Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Laura Passer wie, jak skusić czytelnika i sprawić, aby nie mógł oprzeć się jej książkom. Ja również nie jestem odporna na jej urok. Tworzone przez nią historie są piekielnie wciągające, a emocje, które dzięki nim wywołuje są nie do zastąpienia. „Jak trafić do piekła” to powieść, która sprawiła, że już od pierwszych stron było mi gorąco. Pokochałam bohaterów stojących po różnych stronach „barykady” i było mi ciężko wybrać, komu tak naprawdę kibicuje.

Madi to jedna z najlepiej wykreowanych bohaterek, z jakimi miałam do czynienia. Dziewczyna chce zostać Strażniczką i spędzić wieczność u boku Pana S. Aby tak się stało musi jednak udowodnić, że potrafi wodzić innych na pokuszenie i odnajdzie się w Piekle. Podobało mi się to, że jej postać nie była jednoznaczna. Owszem, dziewczyna służyła „złu”, ale jej czyny nie robiły z niej czarnego charakteru. Pomimo tego, gdzie się znajdowała i celów, do jakich dążyła, nie potrafiła całkowicie odtrącić swojego człowieczeństwa. Zdarzało jej się mieć wyrzuty sumienia, dylematy moralne i odczuwać współczucie dla ludzi.

Jej relacja z Davidem była naprawdę interesująca. To, jak mężczyzna z początku opierał się jej zalotom, chciał się zdystansować, aż w końcu powoli zaczynał opuszczać swoje mury. Doktor Shaffer nie raz mi zaimponował swoim oddaniem dla innych. To, jaką troską obdarzał swoich pacjentów i walczył o nich, jak lew. To, jak bezinteresownie pomagał potrzebującym, było czymś, co nie raz ściskało mnie za serce. Podobało mi sie to, że pomimo swojej „dobroci” zdarzało mu sie błądzić lub mieć gorszy nastrój. Nie był aniołkiem, potrafił się odgryźć i rzucić jakąś kąśliwą uwagę.

„Jak trafić do piekła” to książka, która od lat nie może mi wyjść z głowy. Co jakiś czas wracam do tej historii i z takimi samymi emocjami przeżywam wszystkie wydarzenia na nowo. Nie brakuje tu żartów, z których sie śmieje, scen, od których rumienią mi się policzki oraz tych, na których w oku kręci mi się łezka. Uwielbiam to, jak Laura doskonale połączyła świat ludzi z tym drugim, tworząc realistyczny obraz Czyśćca, Piekła i trochę Nieba. Doceniam również to, jak podkreślała, że człowiek ma wolną wole i nie można zmusić go do popełnienia grzechu. Można mu coś sugerować, zachęcać do złamania zasad, ale nie można z góry mu zarzucić, jak ma postąpić. Podobało mi sie również częściowe osadzenie akcji w szpitalu na oddziale onkologicznym dla dzieci. Spotkania Madi i tych małych istot było czymś niezapomnianym.
Jest to książka, o której mogłabym pisać bez końca. Ma tak dużo wątków, daje do myślenia. Nie chce jednak zdradzać zbyt wiele, wiec tylko proszę Was, abyście dali sie jej skusić.

Laura Passer wie, jak skusić czytelnika i sprawić, aby nie mógł oprzeć się jej książkom. Ja również nie jestem odporna na jej urok. Tworzone przez nią historie są piekielnie wciągające, a emocje, które dzięki nim wywołuje są nie do zastąpienia. „Jak trafić do piekła” to powieść, która spra...

Rozwiń

Zwiń

„I Wanna Feel You” to książka, którą poczułam i to nie tylko jako fizyczną rzecz, którą trzymam w dłoniach. Całą sobą zatraciłam się w przepięknej, miejscami gorącej oraz wzruszającej historii Kaia i Amy. Ci bohaterowie przemówili do mnie i sprawili, że ich pokochałam.
W powieściach Asi Chwistek uwielbiam to, że autorka za każdym razem zaskakuje mnie czymś nowym. Tyle przeczytanych słów, zdań, stron, książek, a ja wciąż się zachwycam jej piórem, wyobraźnią i wrażliwością.

