Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Elijah przyjeżdża do Nowego Jorku na staż w przedsiębiorstwie należącym do jego ojca. Jest przekonany, że wszyscy będą traktować go jak przystało na przyszłego prezesa. Trafia jednak do grupy praktykantów, którzy nie otrzymują wynagrodzenia i mieszkają w spartańskich warunkach.

Jessica przyjeżdża do Nowego Jorku na staż w Haneul Corporation. Karierę zaczyna na najniższym szczeblu korporacyjnej drabiny. Ku jej zaskoczeniu zostaje skierowana na szkolenie dyrektorskie, podczas którego ma zamieszkać w przepięknej kamienicy.

Elijah i Jessica szybko odkrywają przyczynę pomyłki – oboje noszą takie samo koreańskie nazwisko. Postanawiają jednak nikogo nie wyprowadzać z błędu. Dzięki temu Elijah będzie mógł na pewien czas odpocząć od apodyktycznego ojca, a Jessica zyska szansę na otrzymanie wymaganych przez uczelnię listów polecających.
***
Mimo, że ta historia nie jest zła, to wpędziła mnie w ogromny zastój czytelniczy. Liczy sobie raptem trzysta stron, a męczyłam ją przez tydzień. Sama koncepcja historii mi się spodobała, jednak zabrakło chemii między nami. Myślę, że jest to przede wszystkim wynik stylu pisania autorki, który kompletnie do mnie nie trafił.
„The Name Drop” ma spory potencjał. Autorka porusza w niej wiele ciekawych motywów, m.in. presji ze strony rodziny, dotyczącej życiowych wyborów nastolatków, czy też ich pierwsze kroki w kierunku dorosłości. Zaprezentowane zostały również tradycyjne poglądy koreańskie, dotyczące pozycji kobiet w biznesie, aranżowanych związków itp.
Jessica i Elijah pochodzą z dwóch różnych światów. I choć jedno z nich ma wszystko, czego dusza zapragnie, a drugie szanuje każdy grosz, to jednak oboje mają ten sam cel – walczą o swoją przyszłość i marzenia. Nie obdarzyłam ich jakąś szczególną sympatią, więc automatycznie nie byłam zaangażowana w przeżywaniu ich życiowych perypetii.
Historię tę zaliczam do grona książek „Przeczytać – Zapomnieć”. Dawno już żadna książka nie wywołała we mnie tak obojętnych odczuć. Jest to jednak tylko i wyłącznie wynik moich osobistych preferencji czytelniczych. Dlatego nikomu jej nie odradzam. Każdy powinien wyrobić o niej swoje własne zdanie.

Moja ocena: 5/10

Elijah przyjeżdża do Nowego Jorku na staż w przedsiębiorstwie należącym do jego ojca. Jest przekonany, że wszyscy będą traktować go jak przystało na przyszłego prezesa. Trafia jednak do grupy praktykantów, którzy nie otrzymują wynagrodzenia i mieszkają w spartańskich warunkach.

Jessica pr...

Rozwiń

Zwiń

Życie siedemnastoletniej Zoey King staje na głowie, gdy przewiduje śmierć szkolnego kolegi. Okazuje się, że zamiast daru uzdrawiania, jaki powinna odziedziczyć po słynnej matce, ma predyspozycje do magii śmierci, jest banshee, szyszymorą. Wstrząśnięta tym odkryciem musi przenieść się na inny wydział Everfall Academy.

