Zaznaczam: nie oglądałam filmu. Chociaż to właśnie filmowa okładka (kolory!) i tytuł (swoją drogą: chwytliwy i pasujący do treści) urzekły mnie do tego stopnia, że uległam handlowej machinie i zakupiłam książkę, którą "się ostatnio czyta".
Tytułem wstępu: dwudziestotrzyletni student weterynarii - Jacob Jankowski pewnego dnia otrzymuje tragiczną wiadomość i decyduje się na krok, który diametralnie odmienia jego życie: wskakuje do cyrkowego pociągu. To cyrk stanie się głównym, choć nie jedynym miejscem akcji, w cyrku Jacob pozna Marlenę, Alberta (męża Marleny), Wielbłąda, Waltera, czy Wuja Ala. Inne miejsce akcji? Dom starców. Kiedy Jacob ma dziewięćdziesiąt lat. Albo dziewięćdziesiąt trzy.
"Wodzie dla słoni" bliżej do czytadła, niż do literatury z półki wyższej, ale to czytadło w najlepszym i najwartościowszym tego słowa znaczeniu. W dodatku z polskimi akcentami, co mile łechce narodowe ego. O ile "akcentem" można nazwać głównego bohatera.
Coraz rzadziej spotykam się z tak misternymi historiami - z książkami z pomysłem (dwutorowa narracja poprowadzona po mistrzowsku) i ciekawymi bohaterami, choć nie mówię tu o Marlenie i Jacobie, raczej o Albercie i moim ulubieńcu: Walterze.
"Woda dla słoni" to dwie historie, albo inaczej: to ta sama historia, ale poznawana z obu końców. Bo bohater się nie zmienia, zmieniają się tylko wiek i okoliczności. Zestawienie Jacoba - zniedołężniałego starca - i Jacoba - sprawnego, młodego ideału -robi wrażenie. Poznajemy tę część życia, którą w tego typu powieściach pomija się nawet w epilogach: bo któryż amant (w tej kategorii umieścić należy bowiem Jacoba) skończył w domu starców, zapomniany i niezdolny do samodzielnego wykonania najprostszych czynności? Gruen uczyniła głównym wątkiem wątek miłosny,lecz twardo stąpała ziemi. To nie jest historia czysta, subtelna, czy wzniosła.I dobrze! Tuz obok ckliwej miłostki młodego, pięknego weterynarza (Jacob) i równie młodej, równie pięknej artystki cyrkowej (Marlena) występują ludzie biedni, okrutni, zniedołężniali, niezrównoważeni, bezwzględni.... i mogłabym tak długo.
Sukcesem Sary Guren jest to, że ja (tj. czytelnik) nie czuję się rozczarowana, jak po zakończeniu wielu bestsellerów (nawet Zafona). Do reszty podbiła moje serce zakończeniem, w zasadzie dwoma zakończeniami: tym powieściowo - hollywoodzkim i tym rzeczywistym, jakie może spotkać zwykłego śmiertelnika.
Reasumując: polecam. Nie tyle trzeba, co można sięgnąć. 7/10

Zaznaczam: nie oglądałam filmu. Chociaż to właśnie filmowa okładka (kolory!) i tytuł (swoją drogą: chwytliwy i pasujący do treści) urzekły mnie do tego stopnia, że uległam handlowej machinie i zakupiłam książkę, którą "się ostatnio czyta".

Tytułem wstępu: dwudziestotrzyletni student weterynarii - Jacob Jankowski pewnego dnia otrzymuje tragiczną wiadomość i decyduje się na...