Jesteśmy społecznością, która kocha książki

https://www.instagram.com/p/C6axo-uIbBh/

Oj Stella, Stella, co ja z tobą mam zrobić?

Po książkę Adriana Bednarka z nową postacią sięgnęłam z ciekawością. Starałam się nie porównywać do mojego ulubionego seryjniaka – Kuby Sobańskiego, ale siłą rzeczy gdzieś te porównania w mojej głowie się pojawiały. Niestety, na minus dla Stelli, która nie przypadła mi do gustu. To jednak nie oznacza, że książka jest zła – ja po prostu nie polubiłam głównej bohaterki.

Stella. Narodziny psychopatki – zapowiadało się naprawdę dobrze i muszę przyznać, że od samego początku się wkręciłam w historię dziewczyny, która od wczesnego nastoletniego życia została zmuszona przez jedynego opiekuna, wujka, do pracy własnym ciałem. Tutaj Stella była dla mnie autentyczna, miała problem z nawiązaniem kontaktu z rówieśnikami, ufała wujkowi, który ją zmanipulował, że trafi do domu dziecka i będzie jeszcze gorzej plus Stella po prostu lubiła pewien luksus, który miała z tego czym się zajmowała. Jeden impuls spowodował zmianę w dziewczynie, który uruchomił i stworzył z niej „psychopatkę”. W Stelli gotują się pokłady złości, które w taki a nie inny sposób musi rozładować.

Mam problem z samą „psychopatką” i jej narodzinami, bo szczerze mówiąc, mam wrażenie, że w tej książce są sami psychopaci. Począwszy od wujka do klientów… Rodzice Stelli też nie należeli do tych „stabilnych”. Mimo że przemiana Stelli ma sens i jest dobrze wykreowana, to bohaterka mnie tak irytuje, że ani nie umiem jej współczuć ani kibicować. Mimo ciężkiego dzieciństwa jest rozkapryszoną dziewczynką, która tupie nóżkami i działa mi na nerwy. Chociaż nie powinno mnie to dziwić, bo Adrian Bednarek ma talent do tworzenia irytujących bohaterek (Sonia, Dona, choć potem stałam się team Donka) i dlatego nie skreślam Stelli kompletnie, bo wiem, że bohaterowie potrafią zaskakiwać i ewoluować.

Podobało mi się, że każdy wątek, który został poruszony, został zamknięty. I mimo mnogości wątków, nie czuło się przytłoczenia. Moim zdaniem najciekawszy wątek, to wcale nie była historia Stelli i Poczwary, a wątek z Arturem Hansenem. Hansen mimo bycia naprawdę chorym człowiekiem, był wykreowany w najlepszy sposób. Ta postać zapadła mi w pamięć.

W pojedynku Kuba kontra Stella, Kuba wygrywa i to bez dwóch zdań. Ale z chęcią i tak sięgnę po kolejny tom, który ma wyjść niebawem, bo istnieje duża szansa, że inaczej odbiorę Stellę. I myślę, że mogę polecić tę książkę fanom lekkich, wciągających kryminałów/thrillerów. Weekend majowy to dobry czas, żeby na słońcu wciągnąć Stellę nosem.

https://www.instagram.com/p/C6axo-uIbBh/

Oj Stella, Stella, co ja z tobą mam zrobić?

Po książkę Adriana Bednarka z nową postacią sięgnęłam z ciekawością. Starałam się nie porównywać do mojego ulubionego seryjniaka – Kuby Sobańskiego, ale siłą rzeczy gdzieś te porównania w mojej głowie s...

Rozwiń

Zwiń

https://www.instagram.com/p/C6LX3PDoTz5/?igsh=MTRmam56OHBsZnJzZA==


Po raz pierwszy miałam styczność z książkami Chrisa Cartera i po raz pierwszy na drugi dzień po przeczytaniu, pobiegłam do miejskiej biblioteki, by wypożyczyć tom następny. Nie wiem, pod którym kamieniem żyłam, że nie przeczytałam nic wcześniej.

