Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muszę przyznać, że pomimo upływu lat treść książki nie traci na aktualności. Jeśli do tego dodamy fakt, że jej autor był ojcem jednej z moich ulubionych poetek, mamy prawdziwy obraz inteligencji początku XX w.

Muszę przyznać, że pomimo upływu lat treść książki nie traci na aktualności. Jeśli do tego dodamy fakt, że jej autor był ojcem jednej z moich ulubionych poetek, mamy prawdziwy obraz inteligencji początku XX w.

Czytając tą książkę, aż trudno uwierzyć w to, że Bóg wybrał sobie prostą Syryjkę jako pośredniczkę jego dzieła

Czytając tą książkę, aż trudno uwierzyć w to, że Bóg wybrał sobie prostą Syryjkę jako pośredniczkę jego dzieła

Naprawdę dobra pozycja dotycząca zagadnienia turystyki osób niepełnosprawnych. Zdecydowanie polecam każdemu zainteresowanemu tą tematyką

Naprawdę dobra pozycja dotycząca zagadnienia turystyki osób niepełnosprawnych. Zdecydowanie polecam każdemu zainteresowanemu tą tematyką

Zdecydowanie najsłabszy z dotychczasowych numerów tego czasopisma!

Zdecydowanie najsłabszy z dotychczasowych numerów tego czasopisma!

Trochę w przewrotnej kolejności czytam Trylogię, ale co tam... W sumie nawet teraz działa na pokrzepienie serc

Trochę w przewrotnej kolejności czytam Trylogię, ale co tam... W sumie nawet teraz działa na pokrzepienie serc

Zapewne niejeden nauczyciel, wychowawca kolonijny, osoba pracująca w świetlicach, czy nawet rodzic miał styczność z sytuacją, kiedy podopieczni nudzili się niesamowicie, zaś jemu samemu brakowało pomysłów na wypełnienie im czasu wolnego. Co prawda w dzisiejszych czasach dzieci najlepiej zajmują się wszelkiego rodzaju urządzeniami elektronicznymi, takimi jak komputery, telewizory, gry wideo, czy choćby telefony komórkowe posiadane właściwie przez każdego z nich, nie od dzisiaj jednak wiadomo, że najlepszym sposobem na integrację są wspólne gry i zabawy. Nie zastąpi ich żadna gra na tablecie, nawet jeżeli jest toczona z realnym przeciwnikiem siedzącym po drugiej stronie ekranu. Jednocześnie prowadzący zabawę musi wykazać się kreatywnością i pomysłowością, aby trafić w gusta młodych uczestników zabawy.
Niestety coraz więcej gier i zabaw ruchowych odchodzi w zapomnienie na rzecz gier komputerowych. To, co niegdyś skupiało na podwórkach całe rzesze dzieciaków, powoli zostaje zatarte przez ząb czasu. Ostatnio jednak na polskim rynku wydawniczym pojawiła się „Wielka księga gier i zabaw” wydana w postaci poradnika nakładem wydawnictwa NOWIK.
