Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Troszkę nie wiem jak zrecenzować tę książkę i wydaję mi się, że cokolwiek powiem, będzie niemiarodajne, gdyż to zaledwie wycinek większej historii.

Na uwagę zasługuje niezwykła dbałość o szczegóły historyczne oraz fenomenalny research. Akcja powieści dzieje się w XV wieku i faktycznie za każdym otworzeniem książki czy audiobooka czytelnik jest wręcz przeteleportowywany w te realia. Klimatu nadaje też stylizowany język/ sposób wypowiadania się postaci. Wrażenie potęgowane jest po tysiąckroć, gdy włączy się audiobook zrobiony jako słuchowisko z podziałem na role, muzyką oraz dźwiękami otoczenia.

Postacie są sympatyczne i dobrze napisane (a dialogi, to w ogóle cudo!). Z pewnością swoją osobowością wybija się główny bohater - Reinman. Persona iście skrajna. Przejawia zachowania od bezdennej głupoty po niezwykle błyskotliwe myśli, nie raz poparte wiedzą ze studiów. Okropnie przerysowany charakter, ale taki on miał być. Może nie koniecznie jest skory wzbudzić naszą sympatię, prędzej politowanie, ale gdyby cokolwiek zmienić w jego osobowości ujęło by to i historii i wszelkiej maści komizmowi.

Aspekt, który najmniej mnie kupił to fabuła, co nie znaczy, że była zła. Osobiście nie czułam, że muszę wiedzieć co się wydarzy dalej. Raczej po prostu fajnie mi się tego słuchało. Tempo i balans pomiędzy pełnego napięcia akcją a luźniejszymi momentami jest idealnie wywarzony. Przygód, które przeżywają nasi bohaterowie też jest wiele i nie da się z nimi nudzić.

Podsumowując, jest to po prostu bardzo dobra książka. Może nie każdym aspektem mnie wgniotła w fotel, ale nie da się odmówić Sapkowskiemu kunsztu literackiego.

Troszkę nie wiem jak zrecenzować tę książkę i wydaję mi się, że cokolwiek powiem, będzie niemiarodajne, gdyż to zaledwie wycinek większej historii.

Na uwagę zasługuje niezwykła dbałość o szczegóły historyczne oraz fenomenalny research. Akcja powieści dzieje się w XV wieku i faktycznie za każdym otworzeniem książki czy audiobooka czytelnik jest wręcz przeteleportowywany w...

Opinia o tej książce będzie niejako podsumowaniem do całej trylogii, bo szerzej patrząc istnieje ona jako jedna opowieść wydana w 3 egzemplarzach.

Zdecydowanie "Zniszczenie i odnowa" jest najbardziej udaną pozycją wśród całej trójki. Niestety daleko jej do ideału, co jest pośrednio wynikiem poziomu dwóch poprzednich części. Ratuję ją trochę dodatkowe opowiadanie "Demon w lesie", które dodaje to, czego mega brakowało i brakuje nadal w całej trylogii.

Po raz kolejny fabuła cierpi na przynudzanie. Akcji jest więcej, ale pomiędzy wydarzeniami pojawiają się nic niewnoszące opisy/momenty. Nawet powiedziałabym, ze parę przedstawionych scen nie miało wpływu lub chociażby nawiązania w dalszym rozwoju fabuły, a te malutkie szczegóły, które miały coś sugerować były za mało uwypuklone.

Fatalnym pierwiastkiem całej trylogii jest Alina. Jej głupota ma sens ze względu na pochodzenie dziewczyny i brak doświadczeń/edukacji. Jej interakcje/dialogi z innymi są niekiedy przyjemne, oprócz tych, w których nie może wyjaśnić pewnych trywialnych problemów wprost (#Mal). Niestety gdyby odsunąć ją od mocy, Alina jest totalnie płaska. Zero zainteresowań, zero głębi charakteru. Z nią nie ma ani o czym porozmawiać, ani dokąd jej zagonić do roboty, żeby zrobiła coś pożytecznego.

Zmrocz to z kolei ogromnie niewykorzystany potencjał. W pierwszym tomie był naprawdę dobrze nakreślony i owiany tajemnicą. Potem od drugiego tomu stał się NPC, który czeka aż Alina wykona parę questów albo sama do niego przyjdzie na ustawkę za garażami. Dlaczego on pragnie jej/jej mocy? Jakie ma motywacje/cele (mam namyśli głębszą historię)? Dlaczego jego prawdziwe imię jest tak ważne? Dlaczego ma nas tak intrygować? Dlaczego jest okrutny? Trochę jego motywacja jest wyjaśniona w opowiadaniu, ale wciąż istnieje w nim pełno dziur oraz niedosytu - co tworzy go nijakim.

