Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie rozumiem zarzutów odnoszących się do tej książki, zwłaszcza odnoszących się do braku językowej poprawności autorki. Historia napędzanego białą kreską dresiarza, napisana jako narracja pierwszoosobowa, miałaby zawierać zdania w stylu "Och, jakiż ja jestem niekontent, ma narzeczona mnie porzuciła"? Chyba ktoś tego nie przemyślał.

Książka jest niebanalna. Autorka (korzystam tu z zasłyszanej wypowiedzi Marii Janion) stworzyła w jej ramach własny słownik (w sensie bliskim, zapewne, Rorty'emu). Narracja pierwszoosobowa w połączeniu z tymże daje skojarzenia solipsystyczne. Bardzo dobra, bardzo ciekawa, z pewnością na więcej niż "na raz", jeśli chce się o niej powiedzieć coś sensownego. Skoro jednak czytałem zaledwie raz, zamilknę w tym punkcie.

Nie rozumiem zarzutów odnoszących się do tej książki, zwłaszcza odnoszących się do braku językowej poprawności autorki. Historia napędzanego białą kreską dresiarza, napisana jako narracja pierwszoosobowa, miałaby zawierać zdania w stylu "Och, jakiż ja jestem niekontent, ma narzeczona mnie porzuciła"? Chyba ktoś tego nie przemyślał.

Książka jest niebanalna. Autorka...

Będąc historykiem nastawionym na odkrywanie faktów powiedziałbym może, że książka jest bezsensowna, bo nie mówi o faktach, ale (być może przede wszystkim) o emocjach.

Będąc intelektualnie beztroską panienką pewnie powiedziałbym, że dzięki tej książce czuję się jakbym był, na wiecach, czy w okopach.

Nie jestem ani jednym, ani drugim. Moja opinia będzie krótka: książka jest genialna.

Będąc historykiem nastawionym na odkrywanie faktów powiedziałbym może, że książka jest bezsensowna, bo nie mówi o faktach, ale (być może przede wszystkim) o emocjach.

Będąc intelektualnie beztroską panienką pewnie powiedziałbym, że dzięki tej książce czuję się jakbym był, na wiecach, czy w okopach.

Nie jestem ani jednym, ani drugim. Moja opinia będzie krótka: książka...

Książeczka, którą adept historii powinien poznać. Przynajmniej, jeśli studiował w Poznaniu.

Książeczka, którą adept historii powinien poznać. Przynajmniej, jeśli studiował w Poznaniu.

Lepiej niż "Od Achillesa do Beatrice..." Topolskiego, nadal chyba jednak nie książka, która wnosi coś do życia.

Lepiej niż "Od Achillesa do Beatrice..." Topolskiego, nadal chyba jednak nie książka, która wnosi coś do życia.

Trudno by nie lubić książki promotora pracy magisterskiej..:) Zaznaczyć jednak należy, że:

nie dlatego lubię książkę, że Prof. Wrzosek był moim promotorem;
dlatego Prof. Wrzosek był moim promotorem, że lubiłem jego książkę

Trudno by nie lubić książki promotora pracy magisterskiej..:) Zaznaczyć jednak należy, że:



nie dlatego lubię książkę, że Prof. Wrzosek był moim promotorem;

dlatego Prof. Wrzosek był moim promotorem, że lubiłem jego książkę

Książka nasuwa wiele wątpliwości, głównie co do myślenia samej autorki. Jedna z nich: teza o szowinizmie Le Roy Ladurie. Jeśli Le Roy Ladurie chciał odnaleźć owe wątki (które chyba można nazwać częściowo przynajmniej szowinistycznymi), to czy idąc tym tropem nie można stwierdzić, że sama Domańska chciała te wątki u niego uchwycić? Problem polega tu mianowicie na tym, że choć dostrzega ona subiektywizm autora "Wioski heretyków", to swoje spostrzeżenia (mam wrażenie) postrzega jako "stwierdzenia na temat stanu faktycznego". Nie tędy droga do konsekwencji myślenia nas wiedzie.

Książka nasuwa wiele wątpliwości, głównie co do myślenia samej autorki. Jedna z nich: teza o szowinizmie Le Roy Ladurie. Jeśli Le Roy Ladurie chciał odnaleźć owe wątki (które chyba można nazwać częściowo przynajmniej szowinistycznymi), to czy idąc tym tropem nie można stwierdzić, że sama Domańska chciała te wątki u niego uchwycić? Problem polega tu mianowicie na tym, że...

