Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wąskie granice między tym co jest , a tym co wydaje się być. Przydałyby się jasne kryteria, jasność umysłu...jednak nawet nie w tym znajduje się świadomość. Można być pomiędzy, tracić wszystko i zyskiwac wszystko...Dla mnie ta opowieść jest magiczna, jest nie tylko o chorobie, o relacjach, jest o tym co najważniejsze - byciu sobą, wtedy, kiedy to nieoczywiste. Jest o szukaniu szczęścia. Jest o byciu z drugą osobą, wówczas, gdy nie wiadomo, jak ją znaleźć.

Wąskie granice między tym co jest , a tym co wydaje się być. Przydałyby się jasne kryteria, jasność umysłu...jednak nawet nie w tym znajduje się świadomość. Można być pomiędzy, tracić wszystko i zyskiwac wszystko...Dla mnie ta opowieść jest magiczna, jest nie tylko o chorobie, o relacjach, jest o tym co najważniejsze - byciu sobą, wtedy, kiedy to nieoczywiste. Jest o...

Mam ochotę pytać, parafrazując piosenkę: ,,Gdzie ci mistrzowie, orły, sokoły?"
Dr Szczeklik dokonuje cudu wskrzeszenia duszy medycyny: ,,Talitha cum!" i otwierają się oczy, z szerokimi źrenicami

Mam ochotę pytać, parafrazując piosenkę: ,,Gdzie ci mistrzowie, orły, sokoły?"
Dr Szczeklik dokonuje cudu wskrzeszenia duszy medycyny: ,,Talitha cum!" i otwierają się oczy, z szerokimi źrenicami

To nie jest powiastka obrazoburcza, jak ,,Ptaki ciernistych krzewów". Jest to rzetelna próba poszukiwania tożsamości religijnej i kulturowej. Ponadto...najlepsza pozycja feministyczna napisana przez mężczyznę:)

To nie jest powiastka obrazoburcza, jak ,,Ptaki ciernistych krzewów". Jest to rzetelna próba poszukiwania tożsamości religijnej i kulturowej. Ponadto...najlepsza pozycja feministyczna napisana przez mężczyznę:)

Przeczytałam już po studiach...szkoda, to tak jakby ominął mnie kurs przygotowawczy, albo jakby jeść drugie danie po deserze.

Przeczytałam już po studiach...szkoda, to tak jakby ominął mnie kurs przygotowawczy, albo jakby jeść drugie danie po deserze.

Najbardziej zaskakujący jest proces odkrywania tego, co w każdym najlepsze, najcenniejsze, najbardziej kruche...

Najbardziej zaskakujący jest proces odkrywania tego, co w każdym najlepsze, najcenniejsze, najbardziej kruche...

Rivers poprzez swoją trylogię odpowiada na odwieczne pytania, prowokowane przez wszystkich pogodzonych z losem, spokojnych wśród burz i zawirowań: skąd czerpać siłę?
I to imię głównej bohaterki, jak szum wiatru w sitowiu: Hadassa...

Rivers poprzez swoją trylogię odpowiada na odwieczne pytania, prowokowane przez wszystkich pogodzonych z losem, spokojnych wśród burz i zawirowań: skąd czerpać siłę?
I to imię głównej bohaterki, jak szum wiatru w sitowiu: Hadassa...

Najważniejsze to być sobą, tego nikt za mnie nie zrobi - myślę i przysiadam na stołeczku, przyłączając się do łuskania. Wyłuskuję to, co odwieczne, najgłębsze, ale też najprostsze - aż nieruchome.

Najważniejsze to być sobą, tego nikt za mnie nie zrobi - myślę i przysiadam na stołeczku, przyłączając się do łuskania. Wyłuskuję to, co odwieczne, najgłębsze, ale też najprostsze - aż nieruchome.

Spokój kropla za kroplą drąży skałę. Uspokajam się strona za stroną, aż wypełnia mnie po brzegi. Można już nawet odejść...albo jeszcze pobyć ze sobą. Myśliwski po raz kolejny mnie hipnotyzuje: monolog, bardzo leniwa strużka wydarzeń, proste słowa i proste spostrzeżenia...a ja siedzę z otwartymi ustami i nie mogę nawet mrugać powiekami, żeby nie przeoczyć zdań.

Spokój kropla za kroplą drąży skałę. Uspokajam się strona za stroną, aż wypełnia mnie po brzegi. Można już nawet odejść...albo jeszcze pobyć ze sobą. Myśliwski po raz kolejny mnie hipnotyzuje: monolog, bardzo leniwa strużka wydarzeń, proste słowa i proste spostrzeżenia...a ja siedzę z otwartymi ustami i nie mogę nawet mrugać powiekami, żeby nie przeoczyć zdań.

,,Rękopisy nie płoną"
Uniknąć zdrady, zaparcia się samego siebie, przesady i groteskowości...wciąż aktualne, wciąż nie można tej książki cisnąć precz do stu diabłów.

,,Rękopisy nie płoną"
Uniknąć zdrady, zaparcia się samego siebie, przesady i groteskowości...wciąż aktualne, wciąż nie można tej książki cisnąć precz do stu diabłów.

