Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Głównym bohaterem i narratorem jest Ezra, szkolna gwiazda, świetny tenisista, przewodniczący samorządu, człowiek z którym każdy chce się przyjaźnić. Ezra ma piękną dziewczynę Charlotte, paczkę przyjaciół, plany na przyszłość związane ze sportem. Wszystko zmienia się podczas imprezy: Charlotte go zdradza, a Ezra wpada pod rozpędzony samochód i trafia do szpitala. Bohater musi pożegnać się z karierą, zastanowić się, czy ludzie, z którymi się zadawał są jego prawdziwymi przyjaciółmi, a także rozpocząć życie na nowo. Pewnego dnia w szkole spotyka Cassidy, która wywraca jego życie do góry nogami. Dziewczyna jest inna niż Charlotte, ale ma w sobie "to coś", co sprawia że Ezra czuje się nią zafascynowany. Ich znajomość jest pełna burzliwych momentów, ale dzięki temu ta para bohaterów nie jest mdła, z zaciekawieniem przyglądałam się rodzącemu się między nimi uczuciu.

Autorka bardzo ciekawie zarysowała też pojęcie przyjaźni. Toby i Ezra, mimo kilku lat bycia w zupełnie innych grupach znajomych, potrafią odnaleźć znowu być dla siebie najlepszymi przyjaciółmi i być dla siebie tak ważnym oparciem. Ezra czuje się rozdarty między grupą najpopularniejszych uczniów a przyjaciółmi z klubu debat. Pierwsza grupa jest bardzo stereotypowa, ich główną ambicją i zajęciem jest imprezowanie, a podstawą ich szkolnej egzystencji jest trzymanie się razem w grupie gwiazd. Toby, Luke, Sam, Austin i Phoebe czyli towarzystwo "debatowe" zrywa za to z opinią beznadziejnych kujonów. Mimo początkowych zgrzytów, to właśnie oni stają się w powieści najbardziej wartościowymi przyjaciółmi, stanowią zgrany zespół, który może na sobie nawzajem polegać.

Zdecydowanie polecam tę książkę fanom twórczości Johna Greena. Autorka w podobny sposób porusza problemy młodych ludzi, pokazuje że jedna mała rzecz może zmienić życie człowieka i w sumie tylko od nas zależy, jak wykorzystamy to, co przyniósł nam kolejny dzień. Bardzo podkreślona jest też rola przyjaźni i posiadania prawdziwych przyjaciół, że jest to jedna z najcenniejszych wartości w życiu. Wprost nie mogę się doczekać kiedy książka dotrze do mnie w wersji papierowej, bo ma taką piękną, klimatyczną okładkę, że aż miło będzie zerkać na nią na półce :). Bardzo Wam polecam sięgnąć po tę pozycję, myślę że nie poczujecie się zawiedzeni.

Głównym bohaterem i narratorem jest Ezra, szkolna gwiazda, świetny tenisista, przewodniczący samorządu, człowiek z którym każdy chce się przyjaźnić. Ezra ma piękną dziewczynę Charlotte, paczkę przyjaciół, plany na przyszłość związane ze sportem. Wszystko zmienia się podczas imprezy: Charlotte go zdradza, a Ezra wpada pod rozpędzony samochód i trafia do szpitala. Bohater...

Ostatnio jakoś mało sięgałam po typowe młodzieżówki, mimo że bardzo lubię ten gatunek. Zazwyczaj takie powieści są wciągające, ale nie spodziewałam się, że twórczość S. J. Kincaid aż tak mnie porwie :).

Diaboliki są istotami wyglądającymi jak ludzie, ale zaprogramowane jako pozbawione uczuć zabójcy. Ich głównym zadaniem jest chronić jedną, konkretną osobę, której zostały przypisane. Nadludzka siła, umiejętności walki idealnie sprawdzają się w przypadku niebezpieczeństwa. Rodzina Impirianów, do której trafiła opiekunka ich córki - Nemezis, nie należy do faworytów cesarza. Ich poglądy, oparte na kulcie nauki nie przypadły do gustu władcy i jego sprzymierzeńcom, dlatego senator Impirian jest pod szczególną obserwacją. Cesarz żąda, aby jego jedyna córka stawiła się na dworze, co od razu wzbudza podejrzenia rodziny Impirian. Wskutek spisku na dwór cesarza trafia Nemezis, podająca się za Sydonię Impirian.

Autorka przedstawia bardzo ważny wątek, w którym polityka zderza się z nauką. Cesarz nie chce pozwolić poddanym na rozwój intelektualny, chce aby dalej pozostali mu ślepo wierni. Z drugiej strony, technika w powieści jest bardzo rozwinięta. Dowolnie można modyfikować swój wygląd, wszelkie rany zaraz leczą medboty, można komunikować się w wirtualnym świecie poprzez awatary.

