Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka przesycona emocjami. Czuć przeszywającą tęsknotę i samotność bohaterki. Podczas czytania można odczuć dreszcz trwogi, podniecenie młodzieńczym romansem, można poczuć chęć skulenia się w sobie i przeczekania tak do wiosny. Można mieć zarzuty pod względem językowym, ale z książki płynie jedna najważniejsza nauka - nie wolno przechodzić obojętnie obok nieszczęścia innych. Nie wolno wytykać ich palcami, segregować na gorszych i jeszcze gorszych a przede wszystkim nie można uczyć tego dzieci.

Książka przesycona emocjami. Czuć przeszywającą tęsknotę i samotność bohaterki. Podczas czytania można odczuć dreszcz trwogi, podniecenie młodzieńczym romansem, można poczuć chęć skulenia się w sobie i przeczekania tak do wiosny. Można mieć zarzuty pod względem językowym, ale z książki płynie jedna najważniejsza nauka - nie wolno przechodzić obojętnie obok nieszczęścia...

Książka zawiera w sobie wiele zaskakujących myśli, które dają do myślenia. Oczywiście w zależności od punktu, w jakim w danym momencie się znajdujemy. Moje ulubione to: „niewiedza jest dobrym początkiem” oraz to, że najbardziej pamiętamy błędy rodziców, a nie to, co zrobili dobrze. Długo chowamy w sobie urazę zamiast skupiać się na pozytywach. Głębokie i poruszające przemyślenia są jednak przeplatane durnymi, irytującymi dialogami. Oczywiście zabieg ten jest celowy i zrozumiały, jednak zepsuł nieco klimat książki.

Książka zawiera w sobie wiele zaskakujących myśli, które dają do myślenia. Oczywiście w zależności od punktu, w jakim w danym momencie się znajdujemy. Moje ulubione to: „niewiedza jest dobrym początkiem” oraz to, że najbardziej pamiętamy błędy rodziców, a nie to, co zrobili dobrze. Długo chowamy w sobie urazę zamiast skupiać się na pozytywach. Głębokie i poruszające...

Bardzo dobra książka. Dla osoby, która nie wie z czym się muszą mierzyć ludzie pragnący adoptować dziecko trudna i bolesna pozycja. Pokazuje problem adopcji w Polsce na wielu różnych płaszczyznach, z perspektywy wielu osób o rożnym statusie społecznym i materialnym. Pozostawia człowieka z wewnętrznym rozdarciem, zbuntowanego i bezlitośnie bezradnego w walce z systemem.

Bardzo dobra książka. Dla osoby, która nie wie z czym się muszą mierzyć ludzie pragnący adoptować dziecko trudna i bolesna pozycja. Pokazuje problem adopcji w Polsce na wielu różnych płaszczyznach, z perspektywy wielu osób o rożnym statusie społecznym i materialnym. Pozostawia człowieka z wewnętrznym rozdarciem, zbuntowanego i bezlitośnie bezradnego w walce z systemem.

Pierwsza książka, którą połknęłam zaledwie w ciągu doby. Nasączona niecodziennym humorem i ponadczasową mądrością, która w obecnych czasach zostaje tłamszona przez chęć brania z życia pełnymi garściami.

Pierwsza książka, którą połknęłam zaledwie w ciągu doby. Nasączona niecodziennym humorem i ponadczasową mądrością, która w obecnych czasach zostaje tłamszona przez chęć brania z życia pełnymi garściami.

"... na co wskazują liczne badania."
"O tym pisałem w swojej książce Jaglany detoks."

To dwa najczęściej powtarzające się zdania, jakie przeczytacie w tej książce. Czasami nawet dwa razy na jednej stronie.
Może jestem na to bardzo wyczulona, a może po prostu informacje zawarte w tej książce nie różnią się niczym od tych wyszukanych w internecie. Po co więc przepłacać?

