Chyba najbardziej osobista z powieści Eco. Przepełniona wspomnieniami dzieciństwa w faszystowskich Włoszech i zmian kulturowych (może raczej zmian zachodzących w ówczesnej kulturze masowej). I z tego względu dla niektórych może być ciekawa, a dla innych wręcz przeciwnie.

Chyba najbardziej osobista z powieści Eco. Przepełniona wspomnieniami dzieciństwa w faszystowskich Włoszech i zmian kulturowych (może raczej zmian zachodzących w ówczesnej kulturze masowej). I z tego względu dla niektórych może być ciekawa, a dla innych wręcz przeciwnie.

,,Tajemniczy płomień Loary" zapewne zainspirowany M. Prousta ,, W poszukiwaniu straconego czasu'' nie jest powieścią lekką.Dużo w niej odniesień do literatury i historii co dla czytelnika może być momentami ciekawe a może być też męczące. To co na pewno ciekawe w niej to jak autor pokazuje jak duży wpływ na dziecko / młodego człowieka ma literatura , która kształtuje światopogląd jak również oczekiwania wobec życia. Ciekawe refleksje również przynosi lektura bohatera gazet i muzyki z okresu faszyzmu we Włoszech, gdzie można zauważyć jak propaganda skutecznie i podstępnie manipuluje umysłami zarówno dzieci jak i dorosłych - przerażające i dające do myślenia w czasach , gdy media mają nad nami taką władzę i coraz trudniej jest osądzić co jest prawdą a co nie (oczywiście ten wątek był już poruszany w powieściach Eco lecz tu jest pokazany z innej strony z naciskiem na pokazanie jak można kreować społeczeństwo nacjonalistyczne za pomocą sztuki).

,,Tajemniczy płomień Loary" zapewne zainspirowany M. Prousta ,, W poszukiwaniu straconego czasu'' nie jest powieścią lekką.Dużo w niej odniesień do literatury i historii co dla czytelnika może być momentami ciekawe a może być też męczące. To co na pewno ciekawe w niej to jak autor pokazuje jak duży wpływ na dziecko / młodego człowieka ma literatura , która kształtuje...

Nie dokończyłam czytać tej książki i nie dokończę. Trzeba ogromnej liczby przeczytanych pozycji i ogromnej wiedzy o literaturze, żeby ją zrozumieć. Nie mam takiej (a tu jest wręcz niezbędna) choć mam się za osobę oczytaną. Stąd brak entuzjazmu i ochoty na dobrnięcie do końca.

Nie dokończyłam czytać tej książki i nie dokończę. Trzeba ogromnej liczby przeczytanych pozycji i ogromnej wiedzy o literaturze, żeby ją zrozumieć. Nie mam takiej (a tu jest wręcz niezbędna) choć mam się za osobę oczytaną. Stąd brak entuzjazmu i ochoty na dobrnięcie do końca.

Szczerze powiedziawszy ta książka jest dla mnie zbyt trudna w odbiorze. Na jej treść składają się rozważania głównego bohatera Jambo, który po wypadku stracił pamięć i stara się przypomnieć sobie aspekty, które ukształtowały go jako człowieka. Umberto Eco w tej książce nawiązuje bardzo mocno do literatury, muzyki ale również do historii przed i po wojennych Włoch wraz ze studium włoskiego faszyzmu. Mamy w niej także wątek niespełnionej miłości głównego bohatera wraz z szeroko rozwiniętym wątkiem natury wybitnie filozoficznej. Książkę trudno się czyta, ponieważ nie ma w niej akcji sensu stricte. Nie ma w niej zbytniego ciągu wydarzeń, nie ma rozwiązania akcji. Momentami przypomina ona esej, który ukazać ma jak kształtowała się kultura Włoch w XX wieku. Odniosłem również wrażenie, że w książce można się doszukiwać wątków autobiograficznych. Reasumując: na pewno nie jest to książka dla każdego. Doskonale zrozumiem, gdy ktoś powie, że czytanie tej książki to męka, bo miejscami rzeczywiście tak było. Problemem tego dzieła jest to, że zostało napisane przez wielkiego erudytę, który chyba założył, że większość czytelników jest na jego poziomie intelektualnym. Myślę, że na pewno nie jest to książka dobra na początek przygody z Umberto Eco - bo po jej lekturze można się do autora zrazić -całkiem niesłusznie.

Szczerze powiedziawszy ta książka jest dla mnie zbyt trudna w odbiorze. Na jej treść składają się rozważania głównego bohatera Jambo, który po wypadku stracił pamięć i stara się przypomnieć sobie aspekty, które ukształtowały go jako człowieka. Umberto Eco w tej książce nawiązuje bardzo mocno do literatury, muzyki ale również do historii przed i po wojennych Włoch wraz ze...

Szperanie w starych książkach na strychu.

Szperanie w starych książkach na strychu.

