Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tego to się nie spodziewałam. Swoją najnowszą książką Marcel Moss zafundował czytelnikom niezłą emocjonalną karuzelę. Fabuła "Nie wiesz wszystkiego" jest zaplątana jak pędy ceropegii.

W tej historii poznajemy losy kilku osób i z perspektywy każdej z nich możemy zagłębiać się w opowieść. Dwie nie żyją, jedna jest nauczycielką, pozostali to uczniowie jej szkoły. Ciężko pisać o każdej z tych postaci, bo trzeba by to było robić w osobnych postach, tak są barwne. Każda z nich skrywa swoją tajemnicę, a ich losy łączą się w niespodziewanym dla nikogo finale. Dzięki tylu bohaterom autor w jednej książce poruszył wiele aktualnych społecznych problemów i dramatów - samobójstwo i próby samobójcze, sponsoring, presję rówieśników, seksoholizm, przemoc psychiczną, orientację seksualną czy gwałt. Książka trzyma w napięciu, a dzięki kilku narratorom czyta się ją bardzo szybko. To z kolei sprawia, że ciężko jest skupić się na jednej historii czy jednym bohaterze i tak do końca wczuć w jego problemy, bo tych jest w książce naprawdę bardzo dużo. Cenię Marcela Mossa za to, że pisze książki, w których zwraca uwagę na tak trudne sprawy i skłania odbiorcę do przemyśleń, jednocześnie fundując rozrywkę na wysokim poziomie. Oczywiście nie zabrakło postaci, która potwornie mnie irytowała, ale na tym to przecież ma polegać - budzić skrajne emocje. Czytając tę książkę, miałam jednak wrażenie, że - choć nie minęło aż tak dużo czasu, odkąd byłam w liceum - tak bardzo zmienił się świat, system wartości i problemy młodych ludzi. A może nie? Może kiedyś były takie same, tylko mniej widoczne? Mimo wszystko myślę, że dla młodzieży ta książka to prawdziwy odlot. Dla mnie ciekawa pozycja, choć przyznam, że "Pokaż mi" tego autora bardziej do mnie trafiła. Niemniej fani Marcela Mossa na pewno się nie zawiodą.

Tego to się nie spodziewałam. Swoją najnowszą książką Marcel Moss zafundował czytelnikom niezłą emocjonalną karuzelę. Fabuła "Nie wiesz wszystkiego" jest zaplątana jak pędy ceropegii.

W tej historii poznajemy losy kilku osób i z perspektywy każdej z nich możemy zagłębiać się w opowieść. Dwie nie żyją, jedna jest nauczycielką, pozostali to uczniowie jej szkoły. Ciężko...

Na takie kryminały czekam i cieplej mi na sercu, że wychodzą spod pióra polskich autorów, po których książki jeszcze do niedawna sięgałam z naprawdę dużym dystansem. Ale bez obaw - "Piętno" Przemysława Piotrowskiego to spełnienie oczekiwań każdego miłośnika tego gatunku. Poznajemy Igora Brudnego, komisarza stołecznej policji, który za sobą ma bardzo trudną przeszłość, którą z nikim się nie dzieli. Brudny skupia się na pracy, w której świetnie się sprawdza, a wieczory spędza w objęciach zakochanej w nim po uszy Oksany, dając z siebie tyle uczuć, na ile go stać. Czyli niewiele, bo Igor Brudny, wychowany w sierocińcu, nawiedzany w dzieciństwie przez "cień" - postać z najstraszniejszych koszmarów, uczucia schował głęboko w sobie, zakopał wraz ze starym życiem, o którym pragnął zapomnieć. Niestety, pewnej nocy dostaje telefon: w Zielonej Górze grasuje bezwzględny morderca, bliźniaczo podobny do Brudnego. Wiadomość ta zmienia wszystko - nie tylko zmusza komisarza do powrotu w miejsce, które obudzi dawne demony, ale też początkuje serię wydarzeń, których finału nie spodziewa się nikt, a najmniej nasz bohater.