Detektyw Robert Hunter to postać, która trafia do moich ulubionych postaci i będzie wysoko na podium. Jest to bohater, który ma w sobie wszystko to, co lubię w detektywach – jest trochę poturbowany, ale nie za mocno, ma tajemniczy talent, jest sprytny, błyskotliwy, zabawny, a do tego nie boi się podejmować ryzyka. Takie postacie lubię, przy takich postaciach wiem, że nie będę się nudzić.

Krucyfiks to pierwszy tom z Hunterem w roli głównej, ale jeśli myślicie, że autor powoli będzie wprowadzać w świat wykreowany i natkniecie się na przydługie opisy, to muszę was wyprowadzić z błędu. Chris Carter rzuca czytelnika na głęboką wodę i to bez żadnych boi ratunkowych. I jakie to było genialne!

Jak wspomniałam, jesteśmy rzuceni od razu w wir wydarzeń, bez chwili na złapanie oddechu, po czym akcja wcale nie zwalnia! Oczywiście, dostajemy informacje kto jest kim i jaką ma historię, ale jest to całkiem zgrabnie wplecione w wydarzenia. Partner Huntera – Carlos Garcia jest równie ciekawą postacią. Młody, ambitny i autor dobrze przedstawił to, w jaki sposób praca w policji może wpłynąć na nowego pracownika.

Akcja rozgrywa się w Los Angeles, mieście, w którym detektyw w wydziału zabójstw nigdy się nie nudzi. Znaleziono okrutnie okaleczone ciało kobiety, która została naznaczona w sposób znany już policjantom – znak podwójnego krzyża znajdował się na ciele ofiary, znak, którego używał seryjny morderca kilka lat wcześniej. Zaczyna się ponowny wyścig z czasem, gdy okazuje się, że skazano nie tego człowieka, którego ścigano. Krucyfiks wciągnął Roberta w tę morderczą grę i sprawa stała się osobista. Chciałam dowiedzieć się, kto za tym wszystkim stoi i mimo że rozwiązanie sprawy było na zasadzie „bohater iks powiedział zdanie xyz, dzięki któremu wszystko stało się jasne”, a czytelnik dalej był zdezorientowany, to i tak jestem zadowolona. Podobała mi się ta książka i już czeka na mnie tom kolejny.

Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że jestem fanką pióra Cartera. Mam nadzieję, że się tylko nie zawiodę, bo to będzie bolesne.

https://www.instagram.com/p/C6LX3PDoTz5/?igsh=MTRmam56OHBsZnJzZA==


Po raz pierwszy miałam styczność z książkami Chrisa Cartera i po raz pierwszy na drugi dzień po przeczytaniu, pobiegłam do miejskiej biblioteki, by wypożyczyć tom następny. Nie wiem, pod którym kamieniem żyłam, że nie prz...

Rozwiń

Zwiń

https://www.instagram.com/p/C5_SfWHIytA/

Ta niepozorna książka, względem której nie miałam większych oczekiwań, okazała się książką, która trafiła do mojego serduszka na półkę „ulubione”. To nie było moje pierwsze spotkanie z twórczością Bartosza Szczygielskiego, chociaż książki „Nim skończy się noc” nie przesłuchałam w całości, ale teraz obiecuję, że do niej wrócę, ale raczej w papierze/e-book niż w formie audio.

Czym mnie porwała Asymetria? Przede wszystkim postaciami, które są wielowymiarowe, po których możemy się spodziewać wszystkiego. Chociaż gdyby nie styl autora, to i postacie nie wyszłyby tak dobrze. Fabuła rozwijała się powoli, nie znajdziemy tutaj żadnych wybuchów ani lasu trupów, natomiast znajdziemy idealnie skrojony thriller z mieszanką obyczajówki, w którym przeszłość ma bardzo duże znaczenie i udowadnia, że od przeszłości nie można uciec.

