Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oceny nie wystawiam, bo nie mam w zwyczaju oceniać nieodczytanych książek. Niemniej, słowa te piszę ku przestrodze dla tych, których być może zwiedzie wysoka średnia i bardzo pochlebne opinie. Nie dajcie się nabrać, ta książka jest koszmarna, choć próbuje zgrywać ambitną i pełną treści. Autorka chce być pisarką, a ewidentnie cierpi na metaforyczne zatwardzenie; chce błysnąć, ale nie wychodzi, chce głębi, a skacząc w treść bez zabezpieczenia, można co najwyżej połamać nogi. Coelho pewnie byłby dumny, ja zaś mam ochotę napisać do pewnej instagramerki, u której zobaczyłem tę książkę i zażądać zwrotu pieniędzy wydanych na ten grafomański szajs.

Oceny nie wystawiam, bo nie mam w zwyczaju oceniać nieodczytanych książek. Niemniej, słowa te piszę ku przestrodze dla tych, których być może zwiedzie wysoka średnia i bardzo pochlebne opinie. Nie dajcie się nabrać, ta książka jest koszmarna, choć próbuje zgrywać ambitną i pełną treści. Autorka chce być pisarką, a ewidentnie cierpi na metaforyczne zatwardzenie; chce...

Pamiętam, jak dawna znajoma polecała mi film K-PAX (dziś pewnie przez wielu bojkotowany ze względu na Kevina S.) Opowiedziała mi pokrótce fabułę, że jakiś kosmita, że przyleciał, je banany razem ze skórką i bada go psychiatra. Pomyślałem sobie, jakieś brednie, kosmita, banan, psychiatra, nie wiem, czy chcę to oglądać. Obejrzałem po kilku latach, bo wyszedł w jakiejś gazecie na DVD. Do dziś bardzo lubię ten film, jak i wiele innych traktujących o opuszczeniu, samotności, tęsknocie, rozpaczy.

Kiedy próbuję komuś streścić „Obudzę się na Shibui”, odnoszę wrażenie, jakbym zamiast zachęcić – zniechęcał. Intencja mija się z reakcją odbiorcy. Porzuciłem więc próby opowiedzenia, o czym jest ta powieść. Podejdę do tego z nieco innej strony.

Wyobraźcie sobie, że śnicie bardzo intensywny sen, ciekawy, porywający, w jakimś sensie niesamowity. Wątków jest co najmniej kilka, na początku trudno je ze sobą połączyć, w głowie pojawiają się liczne pytania w stylu ale-o-co-chodzi. Dopiero po pewnym czasie zaczynacie rozumieć, łączyć ze sobą zdarzenia, w ułamkach sekund snuć różne scenariusze, przewidywać możliwe zakończenia, warianty. Przeżywacie wszystko, jak to podczas snu, o wiele mocniej, wyraźniej, pełniej (?). I nagle dzwoni budzik, ktoś Was szarpie za ramię, sąsiad pomylił numery mieszkań, telefonuje upierdliwy znajomy, krótko mówiąc – budzicie się. Niby się zdarza, niby trudno, wszystko w miarę jasne, wyjaśnione, zakończone, dokonane. Może chciałoby się jeszcze dośnić ten sen, może czujecie niedosyt, a przecież czasem się udaje, choć na ogół nie. Mniej więcej tak jest z „Obudzę się na Shibui”, tylko to obudzenie po skończonej lekturze pozostawia tyle niewiadomych, tyle myśli (sic!), tyle pytań, z których kilka mogłoby brzmieć: To już naprawdę koniec? Czy ta książka istnieje, czy tylko się przyśniła?

Szczęśliwie – istnieje, to wręcz jeden z „Dowodów na istnienie”, a Pan Mariusz Szczygieł napisał mi „to proszę propagować tę książkę…” Propaguję więc. Propaguję jak cholera, a jeszcze cholerniej polecam. I faktycznie – nie ma znaczenia, czy lubi się Murakamiego, czy jednak nie.

Pamiętam, jak dawna znajoma polecała mi film K-PAX (dziś pewnie przez wielu bojkotowany ze względu na Kevina S.) Opowiedziała mi pokrótce fabułę, że jakiś kosmita, że przyleciał, je banany razem ze skórką i bada go psychiatra. Pomyślałem sobie, jakieś brednie, kosmita, banan, psychiatra, nie wiem, czy chcę to oglądać. Obejrzałem po kilku latach, bo wyszedł w jakiejś gazecie...

Tylko kilka słów, bo mało komu chce się czytać więcej, a mnie nie chce się już tutaj pisać, bo i po co. Wypada o tyle, że sam tę książkę dodałem.

Akcja powieści toczy się w ciągu jednego miesiąca; myślę, że oczywistym jest, jaki to miesiąc. Każdy rozdział to jeden dzień. Gdzieniegdzie występują retrospekcje, a część rozdziałów stanowi przerywniki głównych wątków, niekiedy pełne przemyśleń, wrażeń, filozoficznych rozważań.

Całość jest zwyczajnie piękna, prosta w odbiorze, mądra i sprawnie napisana. Blisko tu do Myśliwskiego, za co należy się autorce szczególne uznanie. Nie wiem, czy młodzi ludzie, raczej niewykształceni, w zapomnianej przez świat wiosce mówili tak wyrafinowaną i poprawną polszczyzną, ale jeśli tak, to dodając do tego resztę ich rzeczywistości, faktycznie można by stwierdzić, że te lata siedemdziesiąte, pomiędzy szumiącymi drzewami, palącym słońcem i dającym ukojenie wiatrem, w istocie stanowiły czas najlepszy z możliwych.

Tylko kilka słów, bo mało komu chce się czytać więcej, a mnie nie chce się już tutaj pisać, bo i po co. Wypada o tyle, że sam tę książkę dodałem.

Akcja powieści toczy się w ciągu jednego miesiąca; myślę, że oczywistym jest, jaki to miesiąc. Każdy rozdział to jeden dzień. Gdzieniegdzie występują retrospekcje, a część rozdziałów stanowi przerywniki głównych wątków, niekiedy...