeby duchowe ludzi bez zaspokajania ich.W miejsce tego stwarza hierarchiczny system,który skupia się na pogoni za władzą,kontrolą,polityką,pieniędzmi,majątkiem i innymi świeckimi sprawami.

Zwykle gdy religia ulega instytucjonalizacji,traci związek ze źródłem duchowym i staje się instytucją świecką eksploatującą potrzeby duchowe...

W naszym sposobie myślenia dominuje pogląd, że jesteśmy duszą, swego rodzaju duchową istotą uwięzioną wewnątrz ciała. Obserwujemy świat, który jest nam obcy, mówiąc słowami poety Hausmana: „Ja, obcy i zlękniony w świecie, którego nie stworzyłem przecież”. Dlatego mówimy o konfrontowaniu się z rzeczywistością, o stawianiu czoła faktom. Mówimy o przychodzeniu na ten świat. I całe to uczucie, z którym nas wychowano – uczucie, że jesteśmy wyspą świadomości zamkniętą w ‘worku ze skóry’, że stojący przed nami świat jest nam zupełnie obcy, że to, co jest na zewnątrz ‘mnie’ nie jest mną – to wszystko razem tworzy fundamentalne wrażenie wrogości i oddzielenia pomiędzy nami i tak zwanym światem zewnętrznym. Dlatego będziemy dalej mówić o podboju natury, podboju przestrzeni i zobaczymy samych siebie w swego rodzaju szyku bojowym skierowanym przeciwko całemu zewnętrznemu światu. Więcej na ten temat będę mówił w kolejnym wykładzie, lecz najpierw chciałbym się przyjrzeć temu dziwnemu odczuciu bycia ‘wyizolowanym ja’. Tak naprawdę mówienie, że przyszliśmy na ten świat, jest zupełnie absurdalne. Nie przyszliśmy: my wyszliśmy z tego świata. Czym myślisz, że jesteś? Załóżmy, że ten świat jest drzewem. Czy jesteś liśćmi na jego gałęziach, czy raczej zgrają ptaków, które przyleciały z obcych stron i osiedliły się na starym, martwym drzewie? Z pewnością wszystko, co wiemy na temat żywych organizmów – z punktu widzenia nauki – pokazuje nam, że ‘wywodzimy’ się z tego świata, że każdy z nas jest, można powiedzieć, przejawem wszechświata jako całości. Lecz jak widzisz, nie mieści się to w granicach naszego zdrowego rozsądku.

W naszym sposobie myślenia dominuje pogląd, że jesteśmy duszą, swego rodzaju duchową istotą uwięzioną wewnątrz ciała. Obserwujemy świat, któ...