"... na co wskazują liczne badania."
"O tym pisałem w swojej książce Jaglany detoks."

To dwa najczęściej powtarzające się zdania, jakie przeczytacie w tej książce. Czasami nawet dwa razy na jednej stronie.
Może jestem na to bardzo wyczulona, a może po prostu informacje zawarte w tej książce nie różnią się niczym od tych wyszukanych w internecie. Po co więc...

Niezwykła książka. Fabuła świetnie przemyślana, akcja niesamowicie wartka. Narrator, niczym tytułowy anioł, igra z czytelnikiem, totalnie nie poddając się jego oczekiwaniom i rzucając bohaterów w kierunkach, których nie sposób się spodziewać.

Niezwykła książka. Fabuła świetnie przemyślana, akcja niesamowicie wartka. Narrator, niczym tytułowy anioł, igra z czytelnikiem, totalnie nie poddając się jego oczekiwaniom i rzucając bohaterów w kierunkach, których nie sposób się spodziewać.

Ta książka, zamiast "Amy moja córka" powinna nosić tytuł "Mitch, taksówkarz, niespełniony artysta piszący dziennik i przy okazji ojciec Amy uzależnionej od heroiny".
Nie znalazłam w tej książce nic, poza niezbyt odkrywczymi przemyśleniami ojca próbującego wyciągnąć z nałogu swoje dziecko. Doceniam go za te starania, ale nie tego oczekuje się po książce o znanym artyście.

Ta książka, zamiast "Amy moja córka" powinna nosić tytuł "Mitch, taksówkarz, niespełniony artysta piszący dziennik i przy okazji ojciec Amy uzależnionej od heroiny".
Nie znalazłam w tej książce nic, poza niezbyt odkrywczymi przemyśleniami ojca próbującego wyciągnąć z nałogu swoje dziecko. Doceniam go za te starania, ale nie tego oczekuje się po książce o znanym...

Niecodzienna w swojej formie, wciąga od pierwszego zdania. Gdzieś przeczytałam, że jakie pierwsze zdanie, taka cała książka. W przypadku "Ojca chrzestnego" nie sposób skupić się na pierwszym zdaniu, bo bieg wydarzeń wciąga zbyt szybko. Może dzięki odrzuceniu tradycyjnego schematu powieści, bo historia rozpoczyna się w punkcie kulminacyjnym a wartka akcja praktycznie nie zwalnia. Jest jak buzująca w żyłach sycylijska krew.
Poza nienudzącą się fabułą, Puzo wykreował niesamowicie silne charaktery, które trudno byłoby odnaleźć w codziennym życiu. Wchodzi też głęboko w szczegóły, dzięki czemu wyobraźnia pracuje bez większego wysiłku a akcja zdaje się rozgrywać w mieszkaniu sąsiadów.
Polecam przeczytać przed obejrzeniem filmu, jeśli ktoś jeszcze będzie miał taką szansę.

Niecodzienna w swojej formie, wciąga od pierwszego zdania. Gdzieś przeczytałam, że jakie pierwsze zdanie, taka cała książka. W przypadku "Ojca chrzestnego" nie sposób skupić się na pierwszym zdaniu, bo bieg wydarzeń wciąga zbyt szybko. Może dzięki odrzuceniu tradycyjnego schematu powieści, bo historia rozpoczyna się w punkcie kulminacyjnym a wartka akcja praktycznie nie...

Fenomen Sashy Grey zrozumieją tylko mężczyźni. Jakkolwiek kobieta by się starała, może jedynie domyślać się powodów, z których Grey skradła miliony męskich godzin.
Za to samą Sashę mogą zrozumieć wyłącznie kobiety. Mężczyźni pewnie będą się domyślali, sądząc, że mają pewność, dlaczego tak młoda i śliczna dziewczyna zanurzyła się całkowicie w bezwstydnym podziemnym świecie.
Książka jest o fantazjach, głęboko skrywanych, niecodziennych i wstydliwych, które nie przystoją porządnej dziewczynie. Których nikt nigdy by się w takowej nie doszukiwał. A które kłębią się w głowach wszystkich.