Ta praca zbiorowa zawiera ponad 130 propozycji gier i zabaw adresowanych dla dzieci w różnym wieku. Są one na tyle elastyczne, że można je przeprowadzić właściwie wszędzie: w domu, szkole, na wakacjach, czy też świeżym powietrzu. Wiele z nich można zmodyfikować, dzięki czemu można dopasowywać do aktualnych warunków lokalowych, czy też wiekowych.
Całość została podzielona na kilka kategorii, według których możemy odnaleźć interesującą nas zabawę. Wśród kategorii znajdziemy propozycję na zabawy w klasie, zabawy na świeżym powietrzu, wyścigi, sztafety, biegi, polowanie i chowany, zabawy podczas imprez, zgadywanki i zabawy, zabawy manualne, zabawy z użyciem papieru i ołówka, zabawy słowne, gry strategiczne, zabawy stolikowe, zabawy i gry karciane czy też zabawy i gry z wykorzystaniem kostek.
Do każdej kategorii zostało przypisanych po kilka, kilkanaście propozycji gier i zabaw. Wśród nich znajdziemy dobrze znane zabawy takie jak berki, chowane, karcianą wojnę, czy kółko i krzyżyk, ale też wiele takich, o których nie mamy pojęcia. Dużym atutem poradnika jest to, że każda zabawa została dokładnie rozpisana tak, aby prowadzący wiedział, jak ona ma przebiegać. W zasadzie nie spotkałam się z przykładem, który nie zostałby szczegółowo opracowany. Co więcej, w wielu przypadkach(zwłaszcza w grach stolikowych oraz w tych z użyciem kartki i papieru) dołączono ilustracje instruktarzowe, które jeszcze bardziej obrazowo wyjaśniają omawianą zabawę. Jest to duży plus, zwłaszcza dla młodszego pokolenia wychowawców, które dorastało już w erze sprzętu elektronicznego. Bardzo mi się podobały informacje zamieszczone na samym początku każdej z zabaw. Znajdziemy tam ilość osób potrzebnych do jej przeprowadzenia, poziom zabawy(łatwy, średni i trudny) oraz potrzebne materiały. Dzięki temu możemy szybko stwierdzić, czy nadaje się ona dla naszych podopiecznych, czy możemy ją przeprowadzić od razu, czy też musimy sobie wcześniej przygotować odpowiednie rzeczy. Do wielu zabaw przypisano też wiele propozycji na różne ścieżki edukacji szkolne jak również porady dla ich uczestników.
Wiele propozycji gier i zabaw wykorzystałam już w praktyce. Sama jestem animatorem czasu wolnego na świetlicy, dzięki czemu często pracuję z dziećmi. Przyznam szczerze, że wielokrotnie brakowało mi już pomysłów na zajęcie czymś moich podopiecznych, a dzięki tej pozycji zyskałam wiele nowych inspiracji. Zdecydowanie jest ona godna polecenia każdemu, kto pracuje z młodymi ludźmi.