Główną bohaterką jest Alicja Mort, która ma dar czytania z ludzi – zwraca uwagę na każdy szczegół, analizuje i wyciąga wnioski. Doskonale potrafi podejść drugiego człowieka i byłaby świetną policjantką, ale jej drogi z policją się rozeszły i została testerką wierności. Bardzo podobały mi się wnioski, cała analiza jej „ofiar”, a później klientek.
Mamy też postać Edwarda Górskiego, który od samego początku jawił się jako idealny mentor dla Alicji. Edward, mimo że już emeryt, wciąż jest typowym policjantem, oschłym, nieco gburowatym, po prostu szorstki w obyciu. Mimo to zdobył moją sympatię.

Wspomniałam o stylu – przez tę książkę się płynęło. Od samego początku historia wciąga, mimo że rozwijała się dosyć pomału i autor dozował nam informacje, szczególnie te dotyczące ówczesnej pracy Alicji w policji. Zostałam tym kupiona, bo poczułam się na tyle zaintrygowana, na tyle zaciekawioną samą Alicją, że brnęłam w to, weszłam w świat Alicji i tajemnice sprzed lat aż… książka się skończyła. Dawno nie czytałam książki, przy której westchnęłam, że jak to już koniec? Zakończenie jest zaskakujące i jestem przekonana, że znajdą się osoby, które nie będą zadowolone z takiego plot twistu. Chociaż ja uważam, że do odważnych świat należy, a końcówka książki jest na pewno odważne. Na szczęście autor już dał znać, że się tworzy drugi tom i już nie mogę się doczekać! Jestem ciekawa, jak to dalej zostanie pociągnięte – jedno wiem na pewno, oczekiwania mam już wygórowane.

https://www.instagram.com/p/C5_SfWHIytA/

Ta niepozorna książka, względem której nie miałam większych oczekiwań, okazała się książką, która trafiła do mojego serduszka na półkę „ulubione”. To nie było moje pierwsze spotkanie z twórczością Bartosza Szczygielskiego, chociaż książki „Nim skoń...

Rozwiń

Zwiń

Recenzja przedpremierowa! Premiera już 15 kwietnia. Za możliwość przeczytania i zrecenzowania dziękuję @znakjednymslowem

To było moje pierwsze spotkanie z Camillą Way i na pewno nie ostatnie. Nie spodziewałam się, że na pierwszy rzut oka – dosyć pozorna książka – będzie zawierać w sobie tyle emocji i tyle zwrotów zdarzeń!

Złe dziecko to świetnie skonstruowany thriller. Fabuła prowadzona jest dwutorowo – poznajemy wyzwanie, można powiedzieć spowiedź Beth, która jest matką wyczekanego przez siebie i męża dziecka – Hannah. Od samego początku wiemy, że Hannah jest złym dzieckiem, ale dopiero z czasem dowiadujemy się dlaczego i jak bardzo. Są to wspomnienia, które pomału idą ku współczesności. Zawsze znajduje sobie w takich sytuacjach ulubiony fragment, czyli albo przeszłość, albo teraźniejszość i nie ukrywam, że tutaj historia Beth zaciekawiła mnie bardziej. Tak naprawdę to bardziej historia Hannah, byłam ciekawa tego tytułowego złego dziecka, chciałam się czym prędzej dowiedzieć, co ta dziewczynka zrobiła. A gdy już się dowiedziałam… to był dopiero początek.

Drugą perspektywą jest teraźniejszość i główna bohaterka Clara, której chłopak zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Kilka lat wcześniej starsza siostra Luke’a, Emily, uciekła z domu, zostawiając po sobie tylko list pożegnalny. Clara usilnie chce dowiedzieć się, co się stało z jej chłopakiem, mimo bólu, który doświadcza w momencie, gdy dowiaduje się rzeczy, których wcale nie chciała.

Głównym tematem przewodnim przeszłości, jak i teraźniejszości, są kłamstwa i tajemnice. Pomału odkrywamy na kolejnych kartach, jakie tajemnice skrywają w sobie ludzie, kto jakie trzyma trupy w szafie. Wątki płynnie się ze sobą łączą i nie czuć ani niedosytu, ani nie wydaje się być naciągane.

