Naku*wiam zen

Zawsze ceniłem oboje ale osobno, szczególnie za odwagę, ale nie tylko.
Teraz "dostaję" oboje i jestem zachwycony.
Ps. świetnie słucha się audiobooka czytanego przez autorów.

Zawsze ceniłem oboje ale osobno, szczególnie za odwagę, ale nie tylko.
Teraz "dostaję" oboje i jestem zachwycony.
Ps. świetnie słucha się audiobooka czytanego przez autorów.

Duet doskonały. O życiu, o tabu, o pracy , o wszystkim.
Z humorem i dystansem, którego tej parze nie brakuje. Uwielbiam.

Duet doskonały. O życiu, o tabu, o pracy , o wszystkim.
Z humorem i dystansem, którego tej parze nie brakuje. Uwielbiam.

Przez większość czasu miałam wrażenie, że to książka o niczym. Audiobook czytany przez autorkę i jej ojca bardzo przyjemny.

Przez większość czasu miałam wrażenie, że to książka o niczym. Audiobook czytany przez autorkę i jej ojca bardzo przyjemny.

Rozmowa, bezwstydna, gorsząca, szczera. Córka i ojciec. Więź. Światopogląd. Bez tabu. Bez maskowania.

Z kim moglibyście porozmawiać o wszystkim?

Jak stary kumpel ze starym kumplem przy procentowym truneczku o życiu, poglądach, przeszłości i teraźniejszości, o sprawach ważnych i tych pozornie błahych. O wszystkim, a chwilami i o niczym. Blisko, bezkompromisowo, łomem między oczy.

Artysta z artystą, córka z ojcem, człowiek z człowiekiem...Słuchają się, szanują, prowadzą dialog, lubią! Chcesz mocnego uderzenia, to zmierz się z tą pozycją. Nie ze wszystkim będziesz się zgadzać, nie wszystko będziesz aprobować, nie wszystko będzie Ci smakować. Jednak z pewnością wszystko będzie autentyczne. Czasami do bólu, czasami do buntu, a czasami do oburzenia. Zależy od Twojej wrażliwości czytelniku.

Artyści skupiają się na swoich wspomnieniach, doznaniach, relacjach. Mnóstwo faktów z ich życia możemy poznać, a także realia minionej epoki się tu mocno odbijają czkawką, ale też sentymentem. Mama i żona jest szarą eminencją, dużo się o niej, ale bez niej mówi. Na szczęście dobrze ;) W moim odczuciu jest mocnym filarem tej rodziny :) Peszkowie mówią o wszystkim szczerze, nie boją się, nie lukrują, nie próbują przypodobać.

Ciekawa pozycja, ja polecam! Często mocno się uśmiałam, czasami wzruszyłam, czasami obruszyłam, zobaczyłam ludzi z krwi i kości po prostu. Podziwiam te osobowości i nie stworzyły w tej książce dystansu, ale pogłębiły szacunek dla indywidualności. Amen.

W większości tekst przesłuchałam na #audiotece, co bardzo polecam. Czyta Maria i Jan Peszek. To robi robotę!

Rozmowa, bezwstydna, gorsząca, szczera. Córka i ojciec. Więź. Światopogląd. Bez tabu. Bez maskowania.

Z kim moglibyście porozmawiać o wszystkim?

Jak stary kumpel ze starym kumplem przy procentowym truneczku o życiu, poglądach, przeszłości i teraźniejszości, o sprawach ważnych i tych pozornie błahych. O wszystkim, a chwilami i o niczym. Blisko, bezkompromisowo, łomem...

~ Świetna książka! Ma w sobie coś że względu na otwartość, to wręcz forma książkowego pamiętnika, w stylu "Rozmawiała Córka z Ojcem" ale bez całej tej sztywnej i sztucznej otoczki, tutaj czuje się prawdziwość i emocje, coś czego nie jedna osoba pozazdrości 👌📖📸 @mariapeszek_official zrobiła coś na prawdę extra!

