Cmentarz w Pradze
- Kategoria:
- literatura piękna
- Tytuł oryginału:
- Il Cimitero di Praga
- Wydawnictwo:
- Noir sur Blanc
- Data wydania:
- 2011-11-01
- Data 1. wyd. pol.:
- 2011-11-01
- Liczba stron:
- 504
- Czas czytania
- 8 godz. 24 min.
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788373923607
- Tłumacz:
- Krzysztof Żaboklicki
- Tagi:
- kryminał literatura współczesna
„Cmentarz w Pradze” to powieść kryminalno-szpiegowska, której akcja rozgrywa się w XIX wieku. Umberto Eco przedstawia w niej genezę okrytych złą sławą tzw. Protokołów Mędrców Syjonu, które stanowiły dla Hitlera jedno ze źródeł jego obłąkańczej idei zagłady Żydów i były elementem nazistowskiej propagandy. Autor podkreśla, że oprócz głównego bohatera wszystkie postacie w książce są autentyczne.
„Cmentarz w Pradze” ukazał się 30 lat po „Imieniu róży” – debiutanckiej powieści profesora semiotyki.
Porównaj ceny
W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni.
Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie:
• online
• przelewem
• kartą płatniczą
• Blikiem
• podczas odbioru
W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę.
Mogą Cię zainteresować
Oficjalne recenzje
Historia jako intryga literacka
Simonini – główny bohater powieści „Cmentarz w Pradze”, to osobnik stojący w cieniu mechanizmów historii, a zarazem te mechanizmy poruszający. To wcielenie spiskowych teorii rządzących światem, sposobu myślenia o świecie, w którym trzeba na kogoś zwalić winę za to, co złego nam się przydarzyło. Simonini to jedyny fikcyjny bohater powieści; pozostali są autentyczni, jednak Simonini, stojący w cieniu, w cylindrze i pelerynie, to zarazem najbardziej prawdziwa i ponadczasowa postać tej historii.
Będę szczery – nasłuchałem się wcześniej od różnych znajomych o „Protokołach mędrców Syjonu”, moja świętej pamięci babcia też opowiadała mi o dzieciach porywanych przez Żydów, aby uzyskać krew na rytualną macę. To nie jest tak, że te legendy można dziś odłożyć do skansenu antysemickich osobliwości. Do dziś słyszę czasem, że Adam Szechter Michnik kręci trybami masońskich mechanizmów, wpływających na polityczne elity. To właśnie dlatego powieść Umberto Eco jest taka potrzebna – dzięki niej łatwiej będzie nam zmierzyć się z widmami, które krążą nad naszymi głowami i budzą nasze głęboko skrywane lęki.
To wielka pokusa być takim „nieruchomym poruszycielem” jak Simonini. Jest w tej makiawelicznej koncepcji iście szatańska próba kreowania ludzkich dziejów wedle własnego widzi mi się. A wszystko polega na tym, aby na kogoś zrzucić winę. Jeśli jest się wychowanym w duchu katolickiej tradycji, tego winowajcę nietrudno będzie wskazać – oczywiście będą to Żydzi, którzy sprzeciwili się Bożej woli i skazali na ukrzyżowanie Jezusa z Nazaretu. Teraz wystarczy już tylko odrobina fantazji, która stworzy mroczne historie o światowym spisku, który dąży do panowania nad światem. Choć nie do końca – przecież sławetne „Protokoły...” to osobliwa kompilacja literackich prób Dumasa, Joly’ego, Goedschego i Taxila, bo, aby historia była wiarygodna, musiała już być przez kogoś wcześniej opowiedziana.
Może tak właśnie wygląda cała historia literatury - nieustanne dokładanie i wykorzystywanie cudzych pomysłów. Różnica jest tylko taka, że „zwykła” literatura nie ma ambicji wpływania na losy świata, pragnie jedynie dokonać pewnej syntezy, zatrzymać to, co ulotne. Historia Simoniniego mówi czytelnikowi o niebezpieczeństwie, wynikającym z dosłowności idei. Coś funkcjonującego jako potencja wyobraźni, staje się nagle prawdą. Ktoś z rozmysłem tworzy swoją historię nie jako opowieść, ale jako obiektywnie istniejący element rzeczywistości, na domiar złego przesycony wrogością wobec świata. Ktoś budzi drzemiące w mroku ludzkiego jestestwa demony, by stały się one nikczemnym usprawiedliwieniem naszego zła i małości.
Simonini i jemu podobni szerokie pole do działania zyskali pod koniec XIX wieku, gdy głodne masy zaczęły napływać do miast w poszukiwaniu lepszych warunków egzystencji. Niebezpieczeństwa płynące z rozczarowania i nędzy stawały się zarzewiem coraz większych konfliktów społecznych. Wykorzystywali to coraz liczniejsi pobratymcy Raskolnikowa, którzy, wierząc w swą wielkość i ignorując moralność, pragnęli podjąć rząd dusz i decydować o losach narodów. Myślę, że „Cmentarz w Pradze” jest doskonałym komentarzem do tego momentu historii, gdy siła drukowanego słowa miała taką moc, że mogła zmieniać losy świata i decydować o życiu i śmierci narodów. W taki sposób spełniała się romantyczna idea o sprawczej mocy poetyckiego słowa, które niestety nieraz stawało się ciałem. Cóż – świat literackiej fikcji rządzi się swoimi prawami. Problem w tym, że każdy może tę fikcję interpretować po swojemu. Zawsze znajdą się chętni zaserwować radykalną wersję popularnych poglądów, zniekształcając je pod swoim kątem.
