Czechow, jak zwykle wrażliwy i szczery, ukazuje nieszczęście
"prozaiczne", zwykłe; brak spełnienia niemal codzienny i powierzchowny, i sama ta inicjatywa zasługuje moim zdaniem na wielki szacunek.
Dramat zdaje się mówić, że humanizm niesie ze sobą konieczność nie tyle przyjrzenia się nieszczęściom "wielkim", lecz również zbadanie nieszczęść "prostych", gdyż pragnienie zmiany, poczucie ulotności i tęsknota u Czechowa (być może "niedramatyczne" i wyzbyte z gibkiej akcji) są w jakimś stopniu odzwierciedleniem każdego człowieka.

Czechow, jak zwykle wrażliwy i szczery, ukazuje nieszczęście
"prozaiczne", zwykłe; brak spełnienia niemal codzienny i powierzchowny, i sama ta inicjatywa zasługuje moim zdaniem na wielki szacunek.
Dramat zdaje się mówić, że humanizm niesie ze sobą konieczność nie tyle przyjrzenia się nieszczęściom "wielkim", lecz również zbadanie nieszczęść "prostych", gdyż pragnienie...

Lubię Czechowa, bo nie rymował. I mówił tylko to, co potrzebne.

Lubię Czechowa, bo nie rymował. I mówił tylko to, co potrzebne.

Tęsknota za wielkimi, poruszającymi, uskrzydlajacymi chwilami, uczuciami, wydarzeniami, a proza życia... Ideały a życie?! Dreptanie w miejscu, ironia życia, nostalgia. Polecam teatr TV z 1974 r.

Tęsknota za wielkimi, poruszającymi, uskrzydlajacymi chwilami, uczuciami, wydarzeniami, a proza życia... Ideały a życie?! Dreptanie w miejscu, ironia życia, nostalgia. Polecam teatr TV z 1974 r.

Do jej przeczytania zainspirowała mnie lektura książki Marii Nurowskiej pt. „Drzwi do piekła” w której więźniarki tę sztukę wystawiły w więzieniu i otrzymały wielkie gratulacje. Stwierdziłam też, że ten klasyczny dramat będzie doskonałym zakończeniem mojej listy książek w 2021 roku. To książka o tęsknocie 3 sióstr za Moskwą, aby wszystko zlikwidować i wrócić do Moskwy, z której wyjechały wraz z ojcem pułkownikiem jedenaście lat temu. Chociaż to dzięki niemu Olga, Masza i Irina są obyte w świecie i umieją tyle luksusowych lecz niepotrzebnych jak same uważają rzeczy takich jak znajomość języków obcych. Oddalone od ukochanej Moskwy przebywają z ludźmi, którzy jak sami uważają jest źle i widzą oni wszystko w czarnych barwach, bo po prostu brakuje im zajęcia i trzeba im pracować, potrzeba im pracy, której do tej pory nie znali. Narzekają na brak zajęć dlatego snują też marzenia o życiu jakie nadejdzie za dwieście lub trzysta lat gdy ludzie będą latać balonami, odnajdą szósty zmysł choć z drugiej strony uważają, że ich życie będzie wciąż takie samo trudne, szczęśliwe czy pełne tajemnic i człowiek będzie się tak samo bał, kochał i nienawidził śmierci jak teraz.
Dla sióstr powrót do Moskwy, który jest miejscem najlepszym na świecie jest celem samym w sobie, tworzą jej mit ale z drugiej strony dobrze wiedzą, że już nigdy tam nie pojadą. Mimo tego one czekają na szczęście i bardzo chciałyby się dowiedzieć po co żyją , po co cierpią…..jaki jest tego sens.

Do jej przeczytania zainspirowała mnie lektura książki Marii Nurowskiej pt. „Drzwi do piekła” w której więźniarki tę sztukę wystawiły w więzieniu i otrzymały wielkie gratulacje. Stwierdziłam też, że ten klasyczny dramat będzie doskonałym zakończeniem mojej listy książek w 2021 roku. To książka o tęsknocie 3 sióstr za Moskwą, aby wszystko zlikwidować i wrócić do Moskwy, z...

6,5/10

6,5/10

7/10
To moje pierwsze spotkanie z twórczością dramatyczną Czechowa i jestem zupełnie zaskoczony, ponieważ (być może naiwnie) spodziewałem się raczej dzieła podobnego treścią i nastrojem do satyrystycznych miniatur, z których Czechow najbardziej słynie, przynajmniej na polskim podwórku.

"Trzy siostry" to niezwykle specyficzny i bardzo trudny dramat. Jest ciężki do czytania, łatwo się pogubić wśród postaci i wypowiadanych monologów, ale czuje się, że najpewniej jest znacznie bardziej przystępny do oglądania na scenie lub ekranie. Nietrudno też odgadnąć, że dla profesjonalnych aktorów i reżyserów teatralnych dzieła Czechowa muszą być wspaniałą pożywką (o czym świadczy spora ilość adaptacji "Trzech sióstr"). W warstwie fabularnej praktycznie nic nie "dzieje się" w klasycznym rozumieniu tego słowa, bowiem akcja dramatu jest bardzo rozmyta i ma raczej strukturę punktową niż liniową. Nie uświadczy się tutaj również dialogu z prawdziwego zdarzenia, bowiem Czechow przedstawia środowisko, w którym ludzie mają wyraźny problem z porozumieniem się, przerywają sobie nawzajem, ani nie słuchają się. Przez to wszystko śledzenie akcji dramatu jest utrudnione, ale utrudnione celowo przez sam zamysł Czechowa.