Przydzielony jej mentor, Dylan Dae Park, jest Żniwiarzem, który jednym dotknięciem potrafi wyrwać z człowieka duszę. Ma pomóc Zoey w oswojeniu się z nowoodkrytymi zdolnościami. Jednak śmierć kolegi nie daje jej spokoju. Gdy postanawia przyjrzeć się dokładniej tej sprawie, stopniowo odkrywa, że sporo osób z akademii ma coś do ukrycia i pilnie strzeże swoich mrocznych tajemnic. A przede wszystkim Dylan, na widok którego jej serce zaczyna bić szybciej...
***
Twórczość Mony Kasten nie jest mi obca. W minionym roku miałam okazję poznać dylogię „Scarlett Luck”, którą bardzo dobrze wspominam. Tym razem jednak autorka wychodzi poza schemat. Odrzuca to, do czego nas przyzwyczaiła. Jako autorka poczytnych romansów debiutuje na rynku wydawniczym ze swoją pierwszą fantastyką.
Jeśli chodzi o samą konstrukcję powieści, jest ona naprawdę ciekawa i momentami ciężko się od niej oderwać. Utrzymana jest ona w klimacie „Dark academy”, co bardzo mi się spodobało. Odnoszę jednak wrażenie, że wątek kryminalny, związany ze śmiercią ucznia wszedł całkowicie na pierwszy plan, tak jakby autorka zapomniała, że miała być to fantastyka.
Wykreowani przez Monę Kasten bohaterowie są zupełnie różni, dzięki czemu każdy wnosi coś innego do historii. Początkowo nie byłam przekonana do Zoey, która w moim odczuciu była rozkapryszoną córeczką nadzianej i znanej na całym świecie mamusi. Na całe szczęście przechodzi ona przemianę, dzięki czemu na końcu da się już lubić.
Początek był dla mnie trochę ciężki do ogarnięcia. Mnóstwo nowej terminologii opisującej świat przedstawiony, a przy tym jednocześnie dużo niewiadomych. Zabrakło mi takiego głębszego wprowadzenia do tego świata. Domy w których mieszkają uczniowie i posiadane przez nich moce opisane zostały dość pobieżnie. Nie wiadomo też, kim tak naprawdę jest wróg. Bo jakiś jest. Wiadomo to już od pierwszych rozdziałów.
Wydanie tej powieści to istny majstersztyk. Minimalistyczna grafika na okładce, twarda oprawa i te piękne, barwione brzegi – nic, tylko się zachwycać.
Mona Kasten tą powieścią pokazuje, że nie straszne jej wyzwania. Choć parę kwestii jest do dopracowania, to jednak uważam, że trylogia ta ma spory potencjał. Pomimo tych kilku mankamentów, czytało się to naprawdę dobrze i jestem ogromnie ciekawa kolejnej części.


Moja ocena: 8/10

Życie siedemnastoletniej Zoey King staje na głowie, gdy przewiduje śmierć szkolnego kolegi. Okazuje się, że zamiast daru uzdrawiania, jaki powinna odziedziczyć po słynnej matce, ma predyspozycje do magii śmierci, jest banshee, szyszymorą. Wstrząśnięta tym odkryciem musi przenieść się na in...

Rozwiń

Zwiń

Znany architekt, wyskakuje (a może zostaje wypchnięty?) z okna. Zamkniętego.

Policjant Bruno Kosowski i jego nieoficjalna asystentka mają przed sobą trudne śledztwo. Muszą rozwikłać nie tylko sprawę śmierci, ale też rozplątać sieć relacji, tajemnic i uczuć, która oplata wszystkich wokoło.

Czemu architekt zginął akurat w czasie przyjęcia? Kim jest dziewczyna w białej sukience? O czym śpiewa kos zamknięty w klatce?
***
Polski debiut. Jak sugeruje opis książki – kryminał, choć z elementami obyczajówki. Po zakończonej lekturze odnoszę jednak wrażenie, że jest to bardziej powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym.
Nie lubię pisać negatywnych opinii na temat debiutów, jednak w przypadku „Kosa” sporo rzeczy mi się nie spodobało. Przede wszystkim – główny bohater. Ależ to była męcząca postać. Dawno już nie spotkałam tak rozmemłanego faceta, który sam nie wie, czego chce od życia, a przy tym jest wybitnym pantoflarzem.
Drugim zastrzeżeniem jest wciągnięcie (ot tak) studentki w prowadzone śledztwo. Mam świadomość tego, że jest to fikcja literacka, ale nie przesadzajmy. Dziewczyna która była na miejscu zbrodni, ot tak po prostu uczestniczy w zeznaniach świadków, przegląda dokumentacje z miejsca zbrodni, a nasz wspaniały Bruno wyśpiewuje jej wszystkie informacje jak na spowiedzi. No absurd.
Rozdziały poprowadzone są z perspektywy chyba wszystkich postaci, jakie występują w tej historii. Nie pojmuję, dlaczego autorka na początku robi wielką tajemnicę z tego, kto dany rozdział opowiada. Na pierwszej stronie określa go tylko „mężczyzna” bądź „kobieta” by na następnej stronie zdradzić kim ta osoba jest. Tylko po co?
Historia zawiera w moich odczuciu wiele zbędnych opisów. Wskazówki dotyczące śledztwa powinny być ujawniane systematycznie, tak aby zaangażować czytelnika w rozwiązanie zagadki. A tu było trochę na opak. Mam wrażenie, że część tych wskazówek była celowo niewspomniana, by na zakończeniu efekt był bardziej „Wow”.
Przyznam, że dopiero końcówka jakoś bardziej mnie zaciekawiła, choć w pewnym stopniu rozszyfrowałam tą zagadkę. Warto również wspomnieć o ładnym wydaniu powieści.
Podsumowując, jak na debiut było OK. Ale tylko OK.