Moja bardzo wysoka ocena powieści Umberto Eco jest, jak zawsze w przypadku tego autora, nieco na wyrost. Tyle, że to wina mojej ignorancji, a nie włoskiego pisarza. Autor przytacza w swoim dziele tyle kontekstów historycznych, postaci, prezentujących taką wielość poglądów, że można się w tym gąszczu pogubić. Dla przybliżenia tematu warto poczytać u cioci Wiki o „Protokołach mędrców Syjonu” oraz artykuł Janusza Tazbira na ten temat, do którego link umieszczam poniżej*. Warto też zbliżyć się nieco do karbonariuszy i Garibaldiego, komunardów czy sprawy Dreyfussa. Dla większych erudytów możliwość buszowania w historii w kontekście teorii spisków to będzie, jestem przekonany, dzika rozkosz. Dla zwykłych zjadaczy książek będą jezuici i sataniści, masoni i agenci wywiadu, zamachy, spiski, morderstwa... A dla fanów psychoanalizy – Doktor Freud. „Cmentarz w Pradze” to potężna i potrzebna książka, wielka myśl i głęboka refleksja podane w sensacyjnym sosie. Zapomniałem dodać, że Simomini był smakoszem, więc znajduje się tu także kilka ciekawych przepisów kulinarnych. Pozostaje mi zatem życzyć smacznego.
Sławomir Domański
*artykuł Janusza Tazbira o „Protokołach mędrców Syjonu” można znaleźć tutaj http://niniwa2.cba.pl/protokoly_janusz_tazbir_1.htm
Oceny
Książka na półkach
- 4 965
- 4 705
- 1 918
- 371
- 106
- 96
- 83
- 43
- 32
- 25
Opinia
Świat uwielbia teorie spiskowe. Historie wielkich mistyfikacji jednak z reguły kończą się wyjaśnieniem kulisów ich powstania. Niestety, hochsztaplerskie wyczyny ich twórców mają też bardzo groźną wadę, mianowicie na długo po ich ujawnieniu nadal wierzą w nie miliony ludzi.
O jednej z takich światowych afer opowiada Umberto Eco. W tytule odwołuje się do wyimaginowanego spotkania rabinów na żydowskim cmentarzu w Pradze. Rzekomo przedstawiciele wyznawców judaizmu z całego świata, na tej starej nekropolii uzgadniają plan zdobycia władzy nad wszystkimi nacjami. W "Cmentarzu w Pradze" Eco przedstawia kulisy powstania "Protokołów Mędrców Syjonu", które jak historia wskazuje zostały zamówione przez carską służbę bezpieczeństwa. Rosjanie tym samym chcieli zdyskredytować żydowską społeczność w Rosji i przyczynić się do wrogiego nastawienia rosyjskiego narodu względem Żydów. To wszystko miało na celu odwrócenie od realnych, pachnących rewolucją problemów jakie miał dwór carski w Petersburgu.
Ale nie byłoby protokołów bez Simone Simoniniego, fikcyjnej postaci literackiej, która doprowadziła do ich powstania. Ten morderca i szpicel wywiadu piemonckiego a potem francuskiego za pomocą różnych ciekawych zdarzeń opisanych w powieści, tworzy sieć intryg i domysłów które przyczyniają się do zaistnienia fałszerstwa. Simonini jest bardzo groźną, wręcz demoniczną postacią. To pozbawiony jakichkolwiek skrupułów łotr, dla którego cel uświęca środki. Ten człowiek posiada podwójną osobowość co urozmaica czytanie książki.
Umberto Eco jest zapewne mistrzem erudycji wśród najpoczytniejszych pisarzy świata. Jednak moim zdaniem ta ogromna wiedza czasami przeszkadza w lekturze jego powieści, gdyż czytelnik może czuć się przygnieciony przez ilość historycznych faktów i dokładnych opisów. Ogromny szacunek wzbudziło jednak we mnie zagłębianie się w przepisy kulinarne francuskiej kuchni, co może się wydać dziwne w szpiegowsko-kryminalnej książce. Przykładem wyśmienitej wyobraźni Umberto Eco jest też opis czarnej mszy o której pisarz opowiada jakby sam uczestniczył w tym satanistycznym obrzędzie.
Po opublikowaniu swojego dzieła Eco musiał zmierzyć się z zarzutami, jakoby zbyt mało jednoznacznie potępił antysemityzm. Być może ten zarzut byłby zasadny, bo autor bardziej koncentruje się na rozwijaniu ciekawej literackiej fikcji niż wyjaśnianiu złego wpływu antysemickich tonów w powieści. Jednak moim zdaniem Eco nie dąży do zdemaskowania teorii spiskowej ponieważ ona sama już zdążyła się rozszyfrować. Tym samym odwołuje się do inteligencji czytającego, który sam odpowie na postawione przez siebie pytania.
Świat uwielbia teorie spiskowe. Historie wielkich mistyfikacji jednak z reguły kończą się wyjaśnieniem kulisów ich powstania. Niestety, hochsztaplerskie wyczyny ich twórców mają też bardzo groźną wadę, mianowicie na długo po ich ujawnieniu nadal wierzą w nie miliony ludzi.
więcej Pokaż mimo toO jednej z takich światowych afer opowiada Umberto Eco. W tytule odwołuje się do wyimaginowanego...