Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po lekturze, mam mieszane uczucia względem jej zawartości. Cieszę się, że powstała książka, która porusza tak ważny temat różnych form przemocy w szkołach filmowych. Głosy ludzi, którzy przez to przeszli i stanęli po stronie tej pierwszej, która powiedziała dość. Potrzebne też były głosy tych autorytetów, które starały się nie być częścią machiny przemocowej. Jednak czuję jakiś niedosyt, jakby czegoś tu zabrakło. Może rysu historycznego wprowadzającego czytelnika w temat szkół aktorskich i nadużyć mających w nich miejsce, a może głosu tych, którzy są tam teraz. Inicjatywa słuszna ale nie dopracowana.

Po lekturze, mam mieszane uczucia względem jej zawartości. Cieszę się, że powstała książka, która porusza tak ważny temat różnych form przemocy w szkołach filmowych. Głosy ludzi, którzy przez to przeszli i stanęli po stronie tej pierwszej, która powiedziała dość. Potrzebne też były głosy tych autorytetów, które starały się nie być częścią machiny przemocowej. Jednak czuję...

Bardzo lubię styl pisania autorki. Czyta się przyjemnie, szybko choć na pierwszy rzut oka temat nie wydaje się porywający. To wielka sztuka pisać w sposób ciekawy, uporządkowany, nie powtarzać się i zaciekawić czytelnika. Naprawdę chce się poznać losy kolejnych bohaterek, przyjrzeć sprawom dla nich ważnych a przede wszystkim zrozumieć, dlaczego czasem nie miały wyboru. Albo przeciwnie, co powodowało, że służąca miała coś do powiedzenia i była ważna dla rodziny, której służyła.

Bardzo lubię styl pisania autorki. Czyta się przyjemnie, szybko choć na pierwszy rzut oka temat nie wydaje się porywający. To wielka sztuka pisać w sposób ciekawy, uporządkowany, nie powtarzać się i zaciekawić czytelnika. Naprawdę chce się poznać losy kolejnych bohaterek, przyjrzeć sprawom dla nich ważnych a przede wszystkim zrozumieć, dlaczego czasem nie miały wyboru. Albo...

Autorka ma specyficzny styl, który albo się bardzo podoba, albo nie podoba się wcale. Ja należę do osób, które lubią ten humor i energię bohaterów, z zakręconą fabułą. Nie ma tu ckliwych romansów za to jest dużo humoru, fantastyki i dobrej zabawy. Słuchałam z nastoletnimi córkami podczas prac domowych - weszła.

Autorka ma specyficzny styl, który albo się bardzo podoba, albo nie podoba się wcale. Ja należę do osób, które lubią ten humor i energię bohaterów, z zakręconą fabułą. Nie ma tu ckliwych romansów za to jest dużo humoru, fantastyki i dobrej zabawy. Słuchałam z nastoletnimi córkami podczas prac domowych - weszła.

Polecam tym, którzy kochają baśniowy klimat a wyrośli z tych pięknych baśni dziecięcych. Mamy tu baśń dla dorosłych, w krainie pełnej zimna, mrozu i zjawisk nadprzyrodzonych. Autorka przenosi nas w świat, w którym nic nie jest oczywiste a brak wiary w dawne istoty, pozbawia domowników ochrony i wsparcia, co może się okazać tragiczne w skutkach. Idealna na długie, zimowe wieczory.

Polecam tym, którzy kochają baśniowy klimat a wyrośli z tych pięknych baśni dziecięcych. Mamy tu baśń dla dorosłych, w krainie pełnej zimna, mrozu i zjawisk nadprzyrodzonych. Autorka przenosi nas w świat, w którym nic nie jest oczywiste a brak wiary w dawne istoty, pozbawia domowników ochrony i wsparcia, co może się okazać tragiczne w skutkach. Idealna na długie, zimowe...

To wyjątkowa książka nie tylko na czas adwentowy. Przepiękna opowieść o chłopcu, którego ostatni rok różni się od poprzednich. Po śmierci siostry nic nie jest takie jak dawniej, ani rodzice ani ich dom. Mimo to, a może właśnie dlatego, to piękna historia o życiu. O przeżywaniu żałoby i radzeniu sobie ze stratą na swój sposób. Czasem wzrusza, czasem bawi, czasem mały dreszcz przechodzi po plecach.
Nasz bohater poznaje wyjątkową dziewczynkę, która wprowadza w jego życie nadzieję i światło.
Fabułę dopełniają niepowtarzalne ilustracje, oddające klimat emocjonalny.
Książka nie koniecznie dla przedszkolaków ale czytałam z ośmiolatką i uważam że taki powinien być rekomendowany wiek 8+.

To wyjątkowa książka nie tylko na czas adwentowy. Przepiękna opowieść o chłopcu, którego ostatni rok różni się od poprzednich. Po śmierci siostry nic nie jest takie jak dawniej, ani rodzice ani ich dom. Mimo to, a może właśnie dlatego, to piękna historia o życiu. O przeżywaniu żałoby i radzeniu sobie ze stratą na swój sposób. Czasem wzrusza, czasem bawi, czasem mały dreszcz...

