Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chylę czoła reporterce i nadziwić się nie mogę jak zdołała udźwignąć tak trudny temat w sposób bezstronny i bardzo szczegółowy, tak przeźroczysty, że już bardziej się nie da.. nienarzucający własnej oceny a prawdziwe realia. I za to przede wszystkim wysoko oceniam niniejszy reportaż. Książka, która sprawia ból i mimo szybkości czytania trzeba było przerywać. Na kilka minut, kilka godzin, na dzień. Same wydarzenia trudno oceniać w kategorii podoba się / nie podoba się. Sięgając do własnych emocji, całkiem na marginesie, chciałoby się łeb ukręcić siostrze. Reportaż o tyle rewelacyjny, iż miał siłę sprawczą pozmieniać kilka paragrafów w chorym systemie polskim (konia z rzędem temu, kto wskaże komu się to jeszcze udało?). Porażająca lektura.

Chylę czoła reporterce i nadziwić się nie mogę jak zdołała udźwignąć tak trudny temat w sposób bezstronny i bardzo szczegółowy, tak przeźroczysty, że już bardziej się nie da.. nienarzucający własnej oceny a prawdziwe realia. I za to przede wszystkim wysoko oceniam niniejszy reportaż. Książka, która sprawia ból i mimo szybkości czytania trzeba było przerywać. Na kilka minut,...

dobre historie psuje styl pisarski autora. denerwujące opisy, chociaż miejscami czyta się dobrze, to wielu miejscach opisy są przesadzone. i to niestety psuje odbiór książki jako całości.

dobre historie psuje styl pisarski autora. denerwujące opisy, chociaż miejscami czyta się dobrze, to wielu miejscach opisy są przesadzone. i to niestety psuje odbiór książki jako całości.

mądra i potrzebna książka o ludzkim cierpieniu. cechą charakterystyczną jest zapis w krótkich, zwięzłych zdaniach, nierzadko pojedynczych niedociągających nawet do końca przez co bardzo szybko się ją czyta. nie ma tu ostentacyjnego załamywania rąk, biadolenia, ryku na głos. jest pokorne i dojrzałe doświadczanie hospicyjnego bólu i bycia z umierającymi, z nadzieją i wiarą. jedynym zgrzytem, który mi osobiście przeszkadzał to, że tak powiem, 'upoetyckowianie' zdań. w miarę jak ubywało stron do przeczytania ciążyła mi myśl 'jakby nie mogła tego normalnie napisać?' z jednej strony to urok książki, z drugiej wada. Polecam, ciężki kaliber tematu dźwiga się na mocnych krótkich nogach zdań przepełnionych nadzieją. cała reszta jest między nog..., wróć, wierszami.

mądra i potrzebna książka o ludzkim cierpieniu. cechą charakterystyczną jest zapis w krótkich, zwięzłych zdaniach, nierzadko pojedynczych niedociągających nawet do końca przez co bardzo szybko się ją czyta. nie ma tu ostentacyjnego załamywania rąk, biadolenia, ryku na głos. jest pokorne i dojrzałe doświadczanie hospicyjnego bólu i bycia z umierającymi, z nadzieją i wiarą....