Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[wersja anglojęzyczna] Dracula zdecydowanie może oczarować fanów klasyki epoki romantyzmu i wielu tropów znanych już z innych gotyckich powieści. Jednakże mój horyzont oczekiwań zupełnie rozminął się z przedstawioną historią, przez co nie mogłam odczuwać takiej przyjemności z podążania za bohaterami. W odsieczy przyszedł mi audiobook, który czytany na głosy zdecydowanie mój odbiór polepszył, a to za sprawą interpretacji i "sensacyjności" w głosach aktorów.

[wersja anglojęzyczna] Dracula zdecydowanie może oczarować fanów klasyki epoki romantyzmu i wielu tropów znanych już z innych gotyckich powieści. Jednakże mój horyzont oczekiwań zupełnie rozminął się z przedstawioną historią, przez co nie mogłam odczuwać takiej przyjemności z podążania za bohaterami. W odsieczy przyszedł mi audiobook, który czytany na głosy zdecydowanie mój...

Bardzo duże rozczarowanie poziomem prowadzenia historii.

Powrót do Igrzysk Śmierci jest dla mnie czymś bardzo nostalgicznym, stąd też od początku miałam stosunek do tej książki bardzo ciepły. Wiem, jak bardzo zmienił mi się gust i jak bardzo jest on dojrzalszy, dlatego też lektura była równocześnie obciążona moim horyzontem oczekiwań, jak i miała specjalne miejsce w pamięci.

Moja "prywata" jest w tym momencie kluczowa, gdyż ta perspektywa jest zapewne podobna do większości czytelników — już nie nastolatków, ale młodych dorosłych.

Pierwsza połowa jest dosłownym powrotem do Igrzysk Śmierci, w wersji lekko uproszczonej, jednakże z innym, małym twistem. Zamiana ról, której trudność podjęła się pisarka, jest powiewem świeżości dla trylogii. Najwięcej jednak potknięć fabularnych można zauważyć w oddzielonej grubą krechą drugiej połowie. Tak mało ciekawych zwrotów akcji to bardzo dawno nie widziałam w książce, która przecież stoi akcją. Rozwiązania są do bólu oczywiste, a postacie tak bardzo płytkie, że końcowo czytelnikowi nie zależy na żadnym z nich.

Bardzo duże rozczarowanie poziomem prowadzenia historii.

Powrót do Igrzysk Śmierci jest dla mnie czymś bardzo nostalgicznym, stąd też od początku miałam stosunek do tej książki bardzo ciepły. Wiem, jak bardzo zmienił mi się gust i jak bardzo jest on dojrzalszy, dlatego też lektura była równocześnie obciążona moim horyzontem oczekiwań, jak i miała specjalne miejsce w...

Niestety, nie mogę przejść przez te głupotki wypisane w książce. W fabule są takie dziury logiczne, że przypominają kratery. Nic się nie spina, bohaterowie są nad wymiar antypatyczni, a akcja zupełnie nie idzie do przodu (oprócz nastoletnich dram, które są nierealistyczne). Kompletnie odradzam w wersji oryginalnej... jak i w jakiejkolwiek.

Niestety, nie mogę przejść przez te głupotki wypisane w książce. W fabule są takie dziury logiczne, że przypominają kratery. Nic się nie spina, bohaterowie są nad wymiar antypatyczni, a akcja zupełnie nie idzie do przodu (oprócz nastoletnich dram, które są nierealistyczne). Kompletnie odradzam w wersji oryginalnej... jak i w jakiejkolwiek.

Bardzo chaotyczna struktura - trudno się połapać, co następowało po sobie. Sama zazdrość jest głównym problemem powieści pod względem problemu-tematu, jak i problemu-dysfunkcji. Przez to, że tak było jej pełno i niektóre przemyślenia były bardzo repetytywne, dlatego coraz mniej mnie one interesowały. Trudno było przedrzeć się przez całość, historia zupełnie nie wciąga.

Bardzo chaotyczna struktura - trudno się połapać, co następowało po sobie. Sama zazdrość jest głównym problemem powieści pod względem problemu-tematu, jak i problemu-dysfunkcji. Przez to, że tak było jej pełno i niektóre przemyślenia były bardzo repetytywne, dlatego coraz mniej mnie one interesowały. Trudno było przedrzeć się przez całość, historia zupełnie nie wciąga.

