Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bibliografia i przypisy dowodzą, że Autorka wykonała olbrzymią pracę. Jeśli ktoś nie zna Sisi, to od tej książki powinien zacząć. To co mnie trochę wybijało z rytmu to fakt, że biografka najpierw prowadzi historię chronologicznie, a później nagle się rozmyśla i dalsze rozdziały traktuje zagadnieniowo przez co, trochę gubimy się wśród dat, niektóre wydarzenia zostają ujawnione wcześniej, bo tak pasowało do tytułu rozdziału, niektóre są omówione dwa razy, bo Autorka do nich wraca.
Jeśli chodzi o Elżbietę Bawarską, to z tej biografii wyłania się osoba kapryśna, egoistyczna, skupiona na sobie i swoich często wydumanych problemach. Największy stawiany jej zarzut to bierność w sprawowaniu urzędu. Mając tak wielki wpływ na swojego małżonka - Franciszka Józefa - mogła wiele, nie zrobiła praktycznie nic. Brigitte Hamann przedstawia ją jako osobę wykształconą, mądrą i skorą do podejmowania nowych intelektualnych wyzwań. A ja widzę trzpiotkę zapalającą się do wszystkiego jak małe dziecko, ale kiedy ekscytacja mija cesarzowa się męczy i odpuszcza. Hipochondryczkę wiecznie chorą na prawdziwe i urojone dolegliwości, które stają się wymówką dla reprezentowania cesarstwa i narodu podczas oficjalnych uroczystości. Zapatrzoną w siebie wiecznie skrzywdzoną paniusię w pretensjach. Najpierw wygodną wymówkę dla niedojrzałej emocjonalnie panienki była teściowa, potem znienawidzony dwór, a na końcu cały świat. Mogła być wielka i zostać zapamiętana jako ponadprzeciętna, uwielbiana władczyni. Wolała żyć w świecie fantazji, .podróżować bez celu i pisać grafomańskie wiersze pełne żalów i pretensji do wszystkich, tylko nie do siebie. Urodziwa wydmuszka
Franciszek Józef to urodzony służbista z ponadprzeciętnym poczuciem odpowiedzialności za kraj. Pracoholik, do którego taka żona nijak nie pasowała, żeby nie powiedzieć, że była mu kulą u nogi. Mimo wszystko nie jest mi Go żal.
Książka bardzo wnikliwie pokazuje losy tych dwojga. Gdyby jeszcze korekta poprawiła błędy językowe, gramatyczne, a zwłaszcza ortograficzne lektura byłaby dużo przyjemniejsza. Niemniej jest to pozycja obowiązkowa dla każdego, kto interesuje się monarchiami europejskimi, a także dla wszystkich, którzy wybierają się do Wiednia śladami historii.

Bibliografia i przypisy dowodzą, że Autorka wykonała olbrzymią pracę. Jeśli ktoś nie zna Sisi, to od tej książki powinien zacząć. To co mnie trochę wybijało z rytmu to fakt, że biografka najpierw prowadzi historię chronologicznie, a później nagle się rozmyśla i dalsze rozdziały traktuje zagadnieniowo przez co, trochę gubimy się wśród dat, niektóre wydarzenia zostają...