Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fabuła trochę przypomina mi książkę Zośki Papużanki "Szopka". Obydwie książki są bardzo "kobiece", w sensie perspektywy, przeżyć wewnętrznych obaw, fobii, i... wręcz okrucieństwa. Zwłaszcza "Jolanta", ale nie ukrywam, że literatura ta jest przez to bardzo autentyczna, chociaż nie jest żadnym reportażem. Jeśli ktoś jest zainteresowany światem wewnętrznych przeżyć introwertycznej, polskiej kobiety okresu transformacji - bardzo polecam, dodatkowym atutem jest język. Pani Sylwia ma dobry warsztat.

Fabuła trochę przypomina mi książkę Zośki Papużanki "Szopka". Obydwie książki są bardzo "kobiece", w sensie perspektywy, przeżyć wewnętrznych obaw, fobii, i... wręcz okrucieństwa. Zwłaszcza "Jolanta", ale nie ukrywam, że literatura ta jest przez to bardzo autentyczna, chociaż nie jest żadnym reportażem. Jeśli ktoś jest zainteresowany światem wewnętrznych przeżyć...

Rewelacyjna powieść o skomplikowanych relacjach rodzinnych w skomplikowanym rejonie Izraela. Wiele aspektów rzeczywistości ujętych w różnych perspektywach - czyli coś co bardzo lubię. Perspektywa matki - pierwszego dziecka urodzonego w kibucu, a teraz będącej na łożu śmierci jest dodatkowo okraszona poetyką, tak jakoś bym to ujęła. Opowieść o jej życiu przeplatana snami, marzeniami i tęsknotami. Warto przeczytać, jest to moja pierwsza książka tej autorki, ale na pewno nie ostatnia.

Rewelacyjna powieść o skomplikowanych relacjach rodzinnych w skomplikowanym rejonie Izraela. Wiele aspektów rzeczywistości ujętych w różnych perspektywach - czyli coś co bardzo lubię. Perspektywa matki - pierwszego dziecka urodzonego w kibucu, a teraz będącej na łożu śmierci jest dodatkowo okraszona poetyką, tak jakoś bym to ujęła. Opowieść o jej życiu przeplatana snami,...

No to teraz wiem co mówić, jak będą dzwonili w sprawie nie cierpiącej zwłoki, mianowicie umilenia mi życia kontem i kartą kredytową, która będzie oczywiście samospłacalna przez pierwsze dwa miesiące.... Nie - dziękuję, właśnie czytałam "Zwał". Jest tylko jedna grupa osób, której bym nie polecała tej lektury, mianowicie wszystkim tym, którzy poszukują właśnie pracy w korporacji. Świetnie się bawiłam czytając "Zwał", bo bohater poza tym, że ma zwał, ma też sporo dystansu do tej sytuacji w pracy. Chociaż nie da się uciec od takiego wrażenia przerażającego, ale prawdziwego portretu sporej grupy młodych ludzi lub względnie młodych, którzy już ludźmi nie są.... To jest dla mnie koszmar, i przyszło mi na myśl, że jeżeli ktoś nie wie, jak mogło dojść do Holocaustu, to niech idzie popracować do korporacji takiej w jakiej pracuje Mirek - główny bohater. Mamy tam całą gamę środków: zastraszanie i poniżanie, perswazję grupy (no co, z nami krechy nie wciągniesz?) i tzw. autorytetów, pranie mózgu i koniecznie jakąś "lojalkę" (np. w postaci pikantnych wyczynów na szkoleniach, o których "tylko" my - grupa, czyli firma, czyli rodzina, wiemy), i zaprawdę, powiadam Wam, droga do piekła stoi otworem...

No to teraz wiem co mówić, jak będą dzwonili w sprawie nie cierpiącej zwłoki, mianowicie umilenia mi życia kontem i kartą kredytową, która będzie oczywiście samospłacalna przez pierwsze dwa miesiące.... Nie - dziękuję, właśnie czytałam "Zwał". Jest tylko jedna grupa osób, której bym nie polecała tej lektury, mianowicie wszystkim tym, którzy poszukują właśnie pracy w...

Tę książkę czytałam dwa razy, a ja bardzo rzadko tak robię zarówno z filmami jak i z książkami, chyba że są rewelacyjne.

Tę książkę czytałam dwa razy, a ja bardzo rzadko tak robię zarówno z filmami jak i z książkami, chyba że są rewelacyjne.

Niewiele z niej pamiętam..., ale poczucie po lekturze nie jest nieprzyjemne. Coś na kształt historycznej powieści z całkiem współczesnymi ludźmi.

Niewiele z niej pamiętam..., ale poczucie po lekturze nie jest nieprzyjemne. Coś na kształt historycznej powieści z całkiem współczesnymi ludźmi.

