Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Byłem tak wydrążony w samotność, z samotności uczyniłem tak gęstą podstawę życia, że potoczne okoliczności, w których ludzie, którzy czują się samotni: podróż, pociąg, nocleg w hotelu, to były dla mnie tłumne spotkania i zbiorowe zabawy. Jasne, że wolałem, żeby do mojego przedziału pierwsza klasa, dla palących przy drzwiach, nikt nie właził, ale jak już wlazł - proszę bardzo, możemy nawet dwa słowa zamienić. Na ogół zresztą nikt nie właził. Mam nieprzychylny wyraz twarzy.

Byłem tak wydrążony w samotność, z samotności uczyniłem tak gęstą podstawę życia, że potoczne okoliczności, w których ludzie, którzy czują s...

Obcowanie z klasyką na ogół gwarantuje niezłe perwersje.

Obcowanie z klasyką na ogół gwarantuje niezłe perwersje.

Życie. Ulotne jak jesienny liść spadający na kolorową aleję. Jak pączek kwiatu rozkwitający na wiosnę, który przemieniwszy się we fioletowego tulipana, zostaje zerwany. Jak płatek śniegu spadający zimą na naszą dłoń i od razu się na niej roztapiający. Jak dotyk letniej miłości, zapach cytrynowej nocy, smak tamtych chwil, jego widok...

Życie. Ulotne jak jesienny liść spadający na kolorową aleję. Jak pączek kwiatu rozkwitający na wiosnę, który przemieniwszy się we fioletoweg...

I tak, nie znając odpowiedzi, musimy żyć w tym labiryncie uczuć, splocie myśli, kłębku zagadek, zwanym beznamiętnie życiem.

I tak, nie znając odpowiedzi, musimy żyć w tym labiryncie uczuć, splocie myśli, kłębku zagadek, zwanym beznamiętnie życiem.

Widzi rzeczy, których inni nie zauważają, ale jest ślepa. Słyszy słowa, które wypełniają jej duszę najpiękniejszą muzyką, ale jest głucha. Czuje nawet uderzające o nią powietrze, choć jest niewyczuwalne. Jest przy każdym, który jej potrzebuje, ale sama nie potrafi się odnaleźć. Żyje wiarą, nadzieją i miłością, choć nie wierzy, że nadzieja przywróci jej miłość.

Widzi rzeczy, których inni nie zauważają, ale jest ślepa. Słyszy słowa, które wypełniają jej duszę najpiękniejszą muzyką, ale jest głucha. C...

I rozmyślała nad szybkością przemijania wszystkich chwil. Czas… Sprawia, że wszystko dzieje się w zastraszającym tempie. I tak jej się wydaje, że to nie znaczy, iż one, te chwile, znikają. Bo przecież są wspomnienia. Mogą być gorsze, mogą być lepsze. Ale są. I często sobie przypominamy, że było tak pięknie. A później poprawiamy się w myślach, że miało być tak pięknie. A jeszcze później stwierdzamy, że bądź co bądź, było warto. Potem zamykamy książkę wspomnień i wracamy do rzeczywistości... Albo i nie.

I rozmyślała nad szybkością przemijania wszystkich chwil. Czas… Sprawia, że wszystko dzieje się w zastraszającym tempie. I tak jej się wydaj...