Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Trzynaście powodów" jest to książka, którą czytałam już około 2 lata temu. Pamiętam, że zrobiła na mnie wtedy piorunujące wrażenie. Dlatego niezmiernie się ucieszyłam że wychodzi serial, wznowione wydanie i że będę mogła jeszcze raz spędzić czas z bohaterami. I teraz, przy kolejnym przeczytaniu, ta książka zrobiła na mnie jeszcze bardziej piorunujące wrażenie, czułam się jeszcze bardziej wstrząśnięta tą całą historią

Cała narracja jest prowadzona dwutorowo. Z jednej strony mamy historię opowiedzianą przez Hannah. Możemy śledzić cały przebieg jej drogi do autodestrukcji, od wyśmiania, przez osamotnienie, aż do poddania się całkowicie bezsensowi. Jest to historia na pozór złożona z niegroźnych, mało znaczących epizodów. Ot, zwykłe robienie sobie żartów. Jednak, kiedy kolejne "robienie sobie żartów" doda się do poprzednich, w efekcie powstaje kula śnieżna, która ma zmieść wszystko z powierzchni ziemi, włącznie z życiem Hannah.

Z drugiej strony jesteśmy świadkami przeżyć i odczuć Claya. Najpierw jego zdezorientowania, dlaczego znalazł się w tym gronie, frustracji, bólu, złości na pozostałe osoby. Razem z nim próbujemy zrozumieć, dlaczego życie Hannah zakończyło się w taki sposób i co do tego doprowadziło.

Jest to historia niesamowicie smutna i chwytająca za serce. Z każdą kolejną osobą możemy obserwować, jak sens życia Hannah stopniowo się ulatnia, aż w końcu nie zostaje z niego nic. Przerażające jest to, że tak naprawdę nie zdajemy sobie sami sprawy z tego, jak nasze zachowanie oddziałuje na innych ludzi. I jak te nasze błahostki mogą być wszystkim dla kogoś innego. I mimo, że jakieś zdarzenie może nam się wydać bzdurą, nie wiemy, czy nie poprzedzało je inne. Które w połączeniu z kolejnym, bzdurą już nie jest.

Mimo, że bohaterami powieści są nastolatki, a akcja w wspomnieniach Hannah dzieje się w szkole i w innych miejscach, gdzie bywają ludzie młodzi, nie oznacza, że jest to powieść lekka. Wprost przeciwnie - opowiada ona o odrzuceniu, samotności, fałszywej reputacji i konieczności radzenia sobie z tym, mimo że jest to niemalże niemożliwe. I w końcu – o przegranej walce z samą sobą.

Nie mam zbytnio możliwości porównać całkowicie książki do serialu o tym samym tytule ponieważ za mną są dopiero 3 odcinki, jednak na ten moment wydaje mi się całkiem dobrze odwzorowany. Może kiedyś poświęcę osobny post/film na vlogu serialom a ich literackich pierwowzorom (jednak jeszcze nie teraz). Przede wszystkim cieszę się, że ktoś wpadł na pomysł nakręcenia serialu na podstawie powieści Jay Asher ponieważ "Trzynaście powodów" to idealny materiał na serial.

Jeżeli chodzi o mnie, to wrócę jeszcze kiedyś do tej pozycji, mimo że zostawia otwartą, bolącą ranę w sercu. Jest to książka, którą każdy powinien znać. Chociażby, ku przestrodze.

"Trzynaście powodów" jest to książka, którą czytałam już około 2 lata temu. Pamiętam, że zrobiła na mnie wtedy piorunujące wrażenie. Dlatego niezmiernie się ucieszyłam że wychodzi serial, wznowione wydanie i że będę mogła jeszcze raz spędzić czas z bohaterami. I teraz, przy kolejnym przeczytaniu, ta książka zrobiła na mnie jeszcze bardziej piorunujące wrażenie, czułam się...