~ Świetna książka! Ma w sobie coś że względu na otwartość, to wręcz forma książkowego pamiętnika, w stylu "Rozmawiała Córka z Ojcem" ale bez całej tej sztywnej i sztucznej otoczki, tutaj czuje się prawdziwość i emocje, coś czego nie jedna osoba pozazdrości 👌📖📸 @mariapeszek_official zrobiła coś na prawdę extra!

Na początku odrzuciłam jak przeszczep ale potem pięknie się przyjeła. Syndrom odstawieniu wciąż odczuwalny - analogia do choroby alkoholowej czysto przypadkowa

Na początku odrzuciłam jak przeszczep ale potem pięknie się przyjeła. Syndrom odstawieniu wciąż odczuwalny - analogia do choroby alkoholowej czysto przypadkowa

Zdecydowanie należy tę książkę przyjąć w postaci Audiobooka, czytanego osobiście przez Marię Peszek oraz Jana Peszka. Fajnie poprowadzona rozmowa córki z ojcem. Ciekawe ilu z nas potrafi tak rozmawiać otwarcie z rodzicami?

Zdecydowanie należy tę książkę przyjąć w postaci Audiobooka, czytanego osobiście przez Marię Peszek oraz Jana Peszka. Fajnie poprowadzona rozmowa córki z ojcem. Ciekawe ilu z nas potrafi tak rozmawiać otwarcie z rodzicami?

Próbuję zrozumieć, że rodzina artystyczna itp. itd., ale ten temat jest dla mnie tak odległy, że nie potrafię odnieść wrażenia wysilonej rozmowy córki z ojcem tak, aby było kontrowersyjnie, ciężko mi się było przez to wszystko przedostać. Mimo wszystko wplecione ciekawe inne spojrzenie na świat, które można skonfrontować ze swoim i wyciągnąć coś mądrego, jest kilka naprawdę ciekawych wątków i przemyśleń. Niestety dominują bardzo nudne historie z lat młodzieńczych Marii i Pana Jana. Finalnie całość wygląda na słabo zredagowaną.

Próbuję zrozumieć, że rodzina artystyczna itp. itd., ale ten temat jest dla mnie tak odległy, że nie potrafię odnieść wrażenia wysilonej rozmowy córki z ojcem tak, aby było kontrowersyjnie, ciężko mi się było przez to wszystko przedostać. Mimo wszystko wplecione ciekawe inne spojrzenie na świat, które można skonfrontować ze swoim i wyciągnąć coś mądrego, jest kilka naprawdę...

Książka nie jest łatwa w odbiorze moim zdaniem. W związku z tym, że rodzina jest artystyczna to dużo rozmów dotyczy sztuki, jej istoty, wpływu na człowieka. Również jak znaleźć światło w sobie, w życiu codziennym, energię do życia. O relgii, polskości, człowieczeństwie, a także relacjach między dzieckiem i rodzicem.

Bardzo podobał mi się fragment na temat śmierci i parków drzew. Uważam to za innowacyjne.

Książka nie jest łatwa w odbiorze moim zdaniem. W związku z tym, że rodzina jest artystyczna to dużo rozmów dotyczy sztuki, jej istoty, wpływu na człowieka. Również jak znaleźć światło w sobie, w życiu codziennym, energię do życia. O relgii, polskości, człowieczeństwie, a także relacjach między dzieckiem i rodzicem.

Bardzo podobał mi się fragment na temat śmierci i parków...

Okruchy treści w gąszczu dygresji.

Maria Peszek prowadzi ze swoim ojcem rozmowę (bo ten potok słów i myśli jest zbyt intymny i zdezorganizowany, żeby nazwać go wywiadem) o życiu, miłości, rodzinie i sztuce, podczas której stara się uzyskać od Jana pewnego rodzaju radę i mądrość na czas własnego kryzysu twórczego.

