Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ależ to było świetne. Uwielbiam inteligencję i poczucie humoru Pana Mellera. Czyranie jego felietonów to czysta przyjemność.

Ależ to było świetne. Uwielbiam inteligencję i poczucie humoru Pana Mellera. Czyranie jego felietonów to czysta przyjemność.

Czytałam z zaciekawieniem, ale po drodze irytowały mnie nieścisłości np Cassi widziała tylko zarys człowieka po badaniu oczu i po chwili opis, że dostrzegła błękit oczu pacjenta. Po drugie wątek z matką Kingsleya ani był rozwinięty ani nierozwinięty i skończył się nijak owszem może jej zachowanie było ukazane jako to, które doprowadziło do choroby Thomasa.
Samo zakończenie średnio mnie usatysfakcjonowało.
Podsumowując czytało się miło, ale skończyło się słabo.

Czytałam z zaciekawieniem, ale po drodze irytowały mnie nieścisłości np Cassi widziała tylko zarys człowieka po badaniu oczu i po chwili opis, że dostrzegła błękit oczu pacjenta. Po drugie wątek z matką Kingsleya ani był rozwinięty ani nierozwinięty i skończył się nijak owszem może jej zachowanie było ukazane jako to, które doprowadziło do choroby Thomasa.
Samo zakończenie...

Uwielbiam Pana Marcina Mellera jako dziennikarza i chyba na tym poprzestanę, bo książka mnie nie porwała, trochę ja męczyłam. Czytając ją wcale nie byłam bardzo ciekawa co dalej, nie czekałam niecierpliwością na zakończenie. Można przeczytać, ale gdybym jej nie przeczytala to bym nie miała czego żałować.

Uwielbiam Pana Marcina Mellera jako dziennikarza i chyba na tym poprzestanę, bo książka mnie nie porwała, trochę ja męczyłam. Czytając ją wcale nie byłam bardzo ciekawa co dalej, nie czekałam niecierpliwością na zakończenie. Można przeczytać, ale gdybym jej nie przeczytala to bym nie miała czego żałować.