Książka bardzo ponadczasowa w sposobie pisania, jak i również samej treści i prawd w niej zawartej. Podążamy za myślami jednego człowieka, który powoli zmierza ku całkowitemu zapomnieniu i szaleństwie, co fizycznie można odczuć w trakcie lektury. Bez zbędnych ozdobników, samo emocjonalne mięcho od początku do końca. Polecam do powtórzenia bez przymusu pani od polaka, dociera do najgłębszych komórek w całym ciele.

Książka bardzo ponadczasowa w sposobie pisania, jak i również samej treści i prawd w niej zawartej. Podążamy za myślami jednego człowieka, który powoli zmierza ku całkowitemu zapomnieniu i szaleństwie, co fizycznie można odczuć w trakcie lektury. Bez zbędnych ozdobników, samo emocjonalne mięcho od początku do końca. Polecam do powtórzenia bez przymusu pani od polaka,...

Prototyp Quo Vadis, nic nowego.

Prototyp Quo Vadis, nic nowego.

Nigdy wcześniej nie czułam się tak blisko człowieka i odpowiedzi na to, czym jest człowieczeństwo. Tragiczna historia opowiedziana słowami prostych, samotnych ludzi. Forma monologów jest strzałem w dziesiątkę, nadają one namacalności tragizmu i autentyczności. Możemy polemizować ze statystykami, ale z tak bliskimi wspomnieniami nie da rady.

Nigdy wcześniej nie czułam się tak blisko człowieka i odpowiedzi na to, czym jest człowieczeństwo. Tragiczna historia opowiedziana słowami prostych, samotnych ludzi. Forma monologów jest strzałem w dziesiątkę, nadają one namacalności tragizmu i autentyczności. Możemy polemizować ze statystykami, ale z tak bliskimi wspomnieniami nie da rady.

Wyśmienita opowieść o godnej pożałowania głównej bohaterce - France. Tak jak w Marcie czytelnik może odczuć potężny dylemat moralny wobec Franki oraz całej sytuacji, która jej się przydarzyła. Mogę polecić chłopomanom, fanom "Chłopów" oraz chłopom.

Wyśmienita opowieść o godnej pożałowania głównej bohaterce - France. Tak jak w Marcie czytelnik może odczuć potężny dylemat moralny wobec Franki oraz całej sytuacji, która jej się przydarzyła. Mogę polecić chłopomanom, fanom "Chłopów" oraz chłopom.

Potrafię docenić, co Schulz chciał uzyskać poprzez pisanie Sklepów cynamonowych, jednak nie odda mi tego, ile się nacierpiałam ich czytając. Czuję, że miła lektura Schulza nie jest mi dana przez mój brak głębszej wiedzy w zakresie dekompozycji i dehumanizacji.

Potrafię docenić, co Schulz chciał uzyskać poprzez pisanie Sklepów cynamonowych, jednak nie odda mi tego, ile się nacierpiałam ich czytając. Czuję, że miła lektura Schulza nie jest mi dana przez mój brak głębszej wiedzy w zakresie dekompozycji i dehumanizacji.

Nie sądziłam, że mitologia posiada tyle okrucieństwa i przemocy w sobie. Z każdą stroną przedstawiane były następne parę osób/bogów/herosów, że od ilości imion zapomina się absolutnie każde kolejne. Uciążliwa lektura, nie każdemu bym poleciła, ale warto chociażby dla samego kunsztu literackiego Jana Parandowskiego.

Nie sądziłam, że mitologia posiada tyle okrucieństwa i przemocy w sobie. Z każdą stroną przedstawiane były następne parę osób/bogów/herosów, że od ilości imion zapomina się absolutnie każde kolejne. Uciążliwa lektura, nie każdemu bym poleciła, ale warto chociażby dla samego kunsztu literackiego Jana Parandowskiego.

Czułam lekką dezorientację przy rozgrywającej się wartkiej akcji, gdzie pełno było wydarzeń, czynności itp., aczkolwiek zakochałam się w opisach natury, bohaterów, miejsc, obrzędów - no cud, miód i maliny. Teraz rozumiem, czemu słyszymy często stwierdzenie, że Mickiewicz słowami maluje.

Czułam lekką dezorientację przy rozgrywającej się wartkiej akcji, gdzie pełno było wydarzeń, czynności itp., aczkolwiek zakochałam się w opisach natury, bohaterów, miejsc, obrzędów - no cud, miód i maliny. Teraz rozumiem, czemu słyszymy często stwierdzenie, że Mickiewicz słowami maluje.