Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kelnerka z Manhattanu Leaf Young podczas jednego z wyjść z koleżankami wpada na niezwykle przystojnego mężczyznę. Dziewczyna jest po rozstaniu, a ten wieczór miał ją rozluźnić po ciężkich tygodniach. Alkohol, klub i przystojny mężczyzna sprawiają, że decyduje się zaryzykować i Leaf ląduje u niego w mieszkaniu, gdzie... mężczyzna okazuje się demonem, który próbuje wkraść się do jej ciała.
Na szczęście w trakcie tego procesu przenikania demona do niej zjawiają się egzorcyści, którzy pomagają dziewczynie tak jak potrafią, a ona sama stara się walczyć, jednak z braku krwi traci przytomność... a potem budzi się w lochu. Niezłe powitanie, nieprawdaż? Cóż okazuje się, że Leaf potrafi powstrzymywać demona w sobie, przez co egzorcyści decydują, że będą ją szkolić na jedną z nich. W ten sposób Leaf trafia do ,,Black Bird Academy".

Ta książka, to strzał w dziesiątkę tego miesiąca. I mówię to, wiedząc, że w tym miesiącu w świecie bookmediów mamy dwie duże premiery z tego samego gatunku (,,Iron Flame" oraz ,,Księżycowe Miasto"). Stella Tack w swoim dziele zawarła wszystko to, o czym dawno już nie czytałam. Opętanie przez demona, magia, krwawy świat i moralność egzorcystów oraz intrygi to coś, co zawsze mnie przyciąga i to tutaj znajdziecie. A jeśli jesteście fanami motywu dark academia, to ta powieść jest zdecydowanie dla was.

Wszystko tutaj ma jakiś cel i co najważniejsze nic nie jest od czapy - czyli wszystko ma swoje konsekwencje, a bohaterowie nie mogą używać mocy bez żadnego poświęcenia. Relacje między poszczególnymi postaciami (zwłaszcza między demonem a Leaf) są naprawdę dobrze napisane i widać, że autorka naprawdę się do tego wszystkiego przyłożyła. A wątek enemies to lovers nie kończy się na 100 stronie, tylko ciągnie się tak, że nawet na koniec książki nie zupełnie wiemy na czym stoimy (co jest genialne, zważywszy że to pierwszy tom trylogii i gdyby było inaczej to mogłoby być naprawdę nudno).

Z plusów dodam jeszcze, że zakończenie mnie zaskoczyło i cały wątek "zaufania", korporacji oraz demonów. To wszystko było zrobione w naprawdę ciekawy sposób, a humor w tej książce i wciągająca historia sprawiły, że naprawdę trudno było mi się oderwać od tej pozycji.

9/10

Kelnerka z Manhattanu Leaf Young podczas jednego z wyjść z koleżankami wpada na niezwykle przystojnego mężczyznę. Dziewczyna jest po rozstaniu, a ten wieczór miał ją rozluźnić po ciężkich tygodniach. Alkohol, klub i przystojny mężczyzna sprawiają, że decyduje się zaryzykować i Leaf ląduje u niego w mieszkaniu, gdzie... mężczyzna okazuje się demonem, który próbuje wkraść się...

Warszawa, dwójka mężczyzn, niebieski drink podczas imprezy i... ,,Nie mogę Ci powiedzieć"

Damian po weekendzie ze swoim chłopakiem trafia do nieprzytomny do szpitala. Nikt nie wie co się stało, a sprawą zajęła się policja. Jednak to nie wystarczyło jego najbliższym, którzy na własną rękę próbują dowiedzieć się prawdy o tym, co zdarzyło się na imprezie.

Powiem tak, zaintrygował mnie ten tytuł przez sam opis z tyłu książki. Tajemniczy weekend podczas którego doszło do zabójstwa? O bogowie, to coś dla mnie. A to, że wybrałam tę książkę do recenzji i że był to dobry wybór utwierdziło mnie to, że już na pierwszej stronie mamy ekspozycję pierwszych szczegółów, które będą ważne dla sprawy. Uwaga! Nie wyciągajcie od razu wniosków - wiem, że kusi, ale poczekajcie aż to zrobicie aż poznacie Damiana i sprawę trochę lepiej ;).

Książka jest zbudowana tak, że mamy trzy perspektywy. Jedna - Damiana - dotyczy przeszłości, dzięki niemu dowiadujemy się stopniowo, co działo się podczas feralnego wyjazdu i jakie emocje targały nim oraz poznajemy stopniowo sekrety Łukasza (jego partnera). Druga - Leona - ojca, który będąc w Warszawie próbuje połączyć kilka wątków oraz czuwa w szpitalu nad synem i stara się go tam chronić. I trzecia - Simona - perspektywa chorej ciotki, która na własną rękę próbuje się bawić w detektywa z Lublina (i trzeba jej to przyznać, dobrze jej to wychodzi).

Fabuła: Porwała mnie od pierwszych stron, zwłaszcza byłam zadowolona z retrospekcji w rozdziałach Damiana i głównie chciałam czytać te rozdziały aż magicznie zaintrygował mnie wątek Simony. Jeszcze o tym nie wspomniałam, ale choruje ona na raka, jest już w tak poważnym stanie, że zostało jej mało czasu, a nikt z rodziny jeszcze o tym nie wie. Dzięki swoim intrygom przy rozwiązywaniu sprawy bratanka nawiązuje nić porozumienia z policjantem i... to był naprawdę intrygujący wątek. Gdy już zrozumiałam, kto zabił (co zdecydowanie za szybko się stało jak na mój gust), cieszyłam się każdym rozdziałem z tą pasjonującą kobietą.

,,Nie mogę Ci powiedzieć" to historia o tajemnicach i o tym, że nie zawsze znamy tak dobrze drugiego człowieka, jak nam się wydawało. Polecam ją na jakieś spokojniejsze wieczory :)

Moja ocena: 6/10

Warszawa, dwójka mężczyzn, niebieski drink podczas imprezy i... ,,Nie mogę Ci powiedzieć"

Damian po weekendzie ze swoim chłopakiem trafia do nieprzytomny do szpitala. Nikt nie wie co się stało, a sprawą zajęła się policja. Jednak to nie wystarczyło jego najbliższym, którzy na własną rękę próbują dowiedzieć się prawdy o tym, co zdarzyło się na imprezie.

Powiem tak,...

Zaczęło się od kradzieży chłopca... a skończyło na nieziemskiej historii, która porywa. I choć objętość może przerażać, to lepiej się tym nie martwcie... jeszcze będziecie płakać, że za szybko skończyła się ta książka. 

Kel zostaje zabrany z sierocińca i zabrany do zamku. Zostaje poddany próbie, która polega na tym, że podczas comiesięcznego bankietu będzie udawał księcia Connora. Zdaje test śpiewająco i wtedy staje przed obliczem księcia i musi zdecydować: Czy przyjmie jego propozycję i stanie się jego Strażnikiem Miecza, czyli osobą, która będzie dbała o następcę tronu i w razie czego nawet poświęci swoje życie, aby ten mógł żyć dalej. Czy wróci do sierocińca? 
Raczej was nie zdziwi co wybrał Kel... ale to dopiero początek tej historii.

W tętniącym życiem mieście-państwie Castellane bogatych szlachciców i zdeprawowanych przestępców łączy jedno: dążenie do bogactwa, władzy i rozrywek. Lin Caster pochodzi z małej społeczności Ashkarów, której członkowie mają magiczne zdolności. Wkrótce Lin i Kel zbliżają się do siebie, wciągnięci w sieć utkaną przez tajemniczego Króla Szmaciarza. Kiedy wkraczają do podziemnego świata intryg i mroku, odkrywają potężny spisek, który może doprowadzić do upadku królestwa…

Ta książka jest po prostu... WOW. Lata temu czytałam serię ,,Nocnych Łowców" od Cassandry  Clare i pamiętam, że wtedy znakomicie się przy nich bawiłam, ale dziś? To co stworzyła ta autorka wciągnęło mnie tak, że ciężko było mnie oderwać w święta od tej pozycji.
I mimo iż jak wyżej wspomniałam objętość może trochę przerażać, to nie ma tam nic co byłoby niepotrzebne. Clare stopniowo wprowadza nas w ten świat intryg, magii i polityki i choć przez to nie poznajemy wszystkich postaci (np. Książę Connor wciąż jest dla mnie zagadką i chciałabym go bardziej poznać), to uważam, że został tutaj zrobiony kawał dobrej roboty.