Tuż po zakończeniu roku szkolnego, nauczycielka Ola, wraz ze swoją buntującą się córką Moniką wyjeżdża do małej wsi na urlop. Dla Oli jest to okazja do rozwiązania tajemnicy sprzed lat, jej osobistej tragedii. Nieświadomie znajdują się w samym środku przerażających wydarzeń, przez co zostają narażone na śmiertelne niebezpieczeństwo.
Czy Oli uda się odkryć prawdę? I czy zazna przy tym spokoju?

"Grzech" jest to niezwykle skonstruowane połączenie kryminału z powieścią psychologiczną. Ukazuje ona w doskonały sposób społeczność wiejską, gdzie każdy każdego zna, a kiedy dochodzi do nieszczęścia – każdy każdego podejrzewa. I ja się zgadzam – mała, lokalna społeczność, do tego tajemnica jest to dosyć częste tło do różnego rodzaju kryminałów. Jednak rzadko kiedy zdarza się, że tak bardzo przenikamy w ten hermetyczny świat. Świat, w którym mimo – albo może dlatego – że wszyscy znają wszystkich, to każdy każdego podejrzewa o zbrodnie.

Styl autorki jest porównywalny z Camillą Lackberg. Jednak, atmosfera książki, świata nakreślonego na jej stronach od razu skojarzył się z Simonem Beckettem i serią o Davidzie Hunterze. To jest dokładnie ten sam zaduch małej, lokalnej społeczności. Dokładnie ten sam.

To, co wyróżnia "Grzech" spośród innych kryminałów o takim a nie innym tle, jest fakt, że nie mamy tutaj policjanta/dziennikarza śledczego/prokuratora/jakiegokolwiek innego śledczego, tylko zwykłą kobietę, która po prostu przyjeżdża na wakacje. Pragnie ona odkryć tajemnicę sprzed lat, jednak nadal to nie jest schematyczne i przemaglowane wiele razy. Jest to świeże, nowe.

Styl autorki wyróżnia się też tym, że mimo zbrodni, mimo tej całej kryminalnej intrygi mamy tutaj wiele humorystycznych nawiązań. Humor co prawda, nie jest aż tak wszechobecny, jednak znajduje się w takiej ilości, że dodaje książce polotu, "tego czegoś", a mimo wszystko, nie przyćmił całego tła intrygi i tajemnicy.

Także zakończenie ma "to coś". Czytelnik ma wrażenie, że przejrzał tą powieść, że wie, czego się spodziewać w finale. Ja też tak myślałam, i przyznam się, że nie spodziewałam się takiego obrotu spraw.

Podsumowując, powieść Niny Majewskiej Brown jest niezłym thrillerem, z bardzo dobrze, autentycznie nakreślonym tłem. Jest to historia o polskiej wsi, która mimo upływu lat, nadal została hermetyczna, duszna, stojąca w miejscu. Jest to historia o tragedii rodzinnej, która rzuca cień na większość z wydarzeń.

Zdecydowanie sięgnę po coś autorstwa tej autorki w przyszłości.

Tuż po zakończeniu roku szkolnego, nauczycielka Ola, wraz ze swoją buntującą się córką Moniką wyjeżdża do małej wsi na urlop. Dla Oli jest to okazja do rozwiązania tajemnicy sprzed lat, jej osobistej tragedii. Nieświadomie znajdują się w samym środku przerażających wydarzeń, przez co zostają narażone na śmiertelne niebezpieczeństwo.
Czy Oli uda się odkryć prawdę? I czy...