Dobry kryminał, taki z cyklu tej szkoły co i Sławek Borewicz. Czytałam z sentymentem.

Dobry kryminał, taki z cyklu tej szkoły co i Sławek Borewicz. Czytałam z sentymentem.

Tal to zupełna rewelacja - powieść na pograniczu pitawala, ale uzupełnionego o ten czynnik żywych ludzi z wszystkim co złe i dobre.

Tal to zupełna rewelacja - powieść na pograniczu pitawala, ale uzupełnionego o ten czynnik żywych ludzi z wszystkim co złe i dobre.

Dla mnie bomba, lubię takie kronikarsko-historyczne kryminały. Kolejne części jeszcze smaczniejsze. A Tal to już zupełna rewelacja - powieść na pograniczu pitawala, ale uzupełnionego o ten czynnik żywych ludzi z wszystkim co złe i dobre.

Dla mnie bomba, lubię takie kronikarsko-historyczne kryminały. Kolejne części jeszcze smaczniejsze. A Tal to już zupełna rewelacja - powieść na pograniczu pitawala, ale uzupełnionego o ten czynnik żywych ludzi z wszystkim co złe i dobre.

Wiele lat temu, gdy czytałam tę powieść, to mocno mi się wryła w głowę z kilku powodów. I to nie chodzi o pozornie trywialną fabułę, w stylu "jest piękna cizia i wszyscy chcą ją bzykać...". Ja byłam wstrząśnięta portretem psychologicznym kobiety prostackiej i wulgarnej, ale posiadającej tajemnicę, która każe się zastanowić nad tym, że wcale pewne zachowania i to co nazywamy "osobowością" nie muszą być oczywiste oraz "wrodzone". Tu nasuwa mi się analogia pomiędzy zachowaniem Eliany do niektórych zachowań Halszki Opfer. Wnioskuję stąd, że autor ma wiedzę na temat pewnych dewiacyjnych reakcji. Może gdybym pierwszy raz przeczytała tę powieść obecnie, to może nie odebrałabym jej tak dobrze. Tak się jednak złożyło, że przypadła na mój "trudny wiek" i wtedy zrobiła na mnie duże wrażenie nieoczywistość bohaterki. Gigantyczną rolę odegrała, w tego typu percepcji postaci, konstrukcja powieści. Jest ona ciekawie ułożona, bo jako relacje wsteczne zdarzeń, i każdy rozdział ma innego narratora. Nawet momentami nie wie czytelnik, czy czyta zeznania na policji, czy czyjś pamiętnik. To pozwala na kapitalny zabieg (to też mnie ujęło), że widzimy, to samo zdarzenie z perspektywy wielu osób. Wydanie które miałam, było na pewno z lat 90. lub 80. i nie pamiętam kto tłumaczył. Natomiast na podstawie tej powieści nakręcono w 1983 roku całkiem udany film w reżyserii Jeana Becker'a pod tytułem "Mordercze lato" - polecam.

Wiele lat temu, gdy czytałam tę powieść, to mocno mi się wryła w głowę z kilku powodów. I to nie chodzi o pozornie trywialną fabułę, w stylu "jest piękna cizia i wszyscy chcą ją bzykać...". Ja byłam wstrząśnięta portretem psychologicznym kobiety prostackiej i wulgarnej, ale posiadającej tajemnicę, która każe się zastanowić nad tym, że wcale pewne zachowania i to co nazywamy...

Trochę jak na lekturę dla młodzieży, to zbyt mocno akcent jest postawiony na cyniczne rozgrywanie swojej seksualnej atrakcyjności przez główną bohaterkę. No i po co? Mnie ta lektura zmęczyła, ze względu na pewne bardzo nużące lejtmotywy gasnącego pana w sile wieku (tylko pozornie brzmi to jak sprzeczność). Nie chcę się wypowiadać dosadniej. Raczej nie polecam, nawet młodzieży, bo erotyk to kiepski. A historia morderstwa została stworzona po to, by wyeksponować fizykalne walory Dorotki. Wręcz trochę seksistowska jak dla mnie.

Trochę jak na lekturę dla młodzieży, to zbyt mocno akcent jest postawiony na cyniczne rozgrywanie swojej seksualnej atrakcyjności przez główną bohaterkę. No i po co? Mnie ta lektura zmęczyła, ze względu na pewne bardzo nużące lejtmotywy gasnącego pana w sile wieku (tylko pozornie brzmi to jak sprzeczność). Nie chcę się wypowiadać dosadniej. Raczej nie polecam, nawet...