Książka która potrafi zmienić sposób myślenia o świecie. Zarazem wartościowa w perspektywie jej samej: dostarcza czytelnikowi akceptującemu zawarte w niej koncepcje nowego słownika.

Książka która potrafi zmienić sposób myślenia o świecie. Zarazem wartościowa w perspektywie jej samej: dostarcza czytelnikowi akceptującemu zawarte w niej koncepcje nowego słownika.

Warto zwrócić uwagę na opis magii i koncepcję metamorfozy magicznej. Nawiązuje do niej m.in. Andrzej Piotr Kowalski i Anna Pałubicka.

Warto zwrócić uwagę na opis magii i koncepcję metamorfozy magicznej. Nawiązuje do niej m.in. Andrzej Piotr Kowalski i Anna Pałubicka.

Jedna z propozycji wyjścia poza dychotomię słowo/przedmiot. Nie jedyna. Nie pierwsza. Nie odnotowująca (tu warto zauważyć za Ewą Bińczyk) tak ważnych jak choćby propozycja Donalda Davidsona.

Miejscami, być może sprawiająca wrażenie jeśli nie naiwnej to pozostawiającej wiele do dookreślenia, aby mogła być utrzymana (Jak dalece może dojść z opisami? Czy to koncepcja wiedzy, która tylko narasta?). Wątpliwa jest również kwestia dojścia do porozumienia co do opisów spornych (jeśli rozumieć porozumienie jak proponuje Mitterer, literalnie, jako "wspólny opis").

Kiedyś chciałem o nim oprzeć swój doktorat. Potem instytucja nie chciała, abym pisał (w ogóle). Sentyment jednak jest :)

P.s. Profesor Mitterer jest bardzo miłym człowiekiem. Zdarzyło mi się wymienić z nim parę e-maili.

Jedna z propozycji wyjścia poza dychotomię słowo/przedmiot. Nie jedyna. Nie pierwsza. Nie odnotowująca (tu warto zauważyć za Ewą Bińczyk) tak ważnych jak choćby propozycja Donalda Davidsona.

Miejscami, być może sprawiająca wrażenie jeśli nie naiwnej to pozostawiającej wiele do dookreślenia, aby mogła być utrzymana (Jak dalece może dojść z opisami? Czy to koncepcja wiedzy,...

Kompedium. Nic więcej, nic mniej.

Kompedium. Nic więcej, nic mniej.

Nie ma narracji niezależnych.

Nie ma narracji niezależnych.

Aby w zwierciadle inności dostrzec inność nas samych.

Aby w zwierciadle inności dostrzec inność nas samych.

Warto zauważyć, że to zbiór artykułów, wydanych jako "rozdziały", które wcześniej się ukazywały.

Warto zauważyć, że to zbiór artykułów, wydanych jako "rozdziały", które wcześniej się ukazywały.

i zawsze upadam czytając, gdzieś "w trakcie".

i zawsze upadam czytając, gdzieś "w trakcie".

Aczkolwiek, znam "O pożytkach i szkodliwości historii dla życia"

Aczkolwiek, znam "O pożytkach i szkodliwości historii dla życia"

Nie powiem nic nowego. Książka ma wystarczająco dużo lat i została napisana przez pisarza wystarczająco dużego formatu, ażeby można było powiedzieć "coś nowego". Przynajmniej, nic nowego nie powie osoba niewykwalifikowana czytelniczo, jak ja.

Ciekawi i fascynuje mnie widoczna i nie skrywana autorefleksja autora. Gdyby bardziej zgłębiać twórczość, można by się zastanowić bardziej nad stosunkiem autora do czytelnika, który (niezależnie od tego, w jakiej formie) istniał.

Książka to również doskonały przykład (chyba tak to się nazywa) realizmu. Opisy obfitują w szczegóły, które jednak zdają się sprawiać wrażenie "ponadczasowych" pod względem ich ewentualnej wizualizacji. Ktoś jest gruby albo chudy "jak typowy ...". Bardzo interesujące.

Nie powiem nic nowego. Książka ma wystarczająco dużo lat i została napisana przez pisarza wystarczająco dużego formatu, ażeby można było powiedzieć "coś nowego". Przynajmniej, nic nowego nie powie osoba niewykwalifikowana czytelniczo, jak ja.

Ciekawi i fascynuje mnie widoczna i nie skrywana autorefleksja autora. Gdyby bardziej zgłębiać twórczość, można by się zastanowić...