Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wielu dużo mądrzejszych recenzowało przede mną „Dziady” i wielu mądrzejszych ode mnie zapewne jeszcze jej zrecenzuje. Dlatego w mojej opinii nie będę oceniać ani interpretować „Wielkiej Improwizacji”, Mesjanizmu, budowy oraz kompozycji tego klasyku, aby nie ośmieszyć się brakiem znajomości licznych kryteriów. Skupie się na trzeciej części oraz omówieniu moich osobistych odczuć i przeżyć.

Jest to opis męstwa oraz odwagi, walki o wolność, a co ważne walki, która naprawdę miła miejsce. Wielu uczniów, którzy jak ja po raz pierwszy spotykali się z „Dziadami” z obowiązku, a nie z wyboru nie zdają sobie sprawy, że czytają o losach ludzi, którzy 150 lat temu żyli. Mieli marzenia, rodziny oraz przyjaciół, ale zabrano im ojczyznę. Wybrali ścieżkę, którą za nimi podążyli powstańcy styczniowi, warszawscy oraz wielu innych Polaków.
W obecnych czasach nikt od nas nie wymaga walki za wolność, nasz jedyny obowiązek wobec ojczyzny to pamięć. Porównując to do ich ofiary nasz obowiązek wydaje się śmiesznie prosty. Jednak tak wielu zapomina, że Polaków nie łączy jedynie terytorium, ale krew naszych przodków, która została przelana właśnie za nas, za naszą wolność.

„Jeśli zapomnę o nich, Ty, Boże na niebie, Zapomnij o mnie”

Niezwykle mnie irytują opinie, które przeczytałam tutaj o „Dziadach” jak i opinie moich znajomych ze szkoły. Moim zdaniem zanim wydamy zbyt pochopną opinię o dramacie Mickiewicza powinniśmy się zastanowić czy to autor nie umie dotrzeć do nas, czy to może my jeszcze nie dorośliśmy do zrozumienia idei ofiary, którą Mickiewicz zawarł w trzeciej części Dziadów.

Wielu dużo mądrzejszych recenzowało przede mną „Dziady” i wielu mądrzejszych ode mnie zapewne jeszcze jej zrecenzuje. Dlatego w mojej opinii nie będę oceniać ani interpretować „Wielkiej Improwizacji”, Mesjanizmu, budowy oraz kompozycji tego klasyku, aby nie ośmieszyć się brakiem znajomości licznych kryteriów. Skupie się na trzeciej części oraz omówieniu moich osobistych...

Dlaczego wszystkie książki o tematyce anty-utopijnej napisane w ciągu trzech ostatnich lat musza być porównywane do Igrzyska Śmierci? Czy to Suzanne Collins wymyśliła ten gatunek? Książki o przygodach Katniss zajmują wysoką pozycję w moim prywatnym rankingu, ale odczuwam głęboką irytację kiedy książka jest reklamowana jako „Najbardziej niepokojąca książka od czasów igrzysk śmierci”.

Mroczne umysły nie przypominają trylogii o Panem. Historia jak wskazuje sam tytuł budzi niepokój. Autorka bardzo umiejętnie przeprowadza liczne zdrady, w taki sposób, że czytelnik w raz z główną bohaterką podchodzą do wszystkich wątków bardzo nieufnie. O świcie, w którym toczy się akcja wiemy bardzo niewiele. W raz z główną bohaterką odizolowaną od społeczeństwa przez sześć lat powoli przyswajamy informacje o Ameryce Północnej wyniszczonej tajemniczą epidemią na skutek, której dzieci albo zginęły albo otrzymały parapsychiczne umiejętności.

Podsumowując książka jest warta poświęcenia kilku godzin. Autorka stworzyła naprawdę ciekawych bohaterów o złożonej psychice. Powieść jest naprawdę dobrze napisana i wszystkich ( zarówno fanów „Igrzysk” jak i nie) zachęcam do przeczytania!

Dlaczego wszystkie książki o tematyce anty-utopijnej napisane w ciągu trzech ostatnich lat musza być porównywane do Igrzyska Śmierci? Czy to Suzanne Collins wymyśliła ten gatunek? Książki o przygodach Katniss zajmują wysoką pozycję w moim prywatnym rankingu, ale odczuwam głęboką irytację kiedy książka jest reklamowana jako „Najbardziej niepokojąca książka od czasów igrzysk...

Patriota to niestety już ostatni to trylogii legenda.
Ciężko było mi się pożegnać z bohaterami, którym poświęciłam każdą wolną chwilę w przeciągu ostatnich czterech dni. Książka podobnie jak pozostałe trzyma w napięciu, akcja jest wartka i pełna zwrotów. Jedną wadą, którą udało mi się wychwycić mniej więcej w połowie powieści jest natłok intryg. Czytelnik nie nadąża za autorką i w pewnym momencie przestaje rozumieć akcje(przynajmniej ja tak miałam). Na szczęście aby wyeliminować ten problem wystarczy przerzucić kilka stron do tyłu i przeczytać je jeszcze raz, tym razem uważniej. Nie sposób skomentować tutaj wszystkich zalet tej książki, więc przejdę do tej która zrobiła na mnie największe wrażenie-mianowicie zakończenia. Autorka uspokoiła nim zbolałe serca wszystkich czytelników (a szczególnie czytelniczek ;) ) Zakończyła trylogie swoim zwyczajem zaskakując wszystkich.
Na końcu chciałam jeszcze odwołać zarzut, który pojawił się w mojej recenzji poprzedniej części. Autorka nie idzie tutaj zgodnie z modą i nie spłyca uczucia pomiędzy bohaterami, co prawda spotykają oni liczne przeszkody na drodze swojej miłości, lecz pokazuje to doskonale jak wojna i bieda upodla ludzi oraz to, że miłość w trudnych czasach jest zdecydowanie trudniejsza, ale co za tym idzie również mocniejsza.

Patriota to niestety już ostatni to trylogii legenda.
Ciężko było mi się pożegnać z bohaterami, którym poświęciłam każdą wolną chwilę w przeciągu ostatnich czterech dni. Książka podobnie jak pozostałe trzyma w napięciu, akcja jest wartka i pełna zwrotów. Jedną wadą, którą udało mi się wychwycić mniej więcej w połowie powieści jest natłok intryg. Czytelnik nie nadąża za...