Zresztą sami głowni bohaterowie są świetnie wykreowani i ich działania mają rzeczywiste konsekwencje, co mnie naprawdę czasem ekscytowało, a czasami chciałam żeby zmienili zdanie i nie wplątywali się w kłopoty. Jednak to nie ja steruje ich życiem i losem... ale może to dobrze?

Z takich innych rzeczy, to mogę wam powiedzieć, że świetnie się bawiłam rozwikłując mini zagadkę dotyczącą ,,Zakazanej Miłości" o której mowa na okładce książki. Dodatkowo muszę zgodzić się z G. R. R. Martinem, który pisał rekomendacje do ,,Strażnika Miecza": "Wszystko w tej powieści jest we właściwych proporcjach - tajemnica i magia (...)"

Książka dostaje ode mnie 9/10.

Zaczęło się od kradzieży chłopca... a skończyło na nieziemskiej historii, która porywa. I choć objętość może przerażać, to lepiej się tym nie martwcie... jeszcze będziecie płakać, że za szybko skończyła się ta książka. 

Kel zostaje zabrany z sierocińca i zabrany do zamku. Zostaje poddany próbie, która polega na tym, że podczas comiesięcznego bankietu będzie udawał księcia...

Na wyspie Cadence, dwieście lat temu podzielonej przekleństwem krwi na dwie części, dzieje się coraz gorzej. Panująca do tej pory chwiejna równowaga wydaje się ulotna niczym wiatr. Dodatkowo na Wschodzie pojawia się nieznana dotąd zaraza, która oprócz tego, że atakuje drzewa, to przechodzi też na ludzi sprawiając, że okropnie cierpią. Larid Wschodu i jego żona próbują znaleźć rozwiązanie, a pogrążony w rozpaczy Jack nie odnajduje pocieszenia w muzyce i rodzinie. Tęskni za swoją ukochaną, a jego przyszłość staje pod wielkim znakiem zapytania, odkąd okrutny król północnego wiatru postanawia pozbyć się go z wyspy raz na zawsze... Co przyniesie przyszłość? Czy Adaira znów spotka się z Jackiem? Czy Wschód pogodzi się z Zachodem?

Rebecca Ross powraca z niesamowitą opowieścią o duchach, miłości, wytrwałości z fantastycznym klimatem folkloru i drobnych intryg. I szczerze to ciężko było mi przewidzieć, co wydarzy się w tej książce. Tak jak w pierwszej części udało mi się przewidzieć pewne motywy, tak tutaj... końcówka mnie rozwaliła. I to nie negatywnie, a pozytywnie, bo z takim rozwiązaniem sprawy jakie mamy tutaj (chodzi o główną ''potyczkę" z królem Banem) bardzo dawno się nie zetknęłam. Poczułam się przez to jakby natchniona - co mi się naprawdę rzadko zdarza... ale jak zwykle znowu zaczynam od złej strony. 

A więc... (tak wiem, że tak nie powinno zaczynać się zdania) mamy wielki powrót na Cadence, gdzie z początku wydaje się, że życie powoli toczy się swoim biegiem dopóki nie wchodzimy w skórę Torina, który musi zbadać zainfekowane zarazą drzewa. I żeby nie skłamać, to dodam że ośmielę się powiedzieć że akcja od tego momentu stopniowo nabiera tempa. Powoli narasta, szykując nas na niespodziewane rozwiązanie tejże zarazy, ale i finału kończącego i wyjaśniającego całą tę historię. Poza tym mamy kolejne wątki - Jacka, który przestał czuć muzykę oraz Adrairy, która pod imieniem Cora próbuję poznać Zachód i swoich rodziców. 

I można by pomyśleć, że jakiś wątek zostanie pominięty przez autorkę, ale nie - wszystko ma jakiś cel i łączy się zaskakującą opowieść. Ross żadnego wątku nie pomija, stara się wszystko jasno i klarownie wyłożyć czytelnikom, a dodatkowo bardzo dba o klimat powieści. 
Dlatego myślę, że jeszcze w przyszłości z chęcią wróciłabym do tej dylogii, która niezwykle miło mnie zaskoczyła.
,,Ogień nieskończony" dostaje ode mnie 8/10.

Na wyspie Cadence, dwieście lat temu podzielonej przekleństwem krwi na dwie części, dzieje się coraz gorzej. Panująca do tej pory chwiejna równowaga wydaje się ulotna niczym wiatr. Dodatkowo na Wschodzie pojawia się nieznana dotąd zaraza, która oprócz tego, że atakuje drzewa, to przechodzi też na ludzi sprawiając, że okropnie cierpią. Larid Wschodu i jego żona próbują...

Intrygi, śledztwa, trucizny, gierki, polityka... prawie jak w Grze o Tron!

Cesarzowa Margaraux miała plany co do swoich córek od dnia ich narodzin. Sophronia, Daphne i Beatriz mają pomóc matcebw jej planie podbicia sąsiednich królestw. Dlatego trojaczki od małego były szkolone w różnego rodzaju technikach - manipulacji, uwodzenia, rozpoznawania trucizn itp. - aby być jak najlepiej przygotowane, gdy wyjdą ze swojego królestwa i wyjdą za tamtejszych królewiczów.

,,Korona z Kości" Laury Sebastian to istny majstersztyk. Autorkę znam już z jej poprzedniej trylogii, ale tutaj mnie ona zaskoczyła. Ilość intryg, wątków i to jak wszystko się przeplata... no cudo! A dodatkowo sam fakt, że każda z trojaczek ma inny charakter i potrafi pokazać pazur, jest aż zniewalające

I jasne, być może przesadam z zachwytem, ale o bogowie... tydzień minął od przeczytania przeze mnie tej książki i dalej czuje te wszystkie emocje - szok, żar, zniecierpliwienie i niewyobrażalne zadowolenie. Naprawdę kibicuje tym dziewczynom, a końcówka książki... najbardziej oddaje sedno tej powieści. Jestem wręcz onieśmielona tym, jak bardzo pragnę drugiej części. Jak bardzo Sebastian spowodowała, że nie myślę o żadnej innej książce tylko wciąż rozmyślam o tym co dziewczyny mogłyby zrobić i czy dowiedzą się jaki plan naprawdę ma ich matka.

Bo to co się dzieje na końcu - rozdział z perspektywy Cesarzowej... nie sądziłam, że to się może tak potoczyć. Że ta kobieta...ah! Bo zaraz coś zaspojleruje.

Zatem zamilknę i dam sobie spokój z wypisaniem tych dronych mankamentów przez które nie mogę dać wyższej oceny.

Moja ocena 9/10

Intrygi, śledztwa, trucizny, gierki, polityka... prawie jak w Grze o Tron!

Cesarzowa Margaraux miała plany co do swoich córek od dnia ich narodzin. Sophronia, Daphne i Beatriz mają pomóc matcebw jej planie podbicia sąsiednich królestw. Dlatego trojaczki od małego były szkolone w różnego rodzaju technikach - manipulacji, uwodzenia, rozpoznawania trucizn itp. - aby być jak...

Kolejny atak na Paryż znów wstrząsnął do reszty frankami przywracając na tron pierworodnego syna Karola Wielkiego. Tym sposobem Ivar zdobywa kolejnego sojusznika, który będzie mu potrzebny w natarciu na potężne i niezdobyte mury Konstantynopolu. Czy Ivar zdoła uwolnić brata? Czy to będzie jego ostatnia walka?

Moi kochani, oto ostatni tom serii Daniela Komorowskiego ,,Furia Wikingów". Muszę przyznać, że z jednej strony odczuwam pewną nostalgię, ale z drugiej strony też ulgę. Seria w końcu się zakończyła, było dużo poległych... nie każdy przeżył, ale większość postaci myślę, że może być ukontentowana tym w jakim miejscu znalazła się - zwłaszcza patrząc na to, jaką drogę pokonali przez te osiem tomów. Zwłaszcza Ivar może być zadowolony (chociaż ja jestem mniej. Jak wspomniałam w kilku recenzjach - nie potrafię do końca wybaczyć autorowi, że Bezkostnemu wszystko się udaje...).

