To mogła by być najlepsza z serii książek. Ale ilość smęcenia o miłości, biegania za ukochaną i wszystkiego wokół mnie przerosła. Skróciłabym ten wątek o co najmniej polowe. Do tego laska została skreślona w moich oczach bardzo szybko (zachowanie egzaltowanej nastolatki z dobrego domu, a nie genialnej złodziejki, totalnie mi nie pasowało). Męczyłam się więc za każdym razem, gdy dręczyła Locka. Czyli przez większości spotkań;) Sam pomysł wyborów i cały ten wątek "kto jest lepszy" podobał mi się za to ogromnie. Duży plus za niespodziewane zakończenie, ale za długi i obszerny był za to motyw teatralny..

To mogła by być najlepsza z serii książek. Ale ilość smęcenia o miłości, biegania za ukochaną i wszystkiego wokół mnie przerosła. Skróciłabym ten wątek o co najmniej polowe. Do tego laska została skreślona w moich oczach bardzo szybko (zachowanie egzaltowanej nastolatki z dobrego domu, a nie genialnej złodziejki, totalnie mi nie pasowało). Męczyłam się więc za każdym razem,...

W mojej ocenie ta książka jest jednym wielkim wstępem. Finta wewnątrz finty w fincie. Nie oszukujmy się Szanowni Państwo, jeśli tu dotarliście to przeczytaliście poprzednie części cyklu i tę również przeczytacie, ja sam też zabiorę się za kolejną. Ale coś mi ten Lynch słabo leży, mam nadzieję że zachwyca się nim młodsza publika, i to wspaniałe że młodzież czyta.

W mojej ocenie ta książka jest jednym wielkim wstępem. Finta wewnątrz finty w fincie. Nie oszukujmy się Szanowni Państwo, jeśli tu dotarliście to przeczytaliście poprzednie części cyklu i tę również przeczytacie, ja sam też zabiorę się za kolejną. Ale coś mi ten Lynch słabo leży, mam nadzieję że zachwyca się nim młodsza publika, i to wspaniałe że młodzież czyta.

No cóż - przeczytałem z przyjemnością, ale więcej uczciwie dać nie mogłem, bo wtedy "Kłamstwa" musiałyby mieć z dyszkę, a drugi tom z 9/10 a obiektywnie to trochę za dużo. A obiektywnie 3 część jest słabsza. Intryga - z jednej strony znacznie "lżejsza" niż poprzednie, a z drugiej miałem cały czas wrażenie, że jednak bardziej naciągnięta. Świat przestawiony - no mz. zupełnie niewykorzystany potencjał - w porównaniu z tym, jak Lynch oddał klimat Cammory, to Karthain jest całkowicie bezpłciowy . Więzimagowie - chyba mimo wszystko rozczarowanie, chociaż Cierpliwość to na pewno jedna z ciekawszych postaci serii. Na pewno broni się długo wyczekiwana Sabetha, chociaż czytanie, jak wpływa na Lockea wywołuje ból zębów - człowiekowi przypominają się szczęnięca lata i pierwze "głupie" zadurzenia, w których zachowywał się równie żałośnie jak bohater serii. Jak kobiety takie zachowanie faceta odbierają tak samo jak czytelnik zachowanie Locke'a, to dziwnym nie jest, że nie przynosi zazwyczaj ono sukcesu;)
Fragmenty z retrospekcjami jak najbardziej na tak, chociaż moim zdaniem za bardzo szatkują akcję - w tym tomie to są praktycznie dwie równoprawne historie, również co do długości - a co za tym idzie praktycznie co rozdział mamy zabijane budowane napięcie. Dobrze by było, jakby Lynch wrócił do koncepcji z pierwszego tomu - gdzie retrospekcje były krótsze, ale esencjonalne i zawsze wnosiły coś istotnego do postrzegania bieżących wydarzeń.
Cóż- to nadal przyjemna seria, ale autor był raczej w trochę gorszej formie, mam nadzieję, że jak pojawią się kolejne tomy to nastąpi jej zwyżka.