Moja ocena: 5/10

Znany architekt, wyskakuje (a może zostaje wypchnięty?) z okna. Zamkniętego.

Policjant Bruno Kosowski i jego nieoficjalna asystentka mają przed sobą trudne śledztwo. Muszą rozwikłać nie tylko sprawę śmierci, ale też rozplątać sieć relacji, tajemnic i uczuć, która oplata wszystkich wokoło....

Rozwiń

Zwiń

Jed West jest kapitanem mistrzowskiej drużyny NHL, a zarazem najseksowniejszym zawodnikiem na lodzie. Tak przynajmniej widzi go Breezy Angel, bibliotekarka, która od lat z wypiekami na twarzy śledzi jego karierę. Nie spodziewa się przy tym, że kiedykolwiek spotka swój obiekt westchnień oraz najśmielszych fantazji erotycznych.

Los płata jej jednak figla, gdy Jed niespodziewanie zjawia się w bibliotece jako gość specjalny warsztatów czytelniczych. Wystarczyła chwila, by oboje zapłonęli pożądaniem tak gorącym, że mogłoby stopić lodowisko.

Choć jej uczucia są szczere, Breezy wstydzi się przyznać, jak bardzo Jed ją fascynuje. Postanawia nie zdradzać się z tym przed nim, ale okazuje się, że nie tylko ona ma tajemnice.
***
Choć pomysł na tę historię był dobry, to jednak wyszła ona dość słabiutko. Przede wszystkim nie spodziewałam się, że ta powieść będzie aż tak krótka. A wiadomo jak to często bywa z takimi historiami – bywają niedopracowane, a autor bądź autorka nie wykorzystują jej potencjału. I mam wrażenie, że tak było w przypadku „Mister Hockey” .
Na samym początku małe ostrzeżenie dla wielbicieli wątku hokeja w romansach. Jeśli macie chęć sięgnięcia po „Mister Hockey” właśnie przez wzgląd na ten wątek, to możecie się rozczarować. Prawda jest taka, że gdyby autorka nie wspomniała, że Jed jest kapitanem drużyny hokejowej, to równie dobrze mógłby być piłkarzem, hydraulikiem czy sprzedawcą w markecie.
Z racji tego, że książka jest tak krótka, to akcja rozkręca się dość szybko. To z kolei przyczyniło się do zabicia jakiejkolwiek chemii między bohaterami. Relacja między nimi rozwija się szybko i nie wiadomo na czym tak naprawdę jest oparta.
Spory potencjał miał według mnie wątek brata Jeda. Został jednak potraktowany po macoszemu i stał się nijaki. Wepchany na siłę wątek, który był, a jakby go nie było.
Autorka pisze w porządku, choć zawarty w powieści humor, nie był w moim stylu. Książkę czyta się szybko przez wzgląd na niewielką liczbę stron i dość dużą czcionkę, ale przy tym kompletnie nie angażuje czytelnika. Historia z grupy „przeczytać - zapomnieć”.

Moja ocena: 5/10

Jed West jest kapitanem mistrzowskiej drużyny NHL, a zarazem najseksowniejszym zawodnikiem na lodzie. Tak przynajmniej widzi go Breezy Angel, bibliotekarka, która od lat z wypiekami na twarzy śledzi jego karierę. Nie spodziewa się przy tym, że kiedykolwiek spotka swój obiekt westchnień ora...