anjaelektra.blogspot.com
Akcja powieści zaczyna się w momencie, kiedy cała Europa jest ogarnięta I Wojną Światową. W tej sytuacji Hiszpania zachowuje neutralność. I to właśnie tam, przed świętami Bożego Narodzenia, do pałacu królewskiego przychodzi pewien list. Mała Francuska, Sylvie, piszę w nim prośbę do króla, o dowiedzenie się, czy jej brat, który wyruszył na front przeżył, czy też nie. Król bardzo przejął się dziewczynką, i to właśnie wydarzenie zapoczątkowało zorganizowanie Urzędu do Ochrony Spraw Jeńców, który uratował tysiące istnień.
Całość powieści jest opowiadana z kilkunastu perspektyw. I właśnie ta mnogość wątków i bohaterów jest tutaj niezaprzeczalnym atutem. Jest to rzadko spotykane w powieściach, tym bardziej, że żaden wątek nie jest tutaj opowiedziany chaotycznie. Każda historia ma swój początek, rozwinięcie, koniec. Właśnie ta mnogość bohaterów sprawia, że ciężko się od tej pozycji oderwać, czytelnik bowiem chce się dowiedzieć, jak losy danego bohatera dalej się potoczą.
Skoro mowa o bohaterach i ich mnogości, muszę przyznać, że żadna postać tutaj nie jest napisana w sposób płaski. Są to ludzie z krwi i kości, którzy nas do siebie przekonują, w których historię wierzymy i którzy są dla nas autentyczni.
Na ten fakt najprawdopodobniej wpływa to, że całość ciągnie się przez całą I wojnę światową. Przez to całość akcji nie jest nużąca, nie ma za dużo wątków w jednym momencie. I przechodząc do Wojny - przez to, że w tej książce pojawiają się prawdziwe postaci, wydarzenia, fakty, tylko zyskuje na autentyczności i jest to dodatkowa wartość dla czytelnika.
Podsumowując, jest to historia o miłości w czasie wojny, o poświęceniach, trudnych, czasem wręcz niemożliwych decyzjach. Jest to powieść o człowieczeństwie w nieludzkich czasach.
Moim zdaniem, jest to najlepsza premiera tegoroczna, którą do tej pory czytałam.

anjaelektra.blogspot.com
Akcja powieści zaczyna się w momencie, kiedy cała Europa jest ogarnięta I Wojną Światową. W tej sytuacji Hiszpania zachowuje neutralność. I to właśnie tam, przed świętami Bożego Narodzenia, do pałacu królewskiego przychodzi pewien list. Mała Francuska, Sylvie, piszę w nim prośbę do króla, o dowiedzenie się, czy jej brat, który wyruszył na front...

I szczerze powiedziawszy, ja rzadko kiedy sięgam ogólnie po poradniki. Jedynymi, którymi się zdarzy, są to właśnie takie poradniki tzw. coachingowe, jednak kiedy zobaczyłam tą książkę najpierw na stronie Muzy, a potem w Empiku, stwierdziłam, że mimo wszystko, muszę ją przeczytać.

Magia Olewania jest to poradnik, który jest reklamowany jako książka dla wszystkich, którzy pracują za dużo, za mało wolnych chwil spędzają na rozrywce i nigdy nie mają wystarczająco dużo czasu dla ludzi i spraw, które naprawdę ich uszczęśliwiają. I taka jest właśnie ta książka. Opisuje ona w bardzo przejrzysty sposób, jak żyć, żeby nie zwariować.

Książka ta zawiera co prawda informacje ogólnie znane i uniwersalne, ale jest to wszystko napisane w dobry, przystępny sposób. A są to także treści o których, często mimo wszystko zapominamy. Dzięki tej pozycji mamy możliwość zatrzymania się, złapania oddechu i nie przejmowania się dosłownie wszystkim, co nas otacza.

Ja osobiście jestem zachwycona tym, jak ta książka pokazuje ile możemy zyskać (a raczej - zaoszczędzić) energii, czasu, pieniędzy, słowem - wszystkiego, kiedy sobie to rozplanujemy, i kiedy nie będziemy tego wszystkiego poświęcać na rzeczy nie ważne, niepotrzebne, które tylko nas stresują, a nie przynoszą nic pożytecznego. Uważam też, że jest dużo lepiej napisana zarówno merytorycznie jak i językowo od "Chu...wej pani domu"

Mnie się ta pozycja bardzo podobała. Porusza ona kwestie, które na co dzień są gdzieś zapominane, a o których należałoby pamiętać. Polecam dla osób nadmiernie stresujących się i nie tylko! :)

I szczerze powiedziawszy, ja rzadko kiedy sięgam ogólnie po poradniki. Jedynymi, którymi się zdarzy, są to właśnie takie poradniki tzw. coachingowe, jednak kiedy zobaczyłam tą książkę najpierw na stronie Muzy, a potem w Empiku, stwierdziłam, że mimo wszystko, muszę ją przeczytać.