Zapewne niejeden nauczyciel, wychowawca kolonijny, osoba pracująca w świetlicach, czy nawet rodzic miał styczność z sytuacją, kiedy podopieczni nudzili się niesamowicie, zaś jemu samemu brakowało pomysłów na wypełnienie im czasu wolnego. Co prawda w dzisiejszych czasach dzieci najlepiej zajmują się wszelkiego rodzaju urządzeniami elektronicznymi, takimi jak komputery,...

Z roku na rok zwiększa się liczba osób, które decydują się na uprawianie biegów długodystansowych. Nie bez znaczenia jest tutaj systematycznie zwiększająca się ilość wszelkich biegów ulicznych i okolicznościowych organizowanych w wielu miastach na świecie. Idea takiej imprezy jest bardzo prosta – bierze w niej udział jak największa ilość osób, promując w ten sposób zdrowy tryb życia, a za razem sam sport. Nie trudno się wobec tego domyśleć, że w takim przedsięwzięciu bierze udział cała rzesza uczestników, zarówno zawodowych biegaczy długodystansowych, jak i zwyczajnych amatorów, którzy najzwyczajniej w świecie chcą się sprawdzić w tej działce.
Nie ukrywajmy, mało kto da radę przebiec 5 kilometrów bez wcześniejszego przygotowania. W przypadku biegaczy trenujących w klubach sportowych nie ma problemu. Amatorzy zaś mogą trenować pod okiem trenera personalnego, który na bieżąco będzie korygował ich błędy. Nie czarujmy się jednak – nie każdego stać na to, aby przez dłuższy czas, a nawet przez kilka tygodni poprzedzających wyścig opłacać taką osobę. Na szczęście w dzisiejszych czasach półki w księgarniach uginają się od wszelkich poradników dotyczących biegom ulicznym. Natomiast wszystkim zainteresowanym tą kwestią chciałabym polecić książkę autorstwa Brada Hustona i Matta Fitzgeralda – „Jak biegać szybciej. Od 5 kilometrów do maratonu”.
Obydwoje są świetnymi trenerami specjalizujących się w biegach długodystansowych. Spod ich skrzydeł wyszło wiele amerykańskich sław biegających na długich dystansach, w tym i członkowie kadry narodowej. Sylwetki niektórych z nich możemy poznać na kartach książki, ponieważ kończą niemal każdy jej rozdział. Zapewne niejeden z biegaczy długodystansowych chciałby u nich trenować. Co prawda nie jest to fizycznie możliwe, jednak trenerzy postanowili podzielić się swoim doświadczeniem z całym światem korzystając z możliwości wydania książkowego poradnika. Dzięki niemu każdy zainteresowany tym tematem może stać się swoim własnym trenerem, niejednokrotnie zaoszczędzając w ten sposób czas i pieniądze.
Pozycja jest bardzo przyjemna w odbiorze. Zasadniczo tworzy ją dwanaście rozdziałów poprzedzonych podziękowaniami, przedmową oraz wstępem. I to właśnie wstęp uświadamia czytelnikowi, że do bycia własnym trenerem nie potrzebne są żadne tytuły, czy też dyplomy – wystarczy sama determinacja i chęć zrobienia czegoś dla siebie samego.
W książce znajdziemy bardzo dużo teorii. Dowiemy się m.in. czegoś o bieganiu adaptacyjnym, bazie aerobowej, predyspozycjach do biegania długodystansowego, treningu mięśni, wytrzymałości specyficznej, tworzeniu odpowiednich planów treningowych wraz z realizacją ich w praktyce, znajdziemy również porady dotyczące postępowania w przypadku kontuzji, czy też powrotu do biegania po dłuższej przerwie. Dodatkowym atutem wydania jest wiele przykładowych planów treningowych rozpisanych na poszczególne tygodnie, w dużej mierze zamieszczonych w dwóch ostatnich rozdziałach(chociaż nie tylko) książki. Dzięki temu mamy już bazę treningową, którą możemy modyfikować w zależności od naszych potrzeb.
Biegać może każdy, zaczynając od kilkunastolatka, a kończąc na kilkudziesięciolatkach. W dodatku jest to dosyć tani sport, do którego w zasadzie potrzeba tylko odpowiedniego obuwia i sportowego stroju. Warto jednak uprawiać go z głową, aby nie przeforsować organizmu, czy wręcz nie nabawić się jakiejś kontuzji. Może warto przed sezonem biegowym sięgnąć po tą pozycję, aby nieco przygotować się do następnego biegu ulicznego? Myślę też, że przyda się ona niejednemu trenerowi chociażby po to, aby zdobyć inspirację do układania planów treningowych dla zawodników w różnym wieku i z różnym stażem sportowym.

Z roku na rok zwiększa się liczba osób, które decydują się na uprawianie biegów długodystansowych. Nie bez znaczenia jest tutaj systematycznie zwiększająca się ilość wszelkich biegów ulicznych i okolicznościowych organizowanych w wielu miastach na świecie. Idea takiej imprezy jest bardzo prosta – bierze w niej udział jak największa ilość osób, promując w ten sposób zdrowy...