Rozwiń

Zwiń

Wiosną dni stają się cieplejsze i świat pięknieje! Detektywi – panna Marple, Herkules Poirot czy Tommy i Tuppence – z lubością oddaliby się wypoczynkowi na łonie natury. Ale w wiosennej aurze rozkwita także zło, występki się plenią, a złoczyńcy zbierają pierwsze owoce swojej pracy. Uważaj na świeże zioła, bo ktoś mógł pomieszać niewinną szałwię z niebezpieczną naparstnicą, i miej się na baczności, gdy w grę wchodzi szantaż lub zemsta. Detektywi nie będą próżnować… Usiądź wygodnie w ogródku lub na tarasie skąpanym w słońcu i zanurz się w lekturze. Tylko nie wnikaj, dlaczego sąsiad tak zawzięcie przekopuje grządki…
***
Opowiadania to nie do końca moja bajka. Zdecydowanie bardziej wolę „pełnowartościowe” powieści. Jest jednak pewien wyjątek od tej reguły i jest nim Agatha Christie. Jej historie to mój „comfort read” i najczęściej gdy dopada mnie zastój czytelniczy, sięgam właśnie po jej powieści.
Jakiś czas temu miałam okazję poznać inny zbiór opowiadań – „Morderstwo w zaułku”. To chyba było moje pierwsze spotkanie z opowiadaniami Christie i przyznaję, byłam trochę sceptycznie nastawiona, jednak jak się okazało, przepadłam również i w tej formie!
O ile w „Morderstwie w zaułku” bohaterem każdego opowiadania był uwielbiany przeze mnie Hercules Poirot, tak w przypadku zbioru „Zło rozkwita wiosną” bohaterowie są różni, nie tylko najpopularniejsza dwójka, czyli Poirot i panna Murple.
Zbiór ten zawiera dwanaście różnych opowiadań, które różnią się nie tylko bohaterami. Mamy w nich do czynienia z morderstwami, kradzieżami, czy zaginięciami. Dzięki temu, zawarte w książce historie są niezwykle barwne, jak budząca się wiosną przyroda.
„Zło rozkwita wiosną” nie zachwyciło mnie tak jak „Morderstwo w zaułku”, ale jest to tylko i wyłącznie wynik moich osobistych preferencji. Ja po prostu kocham małego Belga i uważam, że historie w których występuje, mają jedyny w swoim rodzaju, niepowtarzalny klimat.

Moja ocena: 7/10

Wiosną dni stają się cieplejsze i świat pięknieje! Detektywi – panna Marple, Herkules Poirot czy Tommy i Tuppence – z lubością oddaliby się wypoczynkowi na łonie natury. Ale w wiosennej aurze rozkwita także zło, występki się plenią, a złoczyńcy zbierają pierwsze owoce swojej pracy. Uważaj ...

Rozwiń

Zwiń

Ama Torres jest pełną energii konsultantką ślubną, która… nie wierzy w instytucję małżeństwa. Ale śluby? O, to zupełnie coś innego!

Elliot Bloom to ponury florysta, który nienawidzi swojej profesji… dopóki na jego progu nie pojawia się pewna entuzjastyczna konsultantka ślubna.

Dawno, dawno temu, za dnia współpracowali przy organizacji imprez, a w nocy Ama śledziła misterne kwiatowe tatuaże na jego ciele. Potem złamała Elliotowi serce – i już nigdy więcej się do niego nie odezwała.

Teraz pracują wspólnie przy organizacji ceremonii ślubnej, która może być przełomowym punktem w ich karierach. Wciąż jednak wisi nad nimi wspomnienie wydarzeń z przeszłości. Sprawy nie ułatwiają dwie panny młode, które dostrzegają, że między Amą i Elliotem wyraźnie iskrzy. Nie znając ich skomplikowanej relacji, są zdeterminowane, by ich ze sobą zeswatać. Ale gdy ślub zaczyna żyć własnym życiem, napięcie między Ama a Elliotem tylko rośnie.
***
Początek tej historii zapowiadał się obiecująco, jednak suma summarum moje odczucia po zakończonej lekturze są dość mieszane… Historia sama w sobie jest ciekawa, jednak dla mnie zepsuli ją jej bohaterowie i relacja jaka ich połączyła.
Czytałam już tego typu naprawdę wiele książek, jednak w tym przypadku ta „płaska” relacja między Amy a Elliotem zwyczajnie mnie drażniła. Zabrakło mi namiastki chemii między nimi. Autorka strasznie odciąga moment, w którym czytelnik dowiaduje się co tak naprawdę wydarzyło się te kilka lat wcześniej między bohaterami i skąd wynika ta napięta atmosfera między nimi. Biorąc pod uwagę, jak Amy przeżywa ich spotkanie po latach, spodziewałam się nie wiadomo czego, a w ostateczności na usta aż się cisnęło powiedzenie „nawarzyłaś sobie piwa, to teraz je wypij”.
Słabo wykreowani bohaterowie to chyba największy mankament tej historii. Elliot to postać bez wyrazu, mimo iż miała spory potencjał. Do samego końca nie wiadomo dlaczego zachowuje się tak, a nie inaczej wobec ludzi. Co sprawiło, że nagle tak pokochał kwiaty (pomijając krótkie stwierdzenie: „tata uważał, że kwiaty są lepsze od ludzi i chyba miał rację”).
Wątek organizacji wesela był ciekawy, choć momentami zbyt szczegółowy. Fajnie było „obserwować” ten proces, mając w pamięci swój własny ślub sprzed siedmiu miesięcy.
Nie porwała mnie ta historia i nie do końca zgadzam się z tymi dość wysokimi ocenami. Jednak każdemu podoba się coś innego, dlatego też „Forget me not” z pewnością znajdzie swoich zwolenników.