Najpierw oglądałam film, a po książkę sięgnęłam z ciekawości. Wykreowani bohaterowie są bardzo charakterystyczni, szczególnie seniorzy. Autorka pokazała, że można pisać o trudnych sprawach w sposób lekki, zabawny. Z drugiej strony święta to nie zawsze świerki, prezenty i sama radość. Jak powiedział Antoni Pawlicki warto w tym szczególnym czasie pamiętać, że są i takie domy, w których gości przemoc.
Końcówka jak dla mnie zbyt cukierkowa ale i tak dobrze się czytało w ramach wprowadzania w świąteczny nastrój.

Najpierw oglądałam film, a po książkę sięgnęłam z ciekawości. Wykreowani bohaterowie są bardzo charakterystyczni, szczególnie seniorzy. Autorka pokazała, że można pisać o trudnych sprawach w sposób lekki, zabawny. Z drugiej strony święta to nie zawsze świerki, prezenty i sama radość. Jak powiedział Antoni Pawlicki warto w tym szczególnym czasie pamiętać, że są i takie...

Tym razem zima przynosi i zabiera. Trudny połóg, kupione życia za wysoką cenę. Wilki, które w sposób dla nich nietypowy bronią puszczy. Ginie dziecko.
Na ludzi pada strach a wtedy w ich głowach rodzą się złe myśli. Szukają winnych, żądają natychmiastowych działań. Tym razem to Gniewicha i Korzeń są tymi, którzy mają najwięcej serca i rozsądku.
To nie tylko fantastyczna opowieść ale pokazanie mechanizmów rządzących wystraszonym tłumem.

Tym razem zima przynosi i zabiera. Trudny połóg, kupione życia za wysoką cenę. Wilki, które w sposób dla nich nietypowy bronią puszczy. Ginie dziecko.
Na ludzi pada strach a wtedy w ich głowach rodzą się złe myśli. Szukają winnych, żądają natychmiastowych działań. Tym razem to Gniewicha i Korzeń są tymi, którzy mają najwięcej serca i rozsądku.
To nie tylko fantastyczna...

W tym tomie lepiej poznajemy Gniewichę i jej przeszłość. Zaczynam rozumieć, dlaczego kobieta ma tak twardy charakter, ukształtowany przez trudne doświadczenia. Tyle że nie jest tak nieczuła jakby chciała. Obecność Korzenia, wioskowego głupka kruszy jej serce i otwiera je na ludzką niedolę. Mimo to książka nadal jest utrzymana w świecie słowiańskich wierzeń i tajemniczej postaci Leszego, który jeszcze nie wie, jak dalej pokierować losem kobiety, która w jakiś sposób go zainteresowała.

W tym tomie lepiej poznajemy Gniewichę i jej przeszłość. Zaczynam rozumieć, dlaczego kobieta ma tak twardy charakter, ukształtowany przez trudne doświadczenia. Tyle że nie jest tak nieczuła jakby chciała. Obecność Korzenia, wioskowego głupka kruszy jej serce i otwiera je na ludzką niedolę. Mimo to książka nadal jest utrzymana w świecie słowiańskich wierzeń i tajemniczej...

Największym atutem książki są grafiki Jakuba Różalskiego, świetnie oddające klimat opowiadań. Same opowiadania raczej określiłabym hasłem "Dla każdego coś dobrego". Część opowiadań na bardzo wysokim poziomie, nie mogłam się od nich oderwać. Inne były ok. Zdarzyły się też dwa takie, przez które nie przebrnęłam. Mimo to warto poszukać tu opowiadań dla siebie.

Największym atutem książki są grafiki Jakuba Różalskiego, świetnie oddające klimat opowiadań. Same opowiadania raczej określiłabym hasłem "Dla każdego coś dobrego". Część opowiadań na bardzo wysokim poziomie, nie mogłam się od nich oderwać. Inne były ok. Zdarzyły się też dwa takie, przez które nie przebrnęłam. Mimo to warto poszukać tu opowiadań dla siebie.

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony to ciekawa rozmowa ojca z córką, bez lukru i owijania w kolorowe papierki. Obraz dawnej i współczesnej rzeczywistości, pozwalający wiele sytuacji zrozumieć. Jak na tamte czasy rodzice Marii Peszek mieli świetne podejście do wielu spraw. Z drugiej, dużo przekleństw w tej mowie potocznej. Sama czasem zaklnę, rozumiem, że czasem ostre "r" jest nie do zastąpienia, ale tu ilość wulgaryzmów w mojej ocenie przekracza pewne granice. Mimo to warto przeczytać.