Nadzwyczajny Rok Bożego Miłosierdzia powoli dobiega końca. Był to szczególny i wyjątkowy okres, z którym wiązało się wiele specjalnych łask, np. przechodząc przez specjalne „Bramy Miłosierdzia” w wyznaczonych kościołach można było uzyskać odpust zupełny, rozgrzeszenie mogły otrzymać kobiety, które dokonały aborcji, jak również skazańcy odsiadujący swoje wyroki w więzieniach. Rok Bożego Miłosierdzia miał nam uświadomić jak bardzo miłosierny wobec każdego z nas jest Bóg. Ale i my powinniśmy okazywać miłosierdzie względem siebie. Najprostszą ku temu receptą jest wypełnianie katechetycznych siedmiu uczynków miłosierdzia względem duszy(grzesznych upominać, nieumiejętnych pouczać, wątpiącym dobrze radzić, strapionych pocieszać, krzywdy cierpliwie znosić, urazy chętnie darować, modlić się za żywych i umarłych) oraz siedmiu uczynków miłosierdzia względem ciała(głodnych nakarmić, spragnionych napoić, nagich przyodziać, podróżnych w dom przyjąć, więźniów pocieszać, chorych nawiedzać, umarłych pogrzebać).
Nie jest jednak łatwą rzeczą wypełnić tych czternaście uczynków miłosierdzia. Często nawet nie bardzo wiemy jak się do tego zabrać. Czy we własnym środowisku, czy może lepiej wyjść poza nie, do szerszych kręgów społeczeństwa. Wydaje mi się, że niejakie wskazówki ku temu możemy znaleźć w niegrubej książce autorstwa księdza Stanisława Klimaszewskiego – „Uczynki miłosierdzia”, która ukazała się nakładem wydawnictwa PROMIC.
Kiedy pierwszy raz wzięłam do rąk powyższą pozycję i zaczęłam ją kartkować, w oczy rzucił mi się układ tekstu na stronach. Na górze każdej z kartek po jednej stronie widnieje tytuł rozdziału, po drugiej zaś opisywany uczynek miłosierdzia, bądź jedno ze świadectw opisujących czynienie dobra we współczesnym świecie, na które znalazło się miejsce w publikacji. Łatwo też dostrzec podział całości na cztery zasadnicze części – opis uczynków miłosierdzia względem ciała, uczynków miłosierdzia względem duszy, inne uczynki, które nie zostały sklasyfikowane przez Pismo Święte, a przecież można je zaliczyć do uczynków miłosierdzia oraz świadectwa zaczerpnięte z różnych czasopism.
Układ pierwszych trzech rozdziałów jest właściwie taki sam. Do każdego uczynku miłosierdzia zostały podane fragmenty z Pisma Świętego, które go obrazują. Następnie autor podaje przykłady wypełniania danego uczynku miłosierdzia na podstawie opisów dzieł pełnionych przez tak wyśmienite osoby, jak Matka Teresa z Kalkuty, czy też apostołka Bożego Miłosierdzia, siostra Faustyna Kowalska. Nie zabrakło tutaj też przykładów z naszego codziennego życia, które zostały przysłane w listach do licznych czasopism. Trochę inny charakter ma ostatni rozdział książki, świadectwa. Przytacza on liczne świadectwa ludzi, którzy spotkali się z okazywaniem miłosierdzia przez innych ludzi, a nawet sami starali się je czynić. Muszę przyznać, że ten rozdział szczególnie do mnie przemówił, i chociaż na co dzień unikam tego typu ewangelizacji, to tym razem przeczytałam każdy tekst z zapartym tchem.
Książka jest naprawdę wciągająca. Została napisana prostym, aczkolwiek przemawiającym do czytelnika językiem. Autor podaje liczne przykłady pełnienia miłosierdzia w swoim życiu i w otaczającym nas świecie, nawet zupełnie niezauważalnie. Osobiście kilka razy zatrzymywałam się przy niektórych fragmentach, ale tylko po to, aby zastanowić się, czy i w moim życiu znalazłoby się miejsce na taki czyn, gest. Bo czasami naprawdę potrzeba niewiele, aby iskra Bożego Miłosierdzia poszła dalej w świat. A ta książka jest tego najlepszym przykładem. Tym bardziej, że Rok Bożego Miłosierdzia powinien być tylko zaczątkiem wprowadzenia uczynków Bożego Miłosierdzia w nasze życie. Czy tak się stanie zależy tylko od nas, ale książka „Uczynki miłosierdzia” może okazać się doskonałym elementarzem pomagającym nam w tym.

Nadzwyczajny Rok Bożego Miłosierdzia powoli dobiega końca. Był to szczególny i wyjątkowy okres, z którym wiązało się wiele specjalnych łask, np. przechodząc przez specjalne „Bramy Miłosierdzia” w wyznaczonych kościołach można było uzyskać odpust zupełny, rozgrzeszenie mogły otrzymać kobiety, które dokonały aborcji, jak również skazańcy odsiadujący swoje wyroki w...