Moja ocena: 5/10

Ama Torres jest pełną energii konsultantką ślubną, która… nie wierzy w instytucję małżeństwa. Ale śluby? O, to zupełnie coś innego!

Elliot Bloom to ponury florysta, który nienawidzi swojej profesji… dopóki na jego progu nie pojawia się pewna entuzjastyczna konsultantka ślubna.

Dawno, daw...

Rozwiń

Zwiń

Jest rok 1910. Davenportowie są jedną z nielicznych czarnych arystokratycznych rodzin w Ameryce. Ich majątek to zasługa ciężkiej pracy i przedsiębiorczości Williama Davenporta, zbiegłego niewolnika, który założył firmę naprawiającą powozy.

Najstarsza z rodzeństwa, Olivia, jest gotowa spełnić swój obowiązek wobec rodziny i wyjść przykładnie za mąż. Problem pojawia się, kiedy poznaje pewnego charyzmatycznego bojownika o prawa obywatelskie. Młodsza siostra Olivii, Helen, jest bardziej zainteresowana samochodami niż romantyczną stroną życia. Pokojówka Amy-Rose, która planuje otwarcie własnego salonu fryzjerskiego, marzy skrycie o poślubieniu przystojnego Johna Davenporta. Rzecz w tym, że najlepsza przyjaciółka Olivii, Ruby, również ma go na oku…
***
Nie będę udawać, że wydanie „Davenportów” nie wpłynęło na moją chęć poznania tej historii, bo byłoby to wierutne kłamstwo. Przepiękna okładka i te zachwycające oko kolorowe brzegi, skradły zapewnie nie tylko moje serce. Nie spodziewałam się jednak, że ta historia aż tak mi się spodoba!
Historia została opowiedziana aż z czterech perspektyw. Początkowo miałam obawy, że to trochę za dużo, jednak każda z tych bohaterek została świetnie wykreowana, a poznawanie ich losów było czystą przyjemnością. Kobiety te pochodzą z różnych kręgów, mają inne charaktery i pasje. Choć w moim odczuciu, na pierwszy plan została wypchnięta Olivia, to jednak najbardziej polubiłam Helen i Amy-Rose.
Kolejną rzeczą, która skradła moje serducho to bardzo subtelnie poprowadzone wątki romantyczne. Była to świetna odskocznia od klasycznych romansów, jakie miałam okazję w ostatnim czasie przeczytać.
Jak się okazało w notatce od autorki, historia zawarta w powieści inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami. Tło historyczne zawarte na kartkach tej powieści było bardzo wciągające. Można łatwo dostrzec, że autorka zagłębiła się w tej tematyce.
„Davenportowie” to nie tylko historia o rasizmie i prawach kobiet. To przede wszystkim historia o czterech wyjątkowych i zdeterminowanych kobietach, które walczą o swoje marzenia, miłość i lepsze życie. Z niecierpliwością będę wypatrywać kolejnego tomu.

Moja ocena: 9/10

Jest rok 1910. Davenportowie są jedną z nielicznych czarnych arystokratycznych rodzin w Ameryce. Ich majątek to zasługa ciężkiej pracy i przedsiębiorczości Williama Davenporta, zbiegłego niewolnika, który założył firmę naprawiającą powozy.

Najstarsza z rodzeństwa, Olivia, jest gotowa speł...

