Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Beztroski czas dzieciństwa to jeden z najwspanialszych okresów w życiu niemal każdego człowieka. Jako dziecko inaczej postrzegamy rzeczywistość, problemy dorosłych i uczucia, jakimi obdarzają nas ludzie. To czas, którego wspomnienie nosimy w pamięci przez całe życie, by w trudnych momentach móc choć mentalnie powrócić do lat błogiej, dziecięcej naiwności. O te najmilsze chwile z wczesnych lat młodości, Joanna Rolińska, autorka "Rozmów o dzieciństwie" zapytała aż 14 popularnych przedstawicieli kultury i sztuki. Czy znani i lubiani uchylili przed czytelnikami rąbka tajemnicy i pozwolili im wkroczyć w swój intymny, dziecięcy świat? Bohaterami wywiadów, które złożyły się na "Rozmowy o dzieciństwie" są ludzie różnych profesji. Znajdziemy pośród nich pisarzy (Marek Nowakowski, Józef Hen, Wanda Chotomska, Joanna Papuzińska, Janusz Szuber, Zbigniew Mentzel, Agata Miklaszewska, Anna Piwkowska, Sylwia Chutnik, czy Małgorzata Baranowska),rysowników i ilustratorów (Bohdan Butenko, Józef Wilkoń, Maurycy Gomulicki),a nawet popularną niegdyś osobowość medialną - Joannę Szczepkowską (skądinąd wnuczkę Jana Parandowskiego). I choć wychowywali się oni w różnych czasach, większość tych osób związała swoje dziecięce wspomnienia z Warszawą. Jedni, jak Józef Hen wspominają jeszcze przedwojenną Warszawę, inni (Joanna Papuzińska i Wanda Chotomska) opowiadają o tragedii, jaka spotkała stolicę w latach wojny, a jeszcze inni przedstawiają czytelnikowi miasto stołeczne w czasach Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Wyjątkowa, dziecięca wrażliwość towarzysząca opowieściom o mieście ich najmłodszych lat życia, to bez wątpienia największy atut wywiadów przeprowadzonych przez Joannę Rolińską. Największy, ale nie jedyny. Autorka "Rozmów o dzieciństwie" okazała się znakomitym słuchaczem. Dała bowiem swoim bohaterom przyzwolenie na podzielenie się z czytelnikiem, wszystkim tym, co leżało im na sercu. Nie znaczy to jednak, że Rolińska pozwoliła, by w prowadzonych przez nią rozmowach zapanował chaos. Wręcz przeciwnie, tak umiejętnie przeprowadzała dialog, by stawiane przez nią pytania, uruchamiały całą lawinę często luźnych i niezwiązanych ze sobą wspomnień. Autorce udało się jednak zapanować nad typowo ludzką skłonnością do dygresji swoich rozmówców i stworzyć ze strzępków podanych przez nich faktów, spójne a zarazem interesujące historie. Wspomnienia znanych nam osób z pewnością wyjaśniają nam wiele faktów z ich życia a jednocześnie stanowią pewnego rodzaju uzupełnienie nieznanej dotąd sfery ich biografii. W "Rozmowach o dzieciństwie" również znajdziemy wiele takich ciekawostek. Dzięki Józefowi Henowi dowiemy się, że Kajtuś Czarodziej był swego czasu polskim Harry Potterem, zaś Bohdan Butenko wyjawi nam tajemnicę pierwszego w Polsce fotokomiksu. "Adiutantka Pana Boga" (Agata Miklaszewska) zdradzi czytelnikom źródła swego dziecięcego lęku, a Joanna Szczepkowska opowie o atmosferze panującej w domu Jana Parandowskiego. Ponadto wszyscy rozmówcy chętnie wyjawią, jakie tytuły czytali w dzieciństwie i która osoba z grona rodziny dbała o ich literacką świadomość. Dla takich informacji naprawdę warto przekroczyć sferę intymności i poznać fragmenty różnych biografii, które z pewnością znajdziemy w książce Joanny Rolińskiej. Oprócz ciekawych historii z życia przywołanych wcześniej osób, odnajdziemy w "Rozmowach o dzieciństwie" całe mnóstwo wspaniałych ilustracji. Na większość z nich składają się cudowne pocztówki pochodzące z prywatnej kolekcji Małgorzaty Baranowskiej, którymi pisarka postanowiła podzielić się z czytelnikami. Zaskakująco duża liczba kart przedstawiających wizerunki bobasów w różnego rodzaju sytuacjach wywołuje uśmiech na twarzach odbiorców i urzeka niebanalnym pomysłem na wypełnienie luk pomiędzy kolejnymi rozmowami. Ta książka to jedna z tych znakomicie wydanych publikacji, z którą nie możemy się rozstać nie tylko ze względu na treść, ale i na formę. Jedynym mankamentem tej książki jest fakt, że wszystkie wywiady, choć niezwykle interesujące, są zbyt krótkie, by w zupełności zadowolić czytelnicze gusta. Odpowiedzi na tak trafnie postawione pytania chciałoby się bowiem czytać w nieskończoność, a przynajmniej do czasu poznania wszystkich tajemnic z życia rozmówców. Mimo tego, książkę Joanny Rolińskiej gorąco polecam tym, którzy sami mają wiele ciepłych wspomnień związanych z czasem swej młodości. Być może podczas lektury odnajdziecie w opowieściach innych, echa własnych, młodzieńczych przeżyć i raz jeszcze wrócicie do tamtych czasów? Jeśli jesteście na to gotowi, to serdecznie polecam Wam tę lekturę.