Magia Olewania jest to poradnik, który jest reklamowany jako książka dla wszystkich, którzy...

Tadeus Slowacki, portugalski pisarz polskiego pochodzenia, szuka śladów po swojej przyjaciółce z dawnych lat, Isabel. Tropy wiodą go w najrozmaitsze miejsca, począwszy od Lizbony za czasów dyktatury Salazara, przez Alpy Szwajcarskie, aż po Makau. Co się stało z dziewczyną? Czy śledztwo Tadeusa przyniesie oczekiwane rezultaty? I po co tak naprawdę szuka Isabel?

To, co mnie najbardziej uwiodło w tej pozycji, to lekkość z jaką w główny wątek została wpleciona historia. Cała książka tak naprawdę opiera się głównie na wspomnieniach różnych osób, a ówczesna sytuacja polityczna Portugalii nie tylko jest tutaj tłem - tak naprawdę jest to bardzo ważny, spersonifikowany bohater, który ma znaczący wpływ na dalszy rozwój historii.

Bohaterka najważniejsza, bez której nie byłoby całej historii - czyli tytułowa Isabel - jest ukazana jako istota tajemnicza, owiana sekretami, niezależna. Tak naprawdę nikt nie wie, co się z nią do końca stało. Z biegiem opowieści dowiadujemy się o jej życiu coraz więcej, jednak nigdy to nie jest wystarczająco. Przez to staje się jeszcze ciekawszą postacią.

Całość jest pisana jednym ciągiem, bez wyraźnego dialogu, który poprzedza znak "-". Muszę przyznać, że był to ciekawy zabieg, który również zmusza czytelnika do skupienia się na lekturze. Sama miałam z nim problem może przez pierwsze 15 stron, później się przyzwyczaiłam, i przyznaję, podoba mi się.

"Dla Isabel" jest to przepiękna opowieść o poszukiwaniu przeszłości, a także samego siebie. Jest to jedna z tych książek, które idealnie współgrają wieczorem, z lampką czerwonego wina. Jest to powieść, którą chce się delektować. Na pewno wrócę jeszcze do pozostałych książek autora. Polecam!

Tadeus Slowacki, portugalski pisarz polskiego pochodzenia, szuka śladów po swojej przyjaciółce z dawnych lat, Isabel. Tropy wiodą go w najrozmaitsze miejsca, począwszy od Lizbony za czasów dyktatury Salazara, przez Alpy Szwajcarskie, aż po Makau. Co się stało z dziewczyną? Czy śledztwo Tadeusa przyniesie oczekiwane rezultaty? I po co tak naprawdę szuka Isabel?

To, co mnie...

[anjaelektra.blogspot.pl]
Staszek, młody pracownik supermarketu, ma dyplom w kieszeni, wielkie ambicje i jest sfrustrowany swoim obecnym życiem. Chce się wyrwać z biedy i zarobić duże pieniądze za wszelką cenę. W desperacji posuwa się do czynu ostatecznego.
Pierwsze, co się rzuca w oczy w tej pozycji jest to nieszczęśliwy bohater. Staszek nie akceptuje rzeczywistości, takiej, jaka jest, uważa, że zasługuje na lepsze życie. Nie ma co się dziwić - skończenie studiów nie dało mu biletu do lepszego życia: pracuje za marne pieniądze w supermarkecie, wynajmuje obskurny pokój, je same najtańsze produkty. Prowadzi to do wiecznej frustracji, chęci wyrwania się z tej biedy, co znowu prowadzi do pomysłu, który zaczyna kiełkować w jego głowie po pewnym wydarzeniu.