Amy jest postacią, którą ma się ochotę wyściskać. To, jaką siłę ma ta dziewczyna jest naprawdę godne podziwu. Bohaterka jest praktycznie niewidoma, widzi jakieś rozmazane plamy, ale nic więcej. Nie pomaga jej to w codziennym funkcjonowaniu na uczelni i w internacie, gdzie ludzie nie są dla niej zbyt mili. Amy marzy o tym, aby sie z kimś zaprzyjaźnić, znaleźć kogoś, kto chciałby spędzać z nią czas, a jest to trudne. Wszystko zmienia sie, gdy przypadkiem poznaje Kaia, chłopaka, który już samym zapachem zawrócił jej w głowie.

Amy poznaje świat innymi zmysłami, a my razem z nią. Podobało mi sie to, jak dziewczyna chłonęła całe otoczenie. Było kilka scen, które mnie rozczuliły. Np. moment, w którym bohaterka dotyka twarzy Kaia chcąc „zobaczyć” jak on wyglada, lub gdy prosi jego przyjaciół na lodowisku, aby komentowali akcje podczas gry, bo chce kibicować chłopakowi, który był jej coraz bliższy. Uwielbiam w niej również taką determinację, chęć zmiany i to, że nie poddawała się. Amy potrafiła znaleźć prace, nie załamywała się przy niepowodzeniach i nie pozwalała, aby smutna przeszłość skreśliła jej marzenia.
Jeśli chodzi o Kaia to z całej trójki bohaterów serii, jest moich ulubieńcem. Jego skrytość i nieprzystępność powodowały, że wprost nie mogłam się doczekać, aż lepiej poznam jego wnętrze oraz myśli. I kurczę przyznaje, że nie zawiodłam się.

„I Wanna Feel You” to książka, o której mogłabym pisać i mówić bez końca, ale nie chce za dużo zdradzać. Jest to jedna z lepszych powieści, jakie miałam okazje czytać. Amy i Kai na dobre zagościli w moim sercu i mam nadzieje, że Wy również dacie im szanse.

„I Wanna Feel You” to książka, którą poczułam i to nie tylko jako fizyczną rzecz, którą trzymam w dłoniach. Całą sobą zatraciłam się w przepięknej, miejscami gorącej oraz wzruszającej historii Kaia i Amy. Ci bohaterowie przemówili do mnie i sprawili, że ich pokochałam.
W powieściach Asi Ch...

Rozwiń

Zwiń

„Ptaszynka 1” zawładnęła moim sercem i skończyła się w takim momencie, że wręcz musiałam poznać dalsze losy Hope i Anthony’ego. Przed sięgnięciem po kontynuacje miałam lekkie obawy, czy i tym razem, aż tak dam się pochłonąć akcji oraz emocjom, na szczęście zupełnie niepotrzebnie. „Ptaszynka 2” utwierdziła mnie w przekonaniu, że „Bracia Davies” to jedna z lepszych serii jakie czytałam.
Gdy zagłębiam się w powieści napisane przez Katarzynę Strawińską to czuje, jakbym wracała do domu. Autorka ma tak rewelacyjne pióro, że ja przez jej historie płynę. I może czasami brakuje mi jakiś drobnych elementów/scen, ale tak bardzo wciągam się w fabułę, że zaraz o tym zapominam i całą sobą chłonę wydarzenia.

Uwielbiam bohaterów i nawet, jeśli czasami podnosili mi ciśnienie, to nie wyobrażam sobie, aby mieli być inaczej wykreowani. Na szczególną uwagę zasługują bracia Anthony’ego. Colin i Matthew byli po prostu kochani. To, jaką opieką otoczyli Hope, traktowali, ją jak siostrę, stawali w jej obronie, było naprawdę przesłodkie. Do tego każdy z nich był tak wyrazisty, że bez problemu na podstawie wypowiedzi, czy też zachowania można było ich rozróżnić.

