Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakiś czas temu zostałam poproszona o przeczytanie książki Martyny Goszczyckiej zatytułowanej „Potwór z Damanor”.
Przyznaję, że całkiem mnie to ucieszyło. Dawno nie czytałam nic po polsku i pomyślałam, że miło będzie sprawdzić, jak radzą sobie w fantastyce młode polskie autorki.
Lektura zajęła mi trochę więcej czasu, niż planowałam, bo niestety nie polubiliśmy się szczególnie z „Potworem…”. Już dawno żadna książka nie dłużyła mi się na tyle, że byłam ją w stanie czytać tylko po pół godziny dziennie.

W skrócie: Przewidywalna fabuła bez zwrotów akcji. Szkolny styl z drewnianymi dialogami. Irytujący, papierowi bohaterowie.

Jakiś czas temu zostałam poproszona o przeczytanie książki Martyny Goszczyckiej zatytułowanej „Potwór z Damanor”.
Przyznaję, że całkiem mnie to ucieszyło. Dawno nie czytałam nic po polsku i pomyślałam, że miło będzie sprawdzić, jak radzą sobie w fantastyce młode polskie autorki.
Lektura zajęła mi trochę więcej czasu, niż planowałam, bo niestety nie polubiliśmy się...