Czasami gubiłam się w akcji nowelki, ale ogólnie miejscami zaśmiewałam się do łez

Czasami gubiłam się w akcji nowelki, ale ogólnie miejscami zaśmiewałam się do łez

Lubię książki opowiadające o zwierzętach. W czasach mojego dzieciństwa dosyć popularna była książka autorstwa Marka Carwardine „Atlas zwierząt świata”. Również i ja posiadałam ją na półce z książkami. Była ona dosyć cienka, zawierała zaledwie 64 strony. Jednak dla kilku, kilkunastoletnich wtedy dzieci była to prawdziwa skarbnica wiedzy na temat zwierząt żyjących na naszej planecie. Nie było wtedy Internetu(przynajmniej w domach prywatnych, bo w biurowcach już mógł być), a podzielone na kontynenty zwierzęta działały na wyobraźnię zarówno tych młodszych, jak i tych starszych.
„Ilustrowany atlas zwierząt” wydany nakładem wydawnictwa Arti zamówiłam z ciekawości. Kiedy zobaczyłam tą pozycję wspomnienia odżyły, a ja zaczęłam automatycznie zastanawiać się, czy w dobie współczesnej globalizacji książki w dalszym ciągu potrafią rozbudzić ciekawość świata u młodego czytelnika. Tym bardziej, że pozycja ta skierowana jest przede wszystkim do najmłodszych czytelników.
Kiedy wreszcie wzięłam do ręki książkę, dosłownie „zapiałam” z zachwytu. Przepiękna okładka zachwyci nawet najbardziej wybrednego czytelnika. Znajdziemy na niej przecudne zdjęcia m.in. pandy wielkiej, żyrafy, żaby czy łosia. Uwagę zwraca też sam tytuł książki napisany wypukłą czcionką. Moją uwagę zwrócił też fakt, że okładka jest twarda, co nada trwałości tej pozycji, a przez to sprawi, że nie będzie miała jednego właściciela.
Z ciekawością zaglądam do środka. Już na początku wita wszystkich duża mapa świata. Ciekawy pomysł, ale myślę, że byłby jeszcze lepszy, gdyby na przykład podzielono ją na omawiane w książce terytoria, lub na strefy klimatyczne? Byłoby to wspaniałe uzupełnienie zamieszczonych na jednych z pierwszych stron charakterystyk ważniejszych stref klimatycznych na całym świecie. Dzięki temu najmłodsi dowiadują się, po czym poznać sawannę, pustynię, makię śródziemnomorską, prerię, tundrę, góry, lasy deszczowe, Arktyka i Antarktyda, tajga oraz ogólnie lasy. To według tych kryteriów, jak również samych kontynentów, przedstawione zostały najważniejsze zwierzęta zamieszkujące daną strefę.
Cały świat został podzielony w książce na 15 terytoriów. Do każdego z nich prowadzi krótki wstęp, z którego czytelnik dowiaduje się podstawowych informacji na jego temat. Są tam umieszczone informacje przede wszystkim na temat stref klimatycznych i warunków naturalnych, gdyż to one są głównym wyznacznikiem, że na danym obszarze żyją takie, a nie inne gatunki. Tutaj poznajemy także główne gatunki zwierząt wraz z podstawowymi informacjami na ich temat, jak również prześliczne ilustracje, które je przedstawiają. I chociaż ilustracja to nie to samo co fotografia, to jednak muszę przyznać, że graficy bardzo się tutaj postarali, aby jak najbardziej przypominały rzeczywiste gabaryty zwierząt. Osobiście byłam nimi zachwycona, co nie często się zdarza.
Osobiście uważam, że książka jest najodpowiedniejsza dla dzieci z pierwszych klas szkoły podstawowej. Przepiękne ilustracje z pewnością zachwycą niejednego czytelnika. Piękny, kredowy papier sprawia, że pozycja jest w miarę trwała. Sam język przekazu informacji jest tak prosty, że najmłodsi bez problemu zrozumieją większość zamieszczonych w niej sformułowań. Dla bardziej dociekliwych i trochę starszych na końcu książki zamieszczono słowniczek z trudniejszymi słowami. Autorzy nie zapomnieli również o indeksie zwierząt, których opisy zamieścili w książce, dzięki czemu w miarę szybko można dotrzeć do interesującego nas gatunku. Jedyne czego mogę się przyczepić to tego, że zbyt mało gatunków opisano w pozycji. Ale to tylko dlatego, że naprawdę zachwycona jestem sposobem przekazania najmłodszym informacji o niektórych gatunkach zwierząt zamieszkujących naszą planetę.