Jeśli chodzi o Anthony’ego to widać było, że się starał. Nie wszystkie jego decyzje były dobre dla Hope, ale wierze, że on po prostu nie potrafił w inny sposób jej chronić. Sytuacja, w której się znalazł, uczucia, które ta dziewczyna w nim wywoływała, były dla niego czymś nowym, czymś z czym musiał się oswoić.
Z kolei Hope zaczęła częściej stawiać na swoim, co bardzo mi się podobało. Powoli opuszczała skorupę, w którą się zamknęła i zaczynała na nowo żyć.

„Ptaszynka 2” to książka, która dostarczyła mi ogromu emocji. Niektóre sceny wywoływały mój śmiech, np. ta z rodzicami Hope, inne radość, przerażenie, smutek, złość. Jestem zakochana w tej serii i mam nadzieje, że Wy również po nią sięgniecie.

„Ptaszynka 1” zawładnęła moim sercem i skończyła się w takim momencie, że wręcz musiałam poznać dalsze losy Hope i Anthony’ego. Przed sięgnięciem po kontynuacje miałam lekkie obawy, czy i tym razem, aż tak dam się pochłonąć akcji oraz emocjom, na szczęście zupełnie niepotrzebnie. „Ptaszynk...

Rozwiń

Zwiń

„Vicious Prince” to książka, która pochłania, wywołuje skrajne emocje i sprawia, że nie sposób o niej zapomnieć.

Ronan Astor to bohater, na którego perspektywę musiałam czekać kilka tomów, ale było warto. Od początku intrygował mnie swoim zachowaniem, tym całym optymizmem, humorem, uśmiechem i za wszelką cenę chciałam się dowiedzieć, co kryje się w jego wnętrzu. I przyznaje, że gdy w końcu zajrzałam do jego myśli oraz wspomnień, to chłopak zyskał w moich oczach jeszcze więcej. Nie ukrywam, że jest moim ulubieńcem, jeśli chodzi o serię „Royal Elite”, zdecydowanie zasłużenie. Kreacja jego postaci jest po prostu doskonała. To jak Rina Kent od pierwszych stron malowała nam jego obraz… Z jednej strony przedstawiała go jako radosnego mężczyznę, zdającego się nie mieć żadnych trosk, a z drugiej, na dosłownie sekundy, zdejmowała okalającą jego twarz maskę i pozwalała dojrzeć innym pełne rozpaczy oczy. Domyślałam sie, że Ronan skrywa mroczne sekrety, ale nie spodziewałam sie, że prawda rozerwie też moje serce.

Jeśli chodzi o Teal to przyznaje, że miałam lekkie obawy, czy będę w stanie ją polubić. Z wierzchu wydawała się nieprzystępna, unikała kontaktu z innymi i nie wiedziałam, czy ja, jako czytelnik do niej dotrę, obdarzę sympatią. Na szczęście moje wątpliwości dość szybko się rozwiały. Teal miała pazurki, nie bała się postawić Ronanowi i dzielnie pokazywała mu, że nie zawsze może dostawać to, co chce.

„Vicious Prince” to pełna mroku, bólu, koszmarów, namiętności, przyjaźni historia, przy której aż nie chce się mrugać, aby nie uronić ani słowa. Uwielbiam twórczość Riny Kent, to jak jej książki mnie przenikają i wywołują tak wiele różnych emocji.

„Vicious Prince” to książka, która pochłania, wywołuje skrajne emocje i sprawia, że nie sposób o niej zapomnieć.

Ronan Astor to bohater, na którego perspektywę musiałam czekać kilka tomów, ale było warto. Od początku intrygował mnie swoim zachowaniem, tym całym optymizmem, humorem, uśmiec...

Rozwiń

Zwiń

„Na przekór panu Kane’owi” to książka, z którą rewelacyjnie się bawiłam, chociaż wiem, że nie zostanie zbyt długo w mojej pamięci. Powieści Rosy Lucas mają to do siebie, że naprawdę wciągają, przez nie dosłownie się płynie, ale brakuje im tego czegoś, co sprawiłoby, że będzie się do nich wracać myślami i tak było też tutaj.