Dobry thriller powinien cechować się tym, że do ostatniej strony trzyma w napięciu i tutaj szczerze tak jest. Jeśli lubicie książki, w których jeden plot twist goni kolejny – to idealna pozycja dla was. Przyznaję, że przewidziałam jedną rzecz. Kolejnych nie byłam w stanie, mimo przeczytania wielu tego typu książek. Zostałam pozytywnie zaskoczona! Musicie mi uwierzyć, że do ostatniego zdania nie można być niczego pewnym. Świetnie się bawiłam i z chęcią poznam inne wydane w Polsce książki autorki. Liczę, że będą na podobnie wysokim poziomie.

https://www.instagram.com/p/C5lTwzHo-6z

Recenzja przedpremierowa! Premiera już 15 kwietnia. Za możliwość przeczytania i zrecenzowania dziękuję @znakjednymslowem

To było moje pierwsze spotkanie z Camillą Way i na pewno nie ostatnie. Nie spodziewałam się, że na pierwszy rzut oka – dosyć pozorna książka – będzie zawierać w sobie ...

Rozwiń

Zwiń

https://www.instagram.com/p/CzqN9xrt1n_/

Piotr Kościelny przyzwyczaił mnie do mocnych wrażeń i do tego, że potem potrzebuję kilku dni detoksu od czytania. Tak samo było w tym przypadku, choć na mniejszą skalę niż w momencie gdy skończyłam czytać Szymka.

Ta książka nie jest dla osób o słabych nerwach. Poruszane tematy są obrzydliwe, okrutne, a dla mnie, jako młodej matki, szczególnie dotykają. Każdy powinien wiedzieć, zanim przeczyta tę książkę, że poruszony temat to przede wszystkim p3dofil4, wykorzystywanie swojej pozycji, czy gw4łty, które dotyczą małych dzieci. Dzieci, które zostały pozostawione samym sobie w brudnych latach dziewięćdziesiątych bez perspektyw na lepszą przyszłość.

Głównym dziecięcym bohaterem jest Michał, który poznał tyle zła w swoim życiu, że czytelnik przerzuca kolejne strony, prosząc o to, by trochę dobra spotkało tego chłopca w życiu. Przez całą historię czuć tę biedę, tę niemoc, czuć okropieństwa, które spotykają młodego bohatera, a także jego późniejszych przyjaciół.

Po drugiej stronie barykady mamy policjanta – komisarza Nawrockiego, zwanego Chartem, który zyskał moją sympatię i z chęcią przeczytałabym kolejne tomy z nim w roli głównej. Choć jednocześnie nie chciałabym – boję się, jakie kolejne pomysły mógłby zaserwować nam autor!

Piotr Kościelny posiada pewien dar pisania w realiach lat 90. Doskonale można się wczuć w ten klimat, bohaterowie zachowują się jak na tamte czasy i mam wrażenie, że myślą, jak na tamte czasy, są po prostu prawdziwi i naturalni. Można się z nimi zżyć, a innych bohaterów można znienawidzić – każdy bohater jest jakiś, nie ma nikogo, kto byłby przezroczysty.

Podobnie jak było w przypadku Szymka, mniej interesowało mnie prowadzenie sprawy samo w sobie. Mało interesowała mnie śmi3rć znanego aktora, chociaż byłam ciekawa, czy będzie miało to związek ze sprawą Michała. Bolało mnie wewnątrz, gdy czytałam rozdziały o Michale, a jednocześnie nie umiałam przestać i czekałam aż znowu się pojawi na planie.

Nielat to ciężka książka, ale warto ją przeczytać. Myślę, że nie polecę jej komuś, kto jeszcze nigdy nie miał styczności z książkami Piotra Kościelnego. Jednak w moim prywatnym rankingu wygrywa Szymek. Po Szymku nie mogłam wziąć książki do ręki, bo zostałam przemielona emocjonalnie. Nielat jest równie pełny tych emocji, jednak nie oddziaływały na mnie aż tak. Może dlatego że Szymek był pierwszy? A być może dlatego że nastawiłam się, że mnie zgniecie bardziej niż Szymek?

https://www.instagram.com/p/CzqN9xrt1n_/

Piotr Kościelny przyzwyczaił mnie do mocnych wrażeń i do tego, że potem potrzebuję kilku dni detoksu od czytania. Tak samo było w tym przypadku, choć na mniejszą skalę niż w momencie gdy skończyłam czytać Szymka.