No cóż - przeczytałem z przyjemnością, ale więcej uczciwie dać nie mogłem, bo wtedy "Kłamstwa" musiałyby mieć z dyszkę, a drugi tom z 9/10 a obiektywnie to trochę za dużo. A obiektywnie 3 część jest słabsza. Intryga - z jednej strony znacznie "lżejsza" niż poprzednie, a z drugiej miałem cały czas wrażenie, że jednak bardziej naciągnięta. Świat przestawiony - no mz. zupełnie...

Okej, miałam mieszane uczucia do tej książki, ALE polubiłam ją gdzieś w połowie. Będę pisać bardzo oględnie, postaram się nie zaspoilerować. Ta książka przypomina mi Krew Elfów pod względem funkcji w serii. Mieliśmy już dwie bardziej przygodowe książki wcześniej (jak zbiory opowiadań w Wiedźminie),a potem trzecia książka, w której rozkładane są pionki na planszy, żeby przygotować dalszą rozgrywkę. Dosłownie mogę wskazać w tej książce moment, gdzie zaczyna się akt drugi serii.
Moja początkowa niechęć do tego tomu wynikała z obaw przed tym jak będzie wyglądać relacja Locke'a z Sabethą, obawiałam się klimatu Wokulski x Łęcka. Ale nie. Niepotrzebnie się tym tak martwiłam.
Tłumaczenie nadal jest beznadziejne, może mniej błędów niż w poprzednich tomach, ale naprawdę czy wydawnictwu tak trudno było zatrudnić kogoś od korekty?
Humor nadal świetny, dialogi nadal świetne, Locke może nie jest w najlepszej formie (czemu trudno się dziwić biorąc pod uwagę wydarzenia z poprzedniej książki),ale nadal jest Lockiem.
Powiedziałabym, że owszem, ten tom jest najsłabszy, ale nie uważam, że to ogólna tendencja spadkowa serii, myślę, że ma to związek z funkcją tej książki, czyli wspomnianym przygotowaniem pod dalsze wydarzenia. Jestem pewna, że tom 4, kiedy już wreszcie wyjdzie hehe, będzie nadrabiał braki tej części.

Okej, miałam mieszane uczucia do tej książki, ALE polubiłam ją gdzieś w połowie. Będę pisać bardzo oględnie, postaram się nie zaspoilerować. Ta książka przypomina mi Krew Elfów pod względem funkcji w serii. Mieliśmy już dwie bardziej przygodowe książki wcześniej (jak zbiory opowiadań w Wiedźminie),a potem trzecia książka, w której rozkładane są pionki na planszy, żeby...

Zaskakująca, pełna niespodzianek i bardzo ciekawa. Zdecydowanie inna niż polska. Polecam choćby, po to żeby zmienić klimat a ten u Lyncha jest trochę podobny do jego filmowego odpowiednika.

Zaskakująca, pełna niespodzianek i bardzo ciekawa. Zdecydowanie inna niż polska. Polecam choćby, po to żeby zmienić klimat a ten u Lyncha jest trochę podobny do jego filmowego odpowiednika.

Tym razem Locke i Jean porzucają role złodziei i piratów na rzecz aktorstwa (przedtem) i szefostwa w "kampanii wyborczej" (potem). Przy okazji wplątując się tradycyjnie w masę przedziwnych przygód :) Pojawienie się Sabethy dodaje smaczku powieści - przez pryzmat tej postaci możemy lepiej zrozumieć Locke'a, ale przede wszystkim mamy okazję poznać piękną, nieprzesłodzoną a wręcz lekko cierpką, historię miłosną. Dlaczego tylko 6 punktów? Wymęczyłam się tym razem dwutorową akcją powieści, nie przekonała mnie także aktorska część przygód Niecnych Dżentelmenów (np. przydługie sceny prób do przedstawienia). Niemniej jednak, jeśli kolejne części cyklu będą wydane w języku polskim, pewnie skuszę się na ich przeczytanie, gdyż "Republika Złodziei" pozostawia wiele kwestii otwartych, niejasnych.

Tym razem Locke i Jean porzucają role złodziei i piratów na rzecz aktorstwa (przedtem) i szefostwa w "kampanii wyborczej" (potem). Przy okazji wplątując się tradycyjnie w masę przedziwnych przygód :) Pojawienie się Sabethy dodaje smaczku powieści - przez pryzmat tej postaci możemy lepiej zrozumieć Locke'a, ale przede wszystkim mamy okazję poznać piękną, nieprzesłodzoną a...

