Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wspaniała książka. Wciągająca. Chciałam podkreślić, że według mojej oceny została napisana - dla każdego człowieka. Nie ważne czy młodszego, starszego, wesołego, smutnego, wysokiego, niskiego, szczęśliwego lub nie. Dla mnie - pedagoga specjalnego - lektura poszerzyła zawężony i okrojony w naszym kraju temat zachowań patologicznych młodzieży, jak i życie małych dzieci uwikłanych w potężną sieć złych powtarzających się zachowań. Tematyka książki jest bardzo obszerna. Porusza alkoholizm, sekty, problem narkomanii, gangów, samobójstw wśród młodocianych, internetoholizm, samookaleczeń, psychopatii, depresji, nerwic i wiele innych bardzo drażliwych tematów dotykających najmłodszych, koło których zapewne większość z nas wolałaby przejść obojętnie i nie mieć do czynienia. Stanisław Kozak naświetla główne przyczyny tych piętrzących się problemów wśród zagubionych dzieci, objaśnia wiele problematycznych zachowań. Dlaczego napisałam, że książka jest dla każdego? Oceniać dorosłego jest łatwo. Natomiast dzieci i młodzież jest bardzo łatwo, piętnować jeszcze łatwiej. Kiedy widzimy młodego człowieka swoimi czynami wykraczającego poza obszar akceptowalnych zachowań mówimy "ożesz ten" po czym najlepiej się oburzyć, powiedzieć coś lub nie i iść dalej. Nie tędy droga. Nie mówię żeby od razu podejść do grupy np. "dresiarzy" i strzelić kazanie o "Miłosiernym Samarytaninie", lub do młodziana przenoszącego swoją wizję obrazu sprayem na mur, żeby mu tą puszkę wyrwać i zaprowadzić za ucho do kąta, w celu przemyślenia zachowania, ale można krocząc dalej zastanowić się jakie oni mogli mieć dzieciństwo, kto lub co błędnie ukształtowało cele na dalszą drogę życia. Postarajmy się maluczkich i młodych zrozumieć. Wniknijmy w ich świat (niestety) często napiętnowany nieszczęściami i cierpieniem fizycznym lub psychicznym. Pamiętajmy wszyscy - i ja i ty i każdy, że niewłaściwe zachowanie nigdy samoczynnie nie spada nikomu z nieba, ot i jest, nigdy! Patologiczne spojrzenie na życie, uczucie bólu, wstydu, szału, cierpienia - każde się rodzi, powstaje w sercach dzieci w specyficznych warunkach, w chorych relacjach międzyludzkich, w obserwowanych zachowaniach. Dajmy szansę młodym, słabszym, poszkodowanym przez zły los i wkroczmy w ich świat aby zawsze postarać się najpierw zrozumieć, potem dać szansę poprawy, pomóc znaleźć specjalistów, lub po prostu wyciągnąć do zagubionych młodych serc pomocną dłoń. Przeczytaj - warto..