Fenomen Sashy Grey zrozumieją tylko mężczyźni. Jakkolwiek kobieta by się starała, może jedynie domyślać się powodów, z których Grey skradła miliony męskich godzin.
Za to samą Sashę mogą zrozumieć wyłącznie kobiety. Mężczyźni pewnie będą się domyślali, sądząc, że mają pewność, dlaczego tak młoda i śliczna dziewczyna zanurzyła się całkowicie w bezwstydnym podziemnym świecie....

Garść stereotypów, szklanka faktów, szczypta statystyk, pół kilo świetnego humoru i jeszcze odrobina nostalgii - to przepis na rewelacyjną książkę opisującą Amerykę z perspektywy człowieka, który chce ją poznać i zrozumieć.
Książka idealna dla ludzi z uprzedzeniami rasowymi, dla antyfanów Obamy oraz dla wszystkich zakochanych w hamburgerach, westernach i route 66.

Garść stereotypów, szklanka faktów, szczypta statystyk, pół kilo świetnego humoru i jeszcze odrobina nostalgii - to przepis na rewelacyjną książkę opisującą Amerykę z perspektywy człowieka, który chce ją poznać i zrozumieć.
Książka idealna dla ludzi z uprzedzeniami rasowymi, dla antyfanów Obamy oraz dla wszystkich zakochanych w hamburgerach, westernach i route 66.

Mam wrażenie, że w tej książce Nienacki drwi sobie z czytelnika. Czytelnika przyzwyczajonego do intryg, zdrad i tego, że każdy wyjazd służbowy kończy się nowym romansem. W tej książce wszystkie sprawy cielesne schodzą na drugi plan. A nawet trzeci. Momentami brak dynamiki na tym polu irytuje. Ale wspaniałą rekompensatą staje się tu dylemat moralny i wewnętrzna walka głównego bohatera. Nie jest to typowa, oklepana walka o sprawiedliwość, nie jest to walka dobra ze złem. To bitwa o spokojne sumienie.

Mam wrażenie, że w tej książce Nienacki drwi sobie z czytelnika. Czytelnika przyzwyczajonego do intryg, zdrad i tego, że każdy wyjazd służbowy kończy się nowym romansem. W tej książce wszystkie sprawy cielesne schodzą na drugi plan. A nawet trzeci. Momentami brak dynamiki na tym polu irytuje. Ale wspaniałą rekompensatą staje się tu dylemat moralny i wewnętrzna walka...

Cieszę się, że wytrwałam do końca. Na początku książka męczyła mnie chaotycznymi opisami, majaczeniem głównego bohatera i językiem prosto z osiedlowej ławki, ale zakończenie zmiażdżyło mnie i przygniotło do podłogi. Wywołało smutek, głęboki żal i uczucie litości. Uwielbiam, gdy historia opowiedziana w książce jest choć trochę realna. Ta jest, fabuła nie zawiera ani jednego wymuszonego elementu, wszystko toczy się jakby spontanicznie, prowadząc do bardzo życiowego finału. Warta polecenia, choć początkowe męczarnie musiały znaleźć odzwierciedlenie w ocenie.

Cieszę się, że wytrwałam do końca. Na początku książka męczyła mnie chaotycznymi opisami, majaczeniem głównego bohatera i językiem prosto z osiedlowej ławki, ale zakończenie zmiażdżyło mnie i przygniotło do podłogi. Wywołało smutek, głęboki żal i uczucie litości. Uwielbiam, gdy historia opowiedziana w książce jest choć trochę realna. Ta jest, fabuła nie zawiera ani jednego...