Świetny tom, czytałem z przerwami, ale jak już znalazłem chwilę to połknąłem jendym tchem - już nie mogę się doczekać polskiego wydania Thorn of Emberlain.

Świetny tom, czytałem z przerwami, ale jak już znalazłem chwilę to połknąłem jendym tchem - już nie mogę się doczekać polskiego wydania Thorn of Emberlain.

Daję tej książce 7 gwiazdek tylko dlatego, ze przez pierwsze 2/3 stron, jest to naprawdę ciekawa historia. Niestety, trochę rozłazi się w szwach podczas końcówki, która powinna być przecież najciekawsza. To odwrócenie absolutnie niekorzystne, w stosunku do drugiej części cyklu, gdzie ciekawa druga połowa zrównoważyła trochę nudną pierwszą. Tutaj jednak - rzeczy, które ucieszyły mnie na początku książki, były jej najgorszymi wadami w drugiej. (Jeśli moja surowa ocena nie pasuje komuś do tak wielu gwiazdek, to chciałabym tylko zaznaczyć - druga część wciąż była ok - po prostu po tych książkach nauczyłam się spodziewać czegoś świetnego.) Po pierwsze: Sabetha. Jej pojawienie się jest świetnym, triumfalnym momentem (dla czytelnika, to jest),bo przez poprzednie dwa tomy była dla nas wielką zagadką. Do samej jej obecności nic nie mam. Nie pasuje mi natomiast realizacja wątku romantycznego, podczas którego reakcje Sabethy na to co mówi/robi Locke wydają się być całkowicie losowe, w zależności od tego, czy autor ma ochotę napisać scenę bardziej kłótni czy romansu. Po drugie: interludia. Znów powracamy do dzieciństwa Niecnych Dżentelmenów i tym razem jest tam też Sabetha! Na początku byłam podekscytowana! Na początku podobały mi się też te powroty, ciekawie zarysowały charaktery naszych bohaterów i ich młodzieńczy angst. Niestety, autor postanowił, że jeśli występują w sztuce, to on musi tą sztukę napisać. W związku z czym. 100 stron przez zakończeniem książki. Przenosimy się do nieistotnej przeszłości. I przez 5. STRON. POD RZĄD. mamy dialog z fikcyjnej sztuki. Po trzecie: autor odmawia pisania akcji. W poprzedniej części brak realizacji rzeczywistego skoku był uzasadniony. W tej części autor obiecuje nam intrygę polityczną i powrót Locke’a do formy, na początku dostajemy nawet kilka sztuczek... A potem zamiast planować, chodzi na kolacje z Sabethą, które nic nie wnoszą. Wow. Końcówka książki jest po prostu nudna. Szczególnie ostatnie 100 stron właśnie.

Daję tej książce 7 gwiazdek tylko dlatego, ze przez pierwsze 2/3 stron, jest to naprawdę ciekawa historia. Niestety, trochę rozłazi się w szwach podczas końcówki, która powinna być przecież najciekawsza. To odwrócenie absolutnie niekorzystne, w stosunku do drugiej części cyklu, gdzie ciekawa druga połowa zrównoważyła trochę nudną pierwszą. Tutaj jednak - rzeczy, które...

Jak na razie najsłabszy tom w serii, tym razem genialny Locke wodzony jest za nos przez kobietę i ...może w kolejnym tomie nasz arcyłotr się w końcu wykaże.

Jak na razie najsłabszy tom w serii, tym razem genialny Locke wodzony jest za nos przez kobietę i ...może w kolejnym tomie nasz arcyłotr się w końcu wykaże.

Najlepsza dotychczas część o ile jesteście w stanie zaakceptować skrajnie głupich bohaterów drugoplanowych oraz dużo emocjonalnych wynaturzeń. Ale naprawdę miło się czytało.

Najlepsza dotychczas część o ile jesteście w stanie zaakceptować skrajnie głupich bohaterów drugoplanowych oraz dużo emocjonalnych wynaturzeń. Ale naprawdę miło się czytało.