Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta powieść o wychowanym na innej planecie człowieku, którego przybycie na Ziemie nieuchronnie wpływa na losy oraz mentalność spotykanych przez niego ludzi jest dla mnie dość ciężka do oceny.

Z jednej strony frapujące wizje społeczeństwa przyszłości czy interesujące przemyślenia dotyczące tego, co zbiorowo uznajemy za naturalne czy moralne.

Z drugiej strony wyzierający zza słów stosunek autora do kobiet nieznośnie trącący latami 50-tymi, w których była pisana ta powieść (z perłami w stylu: "Jeśli dziewczyna zostaje zgwałcona, w dziewięciu przypadkach na dziesięć to jest jej wina.", połową kobiecych postaci papierową i bezbarwną, a resztą przedstawioną bardzo przedmiotowo i hojnie obdzieloną takimi cechami jak ukazana w dialogach naiwność granicząca z głupotą mimo jednocześnie przypisywanej im inteligencji), a także bełkotliwy pseudomistycyzm uniemożliwiły mi radość z lektury.

Reasumując, moim zdaniem sam pomysł ciekawy, ale wykonanie nie warte czytania.

Ta powieść o wychowanym na innej planecie człowieku, którego przybycie na Ziemie nieuchronnie wpływa na losy oraz mentalność spotykanych przez niego ludzi jest dla mnie dość ciężka do oceny.

Z jednej strony frapujące wizje społeczeństwa przyszłości czy interesujące przemyślenia dotyczące tego, co zbiorowo uznajemy za naturalne czy moralne.

Z drugiej strony wyzierający zza...

Po "Wychowanie bez nagród i kar" sięgnęłam zachęona dotychczasową czytelniczą przygoda z publikacjami wydawnictwa Mind.

Miałam nadzieję dowiedzieć się czegoś konstruktywnego na temat zawarty w tytule. Zamiast tego trafiłam na pozycję skupioną przede wszystkim na prezentowaniu negatywnych aspektów wszelkich innych niż propagowana metod wychowawczych oraz popierających te opinie rezultatów badań.

Znamienne jest, że autor niezwykle mocno potępiający takie postawy rodziców jak: nadmierny krytycyzm, brak empatii, poczucie wyższości czy przekonanie o własnej nieomylności; przejawia wobec tychże rodziców nastawienie zawierające dokładnie te elementy.

Cała koncepcja "wychowania bezwarunkowego" wg Alfiego Kohna opiera się na stawianiu dziecka na pierwszym miejscu, co sugeruje, że potrzeby dorosłych nie są równorzędne z jego potrzebami. Co więcej autor ma tendencję do mylenia tychże dziecięcych potrzeb z życzeniami i zachciankami (np. prośba o podanie kanapki przez dziesięciolatka ogladajacego telewizję czy żadanie sześciolatka, "byśmy wzięli udział w przedstawieniu, w którym każdy ma udawać inne zwierzę").

Propaguje on świadome ograniczanie wszelkich frustracji, jakich moglibyśmy przysporzyć dzieciom, odmawiając im np. czegoś, co nie grozi ich bezpieczeństwu. Moim zdaniem, mimo że uważa się on chyba za przedstawiciela nurtu tzw. "rodzicielstwa bliskości", stawia go to wśród zwolenników tzw. "wychowania bezstresowego".

Obawiam się, ze pozycja ta jest świetnym przepisem dla rodziców na zatracenie własnych granic, potrzeb i osobowości w imię "dzieciocentrycznej" pseudofilozofii. Pytanie - w imię czego? Czy naprawdę dzieci, które nie przywykły do odmowy i jakiejkolwiek oceny swego zachowania; którym zapewniono maksimum swobody, szacunku i zrozumienia, nie wymagając od nich tego samego; naprawdę wyrosną na takich fantastycznych dorosłych, jak sugeruje autor?

Po "Wychowanie bez nagród i kar" sięgnęłam zachęona dotychczasową czytelniczą przygoda z publikacjami wydawnictwa Mind.

Miałam nadzieję dowiedzieć się czegoś konstruktywnego na temat zawarty w tytule. Zamiast tego trafiłam na pozycję skupioną przede wszystkim na prezentowaniu negatywnych aspektów wszelkich innych niż propagowana metod wychowawczych oraz popierających te...