Mamy tutaj bardzo wyraźnie pokazany ciąg przyczynowo - skutkowy. Jedno wydarzenie zapoczątkowało następne. Możemy się tylko domyślać, czy wydarzenia z późniejszych stron książki wydarzyłyby się, gdyby nie jedna rozmowa, czy to ona była bezpośrednim powodem, dla którego Staszek zdecydował się na taki, a nie inny czyn.

Powieść podzielona jest na 2 części. Pierwsza z nich, jest bardziej opisowo psychologiczna, w drugiej pojawia się wątek sensacyjny. Pierwsza część tak naprawdę pozwala nam poznać dobrze Staszka, jego niespełnione marzenia, ambicje, które nie mają odzwierciedlenia w rzeczywistości, a także zazdrość skierowana w stronę awansu kolegi. Marzy on wciąż o lepszym życiu, które nie nadchodzi. W końcu decyduje się na drastyczny krok, a jakie on będzie miał dla Staszka konsekwencje - tutaj zaczyna się druga część.

Całość powieści jest utrzymana w klimacie beznadziejności i małomiasteczkowej biedoty. Taki jest sam Staszek, tacy są - w mniejszym, bądź większym stopniu - pozostali bohaterowie. Jest to historia, która aż kipi bezsilnością, a najgorsze jest to, że cała ta biedota jest przedstawiona w bardzo wiarygodny, realistyczny sposób.

Myślę, że jest to powieść warta przeczytania. Nie jest ona zbyt optymistyczna, jednak mimo tego, ciekawa. Pokazuje, jak wewnętrzne pragnienia mogą wpłynąć na nasze zachowanie, a zakończenie jest naprawdę zaskakujące. Polecam serdecznie!

[anjaelektra.blogspot.pl]
Staszek, młody pracownik supermarketu, ma dyplom w kieszeni, wielkie ambicje i jest sfrustrowany swoim obecnym życiem. Chce się wyrwać z biedy i zarobić duże pieniądze za wszelką cenę. W desperacji posuwa się do czynu ostatecznego.
Pierwsze, co się rzuca w oczy w tej pozycji jest to nieszczęśliwy bohater. Staszek nie akceptuje rzeczywistości,...

[anjaelektra]
Leila, młoda dziewczyna, wiedzie dosyć zwyczajne życie. Po śmierci matki, trafia na pewien serwis internetowy - Czerwona Pigułka. Jest to miejsce, gdzie może podyskutować na interesujące, ciekawe tematy, tutaj inni użytkownicy ją rozumieją. Następnie trafia na elitarne forum serwisu, którego założyciel, charyzmatyczny Adrian, który powierza jej nietypową misję - chodzi o to, że pewna kobieta, Tess, chce się pożegnać z życiem, jednak nie chce przy tym martwić swoich rodziców i znajomych. Leila ma się "wcielić" w rolę Tess, na Facebooku i Gmailu, by znajomi mogli wierzyć, że Tess żyje, tylko gdzieś po drugiej stronie globu.

Jest to thriller psychologiczny, moim zdaniem z naciskiem na "psychologiczny". Mamy bowiem ukazany cały proces wcielania się w rolę Tess, co później staje się całym życiem Leili. Stopniowo już nie tylko odgrywa Tess - ona staje się Tess. Jest tu bardzo dobrze ukazany proces zacierania się własnej tożsamości i wnikania w cudzą, co w ostatecznym stadium może prowadzić do zaburzeń własnej osobowości.

Książka jest napisana w narracji pierwszoosobowej, jest to typ "kartki z pamiętnika" przez co jeszcze bardziej wyraźny jest proces zamiany Leili w Tess. Dzieje się na dwóch płaszczyznach - z jednej strony mamy teraźniejszość, a z drugiej strony wspomnienia Leili całej historii, jak to się wszystko zaczęło. Także tempo akcji jest nierównomierne - od bardziej psychologicznego aspektu procesu identyfikacji z Tess, aż do finału.

