Jesteśmy społecznością, która kocha książki

" Lucy, czuję się, jakbyś była moją gwiazdą, moim słońcem. Twoje światło, twoja siła przyciągania... Nie potrafię wyrazić, ile dla mnie znaczysz."

" Niektórzy ludzie tylko na chwilę pojawiają się w naszym życiu, znikając z niego potem na dobre i nawet jeśli kiedyś jeszcze ich spotykamy, wymieniamy tylko zdawkowe: " Cześć, co słychać ?" Inne relacje wytrzymują próbę czasu i gdy dochodzi do spotkania po latach, zachowujemy się tak swobodnie, jakby czas się zatrzymał."

" Lucy czasem kocham cię tak, że moje serce ledwie potrafi to udźwignąć ".

" Istnieją rozmaite rodzaje tajemnic. Tymi słodkimi rozkoszujemy się jak cukierkami. Inne mają moc granatów i potrafią zniszczyć świat. "

Nauczyłeś mnie, że zawsze trzeba szukać piękna. W ciemności, w ruinach potrafiłeś odnaleźć światło. Nie wiem jakie piękno oraz jakie światło teraz odnajdę. Spróbuję, dla ciebie, wiem, że zrobił byś to samo dla mnie.

Lucy i Gabe poznali się 11 września 2001 roku. Gdy wieże WTC runęły a pył pokrył Nowy York, wtedy zrozumieli, że życie jest zbyt kruche, by przeżyć je bez pasji i emocji oraz by nie być razem.

Wkrótce jednak Gabe postanawia przyjąć pracę reportera i wyjechać na Bliski Wschód, wtedy wszystko się zmienia. Lucy dowiaduje się o jego decyzji w dniu, w którym produkowany przez nią program telewizyjny zdobywa nagrodę Emmy. Dzień jej triumfu staje się również dniem, w którym coś się nieodwracalnie się kończy. W kolejnych latach Lucy będzie zmuszona podjąć niejedną rozdzierającą serce decyzję Czy pierwsza miłość okaże się też ostatnią?

Pojawiły się ciekawe rozważania na temat związków. Mamy poruszony wątek katastrofy 11 września 2001. Na samym końcu książki poczułam pustkę. Nie spodziewałam się, że tak się zakończy ta historia 💔. Było to moje pierwsze spotkanie z warsztatem autorki i zapewne nie ostatnie.

" Lucy, czuję się, jakbyś była moją gwiazdą, moim słońcem. Twoje światło, twoja siła przyciągania... Nie potrafię wyrazić, ile dla mnie znaczysz."

" Niektórzy ludzie tylko na chwilę pojawiają się w naszym życiu, znikając z niego potem na dobre i nawet jeśli kiedyś jeszcze ich spotykamy, wymieniamy tylko zdawkowe: " Cześć, co słychać ?" Inne relacje wytrzymują próbę czasu i...

" Ty naprawdę nie rozumiesz, prawda? - rzekła. - Ja wcale nie chcę wszystkiego, czego pragnę. Nikt tego nie chce. Nie tak naprawdę. Co to za zabawa dostawać wszystko, o czym się marzy, tak po prostu? Wtedy to nic nie znaczy. Zupełnie nic. "


Dzień po przeprowadzce główna bohaterka postanowiła zwiedzić cały dom... W nowym mieszkaniu, do którego Koralina przeprowadziła się z rodzicami, jest dwadzieścia jeden okien oraz czternaścioro drzwi. Trzynaścioro z nich otwiera się normalnie, a czternaste zamknięte jest na klucz. Za nimi znajduje się tylko ściana z cegieł - przynajmniej do dnia, w którym dziewczynka otwiera je i odkrywa przejście do innego domu, który wydaje się niczym nie różnić od jej obecnego... Pozory mylą... Na samym początku nowo odkryte mieszkanie wydaje się cudowne. Na obiad dostaje same smakołyki, a w pudełku z zabawkami czekają anioły, które po nakręceniu latają po pokoju, książki, w których obrazki wyglądają jak by ożyły. Jednakże w tym nowym domu są nowi rodzice, którzy chcieliby, żeby dziewczynka została ich córeczką. Chcą ją odmienić, zatrzymać i nigdy nie oddać. W lustrach zaś kryją się nieszczęśliwe dzieci, zagubione dusze...


Książka dla mnie jest niepokojąca. Dziecku swojemu bym jej nie dała. Jest to krótka historia na jedno posiedzenie. Sam zamysł na książkę mi się podobał. Główna bohaterka ciekawie została wykreowana. Skończyłam ją czytać na dwóch posiedzeniach. Jest to raczej książka dla młodszej młodzieży.

" Ty naprawdę nie rozumiesz, prawda? - rzekła. - Ja wcale nie chcę wszystkiego, czego pragnę. Nikt tego nie chce. Nie tak naprawdę. Co to za zabawa dostawać wszystko, o czym się marzy, tak po prostu? Wtedy to nic nie znaczy. Zupełnie nic. "


Dzień po przeprowadzce główna bohaterka postanowiła zwiedzić cały dom... W nowym mieszkaniu, do którego Koralina przeprowadziła się z...

Dziękuję bardzo za możliwość zrecenzowania całej serii.

25 znaczników

" Zawsze robi to samo. Prosi o coś. A to, o co prosi, niszczy cię."


"- Dostałam ją od ojca. To moja ulubiona książka. - Ma Pani szczęście. Mój ojciec nie ufał książkom. Mawiał, że na świecie jest za dużo wiedzy, a bardzo mało miejsca do jej przechowywania."

Koniec to dopiero początek.

"Mam nadzieję, że o mnie nie zapomniałaś. Zagramy?"

Kiedy Antonia otrzymuje tę wiadomość, doskonale wie, kto jest nadawcą. Wie, też, że w tej grze prawie nie da się wygrać. A Scott nie lubi przegrywać.


Uciekała, ale rzeczywistość w końcu ją dogoniła. Antonia ma czarny pas w okłamywaniu samej siebie, a teraz jest dla niej jasne, że jeśli przegra tę bitwę, to przegra całą wojnę.

- Królowa to najsilniejsza figura na szachownicy- mówi Biały Król.-
Ale bez względu na to, jak jest silna, nie może zapomnieć,że zawsze jest ręka, która ją przesuwa.

- To się jeszcze okaże - odpowiada kobieta.


Uważam to za najlepszy tom z całej serii. Moją ulubioną postacią do pewnego momentu była doktorka Aguado. Zakończenie wywołało we mnie pustkę. Moim zdaniem takie zakończenie mogło by pozostać, chyba ze jeszcze ukaże się następny tom. ( Bardzo na to liczę). Będę tęsknić za Antonią Scott oraz Jonem Gutierrez'em. Bardzo polecam całą trylogię.


Recenzja powstała w ramach przedpremierowej akcji recenzenckiej Wydawnictwa SQN.

Dziękuję bardzo za możliwość zrecenzowania całej serii.

25 znaczników

" Zawsze robi to samo. Prosi o coś. A to, o co prosi, niszczy cię."


"- Dostałam ją od ojca. To moja ulubiona książka. - Ma Pani szczęście. Mój ojciec nie ufał książkom. Mawiał, że na świecie jest za dużo wiedzy, a bardzo mało miejsca do jej przechowywania."

Koniec to dopiero początek.

"Mam nadzieję,...