Polubiłam bohaterów, którzy wielokrotnie potrafili mnie rozśmieszyć. Szczególnie Elly i jej podejście do życia było dość orzeźwiające. Podobało mi się to, że dziewczyna korzystała z każdego dnia i nie bała się ryzykować, oraz spełniać marzenia. Gdy miała jakiś cel to odważnie do niego dążyła, nawet jeśli wymagało to od niej wielu wyrzeczeń. Jej znajomość z Tristanem zaczęła sie dość szalenie, chociaż całe jej wakacje, na których go poznała, można w ten sposób określić. Ich relacja była dynamiczna, przepełniona takim ciepłem, widocznym przyciąganiem i z przyjemnością ją obserwowałam.

Cieszę się, że autorka wykorzystała tu kilka moich ulubionych motywów. W książce mamy do czynienia nie tylko z zakazaną relacją między szefem, a pracownicą, ale również z różnicą wieku między bohaterami i z rodzicielstwem jednego z nich. Doceniam też wprowadzenie wątku pewnej choroby, o której rzadko słyszy sie w literaturze, chociaż mam wrażenie, że zostało to potraktowane trochę powierzchownie. Tzn. niby przewijały się problemy bohaterki w rozmowach i jej myślach, ale brakowało mi większego podkreślenia jej w codziennych czynnościach.

„Na przekór panu Kane’owi” to książka idealna na jeden wieczór, przy której można się zrelaksować i odpocząć. Jeśli macie ochotę na taką lekturę to polecam.

„Na przekór panu Kane’owi” to książka, z którą rewelacyjnie się bawiłam, chociaż wiem, że nie zostanie zbyt długo w mojej pamięci. Powieści Rosy Lucas mają to do siebie, że naprawdę wciągają, przez nie dosłownie się płynie, ale brakuje im tego czegoś, co sprawiłoby, że będzie się do nich w...

Rozwiń

Zwiń

Mam słabość do motocyklistów, a już szczególnie do tych, którzy pod powłoką nieprzystępności i niegrzeczności kryją swoją słodką stronę. Taki właśnie jest Vinnie, jeden z moich ulubionych bohaterów z serii „Wind Dragon MC”. Już od pierwszego tomu czekałam, aż autorka odda mu głos i w końcu to się stało! „Wolf’s Mate” to historia, która nie tylko skradła moje serce, ale również niejednokrotnie rozbawiła i rozczuliła.

Vinnie, aby oddać przysługę innemu motocykliście, obiecuje, że przez kilka tygodni zostanie ochroniarzem jego kuzynki. Nie spodziewa sie jednak, że dziewczyna dość szybko zawróci mu w głowie i nie pozwoli się nudzić. Jak już wcześniej wspominałam, kocham tego faceta, a szczególnie jego uroczą stronę, którą rzadko pokazuje. Kurczę, który członek klubu motocyklowego zabrałby kobietę do sklepu zoologicznego, aby poprzytulała szczeniaczki, bo chciał zobaczyć uśmiech na jej twarzy? Niech to was jednak nie zmyli, ponieważ Vinnie dla obcych bywa dość przerażający. Sprawnie posługuje się bronią, nie waha się stanąć w czyjejś obronie i aż za chętnie naraża się na niebezpieczeństwo.
Niezwykle podobała mi się jego relacja z pozostałymi członkami klubu oraz ich kobietami. Widać, że wszyscy razem stanowią rodzine, i mimo że czasami w czymś się nie zgadzają, czy też sobie dokuczają, to jednak zawsze mogą na siebie liczyć.

Jeśli chodzi o Shaylę to chyba nie mogłabym sobie wymarzyć lepszej partnerki Vinniego. Dziewczyna wiedziała, kiedy mu się postawić, wyrazić swoje zdanie, a które „bitwy” ominąć. Pomimo zagrożenia życia, nie pozwoliła, aby lęk zawładnął jej egzystencją. Gdy miała taką możliwość, to z radością opuszczała swoją bezpieczną przystań i robiła to, na co miała ochotę.

„Wolf’s Mate” to książka, z którą przyjemnie spędziłam czas. Vinnie i Shayla to bohaterowie, z którymi ciężko się nudzić. Ta dwójka to istna laska dynamitu. Gdy byli razem ciężko było przewidzieć, co się wydarzy. Polecam!

