,,12 rozmów o miłości. Rok po katastrofie” to książka , którą trudno mi ocenić. Warsztat pisarski bardzo dobry, gratuluję Pani Joannie. Jesteśmy jednak , my czytelnicy naznaczeni tym wszystkim co się wokół tej katastrofy działo. Czytaniu towarzyszą przez to różne emocje.
Książka jest świetna jeśli spojrzymy na warsztat i co ważne mimo ogromu nieszczęścia w niej zawartego nie ma się poczucia beznadziejności, choć niektóre z tych kobiet wyraźnie zaznaczyły iż nie czują, że żyją. Swoje życie przed opisują jako ciągłą idyllę czasami aż mdłą. Momentami ma się wrażenie jakiejś nierealności. Życie nie jest tylko białe lub czarne a tak zostało przedstawione. W mniejszym lub większym stopniu, zależnie od bohaterki, ale jednak. Każda z przedstawionych kobiet jest inna ale wszystkim z nich rozpadł się świat. Lepiej lub gorzej próbują go poukładać. Zdecydowanie współczuję, że wszystko to toczy się pod okiem kamer i wywlekane jest w tabloidach , jednak tak jest kiedy jest się osobą publicz ną. Oprócz profitów są również różnego rodzaju niedogodności. Jak wiadomo rozpacz sprzedaje się lepiej……. Dla ścisłości ciekawe czy sama Pani Joanna cieszy się z honorarium za książkę czy zrobiła to dla idei.
Po ostatnim pogrzebie w mojej rodzinie zastanawiałam się jak uregulować powstałe zobowiązania z tym związane bo ZUS daje zbyt małą kwotę. Tutaj każdy z nas Polaków ma świadomość jak wielką opieką w każdym tego słowa znaczeniu zostały te rodziny otoczone. Współczucie miesza się w tym wypadku z innymi odczuciami, niekoniecznie pozytywnymi.
Dla trzech z wymienionych kobiet poczułam największą nić sympatii, dla Pani Małgorzaty Michalak, Pani Magdaleny Protasiuk i Pani Krystyny Łuczak – Surówka. Ich wypowiedzi najbardziej mnie ujęły. Sama nie umiem sprecyzować dlaczego, tak po prostu i już.
Staram się patrzeć na całość z dystansem ale średnio mi się udaje. Może dobrze, że wpadła mi w ręce książka która z całości wyłoniła kilka osób aby stały się człowiekiem z krwi i kości. Którzy kochali i byli kochani, mieli marzenia, nadzieje i plany na przyszłość. Warto stanąć i zauważyć , że byli tam ludzie nieodpowiedzialni za to co się działo i dzieje. Ludzie o których pamięć bywa teraz wykorzystywana w tak podły sposób. Jednak wciąż tylko i tak po prostu ludzie a nie bohaterowie wyidealizowani przez bliskich.
Może jeszcze trzeba ,,zakląć” rzeczywistość i uczłowieczyć tych którzy zostali. Jednak nie dajmy się zwariować i pamiętajmy, że ci których nie ma byli tacy jak my. Mieli zalety ale i wady, nie idealizujmy ich bo byli w tym miejscu i w tym czasie. To zwykły pech, splot nieszczęśliwych wydarzeń, które nie powinny mieć miejsca a nie bohaterstwo, na to również zwraca nam uwagę Pani Joanna. Chciałaby mieć wrażenie, że wreszcie ,,odłożono Ich wszystkich na półkę”, a tam w spokoju mogą wreszcie odpocząć. Myślę, że zasłużyli na to jak każdy nieobecny. Mam również świadomość, że kiedy następnym razem usłyszę o ,,niedouczonej” załodze samolotu będę widziała Panią Magdę Protasiuk i z całego serca jej współczuła. Przecież tak trudno bronić się nieobecnym……..
Za chwilę miną 3 lata, życie nieubłaganie toczy się dalej. Chcę wierzyć, że każda z Pań odnalazła spokój i potrafi się uśmiechać.

,,12 rozmów o miłości. Rok po katastrofie” to książka , którą trudno mi ocenić. Warsztat pisarski bardzo dobry, gratuluję Pani Joannie. Jesteśmy jednak , my czytelnicy naznaczeni tym wszystkim co się wokół tej katastrofy działo. Czytaniu towarzyszą przez to różne emocje.
Książka jest świetna jeśli spojrzymy na warsztat i co...