Obiektywnie patrząc powieść jest: przewidywalna, przesłodzona, nieporywająca i chaotyczna (tak w skrócie)..
Ale to tylko obiektywne spostrzeżenia :)

Subiektywnie: ,,Ania z Wyspy Księcia Edwarda", tak jak wszystkie, poprzednie opowieści o Ani Shirley, napawa optymizmem, rozbawia czytelnika (choć bywają też sytuacje, w których niekiedy ma się ochotę zapłakać), pokazuje, że konserwatywne myślenie i wartości nie zawsze muszą być złe oraz- co najważniejsze- karmi sielskością, jakiej w żadnej, innej książce nie znajdziecie.

Wyspa Księcia Edwarda, czyli Glen St. Mary i wcześniej Avonlea- z pozoru nudne i przeciętne, amerykańskie wioski, ale jakże one są piękne! Tak, właśnie za to uwielbiam Lucy Maud Montgomery, że z takich niepozornych miejsc uczyniła istną krainę arkadii, do której mogę się choć na chwilę przenieść za sprawą tych magicznych książek, zapominając tym samym o realnym świecie.

Nie ważne, czy mam 10, 15 czy 19 lat. Nawet kiedy stuknie mi 50, to i tak zawsze miło będę wypowiadać się o powieściach Lucy Maud Montgomery. Z jeszcze większą chęcią będę je czytać. Bo żadne inne książki mnie w taki sposób nie wyciszają i relaksują.

Obiektywnie patrząc powieść jest: przewidywalna, przesłodzona, nieporywająca i chaotyczna (tak w skrócie)..
Ale to tylko obiektywne spostrzeżenia :)

Subiektywnie: ,,Ania z Wyspy Księcia Edwarda", tak jak wszystkie, poprzednie opowieści o Ani Shirley, napawa optymizmem, rozbawia czytelnika (choć bywają też sytuacje, w których niekiedy ma się ochotę zapłakać), pokazuje, że...