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony to ciekawa rozmowa ojca z córką, bez lukru i owijania w kolorowe papierki. Obraz dawnej i współczesnej rzeczywistości, pozwalający wiele sytuacji zrozumieć. Jak na tamte czasy rodzice Marii Peszek mieli świetne podejście do wielu spraw. Z drugiej, dużo przekleństw w tej mowie potocznej. Sama czasem zaklnę, rozumiem, że czasem ostre...

Spodziewałam się świetnej książki, ale przeszła moje najśmieksze oczekiwania.
Opowieść o ludziach, którzy już na starcie muszą wykazać się siłą ducha i ciała, aby w ogóle wstąpić w szeregi TOPR. Tu nie da się niczego udawać, niczego obejść. Góry wszystko zweryfikują.
Zawsze miałam respekt przed wodą i górami, a po tej lekturze, wiem, że od mojej rozwagi może zależeć nie tylko moje życie. Pójść ratować człowieka w górach, to nie to samo, co udzielić pomocy rannemu w mieście. Ratownictwo w tych warunkach to odpowiedzialność za siebie, kolegów i poszkodowanych.
Gdy wspominam historię ratowników przez kilka godzin znoszących dziewczynę z gór razem z zmieniającymi się na noszach ratownikami to nadal czuję wzruszenie, podziw i szacunek. Niby zwykli ludzie a jednak nie.

Ogromna odpowiedzialność opowiedziana tak, że więcej w niej dowcipu niż patosu. Gdy zaczęłam ją czytać córce w szpitalu, szybko zaczęła prosić o więcej reszta pacjentów. Nastoletnich.

Spodziewałam się świetnej książki, ale przeszła moje najśmieksze oczekiwania.
Opowieść o ludziach, którzy już na starcie muszą wykazać się siłą ducha i ciała, aby w ogóle wstąpić w szeregi TOPR. Tu nie da się niczego udawać, niczego obejść. Góry wszystko zweryfikują.
Zawsze miałam respekt przed wodą i górami, a po tej lekturze, wiem, że od mojej rozwagi może zależeć nie...

Po przeczytaniu książki "Chłopki", potraktowałam ten tytuł jako lekturę uzupełniającą. Autorka rzetelnie podjęła temat kobiet, które z jednej strony wzięły na siebie aktywny udział w przemianach społecznych edukując wiejskie kobiety, z drugiej zaś uzależniały je od siebie. Ich sytuacja społeczna nie była jednoznaczna. Z jednej strony miały więcej praw niż kobiety wiejskie, z drugiej, daleko im do wolności współczesnych kobiet. Miały swoją rolę do spełnienia.
Lektura łączy ze sobą monografię wybranych szkół dla kobiet i opisania ich sytuacji. Czasem trochę nużąca.

Po przeczytaniu książki "Chłopki", potraktowałam ten tytuł jako lekturę uzupełniającą. Autorka rzetelnie podjęła temat kobiet, które z jednej strony wzięły na siebie aktywny udział w przemianach społecznych edukując wiejskie kobiety, z drugiej zaś uzależniały je od siebie. Ich sytuacja społeczna nie była jednoznaczna. Z jednej strony miały więcej praw niż kobiety wiejskie,...

Pokochałam tą książkę od pierwszych stron. Może dlatego, że urodziłam się w pobliżu jednego z opisywanych w niej miejsc i podczas lektury czułam się, jakbym słuchała moich babć. Tylko, że te historie na polskiej wsi trwały dłużej niż do II wojny światowej.
Kobiety tkwiące w domu, w którym mąż dzierżył niepodzielną władzę, a one... musiały sobie radzić. Leczyły domowymi sposobami, gotowały z tego co było pod ręką, a rodzinie zapewniały przetrwanie pracą własnych rąk i zaradnością.
Autorka odziera polską przedwojenną wieś z sielankowości, pisząc o tym, że młode dziewczyny, jeszcze dzieci, szły pasać krowy, gdzie często padały ofiarą przemocy. Zdane na decyzje ojców w sprawach edukacji, zamążpójścia mogły mieć nadzieję, na poprawę losu po wyjściu za mąż. Zazwyczaj na nadziei się kończyło. Zmieniał się mężczyzna, rola poddanej jego woli pozostawała ta sama.
Jednak to też historie kobiet, które pozornie pokorne, za plecami męża forsowały swoje pomysły, dbały o lepszą przyszłość dla swoich dzieci, a nawet szły do sądu walczyć o swoją wolność.
Lektura obowiązkowa dla każdego, kto chce zrozumieć, w jakim świecie żyły nasze babki i prababki.

Pokochałam tą książkę od pierwszych stron. Może dlatego, że urodziłam się w pobliżu jednego z opisywanych w niej miejsc i podczas lektury czułam się, jakbym słuchała moich babć. Tylko, że te historie na polskiej wsi trwały dłużej niż do II wojny światowej.
Kobiety tkwiące w domu, w którym mąż dzierżył niepodzielną władzę, a one... musiały sobie radzić. Leczyły domowymi...