Większość bohaterów drugoplanowych znajduje się o poziom wyżej niż pierwszoplanowy trójkąt. Niektórzy z nich mają cudowne osobowości, cięte riposty lub nakreśloną przeszłość. Problem w tym, że grono postaci jest trochę za duże i nie każdemu starcza czasu antenowego, przez co istnieją super-persony i tekturowi bohaterowie, którzy najprawdopodobniej posłużą jako mięso armatnie (ich los jest czytelnikowi totalnie obojętny).

Zakończenie jest za krótkie i nieco błahe. Może nie we wszystkich aspektach, ale moim zdaniem nie było aż tak epickie jak to z drugiego tomu.

Nie czuję tej inspiracji kulturą rosyjską. Wiem, że ono tam istnieje, ale poza paroma rzuconymi słówkami to nic innego się nie wybija - ani religia, ani mentalność, ani tradycje czy obyczaje. Nie ma jakichś takich wyraźnych cech, które wyróżniłyby Ravkę jako państwo z krwi i kości. Po prostu wszyscy sobie w kupie mieszkają i mają konflikt z państwami ościennymi + wojnę domową.

Jeden z aspektów, który naprawdę się udał Bardugo, to przewlekła atmosfera smutku, bólu i przygnębienia. Akurat wyczułam to za każdym razem, gdy siadałam do lektury.

Podsumowując - zmęczyłam. Przykro mi trochę tak mówić, bo historia miała potencjał, może nawet streszczona nie brzmi tragicznie, ale warsztatowo to jest męka podobna do męczeńskich śmierci ravkańskich świętych (swoją drogą, szkoda, że nie powstało jakieś opowiadanie przedstawiające ich żywoty). Wydaje mi się, że ta pozycja (jako trylogia) jest dla fanów tego świata. Jako czytadło to raczej bez większych oczekiwań lub dla kogoś młodszego/zaczynającego przygodę z książkami.

Opinia o tej książce będzie niejako podsumowaniem do całej trylogii, bo szerzej patrząc istnieje ona jako jedna opowieść wydana w 3 egzemplarzach.

Zdecydowanie "Zniszczenie i odnowa" jest najbardziej udaną pozycją wśród całej trójki. Niestety daleko jej do ideału, co jest pośrednio wynikiem poziomu dwóch poprzednich części. Ratuję ją trochę dodatkowe opowiadanie...

Przejdźmy od razu do rzeczy...

"Oblężenie i nawałnica" cierpi na okropnie rozplanowane tempo. Początek - fajnie, końcówka - super, ale ten środek? No mordowałam się niemiłosiernie. Spowodowane jest to naciskiem na rozwój świata i polityki oraz rozwojem bohaterów, niestety kosztem akcji.
Poszerzenie horyzontów świata nie jest samo w sobie złe, ale czyta się to fatalnie. Nic się nie dzieje. Nic, co spowodowałoby syndrom jeszcze jednej strony.

Tak jak podejrzewałam, w drugim tomie bohaterowie powoli kreują swoje osobowości. Uważam, że autorka jest w tym dość ostrożna, ale udało jej się nadać trochę głębi. Podtrzymuję, że Alina niestety to dalej najmniej ciekawa postać wśród całej puli bohaterów. Brakuje jej trochę tła historycznego, ale może zmieni się to w kolejnym tomie. Poznajemy także nowe persony, które polubiłam i swoją osobą umilały mi czytanie.

Z zasłyszanych informacji dowiedziałam się, że Ravka jest inspirowana Rosją. Potwierdza to także wywiad z autorką na końcu książki. Może się czepiam, może mam zbyt małe obeznanie, ale dla mnie te nawiązania nie są aż tak wyraźne. Te oczywiste typu "car", "kefta", czy niektóre słówka udało mi się wyłapać, nie mniej cała reszta jakoś mi się rozmywa. Możliwe, ze to praca domowa dla mnie, aby nieco się dokształcić w tym temacie ;)

Bardzo podobały mi się materiały dołączone na końcu książki - wywiad oraz opowiadanie. Bardzo miły bonus rozszerzający uniwersum.

Podsumowując, chyba zaczynam rozumieć ten fenomen. Jako cała historia, którą się przypomina po przeczytaniu książek, "Trylogia griszy" stanowi ciekawy koncept, zapadający w pamięć + posiadający fenomenalny świat (który jednak bardziej kojarzę z "Szóstki wron"). Jednak jako książka, przez którą trzeba przebrnąć, to niestety mniej fascynująca wizja, przez liczne problemy z postaciami, tempem i brakiem akcji :/

Przejdźmy od razu do rzeczy...

"Oblężenie i nawałnica" cierpi na okropnie rozplanowane tempo. Początek - fajnie, końcówka - super, ale ten środek? No mordowałam się niemiłosiernie. Spowodowane jest to naciskiem na rozwój świata i polityki oraz rozwojem bohaterów, niestety kosztem akcji.
Poszerzenie horyzontów świata nie jest samo w sobie złe, ale czyta się to fatalnie....