Całkiem odwrotna kolejność: najpierw obejrzałam ,,W pierścieniu ognia", potem ,,Igrzyska śmierci", aż wreszcie przeczytałam całą trylogię. W oryginale, więc oprócz zapowiadanej filmowej wersji ,,Kosogłosa" mam przed sobą polskie tłumaczenie.
Książka towarzyszyła mi w snach i w rozmowach, właściwie w trakcie lektury żyłam na arenie i w dystryktach. Próbowałam dokonywac wyborów razem z bohaterką, ale nie nadążałam za Katniss z jej szybkością oceny sytuacji. Pozostało mi uczucie zazdrości wobec jej umiejętności analizy własnych uczuć i doświadczeń.
Niestety mało subtelny system odniesień do rzeczywistego systemu powiązań polityki i mediów sprawił, że często miałam dość: kurczyłam się wewnętrznie, odczuwając coraz mocniej więzy, inwigilację, bariery, kłamstwa, manipulacje...jesteśmy na ,,arenie"

Całkiem odwrotna kolejność: najpierw obejrzałam ,,W pierścieniu ognia", potem ,,Igrzyska śmierci", aż wreszcie przeczytałam całą trylogię. W oryginale, więc oprócz zapowiadanej filmowej wersji ,,Kosogłosa" mam przed sobą polskie tłumaczenie.
Książka towarzyszyła mi w snach i w rozmowach, właściwie w trakcie lektury żyłam na arenie i w dystryktach. Próbowałam dokonywac...

Do chwili zetknięcia z biografią Stone'a temat Van Gogha wydawał mi się tak oklepany, że już dawno zamknięty. A jednak otworzyły się nowe przestrzenie, zalane światłem, żółtym, aż fioletowym...
Książkę nazwałam biografią, ale właściwie jest do pewnego stopnia hagiografią, częściowo portretem czasu i trudno mi wyrazić czym jeszcze.
Długo, długo w moich myślach. I przed oczami słoneczniki, irysy i cyprysy.

Do chwili zetknięcia z biografią Stone'a temat Van Gogha wydawał mi się tak oklepany, że już dawno zamknięty. A jednak otworzyły się nowe przestrzenie, zalane światłem, żółtym, aż fioletowym...
Książkę nazwałam biografią, ale właściwie jest do pewnego stopnia hagiografią, częściowo portretem czasu i trudno mi wyrazić czym jeszcze.
Długo, długo w moich myślach. I przed...

To jedyna książka, która wyzwala we mnie taką empatię: śmieję się i martwię razem z doktorem Herriot'em. Zastanawiam się, co jest prawdziwą pasją autora: bycie weterynarzem czy pisarzem?

To jedyna książka, która wyzwala we mnie taką empatię: śmieję się i martwię razem z doktorem Herriot'em. Zastanawiam się, co jest prawdziwą pasją autora: bycie weterynarzem czy pisarzem?

Spotkanie spojrzenia, które niepokoi. Wzywa, wyzwala, uskrzydla. ,,Przenikasz i znasz mnie"

Spotkanie spojrzenia, które niepokoi. Wzywa, wyzwala, uskrzydla. ,,Przenikasz i znasz mnie"

Powrót do źródeł, żeby odnaleźć to, co najcenniejsze, a co tak łatwo umyka w ,,szarej codzienności". Wyznaczyć kierunek. Iść dalej...do domu Ojca.

Powrót do źródeł, żeby odnaleźć to, co najcenniejsze, a co tak łatwo umyka w ,,szarej codzienności". Wyznaczyć kierunek. Iść dalej...do domu Ojca.

Usiąść u stóp Mistrza. Albo krzątać się wokół swoich spraw, niczego nie tracąc z Jego troskliwej obecności. Książka, jak przyjaciel, pozwala odkrywać samego siebie i wybrać to, co najistotniejsze.

Usiąść u stóp Mistrza. Albo krzątać się wokół swoich spraw, niczego nie tracąc z Jego troskliwej obecności. Książka, jak przyjaciel, pozwala odkrywać samego siebie i wybrać to, co najistotniejsze.

Intryguje od samego początku, że Czeszka pisze o Syberii. Interesowałam się kulturą Rosji, uczyłam języka, zaczytywałam się w Dostojewskim i Tołstoju...a teraz dzięki Petrze Hulovej przeszła mi ochota na podróż Koleją Transsyberyjską i eksplorację Zabajkala - zarówno dzięki temu, że byłam tam - autorka poddała mojej wyobraźni bardzo plastyczny obraz, jak też pozbawiła mnie złudzeń co do możliwości odnalezienia czegoś istotnego dla mojego życia tam, gdzie toczy się inne życie, innych ludzi.
Wielowątkowość w dwóch odrębnych, choć powiązanych, okresach czasu - wciągała mnie, czułam się, jakbym wyłuskiwała poszczególne ziarna prawdy z każdego fragmentu, od każdej postaci z osobna. Zagmatwana układanka, a jednak w ogólnej postaci prosta, wręcz poukładana jak hasła w katalogach Mariane (żony głównego bohatera).
Zakończenie...nie zgadzam się z opinią, że było zaskakujące. Było przewidywalne aż do bólu. A mimo to boli. Odłożyłam książkę z obrzydzeniem. Potem sięgnęłam po nią ponownie, żeby powrócić do kilku fragmentów, ale staram się nawet nie dotykać ostatnich stron, jakby były pokryte obślizłą mazią.

Intryguje od samego początku, że Czeszka pisze o Syberii. Interesowałam się kulturą Rosji, uczyłam języka, zaczytywałam się w Dostojewskim i Tołstoju...a teraz dzięki Petrze Hulovej przeszła mi ochota na podróż Koleją Transsyberyjską i eksplorację Zabajkala - zarówno dzięki temu, że byłam tam - autorka poddała mojej wyobraźni bardzo plastyczny obraz, jak też pozbawiła mnie...