Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwszą reakcją po wzięciu do ręki było "Łojezu", po czym przyjrzałam się bliżej i mnie tknęło. Decyzja przeczytania okazała się słuszną. Interesująca zawartość i edytorska osobliwość, jednocześnie. Ta książka to jest papierowy clickbait, tym się różniący od internetowych, że w środku ma treść. Całe opakowanie - tytuł, grafika, blurby w tonie #thetruthisoutthere - jest wabiem na ludzi śliniących się do teorii spiskowych, którzy jednak zamiast kolejnej lub podsycenia starych dostaną hojną porcję trzeźwości, bo książka (wywiad rzeka) nie jest spisem spekulacji, tylko relacją z wydarzeń. Pierwsza połowa zresztą nie dotyczy Smoleńska, tylko innych wypadków i ogólnie środowiska lotniczego. Oczywistą intencją jest przedstawienie kompetencji wywiadowanego i spełnia to zadanie dość rzetelnie. Ostatnie słowo najlepiej też podsumowuje całosć - bez literackich fajerwerków, ale "czyta się" i żegna czytelnika lepiej poinformowanego niż przyszedł. Ogółem pożyteczny towar pod nieco żenującym chłytem marketingowym...

Pierwszą reakcją po wzięciu do ręki było "Łojezu", po czym przyjrzałam się bliżej i mnie tknęło. Decyzja przeczytania okazała się słuszną. Interesująca zawartość i edytorska osobliwość, jednocześnie. Ta książka to jest papierowy clickbait, tym się różniący od internetowych, że w środku ma treść. Całe opakowanie - tytuł, grafika, blurby w tonie #thetruthisoutthere - jest...

Bardzo chaotyczna, poddałam się w połowie. Sądziłam, że to ja nie mogę się skupić, ale dwie poprzednie książki przeczytałam z wielkim zainteresowaniem, a bieżąca też wchodzi przyjemnie. Wymowną różnicą w stosunku do tej jest, że w tamtych trzech przyjęto układ "jeden przypadek/obiekt na rozdział". Tymczasem autorka "Na tropie niewyjaśnionych..." przyjęła taktykę opisywania co może pójść źle w lataniu, z ilustrowaniem tego przykładami, identyfikowanymi przez numery lotów. Całość jest przez to porozrywana i gubi czytelnika w gąszczu drobnych faktów, przy niedostatku spójnej narracji. Rezultatem jest raczej ilustracja co może pójść źle przy pisaniu książki... Trzeba by usiąść z ołówkiem i robić notatki, żeby ustalić nawet ile właściwie przypadków zostało tam opisanych. Bez notatek wynosi się wyłącznie komunikat, że samoloty czasem się gubią i spadają, a dochodzenia przyczyn bywają z różnych powodów bezowocne. Dziękuję, to wiedziałam już wcześniej.

Bardzo chaotyczna, poddałam się w połowie. Sądziłam, że to ja nie mogę się skupić, ale dwie poprzednie książki przeczytałam z wielkim zainteresowaniem, a bieżąca też wchodzi przyjemnie. Wymowną różnicą w stosunku do tej jest, że w tamtych trzech przyjęto układ "jeden przypadek/obiekt na rozdział". Tymczasem autorka "Na tropie niewyjaśnionych..." przyjęła taktykę opisywania...

Porzuciłam tuż przed połową. Głównym powodem była mętna, bełkotliwa narracja, ale to nie jedyna wada. Książka o mocno ambiwalentnej wartości - wiele opisów nadużyć i wskazywania pseudonaukowych absurdów, ale też mnóstwo generalizacji i wylewania dzieci z kąpielą (jak twierdzenie, że wszystkie choroby psychiczne są mitami i bezwarunkowe potępienie psychiatrii, w tym środków farmaceutycznych), a gdzieniegdzie twierdzeń zwyczajnie fałszywych (s. 46, "WSZYSCY specjaliści do niedawna zaprzeczali samemu istnieniu seksualnego molestowania dzieci", podkreślenie autora).

Przekład również zostawia sporo do życzenia:
s. 25, "sympathetic" jako "sympatyczny", w kontekście wskazującym raczej na "współczujący"
s. 38, "I don't think much of any of these terms" jako "nie myślę wiele o tych terminach", gdy z kontekstu wynika, że chodziło o "nie poważam zbytnio tych terminów"
s. 124 "uniquely" jako "wyjątkowo" zamiast "wyłącznie"

Porzuciłam tuż przed połową. Głównym powodem była mętna, bełkotliwa narracja, ale to nie jedyna wada. Książka o mocno ambiwalentnej wartości - wiele opisów nadużyć i wskazywania pseudonaukowych absurdów, ale też mnóstwo generalizacji i wylewania dzieci z kąpielą (jak twierdzenie, że wszystkie choroby psychiczne są mitami i bezwarunkowe potępienie psychiatrii, w tym środków...