No nie ukrywam, że kawał dobrej roboty reporterskiej, aczkolwiek autor nie jest moim guru w tej kategorii. Dobra robota dlatego, bo po tej lekturze jeszcze przez kilka dni myślałam o tym, co przeczytałam. Faktycznie książka indukuje trochę inne spojrzenie na temat współczesnej przestępczości w Polsce. Bardzo ciekawy dla mnie był wątek człowieka od afery Amber Gold (niejakiego Marcina P.), ponieważ kilka spraw zupełnie nie poruszanych w mediach, zostało w tej książce ukazane.

No nie ukrywam, że kawał dobrej roboty reporterskiej, aczkolwiek autor nie jest moim guru w tej kategorii. Dobra robota dlatego, bo po tej lekturze jeszcze przez kilka dni myślałam o tym, co przeczytałam. Faktycznie książka indukuje trochę inne spojrzenie na temat współczesnej przestępczości w Polsce. Bardzo ciekawy dla mnie był wątek człowieka od afery Amber Gold...

Książka jako reportaż jest rewelacyjna, zresztą Surmiak-Domańska jest znana z bardzo dobrej ręki reporterskiej. Jeżeli miałabym użyć słowa "wstrząśnięta", to jest ono tu właściwie użyte. Jak to bywa z kategorii trudnych reportaży, trzeba się do tej lektury przygotować i nie jest to książka czytana na jednym oddechu, a raczej na wstrzymaniu akcji serca. Gorąco polecam, aczkolwiek zaznaczyłabym, że lektura na prawdę nie jest dla wszystkich. Na pewno nie dla tych, którzy bardzo przywiązują wagę do tematu tabu. Ale takich ludzi jest mało wśród aktywnych czytelników.

Książka jako reportaż jest rewelacyjna, zresztą Surmiak-Domańska jest znana z bardzo dobrej ręki reporterskiej. Jeżeli miałabym użyć słowa "wstrząśnięta", to jest ono tu właściwie użyte. Jak to bywa z kategorii trudnych reportaży, trzeba się do tej lektury przygotować i nie jest to książka czytana na jednym oddechu, a raczej na wstrzymaniu akcji serca. Gorąco polecam,...

Myślę, że do tej książki wrócę kiedyś. Nie dlatego, że "ciężkie tematy" jak śmierć i przemijanie są mi obce, jednak ewidentnie nie trafiłam w odpowiedni "mój" czas z tą lekturą. To samo miałam w przypadku "Pierścieni Saturna" Sebalda, mianowicie urwałam lekturę. Nie potrafię się nastroić na ten rodzaj "prowadzenia" czytelnika. Stąd, tak na prawdę to powinnam ją skierować do półki "do przeczytania". Nie wystawiam opinii.

Myślę, że do tej książki wrócę kiedyś. Nie dlatego, że "ciężkie tematy" jak śmierć i przemijanie są mi obce, jednak ewidentnie nie trafiłam w odpowiedni "mój" czas z tą lekturą. To samo miałam w przypadku "Pierścieni Saturna" Sebalda, mianowicie urwałam lekturę. Nie potrafię się nastroić na ten rodzaj "prowadzenia" czytelnika. Stąd, tak na prawdę to powinnam ją skierować do...

Polowałam na tę książkę po tym, jak przeczytałam w autobiografii Zygmunta Kałużyńskiego, jak bardzo ona nim wstrząsnęła. Nie powiem żebym była wstrząśnięta (może za dużo w życiu przeczytałam literatury obozowej?), ale ze spokojnym sumieniem mogę dać mocną rekomendację. Oczywiście aspekt społeczny i kulturowy Ameryki Północnej na początku wieku XX jest zakreślony wysoce interesująco, jednak jeszcze bardziej interesujące wydały mi się koleje losu bohaterów, które na siebie nachodzą, co pozwala na zabieg przejścia z jednej historii do drugiej. Powieść naprawdę ciekawie napisana, i jak dla mnie kolejna przeznaczona do kanonu lektur obowiązkowych.

Polowałam na tę książkę po tym, jak przeczytałam w autobiografii Zygmunta Kałużyńskiego, jak bardzo ona nim wstrząsnęła. Nie powiem żebym była wstrząśnięta (może za dużo w życiu przeczytałam literatury obozowej?), ale ze spokojnym sumieniem mogę dać mocną rekomendację. Oczywiście aspekt społeczny i kulturowy Ameryki Północnej na początku wieku XX jest zakreślony wysoce...

Ta książka przypomina mi "Proszę bardzo" Andy Rottenberg - pod względem poszukiwania swojej tożsamości, pewnych bóli jakie noszą w sobie ludzie pochodzący z wielokulturowych rodzin. Bardzo ciekawy dla mnie był aspekt osobowości ludzkiej i tego jaki ma na nią wpływ wielokulturowość. Doświadczenia Juliana Kornhausera są przeplecione jego autorefleksjami i momentami onirycznością - jak to w snach. Bardzo cenię sobie taką intymną literaturę. Intymną, lecz nie ekshibicjonistyczną.