Książka porusza nie tylko problem wcielania się - a i na końcu przeistaczania się - w kogoś, kim się nie jest, ale przede wszystkim - problem anonimowości w Internecie. Jest ona niepokojącą przestrogą tego, że nigdy nie wiemy, kto i co czai się po drugiej stronie ekranu, a i jakie konsekwencje to może przynieść.

Porusza ona również bardzo niepokojący problem współczesnego społeczeństwa - problemy natury psychiczne i samobójstwa. Bardzo dobrze ukazuje wagę problemu, a także nie podchodzi do niego jednostronnie - pokazuje że nawet taki czyn, jak samobójstwo, ma dwie strony medalu, więc może posiadać tak zwane argumenty "za". Szczerze powiedziawszy, biorąc pod uwagę te dwa aspekty, książka bardzo skojarzyła mi się z filmem "Sala samobójców", i chociaż niektóre motywy są bardzo podobne, to nie jest to taka sama historia.

Minusem tej książki jest fakt, że momentami jest mało akcji - owszem, jest wówczas aspekt psychologiczny, jednak i tak troszkę momentami nuży.

Podsumowując, jest to ciekawa historia, właśnie jej walory psychologiczne, a także edukacyjne są naprawdę warte polecenia. Oceniłabym ją 7/10.

[anjaelektra]
Leila, młoda dziewczyna, wiedzie dosyć zwyczajne życie. Po śmierci matki, trafia na pewien serwis internetowy - Czerwona Pigułka. Jest to miejsce, gdzie może podyskutować na interesujące, ciekawe tematy, tutaj inni użytkownicy ją rozumieją. Następnie trafia na elitarne forum serwisu, którego założyciel, charyzmatyczny Adrian, który powierza jej nietypową...

Przyjemna powieść na chwilkę odpoczynku od nauki, pracy.
Taka do herbatki, na jeden wieczór.

Przyjemna powieść na chwilkę odpoczynku od nauki, pracy.
Taka do herbatki, na jeden wieczór.

Jest to chyba najpiękniej wydana książka jaką kupiłam/dostałam w tym roku. Ed, cudowny człowiek. Polecam!

Jest to chyba najpiękniej wydana książka jaką kupiłam/dostałam w tym roku. Ed, cudowny człowiek. Polecam!

Byłam dosyć sceptycznie nastawiona do tej książki, zwłaszcza, że czytałam w tym roku podobne książki o podobnej tematyce i mówiąc delikatnie - nie porwały mnie. Ale zobaczywszy ją na półce w bibliotece stwierdziłam, dlaczego nie? I tak nie miałam zbyt wielu pozycji to po pierwsze, a po drugie, i tak chciałam ją przeczytać.
I tu spotkało mnie zaskoczenie - książkę dosłownie pochłonęłam, nie mogłam się oderwać od czytania. Jest tak przerażająco szczera i prawdziwa, do bólu, dosłownie wciąga w fotel. Nie rozczarowałam się. Dla mnie bardzo dobra.

Byłam dosyć sceptycznie nastawiona do tej książki, zwłaszcza, że czytałam w tym roku podobne książki o podobnej tematyce i mówiąc delikatnie - nie porwały mnie. Ale zobaczywszy ją na półce w bibliotece stwierdziłam, dlaczego nie? I tak nie miałam zbyt wielu pozycji to po pierwsze, a po drugie, i tak chciałam ją przeczytać.
I tu spotkało mnie zaskoczenie - książkę dosłownie...

Najbardziej rozwinięty wątek kryminalny ze wszystkich książek Musso. Pochłonięta dosłownie jednym tchem, z jak zwykle zaskakującym zakończeniem. Jestem maksymalnie oczarowana.

Najbardziej rozwinięty wątek kryminalny ze wszystkich książek Musso. Pochłonięta dosłownie jednym tchem, z jak zwykle zaskakującym zakończeniem. Jestem maksymalnie oczarowana.