Lubię książki opowiadające o zwierzętach. W czasach mojego dzieciństwa dosyć popularna była książka autorstwa Marka Carwardine „Atlas zwierząt świata”. Również i ja posiadałam ją na półce z książkami. Była ona dosyć cienka, zawierała zaledwie 64 strony. Jednak dla kilku, kilkunastoletnich wtedy dzieci była to prawdziwa skarbnica wiedzy na temat zwierząt żyjących na naszej...

Podobno Henryk Sienkiewicz już w okresie uczęszczania do szkoły pisał opowiadania, które zachwycały nie tylko jego szkolnych kolegów, ale przede wszystkim, nauczycieli. Niemal wszyscy wróżyli mu karierę literacką. I tak po 100 latach od jego śmierci możemy powiedzieć, że ich przypuszczenia sprawdziły się w 100%, a powieści Sienkiewicza nie schodzą z kanonu lektur na poziomie szkoły podstawowej, gimnazjum oraz szkoły średniej.
Byłam ciekawa, czy współczesna młodzież pisze równie ciekawie. Muszę przyznać, że jest to niezwykle trudne, ponieważ wydawnictwa nie są zbyt przychylne w ułatwieniu rozwinięcia skrzydeł młodszemu pokoleniu, a szczególnie tym, którzy nie ukończyli osiemnastego roku życia. Dlatego niezwykle ucieszyłam się, kiedy zobaczyłam książkę „Mały wojownik” napisaną przez zaledwie 17-letnią Weronikę Kroczka, a wydaną nakładem wydawnictwa Novae Res.
Opis na okładce, jak i zamieszczony tuż pod nim fragment książki, zapowiadały ciekawą opowieść o chłopcu imieniem Eryk i jego trzech przyjaciół, którzy zostali porwani do niewoli przez wrogich żołnierzy stacjonujących w górskim mieście, w którym mieszkali, czyli niejakim Krzykowie. Nie będę ukrywać, że lubię książki wojenne i byłam ciekawa, jak wyobraża sobie ten ciężki czas 17 latka. Tym bardziej przeżyłam głębokie rozczarowanie czytając kolejne strony tej zaledwie 127-stronicowej książki.
Akcja na początku książki jeszcze jakoś się toczy. Główny bohater książki, Eryk, wraz z rodzicami i młodszą siostrą Zuzią, a także najbliższymi sąsiadami usiłują się wydostać z opanowanej przez wojsko kamienicy. Od kilku lat trwa kolejna wojna, tym razem między Zjednoczonymi Państwami Północy, a Imperium Południa. Grupa, aby wydostać się z domu, musi przejść strychem do sąsiedniej kamienicy. Tam, w piwnicy znajdują rannego Janka, który ukrywał się ze swoim ukochanym psem – Błystką. Ponieważ chłopak był ranny, matka Eryka zaproponowała, aby pełnić przy nim dyżury. Podczas jednego z takich dyżurów dzieci zostają nakryte przez żołnierzy, a następnie wzięte do niewoli.
I w tym momencie kończy się logiczna i spójna koncepcja powieści, a na jej miejsce, niestety, wdarł się chaos. Czwórka dzieciaków nagle jest w jakimś mieście, obozie, gdzie właściwie nie ma zasad, to znów na statku, to znowu na pustyni. Po drodze ktoś się gubi, ktoś odnajduje, ktoś inny porywa Eryka, by nagle odnalazł się w porcie. Oj brakuje tutaj logicznego połączenia tych wątków, brakuje. Jednocześnie brak spójności sprawia, że książkę dużo ciężej się odbiera i nie ukrywajmy, dłużej czyta. Osobiście kilka razy wracałam od poprzednich scen, żeby zobaczyć dlaczego tak, a nie inaczej, a i tak nie otrzymałam satysfakcjonującej odpowiedzi. Same postacie są zaś bez tła emocjonalnego, czy też ogólnie, bez jakiejś głębszej charakterystyki.
Jestem szczerze rozczarowana tą pozycją, ponieważ liczyłam na prawdziwą eksplozję młodzieńczej wyobraźni. Tymczasem dostałam jakąś historyjkę bez opakowania, która znudziła mnie i zniechęciła już na początku jej czytania. Uwierzcie mi, nawet o wojnie, która może mieć miejsce w przyszłości można naprawdę ciekawie napisać, jeżeli użyje się wyobraźni i ciekawego sposobu przekazania. Tutaj niestety tego zabrakło. Jedyną rzeczą, która zasługuje według mnie na uznanie jest mapka przedstawiająca Zjednoczone Państwa Północy i Imperium Południa, tylko znowu nie rozumiem, dlaczego pojawiła się na początku i na końcu okładki? Raz zdecydowanie by wystarczył, chyba że ukazywałaby jakieś zmiany.
Książka „Mały wojownik” jest dopiero pierwszą częścią z całej serii, ale jeżeli autorka nie poprawi swojego warsztatu literackiego to, przykro mi mówić, nie zdobędzie wielkich rzesz fanów swojego talentu…