Mam słabość do motocyklistów, a już szczególnie do tych, którzy pod powłoką nieprzystępności i niegrzeczności kryją swoją słodką stronę. Taki właśnie jest Vinnie, jeden z moich ulubionych bohaterów z serii „Wind Dragon MC”. Już od pierwszego tomu czekałam, aż autorka odda mu głos i w końcu...

Rozwiń

Zwiń

Są takie serie, które mogłyby się nigdy nie kończyć i jedną z nich jest ta o Mercedes Thompson. „Żniwa dusz” to już 13 tom cyklu opowiadającego o pewnej zmiennokształtnej, a ja ani trochę nie byłam znudzona podczas czytania. Wręcz nie mogłam się doczekać, aż ponownie dołączę do watachy i razem z nią będę rozwiązywać nowe zagadki.

Powrót do Tri-Cities był dla mnie niezwykle satysfakcjonujący. Tym razem nasz mały kojot musiał uporać się ze znikającym Żniwiarzem, który zostawiał za sobą zbyt wiele ofiar. Nie ma jednak zadania, którego Mercy by się nie podjęła, aby chronić swoich bliskich i to właśnie w niej cenie. Uwielbiam jej odwagę i taką nieprzewidywalność. Jej postać od lat zachwyca mnie tym, że dziewczyna jest bardzo pozytywna. Nawet, jeśli ma gorszy okres, ktoś czycha na jej życie, czy nawet jest w trakcie walki z kimś, to znajdzie w sobie siłę, aby zażartować, czy rzucić ciętą ripostę. Pozwala to rozładować napięcie w stresujących sytuacjach i sprawia, że jeszcze bardziej ją lubię.

Jeśli chodzi o pozostałych bohaterów to jest ich zbyt wielu, aby o każdym się rozpisywać, dlatego napisze tylko, że stanowią niesamowitą zaletę tej serii. Cała watacha z Mercedes i Adamem na czele, wampiry, pewien pradawny i inne wilkołaki są tak barwnymi postaciami, że ciężko jest przejść obok nich obojętnie. Uwielbiam to, że razem stanowią naprawdę zgraną bandę, mimo że czasami się nie dogadują.

„Żniwa dusz” to książka, przy której czułam, jakbym wracała do domu. Ta seria towarzyszy mi tak wiele lat, że mam do niej ogromny sentyment. Nie wyobrażam sobie rozstać się z bohaterami, dlatego mam nadzieje, że Patricia Briggs szykuje nam kolejne tomy.

Są takie serie, które mogłyby się nigdy nie kończyć i jedną z nich jest ta o Mercedes Thompson. „Żniwa dusz” to już 13 tom cyklu opowiadającego o pewnej zmiennokształtnej, a ja ani trochę nie byłam znudzona podczas czytania. Wręcz nie mogłam się doczekać, aż ponownie dołączę do watachy i r...

Rozwiń

Zwiń

Są takie powieści, które mogłabym czytać na okrągło i „Znienawidzony” jest jedną z nich. Odkąd otrzymałam tekst, to już dwa razy do niego wracałam. Wspaniałe jest to, że pomimo tego, iż znam wydarzenia, wiem, w którą stronę pójdzie akcja, to z zapartym tchem śledziłam losy bohaterów i wyłapywałam niuanse, których wcześniej nie dostrzegłam. Tytułowi odmieńcy łatwo skradli moje serce i sprawili, że poczułam się częścią ich drużyny.

Dani od pierwszych stron wzbudziła moją sympatie. Podobało mi sie to, jak pomimo ciężkich przeżyć potrafiła odnaleźć w sobie taką łagodność i delikatność. Nie była zawistna i z łatwością obdarowywała innych uśmiechem. Była takim promyczkiem słońca pośród egoistycznych ludzi. Jej relacja z trzema wyjątkowymi chłopcami być może nie zaczęła się od wielkiej miłości, ale obserwowanie, jak powoli buduje między sobą, a nimi zaufanie, było naprawdę ciekawym oraz emocjonalnym doświadczeniem.