Główny bohater zapomina, kim jest, w ramach powypadkowej rekonwalescencji odtwarza sobie swoją przeszłość, wracając i rekonstruując przy tym meandry politycznych dziejów Włoch w okresie faszyzmu i zaraz po. Można powiedzieć, że widzimy jego historię przez pryzmat wydarzeń, które miały miejsce w latach 30. i 40. we Włoszech, głównie w kontekście ówczesnej popkultury, do której Giambattista Bodoni nieustannie się odwołuje.

Z tego powodu powieść „Tajemniczy płomień królowej Loany” jest chyba najbardziej włoskim utworem Eco. Daje szansę spojrzeć na określony wycinek historii Włoch oraz mentalność jej mieszkańców, np. ich przywiązanie do katolicyzmu, czy regionalnych potraw. Pozawala przyjrzeć się genezie faszyzmu i banalności kultu Duce (czy mogło być nim „Serce” De Amicis?). Ciekawy jest wątek miłosny, chociaż - co w ogóle jest pewnym moim zarzutem wobec Eco - jest to kolejny raz miłość wyidealizowana, książkowa, żywcem ściągnięta ze schematu opowieści o pachnącej, niedostępnej księżniczce. Może to jakieś dalekie echo mediewistycznych zainteresowań Piemontczyka, a może sam w młodości się tak zakochał?

Akcja nie jest w ogóle wartka, a powtarzające się odwołania do włoskiej kultury popularnej bywały wręcz nużące. To, za co zawsze ceniłem Eco, to niesamowita precyzja słowa. Czytając np. „Imię róży” miałem poczucie, że każde słowo jest dokładnie przemyślane, ma sens dla zrozumienia utworu jako całości. W przypadku „Tajemniczego płomienia…” można by spokojnie wyciąć dwadzieścia procent powieści - bez uszczerbku dla fabuły i toku opowiadania.

Trudno oprzeć się wrażeniu, że powieść ta jest formą przynajmniej częściowego opisania dzieciństwa i dojrzewania pokolenia, w którym urodził się Eco. Nie wiem, czy to nie nazbyt osobisty stosunek autora do opisywanego świata sprawił, że narracja robi się nieco chaotyczna.

Btw. antykwaryczne motywy z początku powieści przywiodły mi na myśl film „La migliore offerta” w reż. Giuseppe Tornatore z 2013 r.

Główny bohater zapomina, kim jest, w ramach powypadkowej rekonwalescencji odtwarza sobie swoją przeszłość, wracając i rekonstruując przy tym meandry politycznych dziejów Włoch w okresie faszyzmu i zaraz po. Można powiedzieć, że widzimy jego historię przez pryzmat wydarzeń, które miały miejsce w latach 30. i 40. we Włoszech, głównie w kontekście ówczesnej popkultury, do...

Trochę inna niż wszystkie ale: Nie ma złych książek Umberto Eco!

Trochę inna niż wszystkie ale: Nie ma złych książek Umberto Eco!

Świetna zabawa! Czytałam z zapartym tchem i choć było to parę ładnych lat temu, doskonale ją pamiętam.
Próba przedstawienia tego co może dziać się w głowie człowieka pogrążonego w śpiączce. Nik inny nie stworzyłby takiego chaosu ze strzępów wspomnień.
Rewelacja!

Świetna zabawa! Czytałam z zapartym tchem i choć było to parę ładnych lat temu, doskonale ją pamiętam.
Próba przedstawienia tego co może dziać się w głowie człowieka pogrążonego w śpiączce. Nik inny nie stworzyłby takiego chaosu ze strzępów wspomnień.
Rewelacja!

Mocno średnia, znów napchane tyle szczegółów, niepotrzebnych alegorii i wątków, że odechciewa się na samym początku czytania.

Mocno średnia, znów napchane tyle szczegółów, niepotrzebnych alegorii i wątków, że odechciewa się na samym początku czytania.

Giambattista Bodoni zapomina kim jest. Jego bliscy szybko wypełniają współczesną lukę uświadamiając mu jego status rodzinny i zawodowy. Jego natomiast dręczy otchłań zamglonej przeszłości. Kim był?
Nostalgicznie bolesne poszukiwania osobistych wspomnień by odbudować nie tylko własną tożsamość, ale także istotę późniejszej pogoni za snem młodości.
Książkę przeczytałam ponownie po latach, dostarczyła mi wielu wzruszeń. Polecam.

Giambattista Bodoni zapomina kim jest. Jego bliscy szybko wypełniają współczesną lukę uświadamiając mu jego status rodzinny i zawodowy. Jego natomiast dręczy otchłań zamglonej przeszłości. Kim był?
Nostalgicznie bolesne poszukiwania osobistych wspomnień by odbudować nie tylko własną tożsamość, ale także istotę późniejszej pogoni za snem młodości.
Książkę przeczytałam...