Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Znając sprawę brutalnego zabójstwa Jolanty Brzozowskiej myśle ze robienie z morderczyni ofiary za cenę dobrego nakładu książki to jakieś nieporozumienie. Tego nie chce się czytać! Ten zachwyt jej osobą, ta wyrozumiałość, ta litość, to pochylenie się nad kimś tak zepsutym jest dla mnie nie do przyjęcia , podobnie jak ton uwielbienia dla morderczyni, w jakim ta książka jest utrzymana. Ciekawe, że rodzice zamordowanej nawet po 30 latach nie chcieli udzielić panu wywiadu.

Znając sprawę brutalnego zabójstwa Jolanty Brzozowskiej myśle ze robienie z morderczyni ofiary za cenę dobrego nakładu książki to jakieś nieporozumienie. Tego nie chce się czytać! Ten zachwyt jej osobą, ta wyrozumiałość, ta litość, to pochylenie się nad kimś tak zepsutym jest dla mnie nie do przyjęcia , podobnie jak ton uwielbienia dla morderczyni, w jakim ta książka jest...

"Burka miłości"... i moje szare komórki płaczą do dziś. Książkę, mimo że porusza drastyczne tematy,odebrałam jak historyjkę obyczajową o lekko upośledzonej Marii i jej mężu- równie nierozgarniętym i nieporadnym życiowo jak ona sama. Nie ma bowiem żadnego usprawiedliwienia dla sytuacji, w której rodowity Afgańczyk leci sobie do rodzinnego kraju w okresie rządów talibów i kompletnie nie interesują go realia i panującą tam sytuacja polityczna. No i "gwiazda" opowieści-Maria- skrajnie nieodpowiedzialna egoistka.
Maria- młode cielę,które idzie ślepo za mężem, bo kocha.Kocha mocno tak, że żyć bez niego nie może. Całe szczęście facet jest w porządku i też ją szczerze kocha. Ale Maria to ten typ bezwolnej kobiety,która nie potrzebuje burki aby ją ubezwłasnowolnić. Robi to sama, dobrowolnie. Podejrzewam, że gdyby ukochany stosował wobec niej przemoc, ona by wybaczała, usprawiedliwiała jego zachowanie przed światem i twardo utrzymywała, że widocznie jej się należało.
Maria, jak przystało na osobę ociężałą umysłowo (bo inaczej nie można uzasadnić jej wielu poczynań), nie myśli logicznie, a prawdę mówiąc nie myśli w ogóle, jedyne co robi to marzy i snuje niekończace się plany, nie wyciąga wniosków. Konsekwencje? A co to takiego? Coś dobrego do zjedzenia?:)
Żyje beztrosko w Londynie, wychodzi za mąż za Afgańczyka, ale nie jest kompletnie zainteresowana jak żyje się w jego kraju, jaka panuje tam kultura i obyczaje, i jaka sytuacja polityczno- ekonomiczna, o której z resztą trąbią media na calutkim świecie.(nadmienię, że w okresie kiedy Maria bierze ślub, w Kabulu publicznie rozstrzelano matkę siedmiorga dzieci, bez procesu, na stadionie sportowym. Przyszły tłumy, większość wiwatowała...)
Marię nie interesuje kto to taki talib, co to wojna w Afganistanie, co to odebranie praw kobietom. Maria ochoczo rusza z mężem bo się uparła. Nadmienię, że była już w ciąży.
Książka poraża głupotą Marii.
Sytuacje w jakich będzie, jej bierne zachowanie, bezwolne reakcje, pseudoofiarność i pokora, budzą we mnie odrazę. Prawda jest taka, że Maria świetnie się czuła w roli cierpiętnicy. A momenty, w których przedstawia siebie jako waleczną lwice, twardo stąpającą po ziemii, mądrą i inteligentną,dążącą do celu po trupach, po prostu rozbawił mnie do łez. Fakty temu zaprzeczają, jej postępowanie temu zaprzecza.
Styl książki...ona nie ma stylu! Luźno powiązane wydarzenia, niezgodność faktów, naciągane historie, irracjonalne zachowanie bohaterki i jej absurdalne decyzje, rozmyte wątki. I te toporne, drewniane dialogi między Marią i Nasradem nasuwają pytanie czy ci ludzie są na pewno w pełni władz umysłowych. Serio. Najpierw tkwią w maraźmie, jakimś koszmarnym letargu, zachowują się jakby nigdy nic, po czym zrywają się i następuje dziwna aktywność i pobudzenie. Ich działania powodują, że popadają w kolejny zastój. W książce absurd goni absurd. Jedna decyzja Marii wyklucza inną, pełno jest nieścisłości, pomijane wątki, np. choroba teścia...przecież był umierający i po to polecieli do Afganistanu. Teść zdrowy jak rydz i koniec tematu. Marii to nie zastanowiło. Ta kobieta jest niepoważna. Telefony do siostry po kilku latach zerowego kontaktu i wielkie zdziwienie, że ojciec umarł...chory na raka...I najlepsze:" dlaczego nikt mnie nie powiadomił" hahaha! Nikt nie wiedział gdzie przebywa Maria bo przez kilka lat nie dawała znaku życia, szukał jej Interpol!
Maria to postać negatywna, która za swoje porażki obarcza wszystkich dookoła. Nie polecam. Ale w sumie to jakieś nowe doświadczenie. Groteska w afgańskiej "zadymie".

"Burka miłości"... i moje szare komórki płaczą do dziś. Książkę, mimo że porusza drastyczne tematy,odebrałam jak historyjkę obyczajową o lekko upośledzonej Marii i jej mężu- równie nierozgarniętym i nieporadnym życiowo jak ona sama. Nie ma bowiem żadnego usprawiedliwienia dla sytuacji, w której rodowity Afgańczyk leci sobie do rodzinnego kraju w okresie rządów talibów i...

No cóż...syty głodnego nie zrozumie. Irytuje mnie zachowanie księżniczki, bo niby współczuje, leży jej na sercu los kobiet, ale nie robi nic. Drastyczne opowieści o losach innych kobiet, to wstawki przerywające jej monolog o własnym, nudnym i dostatnim życiu. Księżniczka ubolewa nad sytuacją innych i nie robi nic. Jest wstrząśnięta losem innych i nie robi nic...no i tym podobne rzeczy. Czasem się zastanawiam czy ona istnieje naprawde, czy jest wytworem wyobraźni autorki. Tyle tomów o księżniczce! Już po pierwszym wydaniu rodzina zorientowała się, kto jest autorem książki, grozi jej niebezpieczeństwo a nawet śmierć, a tu bach!: pojawiają się kolejne tomy: łzy księżniczki, sekrety księżniczki, jejku! Co jeszcze!

No cóż...syty głodnego nie zrozumie. Irytuje mnie zachowanie księżniczki, bo niby współczuje, leży jej na sercu los kobiet, ale nie robi nic. Drastyczne opowieści o losach innych kobiet, to wstawki przerywające jej monolog o własnym, nudnym i dostatnim życiu. Księżniczka ubolewa nad sytuacją innych i nie robi nic. Jest wstrząśnięta losem innych i nie robi nic...no i tym...