Ta książka przypomina mi "Proszę bardzo" Andy Rottenberg - pod względem poszukiwania swojej tożsamości, pewnych bóli jakie noszą w sobie ludzie pochodzący z wielokulturowych rodzin. Bardzo ciekawy dla mnie był aspekt osobowości ludzkiej i tego jaki ma na nią wpływ wielokulturowość. Doświadczenia Juliana Kornhausera są przeplecione jego autorefleksjami i momentami...

Jak na książkę z mesjanistycznym wątkiem (a raczej takich unikam), to niezła, niezła, całkiem niezła powieść. Niesamowitość tytułowego Idziego nie jest jakoś jednoznacznie chrześcijańska, aczkolwiek nawiązania są ewidentne wraz z końcem powieści. Można polecić, nazwałabym to nawet ciekawym eksperymentem literackim. To było moje pierwsze spotkanie z Sosnowskim, za jakiś czas na pewno po tej lekturze znów sięgnę do jego twórczości.

Jak na książkę z mesjanistycznym wątkiem (a raczej takich unikam), to niezła, niezła, całkiem niezła powieść. Niesamowitość tytułowego Idziego nie jest jakoś jednoznacznie chrześcijańska, aczkolwiek nawiązania są ewidentne wraz z końcem powieści. Można polecić, nazwałabym to nawet ciekawym eksperymentem literackim. To było moje pierwsze spotkanie z Sosnowskim, za jakiś czas...

Zgadzam się, że warto przeczytać w ramach przyjemnej, szybkiej lektury i koniecznie po przeczytanym wcześniej "Drwala". Aczkolwiek momentami Michaśka jest męczący ze swoimi psychicznymi problemami, jednak zawsze budzi sympatię. Przynajmniej u mnie. Daję bdb.

Zgadzam się, że warto przeczytać w ramach przyjemnej, szybkiej lektury i koniecznie po przeczytanym wcześniej "Drwala". Aczkolwiek momentami Michaśka jest męczący ze swoimi psychicznymi problemami, jednak zawsze budzi sympatię. Przynajmniej u mnie. Daję bdb.

Powiem tak, warto zawsze czytać Umberto Eco, jako po prostu klasę samą w sobie, jednak ta rewelacyjna książka chyba dla sporej grupy osób może być ciężko strawialna ze względu na ponadprzeciętną erudycję zarówno głównego bohatera jak i autora powieści. Ja czytałam tę powieść przez ok. 1 miesiąc, ale moim zdaniem warto było. To ten rodzaj powieści, który może i z pewnym bólem, ale jednak zdecydowanie poszerza horyzonty czytelnika.

Powiem tak, warto zawsze czytać Umberto Eco, jako po prostu klasę samą w sobie, jednak ta rewelacyjna książka chyba dla sporej grupy osób może być ciężko strawialna ze względu na ponadprzeciętną erudycję zarówno głównego bohatera jak i autora powieści. Ja czytałam tę powieść przez ok. 1 miesiąc, ale moim zdaniem warto było. To ten rodzaj powieści, który może i z pewnym...

Wielkim atutem tej powieści (poza fabułą) jest ambitny język literacki. Na prawdę książka nie tylko dla koneserów, ciekawe losy kilku postaci, które jak to bywało podczas wojny najbardziej się komplikowały. Bardzo mocno polecam. Nie wiem dlaczego u nas Barbara Toporska jest autorką praktycznie nieznaną, a pozycję książkową "Siostry" - mogłabym, jako minister edukacji, spokojnie zaliczyć do kanonu lektur obowiązkowych. No może dla tych dzieci już trochę starszych :).

Wielkim atutem tej powieści (poza fabułą) jest ambitny język literacki. Na prawdę książka nie tylko dla koneserów, ciekawe losy kilku postaci, które jak to bywało podczas wojny najbardziej się komplikowały. Bardzo mocno polecam. Nie wiem dlaczego u nas Barbara Toporska jest autorką praktycznie nieznaną, a pozycję książkową "Siostry" - mogłabym, jako minister edukacji,...

Ciekawy jest w książce aspekt feudalny i różnych związanych z tym faktem powiązań i wynikających wprost koterii. Dobrze się czyta i jednocześnie nie ocieka krwią tak jak to bywało w czasach kiedy dzieje się akcja. Powieść może nie wybitna, ale moim zdaniem dobra.

Ciekawy jest w książce aspekt feudalny i różnych związanych z tym faktem powiązań i wynikających wprost koterii. Dobrze się czyta i jednocześnie nie ocieka krwią tak jak to bywało w czasach kiedy dzieje się akcja. Powieść może nie wybitna, ale moim zdaniem dobra.