Po czymś takim już chyba nigdy nie sięgnę po książki dedykowane kobietom. Opisy na okładce zachęcały, zapewniały, że bohaterka jest urzekająca, obiecywały trafne spostrzeżenia i celność językowych określeń. Jedynie z tym ostatnim mogę się częściowo zgodzić. Od pierwszych stron miałam wrażenie, że autorka najbardziej banalną fabułę chce nadrobić tradycyjnym kobiecym gadulstwem. Zdawało mi się, że siedzę w ciasnym pokoju i z boku obserwuję babski wieczór Jadźki i jej równie wspaniałych przyjaciółek.
Fabuła typowa - podstarzała zaniedbana kobieta porzucona przez faceta, która dodatkowo jest życiową i fizyczną łamagą mylącą mizoandrię z feminizmem, nagle staje w blasku reflektorów, zmienia się w łabędzia i miażdży stopami świat, który z własnej woli pod nimi legł. Nie ma w tym ani krzty rozsądku ani kruszyny rzeczywistości. Może zbyt dużo wymagam od tego typu literatury, ale przecież komedie romantyczne i bajki o białych rumakach też muszą mieć jakiś sens!

Po czymś takim już chyba nigdy nie sięgnę po książki dedykowane kobietom. Opisy na okładce zachęcały, zapewniały, że bohaterka jest urzekająca, obiecywały trafne spostrzeżenia i celność językowych określeń. Jedynie z tym ostatnim mogę się częściowo zgodzić. Od pierwszych stron miałam wrażenie, że autorka najbardziej banalną fabułę chce nadrobić tradycyjnym kobiecym...

Tytuł książki "Geniusz i obsesja" jest jak najbardziej trafiony. Czytelnik może się rozczarować jedynie pokładając nadzieję w drugiej jego części. Aby nie wprowadzać nikogo w błąd powinna ona brzmieć następująco: "Maria Curie i otaczający ją świat", bowiem o życiu wewnętrznym Marii S.-C. nie znajdziemy praktycznie żadnych informacji, poza kilkoma cytatami z jej prywatnych listów i pamiętników. Więcej konkretnych wzmianek doczekali się Rutherford, Meitner, Fermi i Debierne. I właśnie ze względu na ten obfity rys historyczny życia wielu wybitnych osobowości tamtego okresu, zawierający się na kilkudziesięciu stronach książki, jest to pozycja niezwykle wartościowa.

Tytuł książki "Geniusz i obsesja" jest jak najbardziej trafiony. Czytelnik może się rozczarować jedynie pokładając nadzieję w drugiej jego części. Aby nie wprowadzać nikogo w błąd powinna ona brzmieć następująco: "Maria Curie i otaczający ją świat", bowiem o życiu wewnętrznym Marii S.-C. nie znajdziemy praktycznie żadnych informacji, poza kilkoma cytatami z jej prywatnych...

Szczęście w łagrze. Tak, to jest możliwe.

Szczęście w łagrze. Tak, to jest możliwe.

Co może po sobie zostawić historia o marzeniach, które wraz z upływem czasu stają się coraz mniej realne? Jakie uczucie może wywołać opowieść o młodzieńczym entuzjazmie, zapale, który gaśnie z każdym mijającym rokiem? Jedynie smutek, żal i jedną konkluzję: po co w ogóle marzyć, skoro ostatecznie będzie trzeba wypowiedzieć zdanie: "Tak będzie dla mnie lepiej."?

Co może po sobie zostawić historia o marzeniach, które wraz z upływem czasu stają się coraz mniej realne? Jakie uczucie może wywołać opowieść o młodzieńczym entuzjazmie, zapale, który gaśnie z każdym mijającym rokiem? Jedynie smutek, żal i jedną konkluzję: po co w ogóle marzyć, skoro ostatecznie będzie trzeba wypowiedzieć zdanie: "Tak będzie dla mnie lepiej."?

