Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Król afer, Ostatni sędzia

Król afer, Ostatni sędzia

Czy istnieje życie po życiu?Czy nasz czas jest skończony i ograniczony do tych ulic,tego miasta,tej miłości bez jutra?Dlaczego spotkało to nas?Dlaczego za dnia ukrywamy się jak szczury,a nocą jesteśmy jak drapieżne koty?Żyjemy w sprzecznościach,w beznadziei ostatnich promieni słońca,w jeszcze jaskrawych kolorach uczuć,które zaleje wkrótce czerń wojny i śmierci.
Gdzie potem będziemy?Czy spotkamy się kiedyś,po wszystkim?Czy to,co nadejdzie zabije nas czy jedynie poturbuje,okaleczy,oszpeci?Żyjmy teraz-w zapomnieniu.Ja i ty.I on.I jeszcze inny.Czy wobec tego,co nas może spotkać w zawierusze kataklizmu,który zmiecie ten chory kontynent,wierność ma jakieś znaczenie?Żyjmy tylko chwilą.
Jesteśmy ulotni jak płomień,jak motyle,jak słodki zapach Twojej szyi i włosów.Od urodzenia będąc jedynie żartem i igraszką w objęciach czasu,który i tak nas kiedyś pokona.
Idę ulicami nocnego Paryża i czuję ciężar głowy wypełnionej milionem snów. Jestem zmęczony tym,jak żyłem. Spotkaniami,rozmowami,piciem,natłokiem zdarzeń,ucieczkami,Tobą,niepokojem i nadzieją,ostatnimi miesiącami.Szaleństwo.Rozpacz.Obojętność.
Wschodzi już słońce,kolejny dzień,czy będzie ostatni?Rozstańmy się w zgodzie,ale nie dzwoń już więcej.
Kroczę porankiem ku mojemu przeznaczeniu.Jestem jak liść,z którego spadają krople rosy.Jak ulga,jak ciężar,jak balast.Zmywają nasze grzechy,nasz hedonizm w wigilię dramatu,naszą miłość,która zdarzyła się przypadkiem.

Czy istnieje życie po życiu?Czy nasz czas jest skończony i ograniczony do tych ulic,tego miasta,tej miłości bez jutra?Dlaczego spotkało to nas?Dlaczego za dnia ukrywamy się jak szczury,a nocą jesteśmy jak drapieżne koty?Żyjemy w sprzecznościach,w beznadziei ostatnich promieni słońca,w jeszcze jaskrawych kolorach uczuć,które zaleje wkrótce czerń wojny i śmierci.
Gdzie potem...

Spędziłem w Portugalii trochę czasu.Ktoś powiedział, że w poprzednim życiu byłem Portugalczykiem. Odnalazłem w tej książce kawałki portugalskiej duszy, do której, mam nadzieję, udało mi się kiedyś dotrzeć. Zbierałem je cierpliwie i ułożyłem w mozaikę, do której wracam gdy poczuję "saudade". Otwieram szufladę i zdmuchuję jedynie kurz pokrywający przygody i wspomnienia. Całość jest nienaruszona. Tkwi w myślach, w zanurzeniu, w milczeniu, które jest nieuwolnionym pragnieniem powrotu do Portugalii. Ale czy przyszłość da się zaplanować, wyliczyć jak sumę lub iloczyn, czy można z niej czerpać czy jest jedynie suchym schematem, zimną kalkulacją?
Stanę nad brzegiem oceanu, popatrzę na spienione fale pieszczące skały, obmywające je niczym nowy dzień obmywa duszę, popatrzę w dal, gdzie lądy i życia, o których nie mam pojęcia, przeżycia odkrywców, pragnienia powrotów, żądze przygody, gdzie inny ja,lub ty,kilkaset lat temu,zachłystywał się powiewami nieznanego i czerpał z nich jak obłąkany.Jak ja wiele lat temu...
Książka wybornie i mistrzowsko oddaje to,co tak trudno nazwać,opisać,uchwycić i zamknąć w słowach.Uczucia,będące ramą plastycznej portugalskiej duszy,z całą gamą komplikacji,którą utkały podróże,ciekawość świata,odwaga i pokora.Mała i wielka duma,czasem wstyd,a dziś żal i tęsknota,za tym,co utracone i co nigdy nie powróci.Ale...czy to nie lustro nas samych?

Spędziłem w Portugalii trochę czasu.Ktoś powiedział, że w poprzednim życiu byłem Portugalczykiem. Odnalazłem w tej książce kawałki portugalskiej duszy, do której, mam nadzieję, udało mi się kiedyś dotrzeć. Zbierałem je cierpliwie i ułożyłem w mozaikę, do której wracam gdy poczuję "saudade". Otwieram szufladę i zdmuchuję jedynie kurz pokrywający przygody i wspomnienia....