Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Albo nie zrozumiałam tej książki, albo ona nie jest wcale tak wybitna, jak się powszechnie sądzi. Rozumiem intencję autorki, cały ten gniew i frustrację na społeczne konwenanse i duszną postkolonialną atmosferę Wielkiej Brytanii. Nie mogłam się jednak utożsamić z bohaterką nie tylko z oczywistych powodów (nie jestem ciemnoskórą córką imigrantów wspinającą się na drabinę społeczną i przebijającą szklane sufity w City), ale także dlatego, iż była antypatyczna. Styl narracji, nazwijmy to, eksperymentalny, nie zrobił na mnie wrażenia, a wręcz irytował, ponieważ nie widziałam najmniejszego sensu w większości zabiegów stylistycznych, które mają książkę wyróżniać. Nie dodają wiele do treści, nie stanowią dla niej też żadnego sensownego kontrapunktu. Taka sztuka dla sztuki, dość marne popisywanie się - tak to odczułam, ale tak jak napisałam na początku - być może nie zrozumiałam w pełni przekazu autorki, bo nie czytałam zbyt uważnie. Sam tytuł też, moim zdaniem, chybiony, bo samo przyjęcie, które miałoby być w założeniu kulminacją akcji, nie zostaje opisane. Zapewne to celowy zabieg narracyjny. Jak dla mnie, znów chybiony.

Albo nie zrozumiałam tej książki, albo ona nie jest wcale tak wybitna, jak się powszechnie sądzi. Rozumiem intencję autorki, cały ten gniew i frustrację na społeczne konwenanse i duszną postkolonialną atmosferę Wielkiej Brytanii. Nie mogłam się jednak utożsamić z bohaterką nie tylko z oczywistych powodów (nie jestem ciemnoskórą córką imigrantów wspinającą się na drabinę...