"Piętno" to prawdziwy kwiatek, perełka. Czytając tę książkę, myślałam trochę o Teksańskiej Masakrze Piłą Mechaniczną, trochę o Krzyku. A w roli głównego bohatera widzę tylko Toma Hardy'ego ;). Gdzieś przeczytałam, że za dużo tu "flaków" i obrzydliwych opisów. Mnie zdecydowanie bardziej od nich brzydził podjęty przez autora temat pedofilii w kościele, tak nam ostatnio bliski, tak prawdziwy. Ta książka to opowieść o strachu, takim prawdziwym, pierwotnym lęku. Nie przed mordercą z tasakiem, a przed tymi, którzy przecież mieli chronić, opiekować się, być wzorem cnót, a zgotowali pieķło. Ale człowiek to tylko człowiek. Najlepszy materiał na bohatera koszmaru.

Bardzo polecam, a druga część tej historii, "Sfora", czeka już u mnie na swoją kolej.

Na takie kryminały czekam i cieplej mi na sercu, że wychodzą spod pióra polskich autorów, po których książki jeszcze do niedawna sięgałam z naprawdę dużym dystansem. Ale bez obaw - "Piętno" Przemysława Piotrowskiego to spełnienie oczekiwań każdego miłośnika tego gatunku. Poznajemy Igora Brudnego, komisarza stołecznej policji, który za sobą ma bardzo trudną przeszłość, którą...

Z książkami Remigiusza Mroza czuję się jak podczas jazdy po polskich drogach - sporo dziur, wybojów i fragmentów, po których boli żołądek, ale jak podczas tej żmudnej trasy trafi się świeżo wyasfaltowany kawałek, to dosłownie płynę. I tak sobie płynęłam przez tę opowieść wraz z bohaterami "Osiedla RZNiW", Darkiem zwanym Deso i Wiktorią zwaną Żabą. Historia wciąga od pierwszych stron, kiedy Deso dostaje dziwnego SMS-a o niepokojącej treści z nieznanego numeru. Następnego dnia okazuje się, że jedna z uczennic liceum, do którego chodzi chłopak, zaginęła. Dalej sprawy tylko się komplikują, a czytelnik rusza za Desem i Żabą w podróż po rapowym świecie wczesnych lat dwutysięcznych w rytm muzyki, jaka królowała wtedy w niejednym zaparowanym od jointów i miłosnych uniesień samochodzie czy mieszkaniu. Muszę przyznać, że rap, hip-hop etc. to nigdy nie były moje klimaty. Ale, o dziwo, to się dobrze czytało! Kluczem do tej historii jest postać Desa, którego, mimo wielu wad, nie sposób nie darzyć sympatią. Chłopak wychowuje się bez rodziców, mieszka z babcią, która ledwo wiąże koniec z końcem. Żeby jej pomóc, Deso handluje w szkole i na osiedlu trawą, sam też nie stroni od używek. Nie trzeba dodawać, że o zainteresowanie dziewczyn zabiegać nie musi. Z kolei Żaba to, jak sama sugeruje, typowy przegryw szkolny - dużo się uczy, nie ma zbyt wielu znajomych, za to pryszczy na twarzy jej nie brakuje. Jak to się dzieje, że tych dwoje znajdzie w ogóle wspólny język? Kim jest Sojóz? I gdzie jest Iza?

Ok. To nie jest lektura najwyższych lotów, ale książka, która ma dostarczyć rozrywki i mimo różnych niedociągnięć (np. zmieniłabym tytuł, bo osiedla to tam wiele nie było, a bohaterowie, choć wzbudzają sympatię, są mocno schematyczni), spełnia swoje zadanie - zaciekawia, łatwo się czyta i zaskakuje końcem. No i fajnie było puścić sobie do niej soundtrack, który przypomniał mi o tamtych czasach, zawsze wspominanych z nostalgią. :)

Z książkami Remigiusza Mroza czuję się jak podczas jazdy po polskich drogach - sporo dziur, wybojów i fragmentów, po których boli żołądek, ale jak podczas tej żmudnej trasy trafi się świeżo wyasfaltowany kawałek, to dosłownie płynę. I tak sobie płynęłam przez tę opowieść wraz z bohaterami "Osiedla RZNiW", Darkiem zwanym Deso i Wiktorią zwaną Żabą. Historia wciąga od...