Czy ostatni tom był dobrym pożegnaniem?
I tak i nie...
Tak, ponieważ: Dostaliśmy domknięcie wszystkich wątków. Pewne winy zostały "przebaczone", bitwy wygrane, a relacje umocnione. Dodatkowo mamy to, czym autor naprawdę może się pochwalić - czyli świetnie napisane sceny walk oraz świetne i zabawne przekomarzanie się wrogów. Na plus też była relacja Ivar-Haakon, którą mogę chyba w tym momencie nazwać braterską więzią z pola bitwy. Fajny oczywiście był też epilog, który był swoistym pożegnaniem z postaciami, które znaliśmy wcześniej, a które były bardzo związane z Ivarem (nie zdradzę jakie, żeby nie zaspojlerować)

Nie, ponieważ: Ivar dalej nie zaznał żadnej porażki, żadnej konsekwencji swoich czynów (Jasne, ginęli za niego ludzie, ale ten nie odczuwa tego osobiście). Sceny z kobietami... a zwłaszcza z Mildrith (to jest tak głupia postać z takim zmarnowanym potencjałem, ze to szok. Zapowiadała się na zaciętą laskę, która nie da sobą rządzić... tymczasem została zamieniona w kobietę, która czeka aż jej chłop przyjedzie i się z nią zabawi, a potem jest wielce zdziwiona jak to się stało, że jest tak szybko w ciąży... straciła całkowicie pazur. Zresztą tak samo jak i większość wybranek synów Ragnara). Ogólnie relacje z kobietami leżą, nie ma w tym głębi. A antagoniści... przykro patrzało się na Konstantyna w poprzednim tomie, a w tym... no cóż.

Podsumowując. Mimo moich "narzekań" to uważam, że seria jest warta przeczytania. Zwłaszcza dla fanów serialowych Wikingów albo tej tematyki. Wciąga, jest pełna napięć oraz walk i zdrad.

Ostatni tom otrzymuje ode mnie 6/10, tak jak i cała seria (wyciągając średnią, ze wszystkich moich recenzji)

Kolejny atak na Paryż znów wstrząsnął do reszty frankami przywracając na tron pierworodnego syna Karola Wielkiego. Tym sposobem Ivar zdobywa kolejnego sojusznika, który będzie mu potrzebny w natarciu na potężne i niezdobyte mury Konstantynopolu. Czy Ivar zdoła uwolnić brata? Czy to będzie jego ostatnia walka?

Moi kochani, oto ostatni tom serii Daniela Komorowskiego...

Przez dziesięć lat żyła w złotej klatce na zamku króla Midasa. Jedna noc zmieniła wszystko.
Pojmana przez Armię Czwartego Królestwa, Auren stała się kartą przetargową w rozgrywce między królami oraz ich armiami. Nie mieszka już w klatce, ale nie znaczy to, że jest wolna. Jej głównym powodem do obaw jednak nie jest ta rozgrywka... a marszałek Rip, który okazuje się być Fae - członkiem rasy, która doprowadziła do zagłady Siódmego Królestwa. Dodatkowo Rip nosi w sobie potężną moc, a jego spojrzenie jak i ciało zniewala... 

Zacznę od tego, że widzę progres w zachowaniu i rozumowaniu Auren. Dziewczyna ewoluuje, zaczyna myśleć i dochodzić do jakiś wniosków. Równocześnie w trakcie trwania akcji dostajemy flashbacki z jej życia sprzed klatki, kiedy to była blisko z Midasem i jak ten zaskarbił sobie jej zaufanie. Dzięki temu lepiej rozumiemy bohaterkę i dzięki temu też zaczęłam darzyć ją cieplejszym uczuciem niż wcześniej. 
Wbrew pozorom Auren będąc jeńcem w armii Czwartego Królestwa, nie siedzi bezczynnie... stara się działać i pomóc (zwłaszcza osobom, które jej wcześniej towarzyszyły, nawet mimo tego, że jej nienawidzą). Dodatkowo dziewczyna wchodzi, jeśli mogę tak to ująć, w łaski przybocznych Marszałka, a i z nim łączy ją przedziwna więź oraz pewna gra, która sprawia, ze dziewczyna zaczyna wątpić jeszcze bardziej w swojego Złotego Króla.

Generalnie książka, budując tą psychologiczną otoczkę i pokazując jednocześnie perspektywę innej osoby (Poza Auren mamy tutaj często punkt widzenia Królowej Szóstego Królestwa), rozbudowuje nam ten świat i pokazuje, że nie jest taki czarno-biały, jaki mógłby się wydawać. Ba! Pierwszy tom już wcześniej nam to pokazywał, ale to w tym widzimy to wyraźniej. Zwłaszcza przez to, co dzieje się przy końcu. Ostatnią stronę czytałam dwa razy, żeby w pełni zrozumieć, co się wydarzyło. I tak jak pierwszy tom nie do końca podbił moje serce... tak ,,Glint" jest coraz bliżej do tego. Jestem zadowolona, to była bardzo dobra książka i nie mogę się doczekać trzeciego tomu. Raven Kennedy naprawdę bardzo dobrze buduję napięcie i całą tę historię, dlatego na razie dam 7/10. Mam nadzieję, że trzeci tom pokaże, jeszcze większą klasę. 

Przez dziesięć lat żyła w złotej klatce na zamku króla Midasa. Jedna noc zmieniła wszystko.
Pojmana przez Armię Czwartego Królestwa, Auren stała się kartą przetargową w rozgrywce między królami oraz ich armiami. Nie mieszka już w klatce, ale nie znaczy to, że jest wolna. Jej głównym powodem do obaw jednak nie jest ta rozgrywka... a marszałek Rip, który okazuje się być Fae -...

,,Suicide sp. z.o.o." to komediodramat, którego akcja rozgrywa się w jednym z kręgów piekielnych, które zostało zamienione w przedsiębiorstwo. Kamil Bednarek łączy życie w korporacji z absurdem piekła, które jawnie kpi z przestarzałym przekonań dotyczących moralność, religii i obyczajów, budując przy tym taką otoczkę, która skłania do zastanowienia się nad pewnymi sprawami.

Ostatni raz czytałam jakikolwiek dramat w technikum, jednak ten swoim opisem i obietnicą czarnego humoru sprawił, że nie mogłam przejść obok niego obojętnie.

Historia szkolenia nowych pracowników do Korpo Piekła przez Ponurego Żniwiarza, na którego wołają Żet? Why not!?
A do tego intryga jednego ze starych pracowników "biura", pokazywanie kar i opowiadanie o przewinieniach "klientów"? Brzmi wyśmienicie i jeśli lubicie takie historie z czarnym humorem to utwór ten jest idealny dla was. Rzekłabym że idealny na wieczór-dwa wieczory.

Wszystko spina się tutaj znakomicie, niczym suwak w kurtce, a nagły zwrot akcji jaki ma miejsce przy końcu opowieści - super. Lubię takie niby luźne, niby zastanawiające historie przy których człowiek jednocześnie się śmieje i zastanawia nad sensem życia. I może nie jest to literatura górnych lotów, to jednak muszę przyznać, że jest warta uwagi - przede wszystkim przez Żeta, który według mnie jest genialnym menadżerem i ma niesamowite poczucie humoru (które niestety nie wszyscy doceniają).

Dodatkowo książka plusuje tym, jak wyśmiewa cały ten koropoświat i jednocześnie pokazuje, że nie zawsze jeden grzech powinien wpływać na to jakie otrzymujemy kary.

,,Suicide sp. z o. o." dostaje ode mnie 6/10 - bo jednak brakuje mi odpowiedzi na to, czy Darkowi i Dominikowi udała się reorganizacja firmy.

,,Suicide sp. z.o.o." to komediodramat, którego akcja rozgrywa się w jednym z kręgów piekielnych, które zostało zamienione w przedsiębiorstwo. Kamil Bednarek łączy życie w korporacji z absurdem piekła, które jawnie kpi z przestarzałym przekonań dotyczących moralność, religii i obyczajów, budując przy tym taką otoczkę, która skłania do zastanowienia się nad pewnymi...

Ciężko jest mi zawsze omówić książki, które są dalszym tomem serii... ale teraz mam wrażenie, że bez spojleru nie da rady, bo to co się wydarzyło w ,,Zrodzonych z Legendy" sprawia, że nie mogę pominąć tak istotnego szczegółu.

Bree dowiaduje się, że jest potomkinią króla Artura. Założyciela okrągłego stołu i osoby, która zleciła Merlinowi nałożenie zaklęcia na okrągły stół, aby walka z Cieniogonami mogła trwać dalej i żeby potomkowie rycerzy okrągłego stołu mogli chronić ludzi na całym świecie przed demonami.
Dziewczyna nigdy by nie odgadła, że chęć poznania tego, dlaczego jej matka umarła sprawi, że stanie ona w samym centrum zainteresowania. Potomkini Artura wciąż grozi jakieś niebezpieczeństwo... ale jak się później okazuje, nie tylko demony jej zagrażają, ale i też ludzie, którzy od lat są związani walką ze złem.