Gage, Micah i Conner to postacie, których też nie oszczędzał los. Każdy z nich miał swoje tajemnice, „dziwactwa” i wyjątkową osobowość. W 1 części na prowadzenie wysunął się Gage, to z jego perspektywy, oprócz Dani, mogliśmy śledzić akcje. Były takie momenty, kiedy nie dowierzałam, co ten chłopak wyprawia, denerwował mnie swoim zachowaniem. Gdy jednak zagłębiałam sie w jego myśli, to dostrzegałam jego motywacje i wtedy miałam ochotę go po prostu przytulić.

„Znienawidzony” to historia, w której trudno się nie zakochać. Odmieńcy z West Emerald skutecznie wciągnęli mnie do swojego grona i sprawili, że nie chce ich opuszczać nawet na moment. Uważam, że relacje między bohaterami, ta przyjaźń, która ich połączyła została naprawdę pięknie opisana. Nawet, jeśli postacie nie do końca postępowały właściwie, to widać było, że troszczą się o tych, którzy są im najbliżsi. Cora Brent wprowadziła do fabuły również mini wątki kryminalne, które zdecydowanie potęgowały napięcie. Jestem zachwycona tą serią i bardzo wam ją polecam.

Są takie powieści, które mogłabym czytać na okrągło i „Znienawidzony” jest jedną z nich. Odkąd otrzymałam tekst, to już dwa razy do niego wracałam. Wspaniałe jest to, że pomimo tego, iż znam wydarzenia, wiem, w którą stronę pójdzie akcja, to z zapartym tchem śledziłam losy bohaterów i wyła...

Rozwiń

Zwiń

„Iron Flame. Żelazny płomień” to książka, której nie chciałam kończyć. Prawie 700 stron pochłonęłam w niecałe 2 dni. Cóż to była za uczta dla oczu, serca i wyobraźni.

Rebecca Yarros zdecydowanie nie oszczędza bohaterów i nie ma problemu z tym, aby sprawnie ich eliminować. Z jednej strony doceniam ten zabieg, bo przez to, czytając, siedzę jak na szpilkach w oczekiwaniu na to, co się wydarzy. Nigdy nie jestem pewna, czy dane imię nie pojawia się po raz ostatni. Z drugiej jednak cierpię i z całej siły muszę się powstrzymać, aby nie zerknąć na koniec, ponieważ napięcie jest zbyt duże.

Podobało mi się to, jak została ukazana Violet i jej słabości. Dziewczyna pomimo tego, że włada ogromną mocą i jako jedyna ma do dyspozycji dwa smoki, nadal zmaga się z ograniczeniami własnego ciała. Jej kruchość, problemy z utrzymaniem się w trakcie lotu, nie zostały zapomniane, co bardzo doceniam. Dzięki temu jej postać jest bardziej ludzka i nieprzewidywalna.

Jeśli chodzi o jej relacje z Xadenem to oj, działo się. Nie obyło się bez nieporozumień, kłótni i tajemnic, ale nawet w tych gorszych momentach oboje mogli na sobie polegać. Obserwowanie, jak powoli opuszczają wzniesione wokół serc mury i obdarzają się zaufaniem oraz głębszym uczuciem, było naprawdę fascynujące.

„Iron flame. Żelazny płomień” to książka, do której będę wracać. Zatraciłam się w tej historii i miałam wrażenie, że to wszystko rozgrywa się na moich oczach, a nie jest jedynie spisane. Ogromnym atutem powieści są również smoki, o których nie mogę nie wspomnieć. Rozmowy Violet z Tairnem były ikoniczne. Z kolei zakończenie pozostawiło mnie z rozdartym sercem. Nadal nie wiem, co o nim myśleć i potrzebuje przenieść się w czasie, aby móc zerknąć chociaż na pierwsze strony kolejnego tomu.

„Iron Flame. Żelazny płomień” to książka, której nie chciałam kończyć. Prawie 700 stron pochłonęłam w niecałe 2 dni. Cóż to była za uczta dla oczu, serca i wyobraźni.

Rebecca Yarros zdecydowanie nie oszczędza bohaterów i nie ma problemu z tym, aby sprawnie ich eliminować. Z jednej strony ...

Rozwiń

Zwiń