Od obojga bije niesamowita autentyczność – zarówno w języku, którym się posługują, jak w obserwacjach i postawach, którymi dzielą się z czytelnikiem – i to jest z pewnością duży atut tej pozycji. ”Nakurwiam Zen” jest osobiste, ciepłe i prawdziwe. Stanowi wyzwalacz wspomnień z dzieciństwa i zmusza do refleksji na temat własnych relacji rodzinnych, zwłaszcza w pierwszej połowie książki.

Maria i Jan poruszają przy tym tematy niezwykle dla mnie istotne: poddają krytyce katolicyzm oraz polski duch zbiorowego cierpienia i żalu, rozmawiają o przemocy i wielopokoleniowych traumach, oraz odnoszą się do problemu alkoholizmu – to ostatnie, niestety, robią w sposób bardzo niepokojący, bezrefleksyjny i normalizujący picie.

Dyskusja przechodzi z czasem z obszarów rodzinnych na kwestie bardziej artystyczne. W dalszej części książki rozmowa toczy się między innymi o awangardzie, wolności, indywidualizmie i improwizacji; o konieczności stawiania granic, akceptowaniu porażek i znajdowania w nich (mimo nich?) siły i inspiracji.

Maria i Jan Peszek są bez wątpienia postaciami niezwykle barwnymi: wybitnymi artystami o złożonych charakterach, nietuzinkowej przeszłości i konkretnych, czasem skrajnych poglądach. Odniosłem jednak wrażenie, że ich rozmowie zabrakło jakiegokolwiek planu lub redakcji. Pozwalali każdej myśli wędrować zbyt daleko, stale oddalając się od bieżącego tematu, rozpoczynając mnóstwo niezwiązanych ze sobą, niewiele wnoszących wątków, i bezskutecznie poszukując puenty swoich rozważań. Słuchając audiobooka (który, jako czytany przez samych rozmówców, był bardzo dobry pod względem lektorskim i narracyjnym) miałem wrażenie, jakbym włączył wątpliwej jakości podcast, którego autorzy zapomnieli ustalić temat odcinka, beztrosko wyrzucając z siebie co tylko im ślina na język przyniesie, bez żadnego pomysłu i celu, w sposób szalenie niezorganizowany i chaotyczny. Maria próbuje czasem sprowadzić ojca na ziemię, ale bezskutecznie. On konsekwentnie gubi wątek i ślepo potwierdza każdą zasugerowaną konkluzję. W efekcie, proporcja wartościowej treści do przerywników i dygresji jest zdecydowanie za mała.

Rozumiem, że autorką mogła kierować chęć zachowania autentyczności; że była to próba oddania prawdziwego brzmienia i tonu rozmowy. W moim odczuciu nie było to jednak konieczne, a rozmowa mogła pozostać intymna i autentyczna bez nieustannego odbiegania od właściwej treści. Wydaje mi się, że Peszek mogła też uważać te wszystkie wtrącenia za wartość samą w sobie – mi jednak nie udało się tej wartości odnaleźć.

Mimo obecności kilku naprawdę błyskotliwych i cennych fragmentów, w moim odczuciu, zachowanie niezliczonej ilości anegdot oraz przeplatanie poważnych rozmów żartami o puszczaniu bąków, przepisami kulinarnymi i sprośnymi rymowankami nie okazało się literackim sukcesem, a ogólne doznania czytelnicze były raczej marne.

Okruchy treści w gąszczu dygresji.

Maria Peszek prowadzi ze swoim ojcem rozmowę (bo ten potok słów i myśli jest zbyt intymny i zdezorganizowany, żeby nazwać go wywiadem) o życiu, miłości, rodzinie i sztuce, podczas której stara się uzyskać od Jana pewnego rodzaju radę i mądrość na czas własnego kryzysu twórczego.

Od obojga bije niesamowita autentyczność – zarówno w...