Powieść przesiąknięta smutkiem. Od pierwszych stron czuje się nastrój przygnębienia i beznadziei. Z kartek zionie przemożna chęć ucieczki, wyrwania się z obecnego stanu przy jednoczesnej niezdolności bohaterów do wykonania jakiegokolwiek ruchu. Jak to jest przeżywać życie w swej duszy pozostając obojętnym dla świata? Można dowiedzieć się czytając tę książkę, to lepsze niż doświadczenie tego na własnej skórze.

Powieść przesiąknięta smutkiem. Od pierwszych stron czuje się nastrój przygnębienia i beznadziei. Z kartek zionie przemożna chęć ucieczki, wyrwania się z obecnego stanu przy jednoczesnej niezdolności bohaterów do wykonania jakiegokolwiek ruchu. Jak to jest przeżywać życie w swej duszy pozostając obojętnym dla świata? Można dowiedzieć się czytając tę książkę, to lepsze niż...

Trudno tę książkę sklasyfikować. Nie jest przeznaczona dla dzieci, bo zbyt wiele w niej przekleństw, choć z pewnością doskonale rozwinęłaby dziecięcą wyobraźnię. Do dorosłych także nie przemawia, bo język jest banalny i nudzący. Nie wiem.
W każdym razie historia w niej przedstawiona jest szalona, niespotykana, przesadnie nierealistyczna. Ale można w niej znaleźć rodzinne ciepło, wielkie dziecięce marzenia i poszukiwanie wyjścia z męczących problemów.

Trudno tę książkę sklasyfikować. Nie jest przeznaczona dla dzieci, bo zbyt wiele w niej przekleństw, choć z pewnością doskonale rozwinęłaby dziecięcą wyobraźnię. Do dorosłych także nie przemawia, bo język jest banalny i nudzący. Nie wiem.
W każdym razie historia w niej przedstawiona jest szalona, niespotykana, przesadnie nierealistyczna. Ale można w niej znaleźć rodzinne...

Tej książki nie da się streścić.
Wydaje mi się, że w obecnych czasach nie można poznać realiów życia w getcie - trzeba było to przeżyć. "Chleb rzucony umarłym" pozwala przeżywać wewnętrznie. Wzbudza wiele uczuć: lęk, obrzydzenie, współczucie i oburzenie wobec niesprawiedliwości. Przez szczegółowe opisy miejsc, zapachu niesamowicie wpływa na wyobraźnię. Ponury, okrutny obraz getta niemalże staje przed oczami.

Tej książki nie da się streścić.
Wydaje mi się, że w obecnych czasach nie można poznać realiów życia w getcie - trzeba było to przeżyć. "Chleb rzucony umarłym" pozwala przeżywać wewnętrznie. Wzbudza wiele uczuć: lęk, obrzydzenie, współczucie i oburzenie wobec niesprawiedliwości. Przez szczegółowe opisy miejsc, zapachu niesamowicie wpływa na wyobraźnię. Ponury, okrutny obraz...

Większość tej powieści odebrałam jako humorystyczną. Grafomański, nawet jakby podniosły język, niezliczone wyszukane i przesadzone metafory naprawdę mnie śmieszyły. Podobało mi się także połączenie wszystkich wątków, przedstawienie wszystkich aspektów życia. Do tej pory lektury były poświęcone albo sprawom narodowym albo życiu prywatnemu bohatera, te dwie sfery były wyraźnie rozgraniczone.
Sama postać Baryki jest postacią skomplikowaną, jego wewnętrzne rozdarcie, samotność, chęć działania i bezskuteczne poszukiwanie odpowiedniej dla siebie idei naprawdę może poruszyć.

Większość tej powieści odebrałam jako humorystyczną. Grafomański, nawet jakby podniosły język, niezliczone wyszukane i przesadzone metafory naprawdę mnie śmieszyły. Podobało mi się także połączenie wszystkich wątków, przedstawienie wszystkich aspektów życia. Do tej pory lektury były poświęcone albo sprawom narodowym albo życiu prywatnemu bohatera, te dwie sfery były...