Nie zachwyciła mnie. Tytuł wydał mi się obiecujący - niestety, nie doczekałam się lektury, która wytnie mi 2 dni z życiorysu. Czyta się szybko, jednak nic specjalnego.

Nie zachwyciła mnie. Tytuł wydał mi się obiecujący - niestety, nie doczekałam się lektury, która wytnie mi 2 dni z życiorysu. Czyta się szybko, jednak nic specjalnego.

Przeurocza opowieść o tym, jak mocna potrafi być przyjaźń, na dodatek damsko-męska.
Powieść jest napisana w formie listów, maili, rozmów z chatów itp. co już było dla mnie plusem. Czyta się ją szybko - przeczytanie 500 stron zajęło mi 3 dni, w tym, po pierwszym przeczytałam ponad 200.
Jeszcze jednym plusem jest to, że jej akcja jest przeciągnięta na praktycznie całe życie tytułowej Rosie - książka zaczyna się w momencie, kiedy Rosie ma 5 lat, kończy - kiedy ma bodajże 60.
Pierwszy raz zdarzyło się, że dana książka jednocześnie mi się podoba (i to nawet bardzo) i irytuje ze względu na wiele "nieporozumień". Jednak, koniec końców, zdecydowanie polecam :)

Przeurocza opowieść o tym, jak mocna potrafi być przyjaźń, na dodatek damsko-męska.
Powieść jest napisana w formie listów, maili, rozmów z chatów itp. co już było dla mnie plusem. Czyta się ją szybko - przeczytanie 500 stron zajęło mi 3 dni, w tym, po pierwszym przeczytałam ponad 200.
Jeszcze jednym plusem jest to, że jej akcja jest przeciągnięta na praktycznie całe życie...

Gwiazd naszych wina. Książka, którą niemal każdy zna, a przynajmniej - niemal każdy słyszał.
Muszę przyznać, że zdecydowałam się na przeczytanie z czystej ciekawości. Skoro cały świat się zachwyca, musi w tym coś być.
I faktycznie - zachwyca. Chociaż nie powiem, że od pierwszego wejrzenia. Dopiero w połowie książki akcja - moim zdaniem - się na tyle zagęściła, że nie mogłam się od niej oderwać.
Książkę czyta się szybko. Ale to nie znaczy, że jest to czytadełko dla umilenia wieczoru i zapomnienia o nim nazajutrz. Moim zdaniem, godną polecenia książkę definiuje fakt, że wywołuję jakieś emocje, przeżycia. Gwiazd naszych wina zdecydowanie te emocje wywołuję.
Kilka lat temu czytałam Jesienną Miłość od Sparksa, o podobnej tematyce. I o ile podczas czytania Sparksa nie uroniłam żadnej łzy, wprost przeciwnie - "wzruszające" momenty raczej przyprawiły mnie o mdłości, na Greenie poryczałam się jak dziecko. Autentycznie.
Zdecydowanie polecam.

Gwiazd naszych wina. Książka, którą niemal każdy zna, a przynajmniej - niemal każdy słyszał.
Muszę przyznać, że zdecydowałam się na przeczytanie z czystej ciekawości. Skoro cały świat się zachwyca, musi w tym coś być.
I faktycznie - zachwyca. Chociaż nie powiem, że od pierwszego wejrzenia. Dopiero w połowie książki akcja - moim zdaniem - się na tyle zagęściła, że nie...