Na szczęście w "Trzech siostrach" dzieje się zaskakująco dużo emocjonalnie i w warstwie nastrojowej. Postacie w gruncie rzeczy są dość słabo zarysowane, ale dramat jednak samo w sobie zachęca odbiorcę do prób dociekania jakie uczucia kłębią się w głowach ludzi, którzy sami zdają siebie nie rozumieć. To co jednak robi zdecydowanie największe wrażenie w "Trzech siostrach" to wspomniana atmosfera - długotrwałej apatii, melancholii, zagubienia, bowaryzmu, nienawiści do prowincji i tęsknoty za ciekawszym życiem w Moskwie, również emocjonalnego upośledzenia i czekania na coś, co nigdy nie nadchodzi. Czytając ten dramat sam poczułem się dziwnie ciężko, jakby udzielił się mi się nastrój odczuwany przez postacie. Niespodziewane pojawiające się w najmniej oczekiwanych momentach okropnie niezręczne elementy humorystyczne jeszcze bardziej podkręcały "dziwność" tego wszystkiego. Co ciekawe tuż przed "Trzema siostrami" przeczytałem "Ślepców" Maeterlincka, chyba wprowadzających kult atmosfery do ówczesnego teatru, dzięki czemu łatwiej mi przyszło wczuć się w klimat dzieła Czechowa.

W zasadzie bardzo imponuje mi zamysł powzięty przez autora i wspomniana atmosferą, którą udało mu się wykreować. Niestety jest to dla mnie za mało, by w pełni docenić kunszt "Trzech sióstr". Traktując je wyłącznie jako tekst literacki, współczesny czytelnik właściwie nic nie znajdzie dla siebie. Podejmowana przez Czechowa tematyka jest zbyt nieciekawa, ze sztuki nie płynie żadna nauka ani przedstawienie głębszego problemu społecznego, a genialna atmosfera nie wynagradza tego w pełni. W kategoriach estetycznych jest to jednak na swój sposób unikalne dzieło, ale lepiej chyba zapoznać się z którąś z bardziej znanych adaptacji teatralnych.

7/10
To moje pierwsze spotkanie z twórczością dramatyczną Czechowa i jestem zupełnie zaskoczony, ponieważ (być może naiwnie) spodziewałem się raczej dzieła podobnego treścią i nastrojem do satyrystycznych miniatur, z których Czechow najbardziej słynie, przynajmniej na polskim podwórku.

"Trzy siostry" to niezwykle specyficzny i bardzo trudny dramat. Jest ciężki do czytania,...

https://vod.tvp.pl/video/trzy-siostry-1974,trzy-siostry-1974,47730780

https://vod.tvp.pl/video/trzy-siostry-1974,trzy-siostry-1974,47730780

Trochę zbyt szkicowe, może dlatego bardziej dla aktorów i reżysera odpowiednie, niż dla czytelnika, który raczej reżyserią teatralną się nie zajmie. Z trzech sióstr najwięcej wiemy o Irinie i Maszy, najmniej o Oldze. To co w tej sztuce się wymyśliło dobrze to kwestia atmosfery - odchodzenia, samotności, tęsknoty, niespełnionych marzeń. Unosi się to w powietrzu pomiędzy bohaterami. Zarażają się tą tęsknotą. Dramat tym oddycha i wzbudza w czytającym podobny niepokój: "czy dobrze żyję?" Cenne, ale jednak z przeznaczeniem na deski i z wybitnymi rolami gdyż samo ma zbyt wiele luk, by je wypełnić. Podstawiam Szekspira gdzie nie potrzebowałem nic więcej ponad to co napisane.

Trochę zbyt szkicowe, może dlatego bardziej dla aktorów i reżysera odpowiednie, niż dla czytelnika, który raczej reżyserią teatralną się nie zajmie. Z trzech sióstr najwięcej wiemy o Irinie i Maszy, najmniej o Oldze. To co w tej sztuce się wymyśliło dobrze to kwestia atmosfery - odchodzenia, samotności, tęsknoty, niespełnionych marzeń. Unosi się to w powietrzu pomiędzy...

Jeśli coś się nie podoba, a napisane przez Wielkie Nazwisko, to może lepiej nie mówić, bo się okaże, że się jest ignorantem? Ten dramat dla mnie nie jest niczym wielkim, ot, gniot ze strefy wschodu, usilnie nazywanego Europą. Przebłyski i zapowiedzi przyszłych zmian: zachwyt pracą przez próżniaków, służąca potraktowana gorzej niż parszywy pies, imposybilizm, który odziedziczyliśmy po okresie ruskiego zniewolenia... To wszystko jakoś do mnie, profana/ignoranta nie przemawia.

Jeśli coś się nie podoba, a napisane przez Wielkie Nazwisko, to może lepiej nie mówić, bo się okaże, że się jest ignorantem? Ten dramat dla mnie nie jest niczym wielkim, ot, gniot ze strefy wschodu, usilnie nazywanego Europą. Przebłyski i zapowiedzi przyszłych zmian: zachwyt pracą przez próżniaków, służąca potraktowana gorzej niż parszywy pies, imposybilizm, który...

Sztuka w zasadzie bez fabuły. Bohaterów dużo, ale w zasadzie mała co wnoszą. I to właśnie genialnie opisuje życie w prowincjonalnym miasteczku, w jakim ma miejsce akcja.
Ciężko tu cokolwiek napisać, to trzeba po prostu przeczytać, aby poznać jak tragiczne i intrygujące może być życie bez życia. Życia z przekleństwem nudy i letargu.

Sztuka w zasadzie bez fabuły. Bohaterów dużo, ale w zasadzie mała co wnoszą. I to właśnie genialnie opisuje życie w prowincjonalnym miasteczku, w jakim ma miejsce akcja.
Ciężko tu cokolwiek napisać, to trzeba po prostu przeczytać, aby poznać jak tragiczne i intrygujące może być życie bez życia. Życia z przekleństwem nudy i letargu.