Rozwiń

Zwiń

Aurora Lawson jest wzorową studentką prawa, ale dorabia na sekstelefonie. Wbrew wszelkim stereotypom dziewczyna lubi tę pracę i widzi w niej coś więcej niż płytkie konwersacje z napalonymi facetami. Jej „klienci” to również mężczyźni, którzy po prostu potrzebują rozmowy i bliskości. Jest silna, zdeterminowana i wie, czego chce od życia.

Hektor Cross to szanowany prawnik i wykładowca na nowojorskim uniwersytecie. Jego nienaganna reputacja to zbroja, pod którą skrywa swoje prawdziwe oblicze. Cross ma opinię zimnego i bardzo surowego profesora oraz genialnego adwokata, który nigdy nie przegrywa. Nigdy też nikomu nie pobłaża i nie odpuszcza.
***
Powieści K.N. Haner to dla mnie zawsze ogromna zagadka. Chyba nie znam drugiego takiego autora, czy autorki, których książki wywoływałyby tak różne odczucia. Bo są takie, które bardzo mi się podobały np. „Wycena”, ale i takie, które kompletnie do mnie nie trafiły, jak np. „Drwal” czy „Ring girl”. Gdzie w takim razie uplasowała się najnowsza powieść autorki – „Call girl”? Myślę, że gdzieś po środku.
Bardzo lubię świat prawniczy w romansach. Spotkania na sali sądowej, jakieś przesłuchania itp. Zagadka kryminalna, jaką mieli do rozwiązania główni bohaterowie była ciekawa i nadała całej fabule dodatkowego koloru. A gdy do tego dołączy się jeszcze motyw zakazanego uczucia między wykładowcą i studentką, których dzieli różnica wieku, wydawać by się mogło, że przepis na świetny romans mamy gotowy, prawda? Jak się okazuje nie do końca.
Czegoś mi w tym zabrakło. Być może za dużo się działo naraz. Być może relacja między Aurorą i Hektorem rozwijała się zbyt szybko. A może problem tkwił w tym, że cała historia była bardzo przewidywalna. To tego typu książka, którą przeczyta się z umiarkowanym zainteresowaniem i jest idealna na „odmóżdżenie”. Ale jak dla mnie to trochę za mało.
„Call girl” to króciutka historia na jeden wieczór. Duża czcionka i niewielka ilość tekstu na stronie sprawia, że przez tą powieść dosłownie się przepływa. Przeczytałam ją bez jakiegoś większego zaangażowania i wydaje mi się, że szybko o niej zapomnę.

Moja ocena: 6/10

Aurora Lawson jest wzorową studentką prawa, ale dorabia na sekstelefonie. Wbrew wszelkim stereotypom dziewczyna lubi tę pracę i widzi w niej coś więcej niż płytkie konwersacje z napalonymi facetami. Jej „klienci” to również mężczyźni, którzy po prostu potrzebują rozmowy i bliskości. Jest s...

Rozwiń

Zwiń

W Collis, mieście, którego największym skarbem jest ogromne sanktuarium poświęcone Słońcu, dochodzi do serii makabrycznych morderstw. Pilnująca bezpieczeństwa rozbudowy świątyni siedemnastoletnia Catrin staje się świadkiem jednego z nich, jednocześnie odkrywając w sobie niesamowity dar, który może pomóc w zdemaskowaniu zabójcy. Jednak nadane jej przez księżyc umiejętności stoją w sprzeczności z wierzeniami mieszkańców miasta, przez co dziewczyna jest zmuszona trzymać je w tajemnicy.
Do poprowadzenia śledztwa zostaje wybrany Simon, młodzieniec z tajemniczą przeszłością, który przerażająco dobrze potrafi zrozumieć zachowania mordercy. Między Simonem a Catrin rodzi się uczucie, które zostanie wystawione na próbę przez tajemnice, które oboje skrywają.
***
Ależ to było dobre! Połączenie fantastyki z kryminałem? Dla mnie bomba! I choć moje początki z tą historią były dość oporne, przez wzgląd na liczne opisy dotyczące kwestii budowlanych i architektonicznych, które nie leżą w obszarze moich zainteresowań, to pod względem całości, ta powieść była świetna!
Zaskakujące zwroty akcji i wyraziste postacie, to z pewnością największe atuty tej historii. Bardzo spodobał mi się również poruszony przez autorkę wątek chorób psychicznych, w tym głównie ich odbiór przez społeczeństwo, czy też najbliższych.
Choć jak sam opis wskazuje, między Cat i Simonem rodzi się uczucie, to jednak wątek romantyczny nie jest wpychany na pierwszy plan. Najważniejszą kwestią jest odkrycie okrutnego mordercy. Swoją drogą, biorąc pod uwagę brutalne i dość drastyczne sceny zbrodni, jakie zostały zawarte w tej powieści, jestem trochę zaskoczona, że wydawnictwo nie oznaczyło kategorii wiekowej na okładce.
Zakończenie – petarda. Czytając ostatnie rozdziały doszłam do takiego punktu, gdzie podejrzewałam już chyba wszystkich.
Jestem ogromnie ciekawa II tomu i mam nadzieję, że autorka rzuci nieco więcej światła na świat wyznawców Księżyca i na samego Simona. Mimo, iż początkowo miałam mieszane uczucia wobec tej książki, tak teraz z czystym sumieniem mogę ją Wam polecić.