Fajna, przyjemna książka, akurat na wieczór przy herbatce. Bardzo ładnie wydania, zawierająca ciekawe spostrzeżenia i rady. Polecam! :)

Fajna, przyjemna książka, akurat na wieczór przy herbatce. Bardzo ładnie wydania, zawierająca ciekawe spostrzeżenia i rady. Polecam! :)

Zazwyczaj dosyć sceptycznie podchodzę do bestsellerów - często zdarza się tak, że nad daną książką rozpływają się wszyscy dookoła, za to mnie się nie podoba. Jednak książka, poprzez to, ile osób z mojego otoczenia ją chwaliła, zainteresowała mnie.
Pierwszy raz zdarzyło mi się zgodzić z takim entuzjazmem. Ta książka jest naprawdę niesamowita! Nie jestem fanką ani młodzieżówek, ani książek przygodowych, jednak "Igrzyska.." mają coś w sobie. Stephanie Mayer w swojej opinii napisała że "nie przespała kilka nocy, bo albo czytała, albo rozmyślała nad Igrzyskami". Miałam dokładnie to samo! Świat przedstawiony wciąga jak chyba żaden w czytanych przeze mnie ostatnio lekturach. Nie mogę się już doczekać, kiedy sięgnę po kontynuację, Igrzyska naprawdę uzależniają!

Zazwyczaj dosyć sceptycznie podchodzę do bestsellerów - często zdarza się tak, że nad daną książką rozpływają się wszyscy dookoła, za to mnie się nie podoba. Jednak książka, poprzez to, ile osób z mojego otoczenia ją chwaliła, zainteresowała mnie.
Pierwszy raz zdarzyło mi się zgodzić z takim entuzjazmem. Ta książka jest naprawdę niesamowita! Nie jestem fanką ani...

Historia o fabryce słodyczy Willego Wonki była mi od dawna dobrze znana - uwielbiam film z genialnym Johnnym Deppem w reżyserii równie genialnego Tima Burtona. Przyznam się, o istnieniu książki nie miałam przez długi czas pojęcia, lecz kiedy przez przypadek natrafiłam na nią w internecie, postanowiłam sobie, że prędzej czy później ją przeczytam.
"Charlie i Fabryka Czekolady" jest lekturą szkolną dla podstawówki. Jest to typowa książka dla dzieci. Nie mniej jednak, czytało mi się ją bardzo przyjemnie, okazała się miłą odskocznią od "dorosłej" literatury.

Historia o fabryce słodyczy Willego Wonki była mi od dawna dobrze znana - uwielbiam film z genialnym Johnnym Deppem w reżyserii równie genialnego Tima Burtona. Przyznam się, o istnieniu książki nie miałam przez długi czas pojęcia, lecz kiedy przez przypadek natrafiłam na nią w internecie, postanowiłam sobie, że prędzej czy później ją przeczytam.
"Charlie i Fabryka...

Joy Fielding jest moją mistrzynią jeśli chodzi o trzymanie w napięciu. Książka super. :)

Joy Fielding jest moją mistrzynią jeśli chodzi o trzymanie w napięciu. Książka super. :)

Jedna z najlepszych (przynajmniej do tej pory) powieści Musso. Dosłownie pochłonęłam. Zmusza do przemyśleń nad tym, co jest tak naprawdę ważne w życiu, a także - jakie człowiek ma szanse w starciu z Przeznaczeniem.

Jedna z najlepszych (przynajmniej do tej pory) powieści Musso. Dosłownie pochłonęłam. Zmusza do przemyśleń nad tym, co jest tak naprawdę ważne w życiu, a także - jakie człowiek ma szanse w starciu z Przeznaczeniem.

Kiedy sięgnęłam po tą książkę spodziewałam się czegoś naprawdę dobrego - w końcu tyle osób się nią zachwycało, wręcz rozpływało. Mnie się wyjątkowo nie podobała. Nudna, przewidywalna, napisana takim językiem, że przebrnięcie przez 250 stron zajęło mi aż tydzień. Po 2 część nie sięgnę. Zdecydowanie na nie.

Kiedy sięgnęłam po tą książkę spodziewałam się czegoś naprawdę dobrego - w końcu tyle osób się nią zachwycało, wręcz rozpływało. Mnie się wyjątkowo nie podobała. Nudna, przewidywalna, napisana takim językiem, że przebrnięcie przez 250 stron zajęło mi aż tydzień. Po 2 część nie sięgnę. Zdecydowanie na nie.