Historia jest o dwóch profesorach, których łączy zamiłowanie do Rembrandta, a dzieli wszystko inne, światopogląd, sposób wychowania dzieci, tryb życia. Panowie oczywiście się znają, choć jeden mieszka w Wielkiej Brytanii, a drugi w USA. Wiecznie zawodowo spierają, a do zaostrzenia konfliktu przyczynia się angaż obu na tym samym uniwersytecie. Dwaj wrogowie, których rodziny nie tylko poznają się ale ze względu na ową niechęć panów do siebie, są sobą zaintrygowane. I powiem szczerze, z wielkim trudem przyszło mi napisać te dwa zdania wprowadzające w fabułę, której meandry są tak rozwleczone, że książkę doczytałam do końca tylko ze względu na mój osobisty upór oraz fakt zapłacenia za nią wcale nie tak dyskontowej ceny. Cóż kontynuując wprowadzenie w "o czym to jest" powiem tylko, że sprawy się komplikują na wielu poziomach, bo nic nie jest tylko białe lub czarne, takie barwy nie istnieją. Na prawdę nie wiem według jakiego klucza rozdaje się dziś nagrody literackie, wszystko się zdewaluowało. To co Munro potrafi zawrzeć na kilkudziesięciu stronach gotowej książki, w taki sposób, że ciarki czasem przejdą, Smith zajmuje ponad pięćset i na prawdę musiałam mocno się zaprzeć żeby przeczytać całość. No dobra, Munro ma Nobla, a Smith tylko Bookera, ale skupiają się na podobnej tematyce.

Nuda, nieudolne rysowanie atmosfery, jakieś takie kulawe opisy, kooooszmarne rozwleczenie, a we wstępie możemy się dowiedzieć od samej autorki, że tekst i tak został znacząco skrócony. Cóż, jak dla mnie niewystarczająco ale subiektywnie sobie tu bazgrzę więc mogę ponarzekać. O pięknie jest zdecydowanie przegadane, bo sam pomysł i rys fabuły są interesujące, niestety to jak zostały przedstawione nie pozwalają mi pozytywnie wyrazić na temat całość. Dla tych, co nie lubią czytać bo trzeba przy tym myśleć wszystko jest powiedziane co najmniej 3 razy na różne sposoby, jednak nie wytrwają do końca, bo tomiszcze jest opasłe. Dla innych może być po prostu nudne i nieudolne. Czy to tylko moje wrażenie, czy coś przegapiłam? Bo aż jakoś nie mogę uwierzyć, że tak się pastwię.

O pięknie to dla mnie najbardziej przereklamowana książka jaką miałam okazję przeczytać w ostatnich latach.

Historia jest o dwóch profesorach, których łączy zamiłowanie do Rembrandta, a dzieli wszystko inne, światopogląd, sposób wychowania dzieci, tryb życia. Panowie oczywiście się znają, choć jeden mieszka w Wielkiej Brytanii, a drugi w USA. Wiecznie zawodowo spierają, a do zaostrzenia konfliktu przyczynia się angaż obu na tym samym uniwersytecie. Dwaj wrogowie, których rodziny...