Moja ocena: 8/10

W Collis, mieście, którego największym skarbem jest ogromne sanktuarium poświęcone Słońcu, dochodzi do serii makabrycznych morderstw. Pilnująca bezpieczeństwa rozbudowy świątyni siedemnastoletnia Catrin staje się świadkiem jednego z nich, jednocześnie odkrywając w sobie niesamowity dar, kt...

Rozwiń

Zwiń

Rodzice Tommy’ego Llewellyna budzą się w środku nocy. Z ich domu zniknęły wszystkie rzeczy związane z malutkim synem. Co jednak dziwniejsze, oboje nie wiedzą nawet, że chłopczyk śpiący obok w salonie to ich dziecko. A to wszystko dlatego, że takie jest przeznaczenie Tommy’ego: nikt nie pamięta go dłużej niż 365 dni. Co roku, tego samego dnia, ludzie z jego otoczenia zapominają o tym, że kiedykolwiek istniał. W każde urodziny chłopak budzi się rano z czystą kartą, co nazywa Resetem. Musi od nowa szukać przyjaciół, walczyć o siebie, przypominać się światu. Pewnego dnia to, co kiedyś niemożliwe, ma szansę się spełnić. Tommy Llewellyn się zakochuje. Aby przerwać błędne koło i zdobyć miłość, wyrusza na misję, by oszukać okrutny los i wreszcie zostać zapamiętanym. Wkrótce będzie musiał się zastanowić, co jest ważniejsze – rzeczy, które zostawiamy za sobą, czy ludzie, których poznajemy na nowo.
***
Każdy z nas obchodzi urodziny na swój sposób. Otrzymuje mniej lub bardziej trafione prezenty. Tommy dostaje od losu prezent, który staje się jego przekleństwem – białą kartkę. Co roku, zaczyna swoje życie od nowa. Nie posiada żadnej rzeczy, która dzień wcześniej stanowiła jego własność. Staje się zupełnie obcy w oczach swoich przyjaciół i rodziny…
Tommy to wyjątkowa postać, pełna determinacji w walce o to, by być w końcu przez kogoś zapamiętanym. Jego historia niezwykle angażuje czytelnika. Nie można być obojętnym na jego nierówną walkę z Restem. Nie sposób nie trzymać za niego kciuków i kibicować mu w jego działaniach.
Zapętlenie czasowe w powieściach często bywa nudne. Choć każdy rok zaczyna się i kończy w podobny sposób, to zdecydowanie brak w tym jakiejkolwiek nudy. Byłam ogromnie ciekawa jak autor zakończy historię Tommy’ego i muszę przyznać, że jest ona idealnym uwieńczeniem tej powieści.
Bardzo lubię realizm magiczny w książkach i jestem zdania, że w tej powieści został on świetnie wykorzystany. „Każdy rok Tommy’ego Llewellyna” to bardzo udany debiut z mocnym przytupem. Choć w książce każdy zapomina Tommy’ego, to jestem przekonana, że z pewnością zapadnie w pamięci nie jednemu czytelnikowi. Tak jak mi.

Moja ocena: 9/10

Rodzice Tommy’ego Llewellyna budzą się w środku nocy. Z ich domu zniknęły wszystkie rzeczy związane z malutkim synem. Co jednak dziwniejsze, oboje nie wiedzą nawet, że chłopczyk śpiący obok w salonie to ich dziecko. A to wszystko dlatego, że takie jest przeznaczenie Tommy’ego: nikt nie pam...

Rozwiń

Zwiń