Podobno Henryk Sienkiewicz już w okresie uczęszczania do szkoły pisał opowiadania, które zachwycały nie tylko jego szkolnych kolegów, ale przede wszystkim, nauczycieli. Niemal wszyscy wróżyli mu karierę literacką. I tak po 100 latach od jego śmierci możemy powiedzieć, że ich przypuszczenia sprawdziły się w 100%, a powieści Sienkiewicza nie schodzą z kanonu lektur na...

Trochę nie zrozumiałam końca powieści, ale poza tym to tradycyjnie akcja trzymała mnie w napięciu.

Trochę nie zrozumiałam końca powieści, ale poza tym to tradycyjnie akcja trzymała mnie w napięciu.

Podróżowanie w czasoprzestrzeni zawsze fascynowało i fascynuje w dalszym ciągu ludzi. Chcieliśmy cofnąć się do przeszłości, aby zmienić niektóre wydarzenia w naszym życiu, jak również przenieść się do przyszłości, żeby zobaczyć co nas czeka. Powstało też wiele filmów na ten temat, jak na przykład słynna trylogia „Powrót do przyszłości”. Na razie takie podróżowanie w czasie jest jedynie mrzonką, nie wykluczone jednak, że kiedyś powstanie wehikuł czasu. Na przykład taki jak w „Arce czasu” autorstwa Marcina Szczygielskiego. Jej głównemu bohaterowi udało się przenieść do przyszłości, by następnie wrócić do czasów, w których faktycznie żył.
Wyobraźcie sobie, że macie zaledwie osiem lat i mieszkacie w zamkniętej murem dzielnicy, której nie wolno Wam opuścić. Nie chodzicie do szkoły, ponieważ wszystkie zostały zamknięte kilka lat wcześniej. Często nie macie co jeść, a strach o jutro na zawsze wkroczył w Wasze krótkie życie. W końcu nie macie też rodziców, a przynajmniej nie przy sobie. Ale macie dziadziusia, który dba o Was w tych trudnych chwilach, niekiedy przejmując rolę nauczyciela, a także książki wypożyczane z biblioteki w cenie 5 złotych na miesiąc. Tak najkrócej można przedstawić życie małego chłopca o imieniu Rafał, którego dzieciństwo przypadło na czasy II wojny światowej. Z powodu swojego żydowskiego pochodzenia zostaje zamknięty w getcie warszawskim wraz z dziadziusiem. Rodzice chłopca przepadli gdzieś w wojennej zawierusze, dla Rafała wyjechali jednak do Afryki. Pewnego razu bibliotekarka z biblioteki działającej na terenie getta wypożycza chłopcu „Wehikuł czasu”, książkę opowiadającą o podróżowaniu w czasoprzestrzeni. Rafał z zapałem czyta lekturę. Tymczasem sytuacja w getcie staje się coraz bardziej napięta, chłopiec z dziadkiem musi przenieść się do mniejszego pokoju. Dziadek, przeczuwając zbliżającą się zagładę, postanawia przeprowadzić chłopca na drugą stronę getta. Aby tego dokonać poświęca przedmiot swoich dochodów – skrzypce, dzięki którym zarabia na życie. Chłopiec zostaje ukryty w zniszczonym