Myślałam, że wyrzucę tę książkę przez okno. Ale nim zostanę obrzucona błotem, bo przecież ta książka nie jest wcale taka zła (potwierdzam, nie jest i mi się podobała) to pozwólcie, że wyjaśnię. Rozumiem kwestię tego, że Bree jest czarna, że doznała w życiu więcej krzywd w życiu, że zmaga się od urodzenia z rasizmem, a teraz jeszcze w głowie ma białego króla, który próbuje nią sterować. ALE nie zmienia to faktu, że laska jest samolubna. Dokładnie tak. Nie myśli o konsekwencjach swoich czynów, nie słucha innych i nawet nie stara się przedstawić sensownych argumentów, które pozwoliłyby jej wyjść z pokoju i w spokoju poćwiczyć pod okiem doświadczonych Legendarian. Nie. Ona naraża innych i potem tylko przeprasza, bo "nie pomyślałam". I gdyby to była jednorazowa sytuacja, to można na to przymknąć oko... ale to zdarza się przez całą książkę, także Bree ma u mnie wielką czerwoną krechę.

Natomiast muszę przyznać, że podoba mi się rozwój relacji, jaki następuje między nią, a jej przyjaciółmi. Zwłaszcza czuć chemię między nią, a Willem (przyjacielską), a to, co ją łączy z Alice — majstersztyk. Dzięki temu potomkini Artura nie wydaje się płaska i zupełnie głupia. W momentach jej i Alice czułam, że to prawdziwa przyjaźń i chwała za to autorce. Dodatkowo kwestia podwójnego dziedzictwa Bree i jej rozkminy na temat tego, czy nie lepiej byłoby gdyby nigdy nie znalazła się na Uniwersytecie sprawiają, że książką nabiera fantastycznej głębi.

Co do fabuły... uważam, że te 640 stron dałoby się skrócić, wycinając kilka zbędnych fragmentów, ale ogólnie jest w porządku. Historia jest bardzo dobrze wyważona między akcją a spokojniejszymi momentami, dzięki czemu mamy chwilę, żeby się zastanowić, co się tak naprawdę stało. Dodatkowo tę część czytało mi się o niebo lepiej niż tom pierwszy, a końcówka... tylko ona i kreacja Selwyna sprawiły, że nie oceniam książki niżej. Byłam totalnie zszokowana tym, co się wydarzyło w ostatnich rozdziałach. TOTALNIE. I przez to nie mogę się doczekać kolejnego tomu.
Moja ocena: 8/10.

Ciężko jest mi zawsze omówić książki, które są dalszym tomem serii... ale teraz mam wrażenie, że bez spojleru nie da rady, bo to co się wydarzyło w ,,Zrodzonych z Legendy" sprawia, że nie mogę pominąć tak istotnego szczegółu.

Bree dowiaduje się, że jest potomkinią króla Artura. Założyciela okrągłego stołu i osoby, która zleciła Merlinowi nałożenie zaklęcia na okrągły stół,...

Pewnie ze szkolnej ławki kojarzycie takie historie jak te o pięknej Helenie, o mądrym Odyseuszu, wojnie Trojańskiej i o naprawdę dobrze rozwiniętych Mykenach oraz ich władcy królu Agamemnonie. Jeśli nie, to nic straconego, a jeśli tak... to ta powieść zmiecie was z planszy, bo opowiada to wszystko i jeszcze więcej... na bardziej mroczny sposób

Potępiona przez Homera i greckich poetów, jako niewierna żona i podstępna morderczyni, Klitajmestra dotąd nie miała prawa głosu. Nikt nie dostrzegał jej siły i inteligencji, rozpaczy i gniewu. Od zawsze była tą siostrą największej piękności Grecji - Heleny. Jednak Klitajmestry nie cechuje tylko to. Kobieta wyróżniała się sprytem, odwagą i walecznością, ponadto była ulubienicą swojego ojca - potężnego króla Sparty.
Księżniczka pewnego dnia spotyka króla odległej krainy, zakochuje się i bierze z nim ślub. Rodzi pięknego synka, ale ich idylla nie trwa długo, gdyż Klitajmestra wpada w oku tyranowi, który postanawia że ją zdobędzie za wszelką cenę...

Nigdy nie słyszałam o Klitajmestrze, ale gdy tylko przeczytałam opis i zobaczyłam tę cudowną okładkę stwierdziłam, że najwyższy czas zapoznać się z jej historią. Dodatkowo historia miała być osadzona w świecie mitów, a ja od dzieciaka uwielbiam te klimaty, więc nie musiałam siebie długo przekonywać... i wiecie co? Nie żałuję, bo książka była tak genialna, że raczej wyląduje w mojej topce najlepszych książek w 2023 roku.

Pewnie zastanawiacie się, co sprawiło, że tak zachwyciłam się tą książką? Cóż... oto kilka powodów:
> Genialnie przedstawienie realiów ludzi żyjących w starożytności.
> Świetne opisanie przyczyno-skutkowego postępowania głównej bohaterki.
> Rozwój świata i przedstawienie pobocznych historii, przez co człowiek mógł się zorientować co się dokładnie dzieje (np. Gdy Helena wybiera sobie męża lub jak rozpoczyna się wojna Trojańska)
> Mamy bohaterkę, która myśli i analizuje. Nie robi niczego pochopnie. Jest silna, ale nie jak te wszystkie Mery Sue. Dodatkowo nie boi się ubrudzić rąk i wie, jak toczyć grę zwaną polityką lub życiem.

Dodatkowo historia mnie tak wciągała, że czytałam ją na jednym wdechu. Gdy cząstka królowej zostawała ''rozrywana" ja, tak jak i ona chciałam wszystko wokół siebie spopielić, żeby odpowiednie osoby zostały ukarane. Jednocześnie bolało mnie, gdy bolało ją. I cieszyłam się gdy odnajdowała choć odrobinę szczęścia... ale los nie był dla niej łaskawy. Mimo to, sama nie stała się tyranem i starała się być dobrą królową - co jest naprawdę godne pochwały.

Naprawdę jestem zachwycona tą historią. Mam nadzieję, że Costanza Casati stworzy więcej takich historii, które pokażą inną stronę znanych nam ludzi. Bo hej... każdy (no dobra, Ci co interesują się historią) wiedział że Agamemnon jest tyranem... ale nikt, nie rozumiał dlaczego jego żona postąpiła tak, a nie inaczej, a ta książka sprawia, że możemy się postawić na jej miejscu i choć w małym stopniu zrozumieć co nią mogło kierować. (Oczywiście należy pamiętać, że nie jest to prawda historyczna i wiele rzeczy jest dopowiedzianych).

Oceniam tę książkę na 9/10.
Książkę otrzymałam dzięki współpracy z wydawnictwem.

Pewnie ze szkolnej ławki kojarzycie takie historie jak te o pięknej Helenie, o mądrym Odyseuszu, wojnie Trojańskiej i o naprawdę dobrze rozwiniętych Mykenach oraz ich władcy królu Agamemnonie. Jeśli nie, to nic straconego, a jeśli tak... to ta powieść zmiecie was z planszy, bo opowiada to wszystko i jeszcze więcej... na bardziej mroczny sposób

Potępiona przez Homera i...

,,Rodzina Monet" przez wszystkie swoje części miała wzloty i upadki. Trochę obawiałam się tego, jak ta historia się zakończy, ale okazało się że jestem nieźle usatysfakcjonowana. Przede wszystkim dlatego, że ten tom jako jedyny obfituje w tyle wydarzeń fabularnych, które sprawiają że książka nie ma nudnych momentów i non stop omawia taki trudny temat, jak zdrowie psychiczne. Co prawda nie zawsze ten temat jest rozpracowany w dobry sposób, ale hej... bracia się starają, żeby mimo wszystko Halie było dobrze. A jest z nią źle, co pokazują ataki histerii oraz dalszy ciąg wydarzeń, które sprawiają, że ta siedemnastoletnia dziewczyna ma nadzwyczajną traumę, z którą musi sobie poradzić. Na szczęście ma rodzinę i dobrą opiekę i sama rozumie, że musi nad sobą popracować. Zresztą to podoba mi się w Halie — że jest świadoma tego, że musi zadbać o siebie, chociaż często jej się zdarza przedkładać własne zdrowie ponad innych.

