Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przepiękna książka, porwała mnie przed laty, gdy byłam na studiach, porwała mnie i dziś może w nieco inny sposób, ale porwała. Tylko najwięksi tak potrafią łączyć miłość i ból, wojnę i kochanie. Polecam.

Przepiękna książka, porwała mnie przed laty, gdy byłam na studiach, porwała mnie i dziś może w nieco inny sposób, ale porwała. Tylko najwięksi tak potrafią łączyć miłość i ból, wojnę i kochanie. Polecam.

Drugi tom, było pięknie chociaż chwilami odkładałam książkę. Proust nie jest równy i są chwile, że mnie zachwyca, jego przemyślenia, obserwacje, a są takie, gdy mnie zwyczajnie nudzi, szczególnie wtedy gdy zarzuca mnie nazwiskami i koligacjami rodowymi. Ogólnie czuję jednak, że to co zyskuję czytając Prousta warte jest mojego czytelniczego "wysiłku". Czas na część tzrecią

Drugi tom, było pięknie chociaż chwilami odkładałam książkę. Proust nie jest równy i są chwile, że mnie zachwyca, jego przemyślenia, obserwacje, a są takie, gdy mnie zwyczajnie nudzi, szczególnie wtedy gdy zarzuca mnie nazwiskami i koligacjami rodowymi. Ogólnie czuję jednak, że to co zyskuję czytając Prousta warte jest mojego czytelniczego "wysiłku". Czas na część...

Nie było łatwo, chwilami brnęłam jak przez dżunglę słów, ale patrząc z perspektywy i z dystansu, warto było. Plusy, takie jak celne spostrzeżenia, piękne styl, niezłe przemyślenia, przeważają minusy w postaci dłużyzn, jakie się pojawiały. Zaczynam tom drugi.

Nie było łatwo, chwilami brnęłam jak przez dżunglę słów, ale patrząc z perspektywy i z dystansu, warto było. Plusy, takie jak celne spostrzeżenia, piękne styl, niezłe przemyślenia, przeważają minusy w postaci dłużyzn, jakie się pojawiały. Zaczynam tom drugi.