Ta książka nie jest dla osób o sł...

Rozwiń

Zwiń

https://www.instagram.com/p/C4-FSUao6wP/

W końcu minęło niewielkie boom na książkę Freidy McFadden – Pomoc domowa, więc z przyjemnością usiadłam do lektury.

Jeśli szukacie książki na jeden wieczór, to ją znaleźliście. Pomoc domowa wciągnęła od pierwszej strony i do niemal ostatnich nie chciała puścić. W tej książce podobało mi się prawie wszystko! Dlaczego prawie? Wszystko zepsuło zakończenie… ale do tego jeszcze dojdziemy.

Nie miałam dużych oczekiwań wobec tej książki. Chciałam przeczytać coś lekkiego i przyjemnego w odbiorze, ale żeby wciąż było raczej kryminałem, thrillerem. I muszę przyznać, że się nie zawiodłam (nie całkowicie), bo przeczytałam książkę na dwa razy.

Główną bohaterką i narratorką jest młoda kobieta, Millie, która niedawno wyszła warunkowo z więzienia i próbuje ułożyć sobie życie. Niestety, z pracy, którą miała zaraz po wyjściu, została zwolniona, żyje w swoim samochodzie, a praca u Niny Winchester dosłownie spada jej z nieba. Szczególnie, że Nina albo nie sprawdziła przeszłości Millie, albo miała to totalnie gdzieś.

Nie mamy tutaj zbyt wielu bohaterów, ale ci co są, są dobrze wykreowani. Polubiłam główną bohaterkę, mimo swojej pewnej naiwności. Jednak ta jej naiwność została sensownie przedstawiona i doskonale wiemy skąd się wzięła. W końcu Millie ostatnie dziesięć lat spędziła za kratami więzienia i jej spostrzeżenia czy też osąd człowieka mógł być spaczony. Polubiłam tę dziewczynę. Podobnie zresztą jak Ninę. W mojej opinii Nina była lepiej skonstruowana – szczególnie widać to w drugiej części książki. Idealna żona, która ma wspaniałego, przystojnego i dobrego męża – Andrew. Podobało mi się w jaki sposób bohaterowie się rozwijali bądź pokazywali kim są naprawdę.
Myślę, że większość, która zaczytuje się w thrillerach była w stanie przewidzieć ten plot twist, który nam zaserwowano – też się domyślałam, ale nie odebrało mi to przyjemności z czytania. Do samego końca byłam ciekawa, w jakim kierunku to pójdzie. I tutaj dochodzimy już do końcówki. Oczywiście nie mogę za wiele powiedzieć, żeby moja opinia nie była spoilerem, ale myślę, że mogę powiedzieć, że końcówka była aż nieprawdopodobna i zbieg okoliczności oraz pewien fart był już bardzo naciągany. Według mnie końcówka mocno zaniżyła cały odbiór książki. Przez to, czuję się trochę w potrzasku jeśli chodzi o drugi tom – z jednej strony chciałabym przeczytać, a z drugiej pozostał mi niesmak po tomie pierwszym i obawiam się, co będzie w kolejnym. Znając życie, to pewnie przeczytam i tylko tak marudzę pod nosem…

https://www.instagram.com/p/C4-FSUao6wP/

W końcu minęło niewielkie boom na książkę Freidy McFadden – Pomoc domowa, więc z przyjemnością usiadłam do lektury.

Jeśli szukacie książki na jeden wieczór, to ją znaleźliście. Pomoc domowa wciągnęła od pierwszej strony i do niemal ostatnich nie ...

Rozwiń

Zwiń

https://www.instagram.com/p/C4qEjtTI2xK/

Kuba Sobański jako postać był moim odkryciem końcówki roku 2022, kiedy to na Targach Książki w Krakowie spotkałam Adriana Bednarka i kupiłam wtedy wszystkie dostępne na tamten moment książki z serii. Dzisiaj skończyłam czytać już siódmy tom Diabełka i mimo że nie wywołuje już u mnie takich silnych emocji, jak na początku, to wciąż Kuba jest moim ulubionym seryjnym mordercą.

