Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przedstawiona tu historia miała potencjał na dobrą książkę, niestety wykonanie już takie sobie. Strasznie dużo w niej nieścisłości, w pewnym momencie już nie wiedziałam kto właściwie ile ma lat i jakiego jest koloru skóry.

Przedstawiona tu historia miała potencjał na dobrą książkę, niestety wykonanie już takie sobie. Strasznie dużo w niej nieścisłości, w pewnym momencie już nie wiedziałam kto właściwie ile ma lat i jakiego jest koloru skóry.

Świetna! Mroczna, ponura sceneria spowitych mgłą moczarów, a na jej tle otoczona złowrogą tajemnicą oberża na pustkowiu. Niewiele postaci, każda jednak wyraźnie zarysowana. Autorka mimo niespiesznej akcji doskonale buduje napięcie. Dodatkowy plus za wspaniałą lektorkę - Laurę Breszkę, która czyta z pasją, wykorzystując swoje aktorskie umiejętności. Zdecydowanie polecam!

Świetna! Mroczna, ponura sceneria spowitych mgłą moczarów, a na jej tle otoczona złowrogą tajemnicą oberża na pustkowiu. Niewiele postaci, każda jednak wyraźnie zarysowana. Autorka mimo niespiesznej akcji doskonale buduje napięcie. Dodatkowy plus za wspaniałą lektorkę - Laurę Breszkę, która czyta z pasją, wykorzystując swoje aktorskie umiejętności. Zdecydowanie polecam!

Jestem bardzo zdziwiona, że ta książka ma tak wysoką ocenę. Sama przebrnęłam przez nią chyba dlatego, że nie miałam już na urlopie nic innego pod ręką. Po pierwsze, sama główna bohaterka wkurza do granic możliwości. Jest tak głupia, samolubna i drażniąca, że chciałoby się nią potrząsnąć. Po drugie (nie znam się na kwiatach, więc mogę się mylić), jakoś zaskakująco szybko jej wszystko zakwitło. Same opisy roślinności są z kolei za długie i nużące. Po trzecie, kumulacja dziwnych imion jest mocno przesadzona. O ile jeszcze w rodzinie może się to zdarzyć, o tyle ciężko mi uwierzyć, że akurat każda Lukrecja przyjaźni się z Florką, a każda Rozalia z inną Eugenią, jakby na świecie nie było już ludzi o "normalnych" imionach. O ile większa część męskich bohaterów ma normalne imiona, z jakiegoś powodu zawsze wymieniani są po nazwisku. "Dec" na każdej stronie to też przesada, jakby ten biedny chłopak nie miał imienia. Po czwarte sama historia jest po prostu dość banalna. I o ile normalnie mimo tej banalności mogłoby to być lekkie czytadło na lato, o tyle tę książkę czyta się ciężko ze względu na słaby styl pisania. Do tej pory nie wiem, co to są "puchate donice" i jak wygląda "puchaty dzbanuszek" i dlaczego w lesie były 'drużki". Poza takimi dziwnie zastosowanymi epitetami i błędami ortograficznymi, w oczy kłuje też dziwna składnia i gramatyka, jakby z wypracowania średniego licealisty, przez co ma się wrażenie, jakby czytało się o jakichś mutantach, np. "Gęsta grzywka opadała na czoło i miała długie, ciemne rzęsy otaczające niebieskie oczy". Tak jak Luka była "oburzona z przytyku", tak ja jestem oburzona, że ktokolwiek wydał tę książkę w takiej formie.

Jestem bardzo zdziwiona, że ta książka ma tak wysoką ocenę. Sama przebrnęłam przez nią chyba dlatego, że nie miałam już na urlopie nic innego pod ręką. Po pierwsze, sama główna bohaterka wkurza do granic możliwości. Jest tak głupia, samolubna i drażniąca, że chciałoby się nią potrząsnąć. Po drugie (nie znam się na kwiatach, więc mogę się mylić), jakoś zaskakująco szybko jej...