Ta historia nie jest dla każdego. Wiem, że sięgają po nią dzieci i to mnie szczerze boli. Tu już nie chodzi nawet o sceny 16+, które autorka w trzecim tomie wyraźnie zaznacza ostrzegając o tym co tam możemy znaleźć na początku rozdziału... ale chodzi o całokształt. Bracia Monet nie zawsze zachowują się jak typowi bracia, Halie jest rozpieszczana, a wiele rzeczy po prostu jest wyjaśnione tym, że jej rodzina jest wpływowa więc może sobie na więcej pozwolić, plus cała ta psychika... młody czytelnik raczej nie zrozumie dokładnie skąd to wszystko wynika. Nawet ja - która już dobrą chwilę stąpam na tej ziemi - często nie rozumiałam czemu Halie tak często płacze, dopiero jak się nad tym pochyliłam to zrozumiałam jakie czynniki za tym stoją. 

Jednak muszę przyznać, że przez wszystkie tomy płynęło mi się gładko i przywiązałam się do całej rodziny Monet. Dawno tak się nie śmiałam jak przy tych książkach i nie czułam takich skrajnych emocji. A ten ostatni tom? Sztos. Mimo tego, że akcja bywała dosyć chaotycznie opisana to bawiłam się przednio i żałuję, że w poprzednich tomach było jej tak mało.

Czy poleciłabym komuś ,,Rodzinę Monet"? Z pewnością. Czy wrócę kiedyś do tej historii po raz drugi? Wątpię, ale będę ją mimo wszystko dobrze wspominać.
Moja ocena 7/10.
(Ps. Końcówka jest naprawdę piękna)

,,Rodzina Monet" przez wszystkie swoje części miała wzloty i upadki. Trochę obawiałam się tego, jak ta historia się zakończy, ale okazało się że jestem nieźle usatysfakcjonowana. Przede wszystkim dlatego, że ten tom jako jedyny obfituje w tyle wydarzeń fabularnych, które sprawiają że książka nie ma nudnych momentów i non stop omawia taki trudny temat, jak zdrowie...

Minłęy trzy lata odkąd poznałam historię Weroniki Duszy i powiem wam, że sporo zapomniałam z tamtego świata. Gdy zaczęłam 2 tom, czułam się, jakbym miała coś na końcu języka, ale nie mogła za Chiny Ludowe tego wypowiedzieć. Więc wróciłam do swojej recenzji i wtedy dopiero wszystko kliknęło i pojawiło się na swoim miejscu. 

,,Ważka. Niespokojny Lot" opowiada dalej historię Weroniki, która po uciecze z Białego Wzgórza znajduje schronienie pośród himalajskich szczytów, gdzie "rządzi" jej ukochany Janek wraz z ojcem, którzy pracują nad jakąś ściśle tajną misją, która ma wyzwolić świat spod Korpowładzy. Dodatkowo mamy też linię Tomka i Klary, którzy zmierzają w stronę Twierdzy, gdzie technicznie rzecz biorąc w jej okolicach znajduje się Weronika. Wszystko jest połączone, splątane, a nasi bohaterowie wcale nie będą mieli łatwej przeprawy — tej intelektualnej i fizycznej. Czeka ich sporo wyzwań, ale i poznania prawdy.

Zacznę od tego, że... na miejscu Weroniki od razu powiedziałabym, co myślę na temat swojego szowinistycznego i mizoginistycznego pajaca, który chce "zbawić świat". Dodatkowo jej relacja z Janem... naprawdę... Laska siedziała na tyłku, pozwalała sobie na to, żeby ten zatajał przed nią to, co robił i żyła w niewiedzy. Była taką odskocznią dla Jana i baaardzo długo tego nie widziała. Wiem, że miłość jest ślepa... ale skoro sobie obiecali, że będą ze sobą szczerzy to czemu tak długo udawała przed sobą, że takie życie jak "cały dzień tęsknię za gościem, a potem spędzam czas tylko z nim i praktycznie nie mam innego życia". Dopiero kiedy na targu poznaje pewnego mężczyznę, zostaje wyrwana z tego letargu i chwała za to! Nie wiem, czy zniosłabym dłużej taką Weronikę. Później ma swoje momenty, ale rozumiem to. Ciężko jest oprzeć się uczuciu i osobie, która przez pewien czas była twoim światem.

Z drugiej strony mamy Tomka, który... naprawdę nie potrafi obyć się z kobietami. Ale z czasem się to zmienia tak jak jego wroga relacja z Klarą. Chłopak przeżywa dużo i... widzę u niego progres. Naprawdę. Tomek nie boi się trudnych wyzwań, ale jednocześnie analizuje je na swój sposób (nie powiem jaki, bo spojler), co sprawia że mężnieje tylko i wyrasta z takiego "pyszałkowatego gówniarza".

Dlatego mam w sumie mieszane uczucia, bo mam wrażenie, że Weronika nieco się cofnęła w swojej kreacji postaci, a Tomek wręcz przeciwnie. Dodatkowo kwestia Jana... a fabularnie było w porządku z tym że troszkę brakowało mi takiego krótkiego streszczenia, co się działo wcześniej. Sporo by to ułatwiło i na pewno ruszyłoby moje komórki mózgowe do pracy. Jednakże muszę przyznać, że dobrze się bawiłam. Zwłaszcza przy próbie rozszyfrowania Klary i przy ekstrawaganckim wokaliście z pewnego zespołu ;)

Moja ocena 6/10.

Minłęy trzy lata odkąd poznałam historię Weroniki Duszy i powiem wam, że sporo zapomniałam z tamtego świata. Gdy zaczęłam 2 tom, czułam się, jakbym miała coś na końcu języka, ale nie mogła za Chiny Ludowe tego wypowiedzieć. Więc wróciłam do swojej recenzji i wtedy dopiero wszystko kliknęło i pojawiło się na swoim miejscu. 

,,Ważka. Niespokojny Lot" opowiada dalej historię...

Największą zmianę, Hailie Monet, widzę w twoich oczach. Widać w nich siłę i ambicję. Ty nie jesteś już tamtą małą, zagubioną i onieśmieloną dziewczynką. Coś się zmieniło.
Halie Monet ma absolutnie wszystko: jest młoda, piękna, mądra i bajecznie bogata (chociaż sodówka nie uderzyła jej do głowy i dziewczyna potrafi zachować się skromnie). Dodatkowo ma 5 braci, z którymi w różnym stopniu się dogaduje. Wie, że może zawsze na nich liczyć, bo w końcu są rodziną. A w Rodzinie Monet jedyną i pewną rzeczą są właśnie więzy krwi.

Rejsy luksusowym jachtem po Morzu Śródziemnym, szybki wypad na Wyspy Kanaryjskie, spontaniczna wycieczka nad wodospad Niagara, przejażdżka po wzgórzach Hollywood, kolacje w najlepszych restauracjach. I choć Hailie nadal z przekonaniem powtarza, że życie to nie tylko przyjemności, coraz częściej jest gotowa przyznać, że korzystanie z nich naprawdę ją kusi. Nawet jeśli za niektóre przywileje trzeba płacić bardzo wysoką cenę.

Tak oto młoda Monet zaczyna się adaptować w świecie o którym przed śmiercią swojej matki nawet nie śniła... ale jak wyżej zostało wspomniane: są tego konsekwencje. Nie wszystkim można ufać, jedyną pewną rzeczą w życiu takiej osoby jak Halie z takim statusem materialnym to rodzina i niestety dziewczyna boleśnie się o tym przekonuje podczas imprezy zakończeniowej swoich braci, gdzie rozpętuje się istna drama - jedna z najciekawszych scen w tej książce swoją drogą.

I tak oto Halie ląduje w bardzo trudnej sytuacji w której jest "śmiertelnie" pokłócona z jednym z braci i musi się z nim pogodzić podczas kolejnych ekskluzywnych wakacji... gdzie ku nieszczęściu dziewczyny też się będzie wiele działo.

,,Rodzina Monet. Perełka" pokazuje powoli coraz doroślejszą wersję Halie, która zaczyna podejmować własne decyzje, ma więcej swobody i pokazuje, że z jej zdaniem też należy się liczyć. To bardzo miła odmiana od tej wiecznej płaczącej dziewczynki z poprzednich tomów. Jednocześnie niektóre jej decyzje mnie drażnią, a jej wymuszanie niektórych rzeczy łzami czy manipulowanie Willem przyprawia o ścisk żołądka. A to co zrobiła bezmyślnie na samym końcu tej części... Laska ty masz zaraz 17 lat, żyjesz w rodzinie z szemranymi interesami... OGARNIJ DUPĘ I UWAŻAJ BARDZIEJ NA TO CO MÓWISZ. - taka oto była moja reakcja.