Siłą rzeczy mogą być tutaj spoilery tomów wcześniejszych, więc jeśli nie znacie serii – możecie ominąć lub przeczytać na własną odpowiedzialność. ;)

Kuba jest na etapie, w którym może wieść spokojne życie u boku Dony. Odeszła Klara, nie żyje Sonia, nie pojawiają się żadne nowe pokusy. Problem pojawia się, gdy Dona jako aspirująca młoda pani adwokat, staje się obrońcą Mima. Mima, który inspirował się nikim innym jak Rzeźnikiem Niewiniątek, a tylko Kuba wie ile ofiar, które przypisuje się oskarżonemu, jest faktycznie jego. Dodatkowo na pokuszenie wodzi go pewna szantażystka… Czy Kubie uda się odpędzić pokusę?

Pytanie jest raczej z tych retorycznych – znamy Sobańskiego już od siedmiu tomów. Doskonale wiemy, że gdy przychodzi żądza, pojawia się głos Klary bądź Sonii, to okropny los będzie czekał „następczynie”.

Przyznam szczerze, że w tej części Kuba mnie po prostu irytował! Co jest zaskakujące, bo zazwyczaj irytowała mnie Sonia bądź inne postacie. Tutaj Dona wychodziła na plus, a im dalej w fabułę, tym Dona imponowała mi co raz bardziej. Co, jak zdążyłam się zorientować, nie jest częstym zjawiskiem, bo blondyna często raczej irytuje. Jej postawa wobec Kuby, ta końcówka – to było świetne i tutaj silne emocje mi towarzyszyły. Jestem ciekawa, jak to się rozegra w kolejnym tomie.

Anastazja, oj Anastazja – nie myślałam, że ta niepozorna postać tak bardzo namiesza w historii. I tutaj równie na plus. Adrian Bednarek ma naprawdę łatwość w budowaniu postaci, które potrafią wzbudzać wiele emocji jednocześnie. Ja Anastazji jednocześnie współczułam, trochę kibicowałam, a trochę też mnie denerwowała. Mieszanka idealna!

Czy książka trzymała mnie w napięciu? Tak! Wyczekiwałam końcówki, autor przyzwyczaił mnie, że zazwyczaj nie są one takie oczywiste i proste i tak było tym razem. Kolejna część szykuje się naprawdę dobra i jestem już ciekawa, jaki będzie mieć tytuł – bo pokusy myślę, że tam też będzie wiele! ;)

https://www.instagram.com/p/C4qEjtTI2xK/

Kuba Sobański jako postać był moim odkryciem końcówki roku 2022, kiedy to na Targach Książki w Krakowie spotkałam Adriana Bednarka i kupiłam wtedy wszystkie dostępne na tamten moment książki z serii. Dzisiaj skończyłam czytać już siódmy tom Diabełk...

Rozwiń

Zwiń

https://www.instagram.com/p/C4a25HoIQW3

Niektórzy w szafach chowają trupy, inni w ścianach mają robaki…

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

Tak, to kolejna książka, którą recenzuję w ramach współpracy – tym razem w końcu polska autorka i nasze polskie podwórko jako tło. I przy okazji, jest to debiut! Czy udany?

Wciągnęłam się od samego początku i ciężko było mi odłożyć książkę na „potem”. Mimo że nie jest krótka, bo niecałe 540 stron, to dzięki krótkim rozdziałom, czyta się bardzo szybko i dynamicznie.

Powiem wam, że z racji, że to debiut, to tutaj też miałam obawy. Niesłuszne – bo szczerze mówiąc, nie czułam w trakcie czytania, że to pierwsza książka napisana przez autorkę.

W lesie zostały odnalezione zwłoki, ktoś pozbawił w brutalny sposób życia nauczyciela wychowania fizycznego. Policja nie miała żadnych wątpliwości co do personaliów, ponieważ morderca zostawił dane ofiary przypięte do skóry. Marek Bondys wraz z współpracownikami – Beatą i Radkiem próbują znaleźć sprawcę i powstrzymać go od popełnienia kolejnej zbrodni, bo wszystko wskazuje na to, że to może być seryjny morderca.

