Jesteśmy społecznością, która kocha książki

historia z potencjałem, niestety nie do końca wykorzystanym. sposób opowiedzenia o Sergieju Pankiajewie oparty na dialogu między pacjentem a psychoanalitykiem cechuje się niestety dużą nienaturalnością i przez to szybko zaczyna nużyć. ekspresyjne ilustracje dużo tracą po ostatecznej obróbce, słabo też współgra z nimi styl dymków i czcionki.

historia z potencjałem, niestety nie do końca wykorzystanym. sposób opowiedzenia o Sergieju Pankiajewie oparty na dialogu między pacjentem a psychoanalitykiem cechuje się niestety dużą nienaturalnością i przez to szybko zaczyna nużyć. ekspresyjne ilustracje dużo tracą po ostatecznej obróbce, słabo też współgra z nimi styl dymków i czcionki.

autorka posłużyła się prostą formą do opowiedzenia historii przejmująco osobistej. i chyba tylko dzięki uproszczonej kresce jej relacja z kilkuletnich zmagań z przerażającą chorobą jest możliwa do przebrnięcia bez całkowitego rozklejenia się. autentyczna opowieść, wobec której nie da się zachować obojętności, z idealnym zrównoważeniem mocnej treści i minimalizmu w rysunku. bardzo polecam.

autorka posłużyła się prostą formą do opowiedzenia historii przejmująco osobistej. i chyba tylko dzięki uproszczonej kresce jej relacja z kilkuletnich zmagań z przerażającą chorobą jest możliwa do przebrnięcia bez całkowitego rozklejenia się. autentyczna opowieść, wobec której nie da się zachować obojętności, z idealnym zrównoważeniem mocnej treści i minimalizmu w rysunku....

wielki plus za świetnie nakreślone postacie - żywe i plastyczne, przedstawione z dużą dozą komizmu. moim zdecydowanym faworytem okazał się Max Jacob, poeta z zamiłowaniem do mistycyzmu, tu ukazany jako pocieszny, często mówiący wierszem i beznadziejnie zakochany w Picassie. warta docenienia jest również strona wizualna ze swobodnym rysunkiem i malarską plamą barwną w stonowanej gamie. dobra historia o życiu paryskiej bohemy z silną postacią kobiecą w roli narratorki, polecam.

wielki plus za świetnie nakreślone postacie - żywe i plastyczne, przedstawione z dużą dozą komizmu. moim zdecydowanym faworytem okazał się Max Jacob, poeta z zamiłowaniem do mistycyzmu, tu ukazany jako pocieszny, często mówiący wierszem i beznadziejnie zakochany w Picassie. warta docenienia jest również strona wizualna ze swobodnym rysunkiem i malarską plamą barwną w...