Ciężko mi ocenić tę część, bo jednocześnie mi się ona podobała (poprzez luźny styl autorki, rozwinięcie niektórych wątków i progres w charakterystyce poszczególnych postaci - zwłaszcza poznaliśmy trochę więcej kulis z życia Vincenta) i jednocześnie przez końcówkę chciałam rzucić tą książką przez okno...

Dlatego ograniczę się do średniej oceny 7/10.

Największą zmianę, Hailie Monet, widzę w twoich oczach. Widać w nich siłę i ambicję. Ty nie jesteś już tamtą małą, zagubioną i onieśmieloną dziewczynką. Coś się zmieniło.
Halie Monet ma absolutnie wszystko: jest młoda, piękna, mądra i bajecznie bogata (chociaż sodówka nie uderzyła jej do głowy i dziewczyna potrafi zachować się skromnie). Dodatkowo ma 5 braci, z którymi w...

Złoto. Wszystko w pałacu Midasa jest złote: posadzki i ściany, meble i szaty. Od tego przepychu aż boli głowa... ale co się dziwić, gdy chce się wynieść swoje królestwo ponad inne, to trzeba zabłysnąć... nawet jeśli nawet szable gwardzistów miałyby być złote. 
Pośród tego całego złota jednak żyje jedna kobieta... faworyta Midasa, która skrywa w sobie naprawdę ciekawy sekret, a sam świat Orei (krainy intryg, romansów i niebezpieczeństw) może się okazać ciekawszy niż z początku będzie się wydawać.
 
Książkę otrzymałam w ramach współpracy barterowej i na wstępie chcę pochwalić za to wydawnictwo, które zrobiło selekcję recenzentów, dzieląc ich na 2 kategorie: pełnoletnich i niepełnoletnich. Świetny ruch, tak samo jak i ten z oznaczaniem książek tym dla jakiego wieku są stricte skierowane. 

Ale wracając... na wstępie muszę zaznaczyć, że potraktowałam tę książkę po macoszemu, zakładając od razu, że będzie to zwykły erotyk z wątkiem fantasty (coś pokroju ,,Neon Gods" K. Robert). I jakoś do ok 120 strony dalej tak myślałam, a nawet czułam pewnego rodzaju obrzydzenie do tej książki (pojawiły się tam paskudne manipulacje, przemoc fizyczna i psychiczna oraz obleśny i wszechobecny seks bohaterów pobocznych - i tak wiem, że to książka typu ''Dark") i chciałam zakończyć ją jak najszybciej. W pewnym momencie myślałam, że ją wywalę za okno, ALE mimo wszystko byłam ciekawa, jak to się rozegra dalej i szczerze? Jestem zaintrygowana.

Choć 1/3 książki mi się nie podobała, to pozostałe 2/3 nadrobiły tym, że pokazały nam bohaterkę w sposób, w jaki nie sądziłam, że o niej pomyślę. To nie jest zwykła pusta lala. To kobieta z przeszłością, która podjęła pewne decyzje przez które znalazła się tam gdzie chciała - i to tak bardzo mnie zszokowało, jak również intrygujący wątek magii (sam koncept tego, że Sześcioma Królestwami Orei musi władać sześć różnych władców z mocą jest niezmiernie ciekawy, ale wyjaśnienie tego dlaczego tak jest, jest jeszcze bardziej interesujące).

Jednak czy intrygujący świat i postać złotej faworyty jest wart zaprzątania waszych głów? Szczerze, ciężko mi ocenić. Do tej pory mam mętlik w głowie, bo na moje niezdecydowanie nie wpłynęły tylko wyżej wspomniane wady i zalety, ale także liczne powtórzenia, prosta fabuła i mozolny styl przez który niektóre rozdziały naprawdę ciężko się czytało. Ale mimo wszystko chcę dać szansę 2 tomowi. Jeśli po nim nic się nie zmieni, to raczej odpuszczę sobie tę serię.

Złoto. Wszystko w pałacu Midasa jest złote: posadzki i ściany, meble i szaty. Od tego przepychu aż boli głowa... ale co się dziwić, gdy chce się wynieść swoje królestwo ponad inne, to trzeba zabłysnąć... nawet jeśli nawet szable gwardzistów miałyby być złote. 
Pośród tego całego złota jednak żyje jedna kobieta... faworyta Midasa, która skrywa w sobie naprawdę ciekawy...

Cóż mogę rzec o tej książce oprócz tego, że naprawdę wzbudza emocje. I te pozytywne i negatywne, chociaż na szczęście tych pierwszych odczuć jest więcej.

Myślę, że nie ma sensu rozpisywać się tutaj nad fabułą 2 części 2 tomu, bo niechcący mogłabym palnąć jakiś spoljer (prawie ostatnio zdradziłam jeden z nich mojej współlokatorce, ale na szczęście w porę ugryzłam się w język). Zwłaszcza jest to na pewien sposób bezsensowne, gdyż to wciąż jest drugi tom, fabularnie tworzy całość z częścią pierwszą, a wydawnictwo to po prostu rozdzieliło (z różnych powodów).

Może zacznę z grubej rury i powiem, że ta część jest dla mnie strasznie... średnia. Tak jak poprzednia zachwycała mnie humorem braci tak tu... było tego trochę mniej, a więcej takich zapychaczy jak długi pobyt za granicą, gdzie w sumie się nic nie działo z wyjątkiem jednej sceny (Tańcząca Halie to złoto - mówię wam). Jasne, ta książka stoi na budowaniu relacji... ale można budować te relacje nie tylko rozmową (i tak wiem, zaraz ktoś mi powie, że jedna osoba nie może pokazywać się za bardzo w miejscach publicznych. Rozumiem to, ale nie tylko o nią tutaj chodzi).
To mój największy zarzut do tej książki - w większości tutaj nic się nie dzieje, akcja dopiero rozkręca się na jakieś 100-120 stron przed końcem i szczerze... I LIKE IT.

To co tam się odwala to majstersztyk i chciałabym więcej takiej Halie. Serio, ta dziewczyna zaliczyła taki progres w sytuacji która ma miejsce na samym końcu, że normalnie czuje w kościach że w kolejnych tomach da im wszystkim popalić. Plus jej dojrzałe podejście na samiuteńkim końcu - czuję, że powoli zaczynam bardziej lubić tę dziewczynę.

Ale będąc szczerym... potrzebuje oddechu od Monetów. Przez te "zapychacze" czułam się zmęczona tą książką. Plus jeszcze to jak ten czas w tej książce się nierównomiernie rozkłada... gubię się. No i potrzebuję sięgnąć po coś mniej młodzieżowego, bo aktualnie mam lekki przesyt tej tematyki... jeny znowu się rozgaduje. Jednak chodzi mi o to, że rozumiem fenomen tej książki. Jest zabawna, pokazuje fajne relacje rodzinne plus ma ciekawe zwroty akcji (chociaż mogłoby być ich więcej). No i chłopacy... co tu dużo mówić. Bracia Monet, są po prostu zaczepiści.

7/10.

Cóż mogę rzec o tej książce oprócz tego, że naprawdę wzbudza emocje. I te pozytywne i negatywne, chociaż na szczęście tych pierwszych odczuć jest więcej.

Myślę, że nie ma sensu rozpisywać się tutaj nad fabułą 2 części 2 tomu, bo niechcący mogłabym palnąć jakiś spoljer (prawie ostatnio zdradziłam jeden z nich mojej współlokatorce, ale na szczęście w porę ugryzłam się w...

Szesnastoletnia Bree Matthews nie potrafi się otrząsnąć po nagłym wypadku jej matki. Dziewczyna nie potrafiła wytrzymać w swoim rodzinnym domu, a że przed śmiercią matki dostała się do programu dla zdolnych uczniów w Chapel Hill to według niej najlepszym rozwiązaniem była ucieczka do nowego miejsca — z dala od wspomnień. Bree już pierwszego wieczoru na kampusie zostaje świadkiem ataku magicznego potwora, a kolejne dni w tym nowym miejscu sprawiają, że dziewczyna odkrywa tajne stowarzyszenie, które zajmuje się likwidacją demonów i ratowaniem świata. Jednak to aż tak bardzo nie interesuje dziewczyny jak fakt, że stowarzyszenie posiada merlinów (czarowników o specjalnych zdolnościach), a jeden z nich majstrował przy jej wspomnieniach ze szpitala, gdy dziewczyna dowiedziała się o śmierci matki. Bree postanawia wejść do tego tajnego stowarzyszenia i odkryć, co tak naprawdę stało się z matką... i być może pomścić jej śmierć.