Podobało mi się to, że razem z bohaterami odkrywaliśmy prawdę. Od samego początku zagadka, kto zabija oraz dlaczego nie była łatwa do odgadnięcia – próbowałam, ale przyznaję się bez bicia, że poległam na tym „dlaczego”.

Bohaterowie? Świetni. Mimo pewnego mankamentu, o którym niżej wspomnę, to bardzo polubiłam Bondysa. Cieszę się, że pojawią się kolejne tomy (co najmniej dwa!). Warto zaznaczyć, że postacie w książce są bardzo różnorodne, tak samo jak ich relacje i związki. Autorka bardzo zgrabnie tworzy też tę obyczajową część – przyjaźń między policjantem a starszą sąsiadką oraz jego miłość do psa są naprawdę wzruszające.

Jedyny zarzut, jaki mam do tej książki, to to, że nie odczułam zbytnio klimatu lat 90 w Polsce. Co prawda sama byłam wtedy dzieckiem, więc realia kojarzę głównie z rozmów rodziców bądź przebłysków wspomnień, natomiast równie dobrze mogły to być lata 2010 wzwyż, szczególnie, że Bondys idealnie by pasował do obecnych czasów, jeśli chodzi o tolerancję i jego wrażliwość czy empatię. Bondys z lekkością mówił o homoseksualizmie czy o chorobach natury psychicznej. Stereotypowo – nie bardzo mi to pasuje do policjanta z lat 90, ale nie przeczę, że taki Marek Bondys mógł chodzić wtedy po świecie.

Podsumowując – uważam, że to udany debiut. Podobało mi się i polecam, szczególnie jeśli lubicie, gdy w książce się dzieje. Tutaj wrażeń nie zabraknie!

https://www.instagram.com/p/C4a25HoIQW3

Niektórzy w szafach chowają trupy, inni w ścianach mają robaki…

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

Tak, to kolejna książka, którą recenzuję w ramach współpracy – tym razem w końcu polska autorka i nasze polskie podwórko jako tło. I przy okazji, jest to deb...

Rozwiń

Zwiń

https://www.instagram.com/p/C4StjpFoUBr/

Z początku obawiałam się, czy XIX wieczny Paryż będzie „przyjemny” w odbiorze, ale niemal od razu okazało się, że nie było się czego brać. Autor bardzo zręcznie wprowadza nas w klimat jesieni 1830 roku w samym sercu Francji. Nie trzeba znać dokładnie historii Francji z tamtego okresu, żeby móc wczuć się w ten klimat, chociaż na pewno znajomość wydarzeń historycznych może pomóc bardziej odnaleźć się w realiach.

Jeśli miałabym określić tę książkę jednym słowem, to byłoby to słowo – klimatyczna. Nie można liczyć tutaj na jakieś krwawe sceny bądź zapierające dech poszukiwania. Tutaj czas niby płynie szybko, a jednak pomału, a dzięki zgrabnemu stylowi autora książka się ani nie dłuży, ani nie nuży. Szalonych zwrotów akcji może nie ma, chociaż pojawiają się pewne plot twisty, które muszę przyznać, że mnie zaskoczyły.

Głównym bohaterem jest młody, tajemniczy policjant – Valentin Verne. Mężczyzna wstąpił do policji z powodu obsesyjnego poszukiwania mordercy – niejakiego Wikarego. Valentin jest osobą bardzo skrytą, z tajemnicami, ale jest też kimś kogo można polubić. Wzbudza zaciekawienie tym, że mimo że nie jest żadnym naukowcem czy medykiem, to interesuje się nowinami ze świata nauki, a dzięki tym zainteresowaniom idealnie sprawdza się w policji jako ówczesny śledczy. Szczególnie, że została mu przydzielona sprawa tajemniczego samobójstwa młodego mężczyzny, a tropy prowadzą do osób, które są równie mocno zaciekawione nową dziedziną wiedzy. Jeśli ktoś miałby odkryć, kto stoi za wszystkim, to tylko Valentin.