Bohaterowie to bardzo mocna strona tej powieści. Nemezis - diabolika, która nie umie kochać, nie doświadczyła w swoim życiu bliskości. Pomijając Sydonię, która traktuje ją jak członka rodziny, Nemezis nie ma przyjaciół, nie ma na kim się oprzeć. Jej celem jest za wszelką cenę chronić jedyną potomkinię rodu Impirianów. Sydonia zyskuje ogromną sympatię swoim podejściem do istoty, która jej służy. Nie zgadza się na podkreślanie ich różnic, na to, aby Nemezis chociaż przez chwilę czuła się gorsza. Wreszcie cesarz, jego matka i bratanek czyli ród Domitrianów. Nestorka rodziny - gotowa zamordować nawet własne dzieci, cesarz - bez mrugnięcia okiem usuwający przeszkody na drodze do pełnej władzy i szalony Tyrus. Każde z nich jest bardzo ciekawą osobowością, autorka nie stworzyła dwóch takich samych postaci. Bohaterowie mają swoje indywidualne cechy, ciągle nas zaskakują.

Książka jest przepełniona zwrotami akcji. Gdy wydaje nam się, że losy bohaterów są przesądzone, nagle zjawia się ktoś, kto ratuje ich z opresji. Gdy kogoś polubimy, za chwilę autorka tak pokieruje akcją, że zaczynamy czuć nienawiść do danej postaci. Wydarzenia nie są jednak chaotyczne, wszystko jest ze sobą dosyć spójne. Do samego końca ciężko jest określić, jak tak naprawdę zakończy się ta opowieść i za to autorka ma u mnie ogromnego plusa :).

Ostatnio jakoś mało sięgałam po typowe młodzieżówki, mimo że bardzo lubię ten gatunek. Zazwyczaj takie powieści są wciągające, ale nie spodziewałam się, że twórczość S. J. Kincaid aż tak mnie porwie :).

Diaboliki są istotami wyglądającymi jak ludzie, ale zaprogramowane jako pozbawione uczuć zabójcy. Ich głównym zadaniem jest chronić jedną, konkretną osobę, której zostały...

Główny bohater jest wychowany w rodzinie, rządzonej przez wiele lat niepodzielnie przez ojca - stolarza. Mężczyzna nie potrafił wykrzesać z siebie odrobiny miłości, nie był w stanie okazać jej synom i żonie. Zwłaszcza na bohaterze wywarło to ogromny wpływ, jego życie zostało w jakiś sposób przez to ukształtowane. Brak wsparcia i dobrego, ojcowskiego przykładu sprawił, że pogubił się w szukaniu własnej życiowej drogi. Próbuje odnaleźć swoją drogę w klasztorze, ale czeka go tam ogromne rozczarowanie i niezrozumienie. Nieuchronnie stacza się w stronę autodestrukcji i zniszczenia swojego młodego istnienia.




Bardzo rzuciło mi się w oczy to, że autor nie przywiązał dużej wagi do imion, do nazwisk, do miejsc. Sam bohater dopiero w trakcie otrzymuje imię Rilian, inspirowane "Opowieściami z Narnii". Ważne są tu jedynie wydarzenia i emocje im towarzyszące. Prawie każdy rozdział rozpoczyna się cytatem, którego treść nawiązuje i zapowiada to, co za chwilę wydarzy się w tekście. Sny przeplatają się z jawą, a metafory czają się właściwie na każdej stronie.

Z racji, że jak dowiadujemy się z okładki, jest to literatura zaliczana do wspomnień, dostajemy nieco chaotyczny tekst. Jest napisany trochę tak, jakby autor nagle doznał olśnienia, wymyślił fabułę i usiadł do pisania. Brakowało mi nieco tych przejść pomiędzy kolejnymi rozdziałami, które bardziej scalałyby cały tekst.

Jest to właściwie mój jedyny zarzut, bo ogólnie historia napisana przez Łukasza Skibińskiego wciąga. Gdy zaczęłam czytać w autobusie to nie odłożyłam, dopóki nie skończyłam i ciężko mi było rozpocząć kolejną lekturę, bez wracania myślami do książki "Trzy czwarte". Rewelacyjny prolog, świetne dwa epilogi, naprawdę dobry środek - tę książkę warto poznać.

Główny bohater jest wychowany w rodzinie, rządzonej przez wiele lat niepodzielnie przez ojca - stolarza. Mężczyzna nie potrafił wykrzesać z siebie odrobiny miłości, nie był w stanie okazać jej synom i żonie. Zwłaszcza na bohaterze wywarło to ogromny wpływ, jego życie zostało w jakiś sposób przez to ukształtowane. Brak wsparcia i dobrego, ojcowskiego przykładu sprawił, że...