Kojarzycie może ,,Dary Anioła" od Cassandry Clare? Opis tej książki bardzo przypominał mi właśnie tę serię, a jak wkroczyły demony i więzy krwi... to już w ogóle. Jednak ,,Zrodzeni z legendy" wyróżnia i jednocześnie odróżnia od wyżej wspomnianej książki wiele czynników. Najważniejszy z nich to: bazowanie na legendach o królu Arturze. Serio, ten motyw jest przegenialny, mimo tego że z początku książki można się nieźle pogubić (serio, jeden opis czytałam chyba z 10 razy, ale potem było już w porządku). Dodatkowo mamy tutaj bohaterkę czarnoskórą, która MA coś do powiedzenia i pokazuje, jak to osoby o tym kolorze skóry są traktowane (co przypomniało mi książkę ,,Nienawiść, którą dajesz" - swoją drogą, polecam!). Plus Bree jest naprawdę ciekawą personą pod względem psychicznym ale i fabularnym — to jak dziewczyna radzi sobie z żałobą (a właściwie nie radzi), to co robi, jakie motywy nią kierują oraz jak buduje relacje z innymi... serio Tracy Deonn świetnie ją stworzyła tak jak i pozostałą trójkę jej nieco bliższych "znajomych". 

Ogólnie kreacja postaci jest tutaj na plus, fabuła wciąga (chociaż jak wspomniałam, największym minusem jest tutaj to, że z początku ciężko ogarnąć o co chodzi), Bree się rozwija, rozwiązanie sprawy jej matki nie jest takie oczywiste, tak samo jak i więzi, które dziewczyna rozwija (poza jedną, przewidywalną i zbyt szybko powstałą — jak na mój gust). 

Patrząc na całokształt oraz to, że czytając na wykładach tę książkę, potrafiłam się do niej szczerzyć, jak to szczeniaczka oraz na to, że naprawdę nie mogę się doczekać kontynuacji to książka dostaje ode mnie zasłużone 8/10.

Szesnastoletnia Bree Matthews nie potrafi się otrząsnąć po nagłym wypadku jej matki. Dziewczyna nie potrafiła wytrzymać w swoim rodzinnym domu, a że przed śmiercią matki dostała się do programu dla zdolnych uczniów w Chapel Hill to według niej najlepszym rozwiązaniem była ucieczka do nowego miejsca — z dala od wspomnień. Bree już pierwszego wieczoru na kampusie zostaje...

Hailie Monet straciła w wypadku dwie najbliższe osoby - mamę i babcię. Wydawałoby się, że zostanie sama... ale wtedy do akcji wkroczył jej przyrodni brat, który postanowił przejąć nad nią prawną opiekę i zabrać z rodzimej Anglii do Ameryki. Okazało się, że oprócz jej opiekuna prawnego Hailie zyskała jeszcze czterech innych braci. Początkowo nowa sytuacja wprowadziła w szok nastolatkę... ale kiedy zaczęła już się do tego wszystkiego powoli przyzwyczajać to nagle jej świat znowu został wywrócony do góry nogami w drugim tomie serii.

Od dobrych 4 lat nie zaglądałam na wattpada i po pierwszy tom Monetów sięgałam trochę sceptycznie. Nie był idealny, ale w pewien sposób podobał mi się. Sytuację ratują tutaj różnorodni bracia Hailie i cała ta otoczka tajemnicy, ale wtedy było po prostu okey. Natomiast ,,Królewna" naprawdę pozytywnie mnie zaskoczyła.

Mamy tutaj więcej braci Monet, więcej sytuacji w których Hailie może pokazać swój charakterek (oj dziewczyna potrafi podrapać... i to dosłownie) oraz stopniowo odkrywamy najpilniej strzeżone tajemnice tej rodziny. I może argument, że jest tutaj więcej braci dziewczyny jest głupi... ale ten, kto sięgnął po 1 tom albo chociaż obejrzał jednego tiktoka ze "Świętą trójcą" to zrozumie o co chodzi. Wspomniałam o różnorodności i ją tutaj dostaniecie, bo każda postać, która występuje w powieści jest na swój sposób inna... unikalna. Vincent - chłodny, racjonalny; Will - troskliwy, opiekuńczy; Dylan - siłka to jego drugie imię, narwany i zaborczy ; Tony - mroczny, złośliwy do szpiku kości i Shane - ironiczny, emocjonalny. W tej plątaninie testosteronu, zasad i nakazów musi się odnaleźć Hailie... i choć ta strasznie emocjonalna duszyczka daje sobie jakoś radę z ogarnianiem braci, to nie zawsze daje radę. I tutaj plus dla autorki, że poruszyła wątek terapii na którą uczęszcza dziewczyna... szkoda tylko, że jest to ledwie wspomniane.

Ogólnie siłą tej książki są bohaterowie, bo fabuła nie jest jakoś oryginalna (posiada pewne schematy, ale podczas czytania to nie przeszkadza) oraz humor który sprawił, że normalnie parskałam co parę stron. Dawno się tak nie uśmiałam przy książce, a to wiele dla mnie znaczy.
Największe moje zastrzeżenie to poczucie czasu w tej książce... jest praktycznie zerowe - są jakieś odniesienia, ale w tomie 2 w części 1 z początku kiedy zaczęły się ferie zimowe to przy końcówce tej części nagle mamy Halloween... i to mi strasznie nie pasuje, mimo że mam świadomość że takie są uroki wattpadowego pisania (sama tak robiłam, kiedy pisałam na tamtej platformie).

,,Królewna" t2.cz.1 dostaje ode mnie zasłużone 8/10

Hailie Monet straciła w wypadku dwie najbliższe osoby - mamę i babcię. Wydawałoby się, że zostanie sama... ale wtedy do akcji wkroczył jej przyrodni brat, który postanowił przejąć nad nią prawną opiekę i zabrać z rodzimej Anglii do Ameryki. Okazało się, że oprócz jej opiekuna prawnego Hailie zyskała jeszcze czterech innych braci. Początkowo nowa sytuacja wprowadziła w szok...

Jack Tamerlaine od dekady nie postawił stopy na rodzinnej wyspie Cadence. Nigdy nie czuł się tam dobrze. W życiu pragnął tylko jednego: akceptacji.  Nosi nazwisko swojego klanu - a nie nieznanego mu ojca - i, odkąd pamiętał, czuł z tego powodu wstyd. Chłopak opuścił Cadence w wieku jedenastu lat aby studiować grę na harfie na kontynencie. Po dziesięciu latach nauki stał się bardem z krwi i kości i z muzyką wiązał swoją przyszłość. Niespodziewanie otrzymuje wezwanie przywódcy swojego klanu - ma wrócić do domu. Dopiero po pojawieniu się na Cadence dowiaduje się, że z wyspy zaczęły znikać małe dziewczynki. Tylko dzięki jego talentowi i magicznej pieśni można je odnaleźć...

Książka Rebeccy Ross od początku sprawiła, że przywiązałam się do Jacka. Rozumiałam jego ból, niechęć powrotu na wyspę i pewnego rodzaju niepokój i strach, który wiązał się z jego domem. Jack to złożona postać, którą warto poznać mimo tego, że jest czasem zgorzkniały i irytujący, to przy bliższym poznaniu czytelnik może zrozumieć, dlaczego jest taki. Jego wielkim plusem jest to, że na kartach powieści rozwija się... zresztą nie tylko on. Postać która jako druga zmieniła się na przestrzeni książki jest Strażnik Wschodu — Torin — który z nieustępliwego wojownika zmienia się w pragnącego pokoju męża i ojca.

Sytuacja na wyspie nie jest łatwa. Giną małe dziewczynki, duchy są niespokojne... a jak się z czasem dowiadujemy, magia na wchodzie Cadence jest okupiona bólem. ,,Rzeka zaklęta" to powieść inna niż wszystkie ze swoim nieco szkockim klimatem, duchami żywiołów i granicą, która odgrywa bardzo dużą rolę w całym utworze. Jak możemy się dowiedzieć, istnieją dwa klany - Wschodni i Zachodni, które od lat ze sobą rywalizują i siebie nienawidzą. Być może dzięki dziedziczce Wschodu udałoby się zaprowadzić pokój... lecz przeszkadza jej sekret tajemniczych zniknięć. Tylko jedna osoba może pomóc mieszkańcom i jest nią bard Jack, który jak się później okazuje odgrywa w całej książce jeszcze większą rolę, niż można było z początku przypuszczać.