Jak wspomniałam książka jest raczej z tych spokojnych i stonowanych. Szalonych zwrotów akcji może nie ma, chociaż pojawiają się pewne plot twisty, które muszę przyznać, że mnie zaskoczyły. Zakończenie z jednej strony dało satysfakcję, bo rozwiązała się jedna z zagadek, natomiast liczę, że pojawi się kolejny tom przygód inspektora Valentina. Podobało mi się w tej książce wszystko – głównie dlatego że jest nieco inna niż kryminały, które czytam na co dzień. Taki oddech świeżości (co jest zabawne, biorąc pod uwagę, że mamy XIX-wieczną Francję jako tło) dobrze mi zrobił i cieszę się, że mogłam przeczytać tę książkę.

https://www.instagram.com/p/C4StjpFoUBr/

Z początku obawiałam się, czy XIX wieczny Paryż będzie „przyjemny” w odbiorze, ale niemal od razu okazało się, że nie było się czego brać. Autor bardzo zręcznie wprowadza nas w klimat jesieni 1830 roku w samym sercu Francji. Nie trzeba znać dokładn...

Rozwiń

Zwiń

https://www.instagram.com/p/C32InkCol4h/

Głównym bohaterem powieści jest pediatra David Beck, który osiem lat wcześniej stracił miłość swojego życia – żonę Elizabeth. Kobieta została zamordowana, a sam David ledwo uszedł z życiem. W przypadku Becka czas nie leczy ran, ponieważ mimo upływu lat, on nie potrafi pójść dalej i wciąż tęskni, i kocha. Nagle pojawia się cień nadziei, że możliwe, że Elizabeth żyje – choć agenci FBI szukają dowodów, że to David ją zabił. Zaczyna się misterna gra pomiędzy pediatrą a FBI, a w tle pojawia się jeszcze wątek śmierci Brandona Scope’a. Jaki związek z tym wszystkim miała Elizabeth? Do czego doprowadzi „nie mów nikomu”?

Wciągnęłam się. Od pierwszej strony zostałam kupiona przez Cobena po raz kolejny i prawdopodobnie rok 2024 będzie pod jego „patronatem”. W przypadku thrillerów/kryminałów Harlan Coben trafia do mojej strefy komfortu, gdy chciałabym przeczytać wciągającą książkę, ale bez szczegółowych opisów rozlewu krwi i brutalności (może się starzeję, że po takich książkach muszę kilka dni odchorować?).

Mam wrażenie, że w tej książce było więcej opisów (w serii z Myronem cała strona potrafiła być krótkimi dialogami zapisana), co też jest na plus. Podobała mi się relacja Davida i Shauny oraz Davida i Tyrese’a, mimo że są totalnie różne. Być może czuć nieco stereotypowość, szczególnie w przypadku Tyrese’a (gangsterka, narkotyki), natomiast nie przeszkadza to w odbiorze. Wciąż, w mojej opinii oczywiście, te relacje są autentyczne. Tak samo, jak autentyczny był związek Davida i Elizabeth i ból, który odczuwał Beck przez bitych osiem lat.

Jeśli szukacie w tej książce opisów, w jaki sposób pracuje policja czy FBI – to tutaj za wiele tego nie znajdziecie. Oczywiście agenci są i odgrywają ważną rolę w książce, natomiast całość skupiona jest głównie na doktorze Becku.

I muszę to przyznać – Coben potrafi w zaskakujące zakończenia! Dosłownie do ostatniej strony trzyma w napięciu, by później czytelnikowi pozostał z otwartymi ze zdziwienia ustami. Być może dla niektórych będzie to naciągane, ale mi odpowiadało. Nie odczuwam niedosytu.

https://www.instagram.com/p/C32InkCol4h/

Głównym bohaterem powieści jest pediatra David Beck, który osiem lat wcześniej stracił miłość swojego życia – żonę Elizabeth. Kobieta została zamordowana, a sam David ledwo uszedł z życiem. W przypadku Becka czas nie leczy ran, ponieważ mimo upływu...

Rozwiń

Zwiń