Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Odnaleźć swą drogę” to książka, która już od pierwszych stron niesamowicie mnie urzekła, zdobyła moje czytelnicze serce oraz uznanie i najprawdopodobniej w niedalekiej przyszłości wyląduje na mojej półce.

Akcja tej powieści rozgrywa się na Uniwersytecie Nauk Magicznych w Czystiakowie, na który wbrew temu, co mówią rodzice, chce się dostać główna bohaterka – Aleksandra Lacha. Jej życiowa przygoda rozpoczyna się w chwili przestąpienia progu domu rodzinnego. Ola to zakompleksiona dziewczyna, z ogromnym poczuciem humoru, niesamowicie uparta i ambitna. Każdy rozdział ukazuje nam jej perypetie, w których towarzyszy jej krasnolud Otton, który z czasem staje się jej najlepszym przyjacielem, a także nekromanta Irga, który usilnie próbuje zdobyć jej względy. To oczywiście nie wszyscy bohaterowie tej książki, jednak to na nich autorka skupia się najbardziej. Z racji tego, że autorka momentami bardzo mocno podkreśla, czy wręcz przerysowuje kobiece cechy głównej bohaterki, wydawać by się mogło, że książka skierowana jest tylko i wyłącznie do płci pięknej – nic bardziej mylnego – charakterek, cięty język i poczucie humoru głównej bohaterki z pewnością podbije też serca męskiej części czytelników.

„Odnaleźć swoją drogę” składa się z krótszych bądź dłuższych rozdziałów, przy czym każdy z nich kończy się w odpowiednim momencie nie nudząc czytelnika. Spora dawka humoru i błyskotliwe dialogi dostarczają czytelnikowi rozrywki. Książka jest przezabawna i dosłownie się ją pochłania, co jest jej ogromnym plusem, a zarazem wywołuje wielki żal, ponieważ zdecydowanie za szybko się kończy. Na szczęście jest kolejny tom, po który można sięgnąć by kontynuować wspaniałą przygodę w świecie magii.

Aleksandra Ruda zwróciła na siebie moją uwagę – jej proza ma w sobie wyjątkową lekkość i błyskotliwość, dzięki czemu czyta się ją z ogromna przyjemnością. Mam nadzieję, dotychczasowy dorobek autorki powiększy się, ponieważ ma spory potencjał literacki.

„Odnaleźć swą drogę” to książka, która już od pierwszych stron niesamowicie mnie urzekła, zdobyła moje czytelnicze serce oraz uznanie i najprawdopodobniej w niedalekiej przyszłości wyląduje na mojej półce.

Akcja tej powieści rozgrywa się na Uniwersytecie Nauk Magicznych w Czystiakowie, na który wbrew temu, co mówią rodzice, chce się dostać główna bohaterka – Aleksandra...

Szukam wciąż i wciąż... U mnie nigdzie nie jest dostępna. W pobliskich miastach również - chciałabym mieć na własność. Jeśli ktoś ma, a chciałby odsprzedać, bądź wie, gdzie się znajduje i można ją kupić w rozsądnej cenie, to proszę o kontakt.

Szukam wciąż i wciąż... U mnie nigdzie nie jest dostępna. W pobliskich miastach również - chciałabym mieć na własność. Jeśli ktoś ma, a chciałby odsprzedać, bądź wie, gdzie się znajduje i można ją kupić w rozsądnej cenie, to proszę o kontakt.

„Afrykańskie i inne zmyślenia” to swoistego rodzaju opowiadania. Wiele do myślenia daje słowo „zmyślenia”, znajdujące się w tytule książki. W pewnym momencie czytelnik zaczyna zastanawiać się, czy wszystko o czym czyta w książce Sawickiego jest prawdziwe, i w którym momencie w jego opowieść wdziera się fikcja. Książka Sawickiego nie jest łatwą lekturą – z całą pewnością trzeba poświęcić jej więcej, niż jeden wieczór. Nie jest to książka, po którą sięgamy, aby przeżyć chwilę radości. Zaduma, skupienie i cisza to elementy bardzo wskazane podczas obcowania z literaturą Zbigniewa Sawickiego – lekturą, którą należy czytać bez pośpiechu, dawkując sobie ją w niewielkich ilościach, strona po stronie, opowiadanie po opowiadaniu. Mnie osobiście Sawicki nie oczarował, co nie znaczy, że zawiódł mnie całkowicie. Jego obserwacje i spostrzeżenia były ciekawe, ale zabrakło mi tego „czegoś”. Autor nie potrafił w pierwszej części w pełni zawładnąć moim umysłem i przenieść mnie na ten ogromny kontynent, który na książce zdawał się być jakiś taki płaski i bez wyrazu. Nie potrafił też sprawić, że poczuję sympatię do bohaterów, na których skupia się w części drugiej. Być może gdyby cała książka była poświęcona Afryce, coś w końcu by we mnie drgnęło sprawiając, że odnalazłabym się w tej historii – niestety, porzucenie Czarnego Lądu na rzecz drugiej części, która była dosyć nijaka sprawiło, że nie mogłam się w pełni cieszyć opowieściami snutymi przez Zbigniewa Sawickiego.

Całość recenzji tutaj: http://molksiazkowyy.blogspot.com/2011/03/opowiesci-nie-do-konca-prawdziwe.html

„Afrykańskie i inne zmyślenia” to swoistego rodzaju opowiadania. Wiele do myślenia daje słowo „zmyślenia”, znajdujące się w tytule książki. W pewnym momencie czytelnik zaczyna zastanawiać się, czy wszystko o czym czyta w książce Sawickiego jest prawdziwe, i w którym momencie w jego opowieść wdziera się fikcja. Książka Sawickiego nie jest łatwą lekturą – z całą pewnością...