ogrodzie zoologicznym. Tam, będąc w gorączce, odbywa pierwszą podróż w czasie. Z czasem poznaje Emanuela i sąsiadkę z kamienicy, w której mieszkał w getcie – Lilkę, a także szopa-pracza o imieniu Miksiu oraz szakala Bursztyna. Dzieci wspierają się w przetrwaniu w tych trudnych czasach, niejednokrotnie podbierając warzywa z ogródków działkowych znajdujących się na terenie zoo. Emanuel buduje też arkę, którą dzieci chcą odpłynąć z opanowanej wojną stolicy. Tuż przed wypłynięciem Rafał wraca do getta, zobaczyć czy z dziadziusiem wszystko w porządku. Uspokojony dołącza do swoich przyjaciół. Ich wyprawa ma jednak zupełnie inny przebieg, niźliby się tego spodziewali.
Książka, chociaż porusza niezwykle trudny temat, napisana jest w sposób optymistyczny. Występuje w niej narrator pierwszoosobowy, dzięki czemu poznajemy rzeczywistość z perspektywy samego Rafała. Malec, chociaż jest bystry i inteligentny, wyraźnie nie do końca zdaje sobie sprawę z tragedii, której stał się świadkiem. Wszystko dzięki dziadkowi oraz wypożyczanych z biblioteki książek. Zresztą od dziadka i wnuka bije niesamowita miłość, jeden bardzo troszczy się o drugiego. Nawet po wydostaniu się z getta, Rafał nie przestaje myśleć o swoim opiekunie. Równie silna więź łączy go ze Stellą, a także Emanuelem i Lilką. Pozytywnie zaskoczył mnie koniec książki, kiedy okazało się, że wszyscy ocaleli, zaś po kilkudziesięciu latach pewien staruszek zobaczył w zoo siebie sprzed 70 lat, co uwierzytelniło fakt, że naprawdę odbył podróż w czasie.
Temat holokaustu jest niezwykle trudny do przekazania dorosłym, a co tu dopiero mówić o opowiedzeniu go dzieciom. Tymczasem Marcin Szczygielski mistrzowsko opracował ten temat. Język książki jest prosty i zrozumiały, trudniejsze słowa przystępnie wyjaśnione, zaś cała akcja ujmująca za serce. Nie da się jej przerwać czytać ot tak sobie, ponieważ od razu pojawia się pytanie: i co dalej? Dodatkowym atutem powieści są dwie mapki przedstawiające plan getta warszawskiego oraz ogrodu zoologicznego wraz z zaznaczonymi ważniejszymi miejscami dla Rafała, jak również trasami jego drogi. Dzięki temu mieszkańcy stolicy mogą wczuć się w głównego bohatera powieści. Bohatera, który na koniec okazuje się postacią autentyczną…

Podróżowanie w czasoprzestrzeni zawsze fascynowało i fascynuje w dalszym ciągu ludzi. Chcieliśmy cofnąć się do przeszłości, aby zmienić niektóre wydarzenia w naszym życiu, jak również przenieść się do przyszłości, żeby zobaczyć co nas czeka. Powstało też wiele filmów na ten temat, jak na przykład słynna trylogia „Powrót do przyszłości”. Na razie takie podróżowanie w czasie...