Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cóż, napisanie kilku zdań na temat tej książki zajęło mi chyba tak samo dużo czasu, jak jej przeczytanie. I nie chodzi o to, że książka była nudna, a ja nie bardzo wiedziałam, co mogę o niej powiedzieć. Wręcz przeciwnie. Lektura „Spryciarza z Londynu” była dla mnie niczym trufla w czekoladzie, którą człowiek chce się delektować jak najdłużej. Sir Terry potrafi pisać w tak wyrafinowany sposób, że każde zdanie to prawdziwa literacka perełka. Jego porównania, humor (tutaj dość subtelny), przypisy … ogólnie jego styl pisarski nie ma sobie równych. Czytając Dodgera w mniejszym stopniu skupiałam się na akcji, ponieważ w większym zachwycałam się z jaką lekkością i swobodą pan Pratchett potrafi bawić się słowami i tworzyć tak oryginalne zdania, które składają się na absorbującą fabułę.

Jeśli chodzi o miejsce i czas akcji. Tak, byłam zła. Bardzo zła, że nie jest to kolejna pozycja ze Świata Dysku. Ale nie samym Ankh-Morpork człowiek żyje i czasami trzeba spróbować kiełbaski na patyku z innego Uniwersum. Jak można wywnioskować z tytułu, akcja „Spryciarza …” rozgrywa się w Londynie. Ale jest to Londyn XIX-wieczny ze swoimi podziałami klasowymi i problemami, z jakimi borykali się najbiedniejsi. Jak dla mnie, to strzał w dziesiątkę. Dlaczego? Dlatego, że gdzież indziej, ktoś taki, jak Dodger, miałby rację bytu? Aby wiedzieć o czym mówię, musicie koniecznie sięgnąć po tę pozycję i go poznać, ponieważ Dodger to po prostu Gość.

Mój zachwyt wzbudziły również wykreowane przez autora postacie. Nietuzinkowi, błyskotliwi, oryginalni bohaterowie zachwycają swoją osobowością, stylem bycia. Mamy tu do czynienia z osobami fikcyjnymi, jak również z autentycznymi ludźmi żyjącymi w Londynie w czasach wiktoriańskich. Dzięki nim książka staje się jeszcze ciekawsza, ponieważ pan Pratchett przedstawił ich w naprawdę interesujący sposób.

Na koniec, z całym szacunkiem dla wszystkich Ryszardów … po tej lekturze ryszard nabrał całkiem nowego znaczenia :D

[ http://fantastyczne-zaczytanie.blogspot.com/ ]

Cóż, napisanie kilku zdań na temat tej książki zajęło mi chyba tak samo dużo czasu, jak jej przeczytanie. I nie chodzi o to, że książka była nudna, a ja nie bardzo wiedziałam, co mogę o niej powiedzieć. Wręcz przeciwnie. Lektura „Spryciarza z Londynu” była dla mnie niczym trufla w czekoladzie, którą człowiek chce się delektować jak najdłużej. Sir Terry potrafi pisać w tak...

Pan Gaiman jak zwykle „daje radę”. Chociaż nie … po mistrzowsku „daje radę”. W „Ocenianie na końcu drogi” jest wszystko to, za co uwielbiam tego autora. Magia, jak i rzeczywistość. Nie wiadomo czy to bajka dla dzieci, czy opowieść dla dorosłych. Po raz kolejny pobudził moją wyobraźnię przepiękną baśnią, która chwyta za serce, jak i delikatnie rozbudza ukryte gdzieś głęboko dziecięce lęki. Polecam!

Pan Gaiman jak zwykle „daje radę”. Chociaż nie … po mistrzowsku „daje radę”. W „Ocenianie na końcu drogi” jest wszystko to, za co uwielbiam tego autora. Magia, jak i rzeczywistość. Nie wiadomo czy to bajka dla dzieci, czy opowieść dla dorosłych. Po raz kolejny pobudził moją wyobraźnię przepiękną baśnią, która chwyta za serce, jak i delikatnie rozbudza ukryte gdzieś głęboko...

Tak, tak, TAK! Nareszcie! Tyle czekania, wyglądania kolejnych informacji o dacie premiery, ale jest! Trzecia część cyklu Niecnych Dżentelmenów. Czy można być jednocześnie zachwyconym, jak i rozczarowanym? Dobrze, bardzo zachwyconym, a tylko troszeczkę rozczarowanym? Można. Książka jest naprawdę świetna. Locke i Jean jak zwykle dostarczają czytelnikowi niezłej frajdy. Książka wciąga, zaskakuje, bawi. Zakończenie obiecuje, że w kolejnych częściach powinno być jeszcze ciekawiej. Dlaczego więc jestem troszeczkę rozczarowana? Po prostu brakowało mi konkretnego przekrętu, na miarę tych z poprzednich części. Jeśli ktoś nie zna jeszcze Niecnych Dżentelmenów, to koniecznie musi to zmienić. Na Występnego Wartownika, nie zawiedziecie się!

Tak, tak, TAK! Nareszcie! Tyle czekania, wyglądania kolejnych informacji o dacie premiery, ale jest! Trzecia część cyklu Niecnych Dżentelmenów. Czy można być jednocześnie zachwyconym, jak i rozczarowanym? Dobrze, bardzo zachwyconym, a tylko troszeczkę rozczarowanym? Można. Książka jest naprawdę świetna. Locke i Jean jak zwykle dostarczają czytelnikowi niezłej frajdy....