Ogólnie muszę przyznać, że miejscami nie była to łatwa lektura. Trzeba było bardzo mocno zagłębić się w zawiłości tej historii... ale gdy to się już zrobiło, to wszystko kliknęło i mogłam usatysfakcjonowana skończyć tę książkę. Oczywiście nie obyło się bez wad - autorka nie wszystko jasno wytłumaczyła, niektóre wątki dalej są niejasne, a główna historia miłosna troszkę jest zbyt płytka... jednak ma to potencjał. I szczerze? Nie mogę się doczekać kolejnych tomów. Zwłaszcza przez zakończenie, które sprawiło, że dwie połówki jednej monety musiały zostać rozerwane (kto przeczyta książkę, zrozumie o co mi z tym chodzi).

,,Rzekę Zaklętą" oceniam na 7/10.

Jack Tamerlaine od dekady nie postawił stopy na rodzinnej wyspie Cadence. Nigdy nie czuł się tam dobrze. W życiu pragnął tylko jednego: akceptacji.  Nosi nazwisko swojego klanu - a nie nieznanego mu ojca - i, odkąd pamiętał, czuł z tego powodu wstyd. Chłopak opuścił Cadence w wieku jedenastu lat aby studiować grę na harfie na kontynencie. Po dziesięciu latach nauki stał się...

Ivar wyrusza razem z synem Haralda Pięknowłosego ku Irlandii. Jednak niespodziewany sztorm wywołany przez Thora sprawia, że flota duńsko-norweska rozbija się niespodziewanie u brzegu nieznanego terytorium. Co to oznacza dla Ivara? Nowe starcia i możliwość zdobycia wielkiej sławy i bogactw!

Oprócz Ivara los nie oszczędza również innych synów Ragnara. Jeden z nich umiera przez zajście w Mercii, inny zostaje więźniem w Konstantynopolu, a oprócz tego nad Danią wisi niebezpieczeństwo w postaci zjednoczonych Swionów. Jak wikingowie to wszystko ogarną? Kto przeżyje, a kto trafi do Valhalii?

Powiem szczerze, że kompletnie nie pamiętałam końcówki ostatniego tomu, ale przez dobre wprowadzenie Komorowskiego od razu odnalazłam się w sytuacji. Podbicie Irlandii następuje bardzo szybko i już z góry niestety można przewidzieć, że Ivarowi się uda zdobyć wszystko, co sobie zaplanował. Dlatego wciąż czekam aż w końcu, ktoś go pokona... bo szczerze powoli nudne robi się to, że ten cały czas wygrywa. Naprawdę byłoby super, gdyby chociaż raz podwinęła mu się noga... i chociaż autor chciał tutaj pokazać, że coś takiego niby się stało to nie do końca się to udało. Dlaczego? Bo potem autor gra kartą wizji z Valhalii i w ten sposób Ivar pozbywa się poczucia winy. Ale nawet on nie powinien odczuwać tego, bo to co się stało w Mercii nie było w ogóle jego winą, także mam wrażenie, że to co tam się zadziało to po prostu swojego rodzaju zapychacz, który ratuje tylko to, że następuje dosyć krwawa walka.

Oprócz tamtej walki i problemów synów Ragnara widzimy też, jak Egil wraz ze swoim ojcem zbierają siły aby uderzyć na Danię oraz jak sami muszą sprostać walce o swój własny teren - Birkę, która została wrogo przejęta przez zdrajców. I ten wątek zaczął mnie bardziej interesować. Bo to, jak Swioni mimo porażki wciąż brną ku obranemu celu i chcą się porządnie zemścić oraz jak zwierają sojusze sprawia, że jest to ciekawszy wątek aniżeli ten, w którym Ivar Demon Śmierci praktycznie za każdym razem wygrywa.

Książka ma dobre i złe strony. Ale jednak widać tutaj, że autor się rozwija i słucha w pewien sposób swoich czytelników. Chwała mu za to! Bo dzięki temu wciąż możemy czytać genialne przygody wikingów, zżywać się z nimi i ruszać do walki. ,,Żądza krwi" ma w sobie tyle sprzecznych emocji, ale jednak to dobra książka, której mogę dać z czystym sercem 6/10. Mam nadzieję, że w kolejnym tomie w końcu Ivarowi powinie noga.

Ivar wyrusza razem z synem Haralda Pięknowłosego ku Irlandii. Jednak niespodziewany sztorm wywołany przez Thora sprawia, że flota duńsko-norweska rozbija się niespodziewanie u brzegu nieznanego terytorium. Co to oznacza dla Ivara? Nowe starcia i możliwość zdobycia wielkiej sławy i bogactw!

Oprócz Ivara los nie oszczędza również innych synów Ragnara. Jeden z nich umiera...

Mickey James III ma 17 lat i właśnie rozpoczyna studia na Uniwersytecie Hartlanda i trafia do uczelnianej reprezentacji hokeja, jak niegdyś jego ojciec. Przed Mickey'em kariera zawodnika NHL... ale chłopak wcale nie jest pewny, czy chce iść tą drogą. Ma wątpliwości, jest rozdarty emocjonalnie a sprawy nie ułatwia mu dodatkowo Jaysen Caulfield — jego odwieczny rywal w punktacji draftu. Oczywiście ważną kwestię odgrywa również to, że James III jest biseksualny, a środowisko hokejowe wszelkie odstępstwa od przyjętej "normy" traktuje niezwykle szorstko.
Obawa przed ujawnieniem orientacji w połączeniu z depresją sprawiają, że chłopak trzyma się na dystans i zamyka się w sobie. Jednak o dziwo z czasem pewnego rodzaju pociechę znajduje w swoim rywalu...

Od zawsze trudno mi się pisze o takich książkach. Czemu? Bo są zbyt dobre na to, aby opisać je słowami. Wybierając tę książkę do recenzji, nie spodziewałam się, że aż tak mnie wciągnie. Duch rywalizacji w hokeju, cała ta lista draftu, problemy psychiczne bohatera i ta trudna historia miłosna sprawiły, że zatraciłam się w tym świecie (dlatego aż do ostatniej strony siedziałam jak na szpilkach, żeby poznać odpowiedzi na pytania i wątki, które pojawiły się w trakcie powieści). I choć rzadko to robię, to od razu podam wam swoją ocenę - 8,5/10.  Jak pewnie zauważyliście, praktycznie nigdy nie daję połówek, tylko całe oceny. Jednakże ,,Icebreaker" jest taką powieścią, która zasługuje w moim mniemaniu na taką właśnie ocenę (niestety na innych portalach nie ma połówek i muszę wpisać 8/10).

Ta historia przeszyła mnie. Zwłaszcza gdy główny bohater opowiadał o swoim dzieciństwie, domu i rodzicach. Naprawdę współczułam Mickey'owi, że praktycznie w wieku 10 lat musiał opuścić swój rodzinny dom i mieszkać kątem u innych, żeby móc rozwijać swoją karierę hokeja. Jednocześnie też dzięki jego wspomnieniom, relacji z siostrami i jego przemyśleniom potrafiłam zrozumieć jego postać. Nie jest on papierowym bohaterem. Mickey James ma charakterek i pokazuje go praktycznie na każdym kroku, jednocześnie jest taką postacią, która na zmienia się na kartach powieści. Dostrzega swoje zachowanie i chce coś zmienić w sobie i swoim życiu.

Ale zatem dlaczego nie dałam pełnej 9 albo 10? Bo choć książka, naprawdę mi się podobała, to też muszę zaznaczyć, że mamy tutaj strasznie oklepany już schemat, czyli ''śmiertelni wrogowie to najlepsi kochankowie". I sądzę, że przez autorkę mogło to zostać zdecydowanie lepiej ograne. Bo już od pierwszych stron wiemy, że Mickey "leci" na swojego rywala. Także brakowało mi takiego momentu, w którym uczucie mogłoby się zrodzić... a tak to wygląda jakby zostali czasem przedstawieni sobie przed faktem dokonanym, że mają się w sobie zakochać (chociaż muszę oddać, że Jaysen jest naprawdę wyrozumiałym i dobrym chłopakiem w tej relacji i chwała mu za to).

Mickey James III ma 17 lat i właśnie rozpoczyna studia na Uniwersytecie Hartlanda i trafia do uczelnianej reprezentacji hokeja, jak niegdyś jego ojciec. Przed Mickey'em kariera zawodnika NHL... ale chłopak wcale nie jest pewny, czy chce iść tą drogą. Ma wątpliwości, jest rozdarty emocjonalnie a sprawy nie ułatwia mu dodatkowo Jaysen Caulfield — jego odwieczny rywal w...