Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trochę czasu minęło odkąd przeczytałam inne Miasta, zanim sięgnęłam po Dary Anioła, a teraz po przeczytaniu książki czuje się... wypełniona? Są momenty kiedy kończysz serię i stwierdzasz, że "jak to może być koniec?", ale Miasto Niebiańskiego Ognia dało mi wszystko czego oczekiwałam, życie i śmierć, nadzieję i cierpienie, miłość i poświęcenie. Wszystko zostało wyjaśnione, nic nie zabrakło.
Co pojawiło się w ostatnim tomie, czego nie było w poprzednich?
Kocham wątek łączenia Diabelskich Maszyn z Darami Anioła. Nie tak bezpośrednimi, ale do wychwycenia dla osób, które przeczytały Prequel przed szóstą częścią(z czego teraz bardziej się cieszę).
Te momenty kiedy krzyczałam sama do siebie "aaa to Will!", "O boże, Carstairs!" dawały mi poczucie, że ta historia to coś więcej niż książka, którą możemy rzucić w kąt.
Może czasem miałam momenty, że chciałam wymiotować miłością, ale chyba to jest jedna z nauk, które Clare chce nam przekazać, prawda?
"Służymy swobodnie, bowiem swobodnie kochamy,
Mogąc wybierać: kochać lub nie kochać;
I tym stoimy albo upadamy."

Trochę czasu minęło odkąd przeczytałam inne Miasta, zanim sięgnęłam po Dary Anioła, a teraz po przeczytaniu książki czuje się... wypełniona? Są momenty kiedy kończysz serię i stwierdzasz, że "jak to może być koniec?", ale Miasto Niebiańskiego Ognia dało mi wszystko czego oczekiwałam, życie i śmierć, nadzieję i cierpienie, miłość i poświęcenie. Wszystko zostało wyjaśnione,...

Jak każda historia o wojnie mimo czasem szczęśliwego zakończenia niesie ze sobą też smutek i żal. Wiele momentów w "po zmierzchu" dotknęła mojego serca na tyle, że chciałam wrzeszczeć, płakać i rwać włosy z głowy.
Co jest pewne bohaterka, którą spotykamy w trzeciej części, nie jest już tą samą Ruby, którą poznaliśmy w "mrocznych umysłach". Jest silna, jest niezależna.
Jednak, gdy wspominam książkę, budzi się we mnie także ten nastoletni głosik- owszem uwielbiałam Liam'a, uwielbiałam Pulpeta, ale Cole... Wzdycham za każdym razem gdy go wspominam.
Płakałam. Oj, jak płakałam.
Kilka słów o całej serii: niezwykle zabawne, ale i głębokie dialogi, poważni i często trudni do rozszyfrowania bohaterowie, a także historia, która każe nam myśleć nad własnymi upiorami. Bo "mroczne umysły nigdy nie gasną po zmierzchu".

Jak każda historia o wojnie mimo czasem szczęśliwego zakończenia niesie ze sobą też smutek i żal. Wiele momentów w "po zmierzchu" dotknęła mojego serca na tyle, że chciałam wrzeszczeć, płakać i rwać włosy z głowy.
Co jest pewne bohaterka, którą spotykamy w trzeciej części, nie jest już tą samą Ruby, którą poznaliśmy w "mrocznych umysłach". Jest silna, jest niezależna....

Szczerze mówiąc jedna z najbardziej nieodgadnionych książek jakie czytałam i na pewno najbardziej zaskakujące z całej serii.
Pełna nieoczekiwanych tajemnic, niespodziewanych zwrotów akcji i zaskakujących sytuacji, bądź odkryć.
Choć jestem mistrzem w zgadywaniu co będzie dalej, w przypadku "Nigdy nie gasną" miałam wiele momentów, w których odkładałam książkę, otwierałam szeroko buzie i śmiałam się nad samą sobą.

Szczerze mówiąc jedna z najbardziej nieodgadnionych książek jakie czytałam i na pewno najbardziej zaskakujące z całej serii.
Pełna nieoczekiwanych tajemnic, niespodziewanych zwrotów akcji i zaskakujących sytuacji, bądź odkryć.
Choć jestem mistrzem w zgadywaniu co będzie dalej, w przypadku "Nigdy nie gasną" miałam wiele momentów, w których odkładałam książkę, otwierałam...