Jak wiadomo żadnej pandemii nie było, poza tą wykreowaną przez sprzedane mendia, więc nie wiem o czym ta książka.

Jak wiadomo żadnej pandemii nie było, poza tą wykreowaną przez sprzedane mendia, więc nie wiem o czym ta książka.

"Poczekalnia" to jedna z tych książek, po które nigdy bym nie sięgnęła, gdybym sama miała je kupować. Kompletnie nie moje klimaty. Ale że dostałam, to stwierdziłam, że przeczytam, zanim puszczę w dalszy obieg ;). A dlaczego byłam na wstępie dość negatywnie nastawiona? Cóż, po pierwsze nie przepadam za książkami będącymi zbiorami wywiadów - takie coś mogę czytać w prasie czy internecie, ale nie widzę sensu oddzielnego wydawnictwa. A po drugie, są to rozmowy o pandemii - jeszcze w jej trakcie - przeprowadzone w dużej mierze z osobami, które ekspertami nie są. To nie miało prawa wyjść dobrze :P.
Wywiady są bardzo nierówne, bo i rozmówcy Racewicz reprezentują bardzo różne środowiska. Kompletnie inna jest jakość rozmowy z lekarzem Grzesiowskim, który do pandemii podchodzi pod kątem naukowym, czy z siostrą Chmielewską, która musiała się zmierzyć z wirusem wraz z podopiecznymi swojej fundacji i musiała bazować na naukowych danych (jak miło słyszeć, że nie podchodziła do problemu pod kątem "w Bogu jedyna nadzieja"). A czym innym są np. narzekania Lipnickiej na brak weny i że Polacy to tacy fajni kombinatorzy, tak ładnie obchodzą przepisy covidowe, a ona nie umie kombinować. Ta książka jeszcze mocniej utwierdziła mnie w przekonaniu, że ludzie powinni się wypowiadać publicznie na tematy związane z ich specjalnością, a inne pozostawiać ekspertom. Ile w tej książce padło głupich wypowiedzi, to nie zliczę. Mądrych na szczęście trochę też, ale lektury to nie ratuje. Jeśli Racewicz chciała rozmawiać z różnymi ludźmi o pandemii, mogła te wywiady wrzucać gdzieś oddzielnie, by trafiły do czytelników zainteresowanych daną "osobistością". "Poczekalnia" jako książka to po prostu pomyłka.

"Poczekalnia" to jedna z tych książek, po które nigdy bym nie sięgnęła, gdybym sama miała je kupować. Kompletnie nie moje klimaty. Ale że dostałam, to stwierdziłam, że przeczytam, zanim puszczę w dalszy obieg ;). A dlaczego byłam na wstępie dość negatywnie nastawiona? Cóż, po pierwsze nie przepadam za książkami będącymi zbiorami wywiadów - takie coś mogę czytać w prasie czy...

Książka w podobnej konwencji co ta, autorstwa Karoliny Korwin-Piotrowskiej "Reset". Jednak ta ostatnia wydaje mi się ciekawsza, chociażby przez dobór gości. W "Poczekalni" niektóre wywiady interesujące, inne mniej. Jednak wiele spostrzeżeń gości uważam za trafne.

Książka w podobnej konwencji co ta, autorstwa Karoliny Korwin-Piotrowskiej "Reset". Jednak ta ostatnia wydaje mi się ciekawsza, chociażby przez dobór gości. W "Poczekalni" niektóre wywiady interesujące, inne mniej. Jednak wiele spostrzeżeń gości uważam za trafne.

11 marca 2020 roku – data, która została wpisana do historii świata. Data, która naznaczyła Polskę. Dzień, w którym Światowa Organizacja Zdrowia ogłosiła stan pandemii. Okropność, która spotkała nas, a granice państw niczego nie zatrzymały. Wirus się rozszedł, choć ciśnie mi się słowo „rozlał” po ludziach. Teraz, gdy restrykcje stopniowo są luzowane, okres zamknięcia i strachu zaczyna odchodzić w niepamięć. I mam cichą nadzieję, że nie będzie powtórki, że zostaną tematy rozmów, wnioski, analizy, ale i problemy zdrowotne, zwłaszcza psychiczne. Ten temat poruszyła w swoich rozmowach Joanna Racewicz, a do dialogu zaprosiła trzynaście osób. Notabene niektórych bardzo dla mnie cennych - Tomasz Sobierajski, Małgorzata Domagalik, czy Jacek Santorski i Paweł Grzesiowski. Ktoś zaraz powie, że takich książek to jest teraz wysyp, bo – jakby nie było – Covid stał się tematem, który trudno przemilczeć i o którym trudno zapomnieć. Ale niektóre wydania są inne od...innych.

Rozmowy z gośćmi zaproszonymi do wspólnej konwersacji dotyczą tematu pandemii i wirusa, ale – często jest jakieś „ale” - te rozmowy są bardziej osobiste. To poniekąd wyznania ludzi, którzy opowiadają o prywatnych problemach, przemyśleniach, czy choć strachu. Dziennikarka, publicysta, lekarz, ludzie różnych zawodów, a każdy z nich z innym bagażem doświadczeń. Dodam własnych doświadczeń. Jak wynika z rozmów, każdy szukał ucieczki we własnym świecie. Siostra Chmielewska ma dziecko, Ewa Błaszczyk ma obowiązki, jest klinika Budzik, są pacjenci. Każdy szukał schronienia, o czym mówi i o do czego się przyznaje. Pani Racewicz tak sprawnie kieruje tematem, że oprócz zawodowych spostrzeżeń odnośnie pandemii, rozmówcy mówią o sobie. I, jak wynika ze słów, każdy się bał. Nawet znany aktor, czy lekarz, którego świat szpitalny i świat medycyny nie jest obcy, a który też się bał i... nadal boi. Nikt bowiem nie zamknął drzwi przed wirusem. Nie da się. Ci rozmówcy też - zerkają przez uchylone drzwi i czuwają.

Czy to jest wartościowe wydanie? Tak. I nie z racji nazwiska autorki i jej popularności jako takiej, lecz dlatego, że inteligentne i wartościowe osoby mówią o tym, czego nie powiedzą w gazetach. Dywagują, ujawniają swoje trwogi i obawy, mówią o uczuciach, co bardzo cenię.

dziękuję nakanapie

11 marca 2020 roku – data, która została wpisana do historii świata. Data, która naznaczyła Polskę. Dzień, w którym Światowa Organizacja Zdrowia ogłosiła stan pandemii. Okropność, która spotkała nas, a granice państw niczego nie zatrzymały. Wirus się rozszedł, choć ciśnie mi się słowo „rozlał” po ludziach. Teraz, gdy restrykcje stopniowo są luzowane, okres zamknięcia i...

Na początku pandemii, czyli gdzieś w marcu 2019 roku panował taki reżim, że nikt nikogo nie wpuszczał do domu, wszyscy się pilnowali i stosowali do zaleceń.

A jak jest dziś?

Jedynie, to że pandemia przyśpieszyła wiele procesów związanych z technologią. Wszyscy nauczyli się robić spotkania online, zakupy w Internecie i płacić kartą-bezgotówkowo.

Dziennikarka Joanna Racewicz w książce – „Poczekalnia.13 rozmów o pandemii”, podejmuje ważny i aktualny temat o wirusie i pandemii. Autorka zaprosiła 13 wspaniałych i wybitnych osób. Są to m.in.: Ewa Błaszczyk, s. Małgorzata Chmielewska, Małgorzata Domagalik, Dorota Gawryluk, Paweł Grzesiowski, Anita Lipnicka, Rafał Olbiński, Robert Rutkowski, Jacek Santorski, Andrzej Seweryn, Tomasz Sobierajski, Adam Sztaba i Dorota Zawadzka. Są to ludzie ze świata biznesu, muzyki, medycyny, teatru, psychologii, a także reprezentujący różne profesje i zawody, którzy analizują m.in. jak pandemia wpłynęła na ich aktywność zawodową.

Czy po covidzie młode pokolenie zostanie poranione?
Jak na młodych ludzi wpłynie nauka zdalna?
Czy boimy się wirusa?

Wszak to bardzo ważna choroba i szybko się rozprzestrzenia – mówi Dorota Gawryluk, szefowa informacji i publicystyki: ”Dla mnie noszenie maseczki to kwestia elementarnego szacunku dla innych ludzi. Jak się okazuje, kilka razy spotkałam się z osobami zakażonymi i dzięki temu, że one nosiły maseczkę, ja się nie zaraziłam.”

Czy zatem koronawirus nauczył nas pokory?

Odpowiada lekarz-pediatra Paweł Grzesiowski: ”Osoby, które mają powyżej dziesiątego roku życia, rozumieją co się dzieje i w przyszłości będą pamiętały o pandemii. To trauma, którą będziemy przepracowywać przez długie lata. Ten wirus jest takim sprawdzianem co się z nami dzieje. Testuje co się dzieje ze społeczeństwem, z władzą, jakie są relacje międzyludzkie, zaufanie do siebie, nauki, ekspertów, lekarzy".

„Poczekalnia. 13 rozmów o pandemii” to bardzo ciekawa i zmuszająca do refleksji książka. Warto więc pochylić się nad nią i zastanowić, bądź zatrzymać na chwilę. Zachęcam do lektury i refleksji.
Polecamy: Dobre Recenzje

Na początku pandemii, czyli gdzieś w marcu 2019 roku panował taki reżim, że nikt nikogo nie wpuszczał do domu, wszyscy się pilnowali i stosowali do zaleceń.

A jak jest dziś?

Jedynie, to że pandemia przyśpieszyła wiele procesów związanych z technologią. Wszyscy nauczyli się robić spotkania online, zakupy w Internecie i płacić kartą-bezgotówkowo.

Dziennikarka Joanna...

Ilość zakażonych maleje z dnia na dzień. Obostrzenia stopniowo zostają luzowane. Jak podchodzicie do tematu koronawirusa? Podejrzewam, że jak wile osób, w marcu zeszłego roku z zapartym tchem śledziłam informacje ze świata i z przerażeniem obserwowałam co się dzieję. Czekałam na moment, gdy wirus zawita i do nas. Przez pierwsze tygodnie słucham, czytałam, oglądałam…. I przyszedł w końcu moment, że stwierdziłam, że już tego jest wokół za dużo. Dzisiaj nie ma już chyba osoby, która nie marzy o powrocie do normalności. Po co więc sięgać po książkę o tej tematyce?

No cóż, gdy dostałam propozycję zrecenzowania tego tytułu, przez chwilę się zastanawiałam. Czy na pewno chcę czytać o pandemii, której już mam po dziurki w nosie? No cóż, podjęłam decyzję, zgodziłam się.

Joanna Racewicz zaprosiła 13 znanych osobistości do rozmowy o pandemii. Są oni przedstawicielami różnych profesji m.in. gośćmi będą psychoterapeuta, dyrygent, socjolog, piosenkarka, dziennikarka, lekarz pediatra.

Zaproszeni goście opowiadają o swoich refleksjach, gdy po raz pierwszy usłyszeli o koronawirusie, dowiemy się jak zmieniało się ich nastawienie, co złego/dobrego przyniosła według nich pandemia, jakie wnioski możemy wyciągnąć z wydarzeń ostatnich kilkunastu miesięcy. Przedstawią swoje spostrzeżenia na temat nas jako społeczności, czy zdaliśmy egzamin z empatii? Dorota Gawryluk opowie jak pandemia zmieniła media, Dorota Zawadzka odpowie na pytania jakie będą skutki pandemii dla psychiki dzieci i młodzieży.

Dla mnie osobiście bardzo ciekawa okazała się rozmowa autorki z lekarzem pediatrą Pawłem Grzesiowskim, Ewą Błaszczyk, Małgorzatą Domagalik, Tomaszem Sobierajskim.

Książka bardzo ciekawa, dobrze się ją czytało – jakkolwiek to brzmi przy tym tytule.

Ilość zakażonych maleje z dnia na dzień. Obostrzenia stopniowo zostają luzowane. Jak podchodzicie do tematu koronawirusa? Podejrzewam, że jak wile osób, w marcu zeszłego roku z zapartym tchem śledziłam informacje ze świata i z przerażeniem obserwowałam co się dzieję. Czekałam na moment, gdy wirus zawita i do nas. Przez pierwsze